Μία εξαιρετική μελέτη, η οποία σε μερικά σημεία θυμίζει τήν εκπληκτική εργασία τού Συκουτρή στο Συμπόσιον. Ομοίως και η εισαγωγή (καταλήγει σε αντίθετα συμπεράσματα από τον Ed. Taylor), η οποία θα μπορούσε να είχε γραφεί μόνο από Έλληνα φιλόλογο καθώς είναι πολύ ανωτέρα από κάθε περίληψη ή ανάπτυξη τού έργου και καταλαμβάνει περί τά 2/3 τού όλου βιβλίου. Αυτό οφείλεται στον ελεύθερο τρόπο αναπτύξεως από έναν άνθρωπο ο οποίος πραγματικά πίστευε και αγαπούσε ό,τι πραγματεύεται το παρόν πόνημα και καθόλου ειπείν ο Πλατωνισμός. Το μόνο αρνητικό είναι η γραμματοσειρά καθώς είναι αρκετά κουραστική και 1-2 λάθη τού πρωτοτύπου στις πρώτες σελίδες. Στα σχόλια εντός τού κειμένου βασίζεται, κυρίως, στον Ἑρμεία, ο οποίος σε μερικά σημεία τα εκλαμβάνει όλα υπέρ το δέον αλληγορικά. Προσέτι περιέχεται και εύχρηστο ευρετήριο εννοιών. Στο πολυτονικό φυσικά, αλλά σε ιδιάζουσα χρήσι καθώς σε μερικά σημεία είναι απλοποιημένο ενώ σε άλλα όχι με αψυχολόγητο τρόπο και χρησιμοποιεί την -παλαιά- δημοτική.

Όπως και δηλούται οι συγγραφείς τοπ/νται πλήρως και υπάρχουν πολλές απόψεις (και δή όπου οι πληροφορίες είναι λίγες), ενώ ενίοτε φαίνεται να αγνοούν σημαντικές πηγές (κάτι αδύνατον βάσει βιβλιογραφίας). Κάποια κεφάλαια είναι κάκιστα (Ὀρφεύς, Παρμενίδης...) και άλλα πολύ ενδιαφέροντα (Ἀναξίμανδρος, Ἐμπεδοκλῆς). Η δύναμις του βιβλίου είναι ότι ελέγχει τις πηγές και την ιστορία/αξιοπιστία των (λ.χ. ο χ τήν έλαβε από περίληψι του ψ). Μεγάλο αρνητικό ο τρόπος σκέψεως «μέχρι τότε κανείς δεν το είχε πεί, άρα ούτε ο χ το είπε και είναι μτγν. προσθήκη» και η μη ανάλυση, πέραν αναφοράς, σε κάτι δυσερμήνευτο από τήν ματιά των (βλ. ετεροφωτισμός Σελήνης ἐν Ἀναξιμένῃ). Αγνοεί παντελώς τα της Γ.Γ.Β (και την θρησκ. πινακίδα PY TN 316) και τολμά να γράφει «ο χ δεν σκέφτηκε το χ προφανές» βάσει ελαχίστων-προβληματικών σπαραγμάτων. Πολλάκις δε απορούν με προφανή σχεδόν συμπεράσματα (βλ. σ. 400 άνω). Βέβαια είναι καλή πηγή και εν πολλοίς διείδε τα πράγματα τόσον ψυχρά ώστε επεσήμηνε πράγματα λείποντα από την Ελλ. βιβ/ία. Στό απ/μένο πολυτονκό γραμμένο με γυαλιστερό χαρτί. Εύρηνται και λίγα ορθογραφικά (π.χ. ενιαχού «λόγο» αντί «λόγῳ» και «μέσο» αντί «μέσῳ»). Τέλος παρέχει εξαιρετικό ευρετήριο.

Εισαγωγές πρίν και μετά από κάθε ῥαψῳδία και εύστοχα σχόλια, εξ ών πολλά επαν/νται, δίκην «ανεξαρτησίας» τών ραψωδιών. Η μετάφρασις είναι αρκετά καλή, άν και μερικές λέξεις μένουν αμετάφραστες, και το νόημα δίδεται αρτίως (σε σημεία τινά χάνεται η δύναμις των μεταφορών). Προσέτι χρησιμοποιεί κατά την απόδοσι λίγες νεοελληνικές ποιητικές λέξεις. Όστις αναζητεί μία εξαιρετική απόδοσι αναγκαστικά παραπέμπεται στο πρωτότυπο και μόνον. Η εισαγωγή είναι εξαιρετικά συνοπτική αλλά δίδει το νόημα. Ίσως θα έπρεπε να περιείχε λίγες περισσότερες πληροφορίες (λ.χ. από τού παρωχημένου πλήν αξιοπίστου «Ἱστορία τῶν Ὁμ/ῶν ἐπῶν, Λιψία 1867» του Γ. Μιστριώτου [δυστυχώς υπάρχει μόνον εν ηλ. πλέον μορφή]). Εμμελής γραμματοσειρά (άν δέν με διαφεύγει είναι η Didot) και εξαιρετικά καθαρογραμμένο. Φυσικά πολύ καλής ποιότητος χαρτί αλλά στο μονοτονικό. Μερικά σημεία απαιτούσαν προσοχή, π.χ. ο σολοικισμός της σ. 65 στ.351-52. Μακράν η καλυτέρα έκδοσις των Ομηρικών επών. Θα μπορούσε να αποφεύγεται τέλος η «μετάφρασις» γνωστών λέξεων (λ.χ. αποδίδει το πηδάλιο ως τιμόνι), αλλά γίνεται χάριν μέτρου. Σημαντικό βεβαίως ότι περιέχεται και εύχρηστος index nominum.

Ο Long σε όλα τα πονήματά του έχει αποδείξει την οξυδέρκειά του με πληθύν ευφυών και ευστόχων παρατηρήσεων. Έχει πολύ καλή γνώσι επί τού αντικειμένου και σε συνδυασμό με την ευφυΐα του αναλύει εξαιρετικά τις λιγοστές και προβληματικές, πολλάκις, πηγές (βλ. σκεπτικιστές) παραβάλλων τόσο αρχαίους όσο και μεταγενεστέρους συγγραφείς (λ.χ. Kant και Spinoza). Αυτό δε δεν τον εμποδίζει του να γράφει «άν το εννόησα σωστά τότε...» και όπου χρειάζεται «κατά την γνώμη μου...». Σε κάποια σημεία γίνεται εξαιρετικά δυσνόητος (βλ. διαμάχη Καρνεάδη-Χρυσίππου επί της ελευθέρας βουλήσεως), αλλά μόνον όπου δεν εδύνατο να το εκλαϊκεύσει περισσότερο χωρίς να αλλοιωθεί το πρωτότυπο, άρα αναλύει τις ιδέες χωρίς να παρεκκλίνει από τών πηγών. Έφερε εις πέρας ο,τιδήποτε άρχισε πραγματευόμενος χωρίς να αφίση τίποτε, ούτε κακός έχον ούτε ασχολίαστο (πλήν των εξαιρετικά λεπτών εννοιών τού χαώδους κεφαλαίου τής Στωικής ηθικής, δεομένου ειδικών μελετών του [βλ. βιβ/ία.]). Γραμμένο στο απλοποιημένο πολυτονικό με γυαλιστερό χαρτί. Σίγουρα μία εξαιρετικώς αξιόπιστη βιβλιογραφική πηγή.

Σημαντικό βιβλίο μόνον ως προς τις απόψεις του συγγραφέως. Είναι πρόδηλη η γνώσις του επί πολλών ιστορικών θεμάτων αλλά προκρίνει τις απόψεις του σαν θέσφατες και αδιαμφισβήτητες. Λ.χ. εν σ. 44,105 κατ’ αυτόν η του Πλάτωνος Ἐπινομίς είναι νόθο πόνημα και ούτω το παρουσιάζει (πρβλ. Νόμους Πλάτ/ος Παπύρου σ. 90-91). Όταν όμως τον βολεύει το χρησιμοποιεί ως Πλατωνικό πόνημα (βλ. τελευταίο κεφάλαιο). Στο κεφάλαιο δε περί της θρησκείας τής εποχής σχεδόν λείπει η αναφορά στα Ορφικά, και ταύτα, φαίνεται να τα αγνοεί με τα όσα γράφει στην σ. 42 αποδίδων την αλληγορικήν ερμηνεία τών θεών το πρώτον στον Πρωταγόρα αντί στόν Ορφέα πολλούς αιώνες πρίν. Το γεγονός ότι ό,τι υποστηρίζει στηρίζεται σε πηγές είναι παραπλανητικό καθώς για να υποστηρίξει την υπόθεσι της αυξανομένης αθεΐας παραθέτει τον Εὐήμερο τον Μεσσήνιο, αντιπροσωπεύοντα βίᾳ το 1% της πόλεως. Σαν να κρίνουμε την κοινωνία για τις απόψεις ενός κόμματος του 1%. Πολλές υπερβολές και ορθογραφικά λάθη (ειδικά κατά τις παραθέσεις τού πρωτοτύπου έπεσε αλύπητο τσεκούρι). Είναι γραμμένο εν είδει προσωπικού σημ/ρίου με περισσή -από ιστορικής πλευράς- ψυχρότητα του συγγραφέως (αναλύει τα περί θρησκείας σαν μηχανικός αναλύων ένα πρόβλημα!) και μετεφράσθη σίγουρα από μη επαρκώς κατηρτισμένους με προχειρότητα. Δυστυχώς ο γράψας είχε διαβάσει μεγάλο όγκο βιβλίων αλλά οι παρατηρήσεις του στα επί του Ελληνισμού είναι παιδαριώδεις. Παρά ταύτα, μονοτονικώς -ευτυχώς λέω εγώ μετά τανωτέρω- γραμμένο, κακής ποιότητος χαρτί και πανέμορφο εμφανισιακά εξώφυλλο. Δέν προτείνεται, αντ’ αυτού αγοράστε την Ελληνιστική φιλοσοφία του A. Long.

Αρκετά ευχάριστο ανάγνωσμα, καλή μετάφρασις και προς μεγάλη μου έκπληξιν εξαιρετικά σχόλια, τα καλύτερα που έχω δει στην σειρά των εκδόσεων του Κάκτου.

Το παρόν βιβλίο περιέχει μόνον τα βιβλία Α΄-ΣΤ΄! Περιέχει εκτενεστάτη εισαγωγή (176 σελίδων!), αρχικά συνοπτικωτάτη περίληψι όλων τών βιβλίων (όχι μόνον τών ΣΤ΄) και εν συνεχεία πολύ μεγάλη ανάλυσι εκάστου βιβλίου. Τα επίλοιπα βιβλία συμπληρούνται με τους τόμους 4,5,6 του Κάκτου. Οι πληροφορίες τής εισαγωγής είναι μοναδικές και κατ’ εμέ χωρίς το παρόν βιβλίον δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρά μελέτη τών νόμων. Η εισαγωγή είναι γραμμένη σε σχετικά αυστηρά καθαρεύουσα και ως εικός όλο το βιβλίο αρκετά πυκνογραμμένο χωρίς όμως να είναι κουραστικό κατά την ανάγνωσιν, η δε μετάφρασις στὴν δημοτικὴ μὲ τὴν χρήσι πολυτονικού. Περιέχει πλήθος σχολίων κατωτέρω τής ιδίας σελίδος χωρίς να φείδεται του χώρου γι’ αυτά και περιέχει και πλήθος αρχαίων σχολίων περί τους Νόμους, πρίν αυτό καθ’ εαυτό το κείμενο, χωρίς όμως μετάφρασι.

(Έκδοσις Γ΄ 2010). Στα θετικά τού βιβλίου θα προσέθετα την καλή νοηματικώς μετάφρασι και τα κατατοπιστικά πολλαχού σχόλια και τις εκάστοτε εισαγωγές. Προς τούτοις καί τα κλασσικά τών εκδόσεων του ΖΗΤΡΟΥ, ήτοι την ποιότητα του χαρτιού και τον όγκο τών βιβλίων χωρίς να σπάνε τα έργα σε 10 τόμους των 150 σελίδων (βλ. κάκτου). Στα αρνητικά τα εξής: Η μικρή βιβλιογραφία (όπως εμφανίζεται μέσα στο κείμενο [εκτός τών μαρτυριών] σε σχέσι μέ την αναγραφομένη στο τέλος τού βιβλίου που προκαλεί αίσθησι (πρβλ. το εξαίρετο Περὶ φύσιος του Παρμ. των ιδίων εκδόσεων του Γ. Στ. Καραγιάννη). Η χρήσις τής άκρατης δημοτικής η οποία προκαλεί πολλές ασάφειες, ειδικώς στο τελικό νί (π.χ. ενιαχού δεν ξέρει ο αναγνώστης άν το «δε» προ μονού συμφώνου πλήν κ-π-τ σημαίνει «δεν» ή «λοιπόν», δηλαδή καλύπτει ασάφεια όλη την πρότασι!). Το ίδιο και με τα άρθρα καθώς σε τέτοια πονήματα εμφανίζονται άγνωστα ονόματα και τοπωνύμια και δεν ξέρεις άν αναφέρεται σε κύριο όνομα ή σε βουνό/τοποθεσία. Σε κάποια σημεία το ίδιο συμβαίνει και με τον τόνο ώστε να καταλαβαίνεις από άλλα σημεία (...και ο Ιόλαος, εγγονός του Αμφιτρύωνα από το γιο του Ιφικλή). Όλα τα ανωτέρω στις εκδόσεις του ΚΑΚΤΟΥ έχουν λυθεί και εν πολλοίς άν και μονοτονικώς και στην ΠΝΕ χαρακτηρίζονται από σαφήνεια. Κακογραφίες, βλ. Στο πρωτότυπο ΠΑΝΤΟΥ (π.χ σ. 86) «e ριν» αντί «Ἔριν», όπου δηλαδή άρχεται λέξις από τονιζομένου φωνήεντος. Βλέπε και σ. 577 «Τον ίδια καιρό6 έζησε»... βλ. σ. 604 τελ. σειρά πρωτοτύπου. Στις μαρτυρίες άλλων συγγραφέων δεν ξέρω πόσο δύσκολο θα ήταν να γράφει εκτός τού σημείου (π.χ. σ. 592) και σε ποιο βιβλίο ανήκει, π.χ στην προαναφερθείσα σελίδα αναφέρει «Πλούταρχος 969d-e» και λείπει το «Πότερα τῶν ζῴων φρονιμώτερα...». Σε βάζει σε μεγάλους μπελάδες χωρίς κανένα λόγο. Επίσης εφόσον είναι γραμμένες οι πηγές στην σελίδα τού πρωτοτύπου τουλάχιστον ας ήταν πολυτονισμένες!

Είναι γραμμένο ούτως ώστε να ξεκινά από τα πορίσματα της αρχαιολογίας- (παλαιοντολογικής) γλωσσολογίας-αρχαίας ιστορίας τού 1920 -κυρίως- και να αποδίδει ένα μεταβαλλόμενο εκάστοτε συμπέρασμα (τιμή) στην (μεταβλητή) «έλευσιν των Ελλήνων». Προϊόντος του λόγου άμα τε του χρόνου τα συμπεράσματα αλλάζουν ώστε τα “τελικά” να κεηται εν πολλοίς στην συνολική εικόνα του έργου και όχι σε ένα σημείο, εγγυώμενον την ορθή μελέτη ενώ μας κάνει να ακολουθούμε τα χνάρια τής ερεύνης. Ο συγγραφεύς δεν προσπαθεί να είναι αμέτοχος, μη σχολιάζων, τις επικρατούσες θεωρίες. Έστω ως παράδειγμα η εικασία του R. Drews περί της εισβολής το πρώτον εν Ελλάδι «ινδοευρωπαίων» την χ περίοδο, όπου και ο συγγραφεύς αφοπλίζει και βάλλει κατά ριπάς (σ. 173-6 εκδ. 2014), ιδέ και θεωρίες τοῦ Coleman (σ. 294 κ.ε.). Χρησιμοποιεί το μονοτονικό και δίδει σαφήνεια τῇ -διά νόμου- προσθήκῃ τών τελικών νί στα άρθρα («στην Λευκάδα»). Παρέχει πλουσιωτάτην βιβλιογραφία κατωτέρω τής ιδίας σελίδος (αφ’ ής ξεχωρίζει και στηρίζεται στον J. Maran [βλ. σ. 190] και τα έργα τού C. Renfrew [βλ. σ. 314]), κυρίως γερμανιστί. Βιβλίο με συνοχή χωρίς να είναι πολύ φανερά τα «χρονικά κενά» τής συγγραφής μεταξύ τών κεφαλαίων. Αρίστης ποιότητος χοντρό χαρτί, και ενώ είναι μόλις 648 σελίδες ομοιάζει πολύ μεγαλύτερο. Με λίγα λόγια παρέχει πολύ μεγάλο όγκο πληροφοριών σε μικρό βιβλίο για τους μη επαΐοντας σχετικά με το αντικείμενο. Δεν είναι τυχαία η βράβευσις υπό της Ακαδημίας τών Αθηνών.

Εξαιρετικό βιβλίο παλαιάς κοπής. Κομμένο και ραμμένο στα πρότυπα του Πλατωνικού συμποσίου του Συκουτρή με εξαιρετική μετάφραση, εκτενή σχόλια κατωτέρω της ιδίας σελίδος και πολλές επεξηγήσεις οι οποίες σήμερα λείπουν παντελώς (βλ την εξήγηση της παροιμίας Εἴ τι κακόν, εἰς Πύῤῥαν). Μεγάλη και εύστοχη εισαγωγή με εμβριθείς αναλύσεις. Ακόμη ενδεικτική είναι η σύγκριση της μετρήσεως του ύψους των πυραμίδων υπό του Θαλέω στις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ (Προσωκρ. Τόμ. 2) και στην παρούσα, στην οποία όχι μόνον δεν διαστρευλώνει το πρωτότυπο με «αναλογία 1 πρός 1» για να ξεμπερδεύει αλλά παραθέτει ακόμη και τα γεωμετρικά σχήματα με την -όχι τόσο απλή τελικά- λύση. Κυριολεκτικά όταν διαβάσετε την συγκεκριμένη έκδοση οι άλλες θα είναι (ας μου επιτραπεί) σκουπίδια.