Ο Αλεξάκης σε αυτό το τελευταίο του βιβλίο, διαισθανόμενος ότι το τέλος πλησιάζει, θέλει να αποτίσει έναν φόρο τιμής στα πρόσωπα, στους τόπους και στις ιδέες που αγάπησε. Απευθύνεται στον μελλοθάνατο φίλο-εκδότη του, χρονογραφώντας την Ελλάδα της κρίσης ενώ την ιδια ώρα σταχυολογεί στιγμές από την ζωή του.

Ένα δυνατό μυθιστόρημα. Μην φοβήθείτε το "ανιαρό" πρώτο (από τα τρια) μέρος. Από το δεύτερο μέρος και μετά, η ζωή του ήρωα ακολουθεί τα ιστορικά γεγονότα και ειναι συγκλονιστική η αντίληψή του για τα τεκτενομενα της εποχής. Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε σε όλα... Δυσκολευεσαι να πιστεψεις οτι γράφτηκε το 1939 και οχι το 1963 που πρωτοεκδοθηκε, 23 χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα.

Μια ιστορία που ξεκινάει ρεαλιστικά και σιγά σιγά περνάει στον χώρο της φαντασίας και στην αληγορία του να βρίσκεσαι "έξω" από κάτι. Ευχάριστη έκπληξη.

Ο μεταφραστής σε βάζει έντεχνα στον παρελθόντα χρόνο που ξεδιπλώνεται η ιστορία.
Προσωπικά και κατανοώντας τον λόγο που αυτό θεωρείται το αριστούργημά του Κόνραντ, εγώ προτιμώ τις νουβέλες του που μπορεί να μην εμβαθύνουν οσο το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, αλλά είναι τόσο καλά δομημενες, που νομίζεις ότι γραφτηκαν σήμερα. Δλδ, η τεχνη του Κόνραντ και ο λόγος που ακόμα και σήμερα μοιάζει τόσο σύγχρονος, νομιζω ότι είναι η εξιστόρηση και τα ψυχογραφήματα και λιγότερο η εμβάθυνση.

Καλογραμμένο βιβλίο, καλή μετάφραση και σίγουρα φαίνεται πόση μελέτη έχει κάνει ο συγγραφέας για να θέσει το πλαίσιο όπου τρέχειη δράση. Πολύ καλή "θεατρική" οικονομία, η διήγηση δεν κουράζει σε κανένα σημείο, υπάρχει μια ροή στα γεγονότα και οι αποκαλύψεις έρχονται σιγά-σιγά στο ιστορικό φόντο. Ο συγγραφέας είναι συνεχιστής του Ατιά και του Ιζό, απλά πεδίο του είναι η Αργεντινή. Γράφει "κινηματογραφικά" παίρνοντας επίσης μια πολιτική θέση σε έναν κόσμο που το καλό και το κακό είναι οριοθετημένα πλήρως. Όπως τις ταινίες του Ντελόν και του Μπελμοντό. Μέχρι εκεί, ένα καλογραμμένο θρίλερ, που στο τέλος το καλό "επικρατεί" βίαια, όπως είχε επικρατήσει το "κακό". Σίγουρα στον τομέα των "ιστορικών" θρίλερ, είναι ένα βιβλίο που αξίζει την προσοχή του κοινού. Προσωπικά προτιμάω είτε ένα ντοκουμέντο, όπως ένα ντοκιμαντέρ που αναφέρεται σε αυτά τα γεγονότα ή κάτι πιο βαθύ, όπως είναι το βιβλίο "η κριτική των όπλων" του Feinmann που αναφέρεται στο ίδιο akrib;vw ιστορικό πλαίσιο βουτώντας πολύ πιο βαθειά στην ανθρώπινη ψυχή.

Υπάρχει ενδιαφέρον μη-ακαδημαϊκό για τις μελέτες του Φουκό; Ιδίως όταν ο ίδιος δεν αποκαλύπτει τα συμπεράσματα, δεν δίνει λύσεις. Ναι, υπάρχει. Ο Φουκό βλέπει τον κόσμο συστεμικά, με έναν άλλο τρόπο αντίληψης, που έρχεται σε ρήξη με τον παραδοσιακό, αυτόν της ανάλυσης. Ο Φουκό σαν αναλύτής δεν ψάχνει την λύση ή την αιτία. Η ανάλυση του σου δείχνει πως ένα σύστημα αυτονομείται από την ηθική, την "αυθεντία", την όποια ιδεολογία που αποτελεί μια επίφαση και λειτουργεί σαν ζων οργανισμός. Ο Φουκό αλλάζοντας τον τρόπο αντίληψης αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε τα πάντα. Ανατρέχει στο παρελθόν, στους τομείς που εκείνος νομίζει ότι είναι εμφανέστερη η αυτόνομη λειτουργία κάποιων θεσμών που στην γέννεσή τους είχαν άλλο σκοπό. Όποιος ενδιαφέρεται για την πολιτική φιλοσοφία, με το που καταλάβει τι ήθελε να κάνει ο Φουκο, θα βρεθεί μπροστά στο έργο ενός ιδιοφυούς φιλοσόφου. Ο ίδιος έγραφε μέχρι την τελευτάια στιγμή της ζωής του, γνωρίζοντας ότι ακόμα και για εκείνον, μια ζωή δεν ήταν αρκετή για το τεράστιο όραμα που είχε. Μετά την σεξουαλικότητα, την τρέλλα, την γλώσσα, το ποινικό σύστημα, σειρά θα είχαν όλοι οι υπόλοιποι θεσμοί. Και κάθε φορά που πιανόταν με έναν καινούριο θεσμό, ένα σύστημα εξουσίας, τόσο η ματιά του αποκτούσε νόημα...

Κάποιος μπορεί να ρωτήσει, έχουν μόνο ακαδημαϊκό ενδιαφέρον οι μελέτες του Φουκό; Προσωπικά, από το σημείο που κατάλαβα μέσες-άκρες τι προσπαθούσε να κάνει, με πόσο κόπο το έκανε, πόσο ιδιοφυής ήταν, μου άνοιξε ένα παράθυρο σκέψης. Για να καταλάβεις τους συστεμικούς, πρέπει να αλλάξεις τρόπο αντίληψης των πραγμάτων. Η ερώτηση, το πρόβλημα, το στοίχημα είναι το εξής : εδώ ο κόσμος δυσκολευέται να αφομοιώσει τον Μαρξ στην κριτική του καπιταλισμού (λέμε τώρα), θα μπορέσει να προσεγγίσει την ματιά του Φουκό, που δίνει μια άλλη εξήγηση για το πως λειτουργεί, όχι κάποιο πολιτικό σύστημα, αλλά οι ανθρώπινη κοινωνία διαχρονικά, σαν σύστημα θεσμών που αφήνονται ή όχι κάποιες φορές να λειτουργούν στο έλεος τους αυτόνομα αλλά όχι δίκαια ή ανθρώπινα. Ο Φουκό αλλάζει το παιχνίδι, το πάει παρακάτω σε έναν κόσμο που τίποτα δεν είναι όσο απλό νομίζαμε. Αν σας ενδιαφέρει η πολιτική φιλοσοφία, όταν καταλάβετε έστω λίγο τον τρόπο σκέψης και αντίληψης του Φουκό, θα εκπλαγείτε.

Σίγουρα η συγγραφέας έχει ταλέντο στο να κρατάει τομ αναγνώστη σε εγρήγορση. Ολες της οι ιστορίες έχουν μια κλιμάκωση στην αγωνία του τι θα συμβεί; Τι τρεχει; Αυτή η ικανότητά της είναι που σε βάζει μέσα στην ιστορία. Μέχρι εκεί καλά. Απο εκεί και πέρα, ίσως να μην είμαι εκπαιδευμένος αναγνώστης, έμεινα με με μια αφηρημάδα με ένα χάσιμο. Στα μάτια μου η Σβέμπλιν είναι μια ταλεντάρα, που ακόμα ψάχνεται. Σαν ένας βιρτουόζος βιολιστής, με τελεια κατάρτηση, που όμως παίζει παιδικές μελωδίες...

Ευτυχώς η βαβέλ μας έμπασε στον μαγικό κόσμο των δημιουργών κόμιξ. Χωρίς αυτή την προϋπξρεσία, ίσως δυσκολευθεί κάποιος να πιάσει το πνεύμα του wolinski. Στα κόμιξ (αντίθετα με την εποχή της πολιτικής ορθότητας) ΟΛΑ επιτρέπονται και όλα είναι πολιτική και κάθε τί κουβαλάει άποψη. Διότι αφορούν το χαρτί και την ελευθερία σκέψης. Στο ιδιο μοτίβο και οι σκέψεις-αφορισμοί του wolinski. Πολύ καλή επιμέλεια της έκδοσης. Η σειρά micromega είναι ένας θησαυρός επανεπισκέψιμος για κάθε βιβλιοθήκη.

Αυτό δεν είναι λογοτεχνία κατά την γνώμη μου, που ποιος είμαι; Κανεις. Άλλη μια ιστορία που μπλέκει την ιστορία της επιστήμης κ.λπ κ.λπ. Που είναι η έμπνευση; Ένα παζλ 10.000 κομματιών. Αυτός που το φτιάχνει, δεν είναι ούτε ζωγράφος, ούτε φωτογράφος και προπαντός δεν είναι καλλιτεχνης. Στην καλύτερη, ένας επίμονος κηπουρός είναι. Τα δύο αστεράκια για το κουράγιο που είχε να βάλει τα παζλ απο την wikipedia σε σειρά. Περαν τούτου, καμιά εμπνευση, καμιά πρωτοτυπία, καμία ουσία.