Η γνωριμία μου με το Α. Καμύ ήταν με την ψυχογράφημα μπουνιά στο στομάχι από την πτώση, και ίσως περίμενα κάτι αντίστοιχο και από τον ξένο. Πέρα από το τελευταίο κεφάλαιο -διάλογος με τον ιερέα, δεν μπορώ να πω ότι μου πρόσφερε κάτι εξίσου δυνατό σε συγκίνηση -ανάλυση -κατακερματισμό του είναι όπως η πτώση. Ο Καμύ στον ξένο καταφέρνει, να μας μεταφέρει επί χάρτου, θεωρώ ένα μέσο αστό, όπου και αδιαφορεί σχεδόν για τα πάντα στην ζωή τριγύρω του, και κοιτάει την δική του ευχαρίστηση -βολή -ηδονή, όπου και οι πιο πολλοί θα δουν τον εαυτό τους πάνω στον Μερσώ, να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο -σίγουρα εγώ με είδα -υ.γ. τα 2/5 είναι διότι περίμενα κάτι εξίσου δυνατό όπως και η πτώση. -υ.γ. η έκδοση που διάβασα από Καστανιώτη, στο πρόλογο του βιβλίου η Καρακίτσου Ντουζέ Νίκη, κάνει spoil την υπόθεση του βιβλίου δίχως λόγο. Οπότε όποιος είναι να το διαβάσει, ας παραβλέψει για το τέλος τον πρόλογο, αν δεν θέλει να μάθει το στόρι και το τέλος του βιβλίου.

Στις σουρεαλιστικές ιστορίες των Κρονόπιο και των Φάμα, ο Cortazar χτίζει έναν σουρεαλιστικό κόσμο όπου διέπεται από τους δικούς του νόμους, χρησιμοποιώντας τον πραγματικό κόσμο σαν διάκοσμο, και ανατρέπει την παραδεκτή πραγματικότητα.
Οι ιστορίες των Κρονόπιο και των Φάμα είναι μια ευκολοδιάβαστη ανθολογία καταστάσεων με διαρκής ανανέωση, σατιρική διάθεση, πίκρα και ειρωνεία.

Η οδύσσεια ενός ξεριζωμένου σε έντυπη μορφή. Το ένα αστέρι που του έβαλα σαν βαθμολογία, είναι για κάποια λαογραφικά στοιχεία που έχει. Κατά τα άλλα, ανούσια σαπουνόπερα, για να κλαίει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Αγαπητέ αναγνώστη που δεν έχεις διαβάσει την πτώση ακόμα, μην περιμένεις άλλο. Η πτώση του Καμύ και το βιβλίο της ανησυχίας του Πεσσόα, δύο βιβλία που είναι αποκάλυψη της ανθρώπινης υπόστασης.

Οι περιγραφές του Κάφκα είναι πραγματικά τόσο λεπτομερείς και τετραγωνισμένες που σε μεταφέρουν στο σπίτι των Σάμσα σαν τον τέταρτο επισκέπτη. Ο πόνος, ο τρόμος και η αγωνία του Γκρέγκορ, του κακόμοιρου Γκρέγκορ μετά την μεταμόρφωση του, ζει στο πετσί του αναγνώστη, σελίδα, σελίδα, έως τέλους.

Η δειλία είναι το πιο τρομερό ελάττωμα. Με αυτό το σκεφτικό -αφορισμό, ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ ξετυλίγει το ψυχεδελικό -λογοτεχνικό μυθιστόρημα του. Ένα μεταφυσικό μυθιστόρημα με παρών τον Σατανά και τους απίθανους βοηθούς του, τον Πόντιο Πιλάτο, τον Ιησού και φυσικά τον έρωτα μεταξύ του μαιτρ και της Μαργαρίτας. Ο λογοτεχνικός Σατανάς του Μπουλγκάκοφ, δεν είναι ο Σατανάς που γνωρίζουμε από τις περιγραφές των θρησκειών, αλλά ένας αιώνιος παρατηρητής και ''βοηθός'' ίσως θα λέγαμε του Ιησού, ώστε να ξεπληρώσουν τις ''αμαρτίες'' τους ανά τους καιρούς οι πολίτες. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που στο πρώτο κεφάλαιο ξεκινά με απόσπασμα του FAUST: ...λοιπόν ποιός είσαι επιτέλους; - είμαι το μέρος της δύναμης εκείνης που αιώνια θέλει το κακό και αιώνια πράττει το καλό. Ίσως το μόνο ''αρνητικό'' και που λίγο εμένα προσωπικά με μπέρδεψε, είναι τα Ρώσικα ονόματα και παρατσούκλια -αργκό που χρησιμοποιεί, συχνά. Αλλά ξεπερνιέται στην πορεία πολύ ευχάριστα.

-είμαι το απόλυτο αρνητικό, η ενσάρκωση του τίποτα. -αυτό που επιθυμούμε χωρίς ποτέ να το αποκτήσουμε, αυτό που ονειρευόμαστε για δεν μπορεί να υπάρξει -εκεί βρίσκεται το βασίλειό μου του τίποτα και εκεί είναι ο θρόνος μου που δεν μου έδωσαν.*και κάπως έτσι ο διάβολος του Πεσσόα ένα πρωί με καφέ, με έκανε να τον αγαπήσω.

Τελειώνοντας το βιβλίο αυτό, Κυριακή κάπου γύρω στις 00:30 σκέφτηκα μέσα μου: Θεέ μου τι ύφος, τι λόγος! Όλο το βράδυ τα λόγια και ο λόγος του Ράινερ με στοίχειωναν στον όποιο ύπνο κατάφερα να έχω.

υ.γ. είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασα ποτέ, μου άλλαξε την ζωή. Αφού το τελείωσα, κατάλαβα την μαγεία του βιβλίου. Από τότε πάντα δίπλα στο κρεβάτι μου ένα βιβλίο, για συντροφιά και προστασία. υ.γ. το μόνο βιβλίο που κάνω δώρο και προτείνω σε όποιον δεν έχει διαβάσει ποτέ στην ζωή του.

Τι να πει κανείς για τον Πεσσόα και το βιβλίο της ανησυχίας; Η βίβλος, το μόνο που μπορεί να πει κανείς σε κάποιον που δεν το έχει διαβάσει.

Ανεξαρτήτως τις πολιτικές πεποιθήσεις, εάν και εφόσον έχει κανείς, το δικαίωμα στην τεμπελιά είναι ένα βιβλίο που πρέπει κάποιος να διαβάσει. Ο Λαφάργκ απλώς και με σκληρή γραφή, μεταφέρει στον αναγνώστη εικόνες σκληρές και εξαθλίωσης από τα χρόνια εκείνα, και συνειδητοποιεί κανείς πως τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε.