Μια πολλά υποσχόμενη συγγραφέας και ένα καλό βιβλίο είχαν την ατυχία να πέσουν στα χέρια ενός εκδοτικού οίκου που μάλλον δεν ήξερε τί ήθελε να εκδώσει. Κάκιστη σελιδοποίηση (οι σελιδες ξεκολούσαν), απαράδεκτο εξώφυλλο, αν δεν την ήξερα την συγγραφέα δεν θα το αγόραζα ποτέ το βιβλίο και η μετάφραση σίγουρα δεν βοήθησε την κατάσταση.
Εύχομαι ο προηγούμενος εκδοτικός οίκος ή κάποιος άλλος που σέβεται και αγαπάει τους συγγραφείς να αγοράσει τα δικαιώματα και να ξαναεκδοθεί αυτό το βιβλίο.
Όπως καταλαβαίνετε η βαθμολογία μου είναι επισφαλής, αφού ο εκδοτικός οίκος δεν μας έδωσε την ευκαιρία μιας αξιοπρεπούς έκδοσης.

Απολαυστικό. Δεν το περίμενα. Βέβαια αν κάποιος ψάχνει για βιβλία με δράση, αγωνία και περίπλοκα εγκλήματα δεν θα το συνιστούσα. Σε όσους αρέσει ο Καμιλλέρι, να το διαβάσουν. Ο Μαλβάντι με πήρε από το χέρι και με έβαλε με μεγάλη ευκολία στον κόσμο του. Ένας μπάρμαν που άθελά του γίνεται ντεντέκτιβ, ένας ανεκδιήγητος αστυνόμος που δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα και τέσσερα γερόντια που δεν αφήνουν τίποτε ασχολίαστο. Αστείο, ζωντανό, σκανταλιάρικο ένα βιλίο που θα ξεχωρίσει κατά την γνώμη μου. Έμαθα πως ο εκδοτικός οίκος έχει αναλάβει να εκδόσει όλη την σειρά με τις περιπέτειες των θαμώνων του BarLume, ενός μπαρ που διαθέτει έναν περίεργο μπάρμαν που αρνείται να σερβίρει καφέ όταν έχει ζέστες και θαμώνες που παρά το προχωρημένο της ηλικίας τους, είναι ζωντανοί, κεφάτοι και αδυσώπητοι.

Ίσως το χειρότερο του Νταλ. Επαναλαμβανόμενο, αρκετά βαρετό, προβλέψιμο. Δεν είναι ο Νταλ που αγαπήσαμε. Σαν να έχει χάσει την φρεσκάδα του.

Aγαπημένος Izzo! Αξεπέραστος. Διαβάζοντάς τον, καταλαβαίνεις πως μπορεί το αστυνομικό να είναι λογοτεχνία. Αντίο Ζαν Κλωντ. Εύχομαι εκεί που είσαι να βρίσκεσαι μαζί με τα φιλαράκια σου, πίνοντας παστίς στην υγειά της αγαπημένης σου Μασσαλίας. Μεγάλο το κενό που άφησες...

Χάλια. Καμμία σχέση με ό,τι έχουμε συνηθίσει από τον Kerr. Μοιάζει γραμμένο στο πόδι, σαν να βιαζόταν να εκμεταλλευτεί κι αυτός με την σειρά του την ελληνική κρίση. Θα το χαρακτήριζα έως εμμονικό, γεμάτο στερεότυπα και αρκετά λάθη και παρόλο που αγγίζει ένα θέμα με μεγάλες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις όπως το ποδόσφαιρο, δεν κάνει καμία προσπάθεια να διεισδύσει κάτω από το προφανές και αναμασάει χιλιοειπωμένα τσιτάτα, με μία υποκειμενική ματιά που φτάνει στα όρια της εμπάθειας. Ακόμα και οι αλήθειες που λέγονται, δίνουν την εντύπωση του φτηνού εντυπωσιασμού και όχι ενός αντικειμενικού λόγου που προέρχεται μέσα από την έρευνα.
Πεταμένα λεφτά, με απογοήτευσε οικτρά. Περίμενα κάτι καλύτερο από αυτόν.

Διαβάζοντας τόσο καλές κριτικές για αυτό το βιβλίο αποφάσισα να το διαβάσω. Χωρίς να είναι κακό, δεν με ενθουσίασε. Παρότι το θέμα ήταν καλό και παρέπεμπε στο λατινοαμερικάνικο σουρεαλισμό, δεν είχε την δύναμη, την φρεσκάδα, ίσως κι εκείνο το μαγικό ταλέντο της πένας για να απογειώσει το βιβλίο και να ταξιδέψει και τον αναγνώστη μαζί του. Ακόμη και το γκόθικ περιβάλλον που προσπαθούσε να αναπαραστήσει ο συγγραφέας ήταν λειψό, δεν ήταν ικανό να με συμπαρασύρει. Παρόλα αυτά δεν θα απέτρεπα σίγουρα κανέναν να το διαβάσει, απλά να μην έχει μεγάλες απαιτήσεις. Το σίγουρο είναι πως ο Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, δεν είναι πλασμένος από τα υλικά των μεγάλων συγγραφέων, εκείνων που καταφέρνουν να δημιουργούν τα όνειρα ή τους εφιάλτες.

Σε όποιον αρέσει η σουηδική σχολή και δεν έχει διαβάσει ακόμη Νταλ χάνει. Όλα του είναι καλά. Μετά τον μακαρίτη τον Λάρσον και τον επίσης μακαρίτη Μανκελ, είναι ο μοναδικός κατά την γνώμη μου, που ξέρει να γράφει και δεν αρκείται σε ένα ογκώδες σενάριο προσβλέποντας στην κινηματογραφική μεταφορά και στις πωλήσεις.

Εντάξει, δεν έχω πολλά να πω για τον Καμιλλέρι. Ή τον λατρεύεις ή τον προσπερνάς. Εγώ προσωπικά και συνταγές μαγειρικής να έγραφε, πάλι θα τον διάβαζα.

Ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει εδώ και καιρό. Είναι από τα βιβλία που σε επηρεάζουν, που όταν τα αρχίσεις δεν θες με τίποτε να τελειώσουν. Και όταν διαβάσεις και την τελευταία σελίδα και κλείσεις το βιβλίο, νοιώθεις ένα αίσθημα κενού. Σαν να είπες αντίο σε εναν αγαπημένο φίλο.

Καλογραμμένο, έξυπνο, με σασπένς, οφείλω να το πω. Προσωπικά όμως δεν μου άρεσε. Κάτι έλειπε. Σαν ο Ράνκν να προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από τον ήρωά του, τον Ρέμπους και πειραματίζεται με άλλα πράγματα, χωρίς να μπορεί να ελευθερωθεί από εκείνον.