Ειναι ενα βιβλίο ντοκουμεντο. Αλλά δεν ειναι καλά στημένο. Πολλοί από τους "συγγραφείς" επαναλαμβάνουν τα γεγονότα. Π.χ. στο πρωτο μισό του βιβλίου αναφέρονται έξι φορές οι αποστολές με.ημερομηνίες και αριθμό προσφύγων, ανηλίων, ενηλίκων και η πορεία μέχρι τημ Τσεχοαλοβακία. Συμβαίνει με πολλά από τα ντοκουνταρισμένα γεγονοτα. Είναι πολύ κουραστική η επανάληψη.

Πολύ καλή η δομή. Από το ιστορικό γεγονός που τοποθετείται στην οσο το δυνατον αντικειμενική διασταση, η μελέτη πάει στα συμπεράσματα, τις αναγωγές και ξανά τον μυθο, με την έννοια ότι παρότι το πλοίο εγινε σκραπ εδώ και τριάντα χρόνια, πάντα επιστρέφει περθπλανώμενο με τις αναδρομικές αναφορές απο την αρχαιότητα ως το σημερα! Μετά απο 80 κοντά χρόνια αυτό που μπορεί καποιος να πει με σιγουριά είναι οτι το Ματαρόα αποτελεί κομμάτι της Ελληνικής αλλά και τξς Ευρωπαϊκής ιστορίας.

Ένα περίεργο μυθιστόρημα ή καλύτερα ένας περίεργος συγγραφέας.
Η διήγηση παρουσιάζει μια περίεργη δομή; περίεργη σύνταξη στις προτάσεις; καθώς και μία σύγχιση για το ποιός μιλάει κάθε φορά, πράγμα που καταλαβαίνεις στο τέλος της παραγράφου και το οποίο μπορεί να "κουράσει" τον αναγνώστη. Στην αρχή λέω ίσως φταίει η μετάφραση, αλλά μετά πιθανολόγησα ότι είναι επιλογή του συγγραφέα και η μεταφράστρια (ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΕΛΙΖΑ) διατηρεί το στυλ διήγησης.
Μέσα σε αυτή την σύγχιση, το τρικ (κατά την εικασία μου), ο συγγραφέας δίνει έμφαση σε αυτά που είναι σημαντικά για αυτόν. Σε κάποια σημεία νομιζεις ότι διαβάζεις κάτι πολύ αξιόλογο.

Ο Μπουλγκάκοφ είναι ένας αριστοτέχνης. Μεταφυσικό, μεταμοντέρνο, αλληγορικό, σουρεάλ, ένα μυθιστόρημα φαντασίας; Όλα αυτά μαζί σε συνδυασμό με το κυνικό χιούμορ του συγγραφέα χαρίζουν στον αναγνώστη μια μοναδική εμπειρία. Μην σας αποθαρρύνει το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος. Όπως και στο "Καρδιά Σκύλου" το πρώτο τρίτο είναι σαν το χόλ (λεπτομέρειες, περιγραφές, δημιουργία ατμόσφαιρας, ιστορικό πλαίσιο κ.λπ) που στο τέλος του βγάζει στην αρένα. Μετά το πρώτο τρίτο ο Μπουλγκάκοφ (ίσως και με την βοήθεια οποιούχων, δεν μας νοιάζει) αφήνεται, απελευθερώνεται και μας αφήνει ένα αριστούργημα με πάμπολλες προεκτάσεις, ανάλογα με την επάρκεια του κάθε αναγνώστη. Τέλος.

Δεν διαβάζω βιβλία με τέτοια θεματολογία, αλλά οφείλω να πω ότι είναι ένα καλό μυθιστόρημα. Ξεκινάει βέβαια με το κλισέ "γυναίκα μετά από ένα τραύμα απομονώνεται χαμένη σε ενα σπιτι" αλλά σίγουρα το χειρίζεται άριστα και πάει πολύ παρακάτω. Φεύγει κανείς από τις ρίζες του; Μπορεί κάποιος να αλλάξει την μοίρα του; Όλη η αρχαία μυθολογία λέει όχι. Και η μυθολογία είναι η αρχή της τέχνης. Τα τρία αστερια είναι ο ανωτερος βαθμός για μυθιστορημα αυτού του genre. Πολύ καλό.

Νομίζω ότι το εγχείρημα απέτυχε. Ο μεταφραστής (ο συμπαθέστατος και καταρτισμένος) προσπάθησε αλλά δεν. Ακόμα και η μετάφραση του τίτλου, πρόβλημα και στις προηγούμενες εκδόσεις, δεν ξεπεράστηκε. Κουραστικές οι ανούσιες παραπομπές. Επίσης να πω ότι ο Πίντσον λένε ότι είναι δύσκολος και έχει άλλα κατά νου και δεν πρέπει να τον διαβάζεις έτσι αλλά αλλιώς κ.λπ. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι η μετάφραση δεν βοήθησε καθόλου στο να ανακαλύψω εγω το ταλέντο του μυστήριου κυρίου Πίντσον. Και το χειρότερο, δεν μου άφησε καν μια γέυση ότι διάβαζα κάτι αριστουργηματικό που απλά δε νήμουν έτοιμος να κατανοήσω. Κάτι δεν δουλεύει καλά. Ίσως και ο Πίντσον να είναι ένας συγγραφέας που δεν "μεταφράζεται".

Ο Κόνραντ προσωπικά με συναρπάζει με τις ιστορίες του. Εδώ υπάρχουν πολύ λίγες από τις ιστορίες (φανταστικές ή πραγματικές) και αυτές σαν μέρος της ναυτικής τέχνης. Το βιβλίο αυτό δεν είναι μυθιστόρημα. Περισσότερο είναι ένα εγχειρίδιο για ιστιοφόρα και μια νοσταλγική ματιά για τα ιστιοφόρα ακριβώς πριν η ναυσιπλοΐα στραφεί στον ατμό. Προτιμήστε για αρχή κάποιο από τα μυθιστορήματά του. Εκεί είναι το πεδίο δόξης λαμπρό του Κόνραντ, εκεί ξεδιπλώνει το ταλέντο του, εκεί η γραφή του γίνεται μαγική και μπορεί να μαγέψει ακόμα και τον αναγνώστη του σήμερα.

Αν ρώταγε κάποιος από ποιο βιβλίο του Αλεξάκη να ξεκινήσω θα του έλεγα από τα τελευταία και να πηγαίνει προς τα πρώτα. Αν σου αρέσουν τα τελευταία, το χιούμορ, οι μονομανίες του είναι πράγματα που δεν υπάρχουν αρμονικά στα πρώτα του βιβλία, που φαίνεται ότι προσπαθεί να πειθαρχήσει τον εαυτό του στην φόρμα ενος μυθιστορήματος.

Όσο ωρίμαζε ο Αλεξάκης προσπερνούσε αυτές τις αγκυλώσεις και οδηγούνταν στα "αυτοβιογραφικά" μυθιστορήματα, που προσωπικά τα βρίσκω πολύ αξιόλογα. Σε αυτά ξεδιπλώνεται το ταλέντο του, το ευφυές χιούμορ, η σκωπτική ματιά, οι μονομανίες του.

Στο "Πριν" όλες οι αρετές του συγγραφέα φαίνεται να πλάθονται ακόμα. Σαν να μην είχε βρει τα πατήματά του.

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά βιβλία από Βαλκάνιους συγγραφείς. Το πλεονέκτημα της χρονικής απόστασης "βαραίνει" τους νέους. Τί μπορεί να προσφέρει άλλο ένα βιβλίο;
Και όμως εδώ έχουμε μία συλλογή διηγημάτων πολύ ενδιαδέρουσα.

Ο λόγος ρέει όμορφα με χιούμορ, νοσταλγία και πόνο σε σωστές δόσεις.
Ηθογραφία στο βάθος, αγάπη αλλά και κτιτική ματιά για την πατρίδα που άφησε πίσω ο συγγραφέας.
Ευχάριστη έκπληξη.

Ωραία ιστορία, κινηματογραφική γραφή που σε βάζει με ωραίο τρόπο στην εποχή που εκτυλίσσεται η δράση.
Δεν είναι πολιτικό, κοινωνικό, ιστορικό, φιλοσοφικό η ερωτικό μυθιστόρημα. Είναι μια ιστορία που αγγίζει αυτά τα θέματα επιφανειακά. Δεν εμβαθύνει συνειδητά σε κανέναν από αυτούς τους τομείς. Επειδή προφανώς έτσι θέλει ο δημιουργός.
Μου άρεσε χωρίς να μ\' εντυπωσιάσει. Στα πλεονεκτήματα η αποφυγή από τον συγγραφέα αρκετών κλισέ του είδους (είχε πουτάνα αλλά όχι γριά π.χ.). Δεν κούρασε σε κανένα σημείο και οι ανθρωπολογικές αναφορές που "διασχίζουν" όλη την διήγηση δένουν πολύ ωραία λειτουργώντας σαν ανάσες.