-Κάνω έτσι γιατί φοβάμαι ότι θα πεθάνεις.
-Γιατί, είναι τόσο κακό να πεθάνω;

Θα έλεγα πως το βιβλίο είναι ένα χρονικό της κατάβασης μιας γυναίκας προς στην τρέλα, που εκδηλώνεται αρχικά μέσα από την απόφασή της να γίνει χορτοφάγος και στη συνέχεια με όλο και περισσότερο παρανοϊκές αποφάσεις. Ταυτόχρονα θέτονται διλήμματα σχετικά με την ανθρώπινη υπόσταση και τι την ορίζει, την προσωπική ελευθερία, την επιλογή.

"Πόσο πανέμορφη είναι η ανθρωπότητα!
Ω, θαυμαστέ, καινούργιε κόσμε!"
("Τρικυμία" του Σαίξπηρ)
•••••••
[...Τον Όργουελ τον φόβιζαν οι άνθρωποι που θα απαγόρευαν τα βιβλία. Τον Χάξλεϊ τον φόβιζε το γεγονός ότι δεν θα υπήρχε λόγος να απαγορευτεί ένα βιβλίο γιατί δεν θα βρισκόταν άνθρωπος πρόθυμος να διαβάσει. Ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν την πληροφόρηση. Ο Χάξλεϊ φοβόταν εκείνους που θα μας υπερπληροφορούσαν τόσο ώστε να καταντήσουμε πλάσματα παθητικά και εγωιστικά.Ο Όργουελ φοβόταν ότι η αλήθεια θα φυλασσόταν μυστική. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι η αλήθεια θα πνιγόταν σε έναν ωκεανό σύγχυσης. Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό υποτέλειας. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό κοινοτοπίας.
Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που μισούμε. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που αγαπάμε...]

"Πόσο πανέμορφη είναι η ανθρωπότητα!
Ω, θαυμαστέ, καινούργιε κόσμε!"
("Τρικυμία" του Σαίξπηρ)
•••••••
[...Τον Όργουελ τον φόβιζαν οι άνθρωποι που θα απαγόρευαν τα βιβλία. Τον Χάξλεϊ τον φόβιζε το γεγονός ότι δεν θα υπήρχε λόγος να απαγορευτεί ένα βιβλίο γιατί δεν θα βρισκόταν άνθρωπος πρόθυμος να διαβάσει. Ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν την πληροφόρηση. Ο Χάξλεϊ φοβόταν εκείνους που θα μας υπερπληροφορούσαν τόσο ώστε να καταντήσουμε πλάσματα παθητικά και εγωιστικά.Ο Όργουελ φοβόταν ότι η αλήθεια θα φυλασσόταν μυστική. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι η αλήθεια θα πνιγόταν σε έναν ωκεανό σύγχυσης. Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό υποτέλειας. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό κοινοτοπίας.
Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που μισούμε. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που αγαπάμε...]

"Κλειδώστε τις βιβλιοθήκες σας αν θέλετε αλλά δεν υπάρχει πόρτα ούτε κλειδαριά ούτε σύρτης που μπορείτε να βάλετε στην ελευθερία του μυαλού μου."
Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα αλλά για ένα δοκίμιο στην ουσία, που βασίζεται σε δύο ομιλίες της Γουλφ με θέμα "Γυναίκες και πεζογραφία". Σκιαγραφεί τους λόγους για τους οποίους οι γυναίκες ήταν τόσο πίσω στην πεζογραφία, και παράλληλα κάνει μια ιστορική αναδρομή για τη θέση της γυναίκας και τη σχέση της με το γράψιμο.

Σαφώς και δεν είναι βαθυστόχαστο και σε πολλά σημεία θυμίζει ρομαντική κομεντί, χωρίς εκπλήξεις και με προδιαγεγραμμένη κατάληξη. Ωστόσο το ανάλαφρο ύφος, η ζεστασιά και η τρυφερότητα που βγάζει το κάνουν σίγουρα ευχάριστο. Δεν επιδέχεται ιδιαίτερης ανάλυσης καθώς περιέχει αρκετά κλισέ, όμως σου κράτα όμορφη συντροφιά.

"Αυτό που ονομάζουμε ομορφιά… πηγάζει πάντα από τις αναγκαιότητες της πραγματικότητας"
Εξουθενωτικό. Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη.
Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο έργο, που δεν διαβάζεται για καθαρά αναγνωστική απόλαυση. Μας μιλά για την Ιαπωνική άποψη και αντίληψη για την ομορφιά, την γαλήνη και την απλότητα που μπορεί να υπάρχουν και στα πιο απλά πράγματα. Για να το εκτιμήσει κανείς όμως, μάλλον πρέπει να βρίσκεται στην κατάλληλη διάθεση, καθώς και να εμπίπτει στα ενδιαφέροντά του. Κάτι που δεν συνέβη με εμένα.

Τρυφερό και μαγικό βιβλίο, ένα σουρεαλιστικό παραμύθι που κερδίζει μικρά και μεγάλα παιδιά. Διαβάστε το και δωρίστε το.
(Εξαιρετική μετάφραση από τον κ. Κορτώ)

Δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στο λογοτεχνικό μεγαλείο ενός συγγραφέα, που ακόμη και σε βιβλίο όπου απουσιάζει η δράση και, σχεδόν, η πλοκή, αυτός καταφέρνει να σε κράτησει δέσμιο ανάμεσα στις σελίδες του, κάνοντας τον χρόνο να χάνει την όποια αίσθηση και εξουσία έχει πάνω σου.
Βαθιά υπαρξιακό και μελαγχολικό, ξεχωρίζει για τη διαύγεια των σκέψεων και την καθαρότητα των συναισθημάτων που σου δημιουργεί. Υπέροχο!

Δεν είμαι και πολύ σίγουρη τι ακριβώς θα μπορούσα να πω γι\'αυτό το βιβλίο. Ίσως ότι είναι απλώς ένα ξεχωριστό βιβλίο, αλλά μάλλον θα πρέπει να τεκμηριώσω τον λόγο που το πιστεύω αυτό.
Ασφαλώς είναι οι ιδιαίτεροι χαρακτήρες που του δίνουν στιβαρό σώμα και έντονη δυναμική, η πλοκή που ξετυλίγεται αργά ανάμεσα από τις σκέψεις και τις ενοχές του καθενός, τα γεγονότα που άλλοτε προλαμβάνουν και άλλοτε υποδαυλίζουν τη δράση, οι ζωντανοί διάλογοι με τους από χρόνια νεκρούς. Όλα και όλοι παίρνουν ζωή και λόγο εκεί μέσα, και οι ζωντανοί, και οι νεκροί, και τα φαντάσματα, και οι θεοί.
Μπορεί ένας Θεός να πεθάνει; Ασφαλώς. Όταν τον ξεχάσεις. Ή όταν τον σκοτώσεις.
Σίγουρα ένα ξεχωριστό βιβλίο.

Κάπως διαφορετικά από τα άλλα βιβλία του που διάβασα, πιο αφαιρετικό και ίσως λίγο φλύαρο, όχι με ενοχλητικό αλλά με έναν καθαρά εσωτερικό τρόπο, που μερικές φορές σε κάνει να νιώθεις πως ο συγγραφέας αναλώνεται σε προσωπικό διάλογό με τον εαυτό του, για πράγματα που μόνο οι δυο τους γνωρίζουν και κατανοούν απόλυτα. Παραμείνει ενα ιδιαίτερο και όμορφο ανάγνωσμα.

Ωραία γραφή, που μας δίνει μικρές ιστορίες από τη ζωή του συγγραφέα, χωρίς υπερβολές και τραβήγματα. Εύκολη ανάγνωση που κυλάει γρήγορα και άνετα, αφήνοντάς σου μια αδιόρατη θλίψη και μία γλυκιά μελαγχολία.

Απολαυστικός, ξεκαρδιστικός, χειμαρρώδης και πάντα επίκαιρος ο Τσιφόρος, σε κάνει κάθε φορά που κλείνεις ένα βιβλίο του να μείνεις με το χαμόγελο στα χείλη για μέρες.

Απλά και αριστοτεχνικά, με απόλυτη ακρίβεια και δεξιοτεχνία σε βυθίζει στο τίποτα, ή αυτό που οι Άγγλοι θα χαρακτήριζαν ως αξιοπρέπεια. Έχει αξία το πρέπει; Και στην τελική, όταν το πρέπει γίνεται ζωή, έχει αξία η ζωή;

Δεν ξέρω αν βγαίνεις καλύτερος μετά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, σίγουρα όμως χαίρεσαι που βγαίνεις μέσα από το αρρωστημένο περιβάλλον, το οποίο αναπαράγεται με τόση ακρίβεια, που σε κάνει να νιώθεις σφιχτά εγκλωβισμένος μέσα του. Κι όλα αυτά μόνο στις λίγες μέρες που κράτησε η ανάγνωσή του. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να το βιώνεις για χρόνια, να μεγαλώνεις κάτω από τις επιρροές του.

Αναγνωστική εμπειρία!
Επίκαιρο, όσο ποτέ, είναι ένα έργο που μπορεί όντως να αλλάξει κάποιον προς το καλύτερο, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Εξαιρετική έκδοση.

Φυσικά και το διάβασα όταν ήμουν μικρή, είδα όλες τις ταινίες που βασιζόταν σ\' αυτό, κινουμένων σχεδίων και μη, και πολλές φορές το έχω κάνει δώρο σε μικρά και μεγάλα παιδιά. Είναι υπέροχο! Η παρούσα έκδοση, εξαιρετική!

Κλασική λογοτεχνία, νομίζω στις καλύτερες στιγμές της, όσον αφορά το συγκεκριμένο είδος. Σκοτεινό και πολυεπίπεδο, σκληρό και διεκδικητικό, έχει δημιουργήσει δύο από τους πιο αντιφατικούς ήρωες της λογοτεχνίας που θα ζουν για πάντα.

Είναι όμορφος ο κατανοητός τρόπος με τον οποίο ο Γιάλομ σου μεταφέρει τις εμμονές των άλλων, συνηθισμένων ανθρώπων, που μπορεί να προσπερνας καθημερινά, μπορεί όμως να είσαι κι εσύ ο ίδιος, καθώς όλοι κρύβουμε μέσα μας μια έμμονη. Μου αρέσει η γραφή του σε κάθε βιβλίο που έχω διαβάσει μέχρι τώρα.

Με εκνεύρισε! Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να πετάξω το βιβλίο από τα χέρια μου κι άλλες που μπορούσα να το αφήσω. Το κρατούσα σφιχτά ξέροντας πως κρατάω τον ίδιο τον εαυτό μου, εμείς είμαστε ο Στόουνερ,ο καθένας μας κρύβει μέσα ένα κομμάτι του.

Θα έλεγα πως είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, που καταπιάνεται με ένα θέμα για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά ακόμη βιβλία και μάλλον θα γραφτούν κι άλλα, καθώς συνεχίζει να πουλάει. Στα μείον η τόση υπερβολή, που προσωπικά εμένα με χαλάει.

Πολύ ωραία και προσεγμένη γραφή, που όμως δεν ήταν αρκετή ώστε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον στο βιβλίο, το οποίο περίμενα ως ένα δυνατό μυθιστόρημα, αλλά μου θύμισε περισσότερο δημοσιογραφική έρευνα. Επίσης ένα ακόμη στοιχείο που με κούρασε ήταν η συνεχής προσφώνηση προς τον αναγνώστη, σαν να επιζητούνταν διαρκώς η επιβεβαίωση της προσοχής του.

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία όμως κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να αξιοποιηθεί καλύτερα, ίσως και πιο προσεκτικά. Κατά τα άλλα, αρκετά αξιοπρεπής γραφή και άνετη ανάγνωση.

Σίγουρα όχι για μένα. Ίσως σε κάποιο άλλο βιβλίο του να συστηθούμε με διαφορετικό τρόπο, πιο συμβατό με τα γούστα και τις προσδοκίες μου.

Γενικά το βιβλίο δεν ήταν άσχημο. Ο Ξανθούλης γράφει ωραία και περιγράφει τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της συγκεκριμένης δυσλειτουργικής ελληνικής οικογένειας παραστατικά και ρεαλιστικά, αλλά υπήρχαν και αρκετά σημεία τα οποία με έκαναν να αισθανθώ άβολα και αμήχανα, κλέβοντας την όποια ευχαρίστηση αντλούσα από τη γραφή. Ίσως όμως αυτός να ήταν ο σκοπός.

"Η ανικανότητα των ανθρώπων να καταλάβουν πραγματικά ήταν ένας ακόμα από τους λόγους για τους οποίους απέφευγε να μιλά..."
Ένα βιβλίο που μου άφησε αδιόρατη πίκρα στο στόμα και στα ρουθούνια τη μυρωδιά της καμμένης σάρκας...
Σκληρό...

Εξαιρετική έκδοση. Εξαιρετική!!!
Οι ιστορίες του Τσέχωφ απολαυστικές και μοναδικές, όπως πάντα, όπως μόνο εκείνος ξερει να συνθέτει. Με τον δικό του λεπτό και χειρουργικό τρόπο, που καταφέρνει να φέρει στα μέτρα και τη διάθεση της εκάστοτε στιγμής την κοινοτυπία της καθημερινότητας και την παρακμή των συναισθημάτων και της κοινωνίας γενικότερα.

Ο Πόε δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Σ\'αυτή την έκδοση θα βρείτε μερικές από τις καλύτερες ιστορίες του, με εξαιρετική επιμέλεια και προσεγμένη μετάφραση. Την προτείνω.

Η ιστορία μιας γκουβερνάντας που προσλαμβάνεται για να διδάξει δύο μικρά παιδιά, με τα οποία ο θείος και κηδεμόνας τους δεν θέλει να έχει καμία σχέση. Η γυναίκα ζει με τα παιδιά σε ένα εξοχικό που σύντομα γίνεται σκηνικό αγωνίας καθώς η γκουβερνάντα είναι πεπεισμένη ότι τα φαντάσματα δύο προηγούμενων υπηρετών απειλούν να κυριεύσουν τις ψυχές των μικρών. Το βασικό ερώτημα που γεννάται κατά την ανάγνωση είναι η αξιοπιστία της γκουβερνάντας, το κατά πόσο δηλαδή αυτά τα δύο φαντάσματα είναι πραγματικά ή υπάρχουν μόνο στο μυαλό της, καθιστώντας την στα μάτια του αναγνώστη εμμονική και επικίνδυνη.
Το βιβλίο είναι μια μελέτη των ηθών και των προκαταλήψεων της εποχής, όπως και της φύσης του κακού. Μπορεί να φαντάζει παρωχημένο σήμερα, όμως αξίζει κάθε λεπτό που θα του αφιερώσετε.