ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, την «ΑΓΓΕΛΟΣΠΟΡΙΤΙΣΣΑ».Η νέα συγγραφική προσπάθεια της φίλης συγγραφέως και δικηγόρου ΒΙΚΥΣ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ αξίζει ιδιαίτερης στήριξης. Η νουβέλα της με τίτλο "Αγγελοσπορίτισσα", που είχα τη χαρά να διαβάσω πρόσφατα, αποτελεί μια από τις πιο συμπυκνωμένες μορφές ηθογραφίας στο στερέωμα του πρόσφατου ελληνικού πεζού λόγου. Με μια διεισδυτική και συνάμα λιτή και μεστή γραφή, η Βίκυ μάς παρουσιάζει μια γυναικεία μορφή (τη "Μανάκω") που οι λαϊκοί θρύλοι λένε ότι δέσποζε στην περιοχή του θεσσαλικού κάμπου προπολεμικά, φροντίζοντας με κάθε τρόπο ώστε τα άτεκνα ζευγάρια να αποκτήσουν παιδιά. Η προσφυγή των απλών λαϊκών ανθρώπων στην Αγγελοσπορίτισσα καταδεικνύει αναμφίβολα την επιθυμία του ανθρώπου για διαιώνιση του εαυτού του. Το αν η επιθυμία αυτή είναι αρχέγονη και βαθιά υπαρξιακή ή αν είναι κοινωνικοπολιτισμικά επιβαλλόμενη από τις εκάστοτε περιρρέουσες συνθήκες, αποτελεί κάτι που ο αναγνώστης θα το αποφασίσει ελεύθερα μόνος του, ανεξάρτητα από τη γνώμη της συγγραφέως, που μάλλον κλίνει προς την πρώτη εκδοχή, ή από τη δική μου γνώμη, που σαφώς τείνω προς τη δεύτερη. Οι καταγραφές γεγονότων στο βιβλίο έχουν έναν τεχνητά διάσπαρτο χαρακτήρα, που τις κάνει να θυμίζουν τις ψηφίδες ενός παζλ, το οποίο εν τέλει συντίθεται σταδιακά από τον ίδιο τον αναγνώστη, χάρη στην απλή αλλά αριστοτεχνική αρωγή της Βίκυς. Στα πιο ισχυρά προτερήματα του βιβλίου συγκαταλέγεται η αντανάκλαση της ζωντάνιας της λεγόμενης προφορικής παράδοσης, που αποτελεί το υπόβαθρο του θρύλου της Αγγελοσπορίτισσας. Μάλιστα, η κοινωνική ευαισθησία της συγγραφέως απορρέει από αυτό καθαυτό το γεγονός ότι καταπιάνεται με το στιγματισμό που δυνητικά μπορούσε να επιφέρει στα άτεκνα ζευγάρια η έλλειψη παιδιού...