Ευχάριστο και καλογραμμένο έργο, με το γνωστό, ειρωνικό και λεπτό χιούμορ του Ουάιλντ και γεμάτο βαθυστόχαστες ατάκες, αλλά και γελοίες. Ενώ γενικά πέρασα καλά διαβάζοντάς το θα το ήθελα λίγο πιο ανάλαφρο, σε κάποια σημεία ήταν κάπως "βαρύ" και θα προτιμούσα να έχει και μία πιο δεμένη και ανεπτυγμένη υπόθεση. Βασικά με το ζόρι θα τη χαρακτήριζα υπόθεση, ουσιαστικά μπαινόβγαιναν τα πρόσωπα και έλεγαν είτε διάφορα βαθυστόχαστα για τη συζυγική ζωή και την αγάπη, είτε έλεγαν κουταμάρες για τη ζωή στο Λονδίνο στα τέλη του 19ου αιώνα. Δεν είναι φυσικά από τα καλύτερα έργα του Ουάιλντ, αλλά όποιος είναι λάτρης του τρόπου γραφής του, θα το εκτιμήσει και μόνο για αυτό.

Ευχάριστο και μικρό βιβλίο που το έψαχνα καιρό να το διαβάσω. Όχι κάτι ιδιαίτερο, αλλά ευκολοδιάβαστο, με φαντασία και χιούμορ. Αξίζει τον χρόνο σας αν έχετε διαβάσει και σας άρεσε η σειρά του "Γυρίζοντας τον γαλαξία με ωτοστόπ". Βέβαια δεν είναι τόσο καλό όσο η σειρά στην οποία βασίστηκε.

Θα έλεγα ότι ο τίτλος του βιβλίου "Παγκόσμια μυθολογία" μάλλον είναι λίγο άκυρος, καθώς στο μισό βιβλίο ασχολείται με την ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία και πολύ λιγότερο με τις άλλες. Αν θέλετε να διαβάσετε σχετικά με άλλες μυθολογίες, καλύτερα να διαλέξετε κάποιο άλλο βιβλίο, γιατί αυτό είναι υπερβολικά περιληπτικό. Επίσης, η αφήγηση είναι βαρετή και σε πολλά σημεία ο συγγραφέας-μελετητής γράφει προσωπική άποψη (π.χ. στο κεφάλαιο με τις αφρικανικές θρησκείες γράφει ότι τα είδωλά τους είναι κωμικά ζωγραφισμένα και δεν εξηγεί τίποτα περισσότερο...). Γενικά δεν μπορώ να πω ότι αποκόμισα και πολλά διαβάζοντάς το, γιατί τα περί ελληνικής μυθολογίας πάνω κάτω μου ήταν ήδη γνωστά και κυρίως το αγόρασα για να διαβάσω μυθολογίες άλλων λαών και δεν καλύφθηκα σε αυτό το κομμάτι. Πάντως, καλή προσπάθεια συγκέντρωσης μύθων από διάφορους λαούς.

Υπέροχη γραφή, αλλά μέτρια ιστορία που νομίζω ότι κυρίως είχε σκοπό να προκαλέσει. Ο αναγνώστης εύκολα μπορεί να μαντέψει το τέλος και να βαρεθεί στη συνέχεια να διαβάσει την υπόλοιπη ιστορία, αλλά το σώζει πάρα πολύ ο τρόπος γραφής και το ότι είναι μικρό σε έκταση, πυκνογραμμένο και κυλά γρήγορα η πλοκή. Η έκδοση έχει και μια πολύ ενδιαφέρουσα εισαγωγή σχετικά με τον συγγραφέα του μυθιστορήματος που δεν είναι γνωστός, αλλά υποθέτουν ότι ή το έγραψε ο Όσκαρ Ουάιλντ ή ότι το έγραψαν παραπάνω από ένας συγγραφείς (από όσο θυμάμαι η δεύτερη υπόθεση είναι και αυτή που επικρατεί) από τον κύκλο του Όσκαρ Ουάιλντ. Συγχαρητήρια πάντως στις εκδόσεις Ερατώ για την εξαιρετική και προσεγμένη δουλειά που έχουν κάνει στη σειρά με τα βιβλία Λογοτεχνίας, είναι από τους αγαπημένους μου εκδοτικούς οίκους.

Το συγκεκριμένο βιβλίο το διάβασα γιατί είχα ακούσει πολύ καλά λόγια από άλλους και κυρίως επειδή μου άρεσε πολύ η Παναγία των Παρισίων. Όμως, με κούρασε αφάνταστα, σε σημείο να το αφήνω στην άκρη για ένα διάστημα και να το συνεχίζω εβδομάδες μετά. Είναι καλογραμμένο βιβλίο, αλλά πάρα πολύ φλύαρο (δεν γνωρίζω αν έχουν γίνει όντως περικοπές στη συγκεκριμένη έκδοση, αλλά για εμένα ήταν άθλος η ανάγνωσή του, πόσο μάλλον αν είχε και άλλα κεφάλαια). Στα θετικά του βιβλίου δύο ήρωες, ο Γιάννης Αγιάννης και ο Ιαβέρης. Οι υπόλοιποι ήρωες δεν με τρέλαναν, ειδικά κάποιοι ήταν και εκνευριστικοί όπως ο Μάριος. Τα πρώτα κεφάλαια είναι εξαιρετικά ενδιαφέρονται (ειδικά τα μηνύματα που περνά για τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τα κάτεργα κλπ. είναι συγκινητικά), αλλά μετά χάνει πολύ το βιβλίο όταν αρχίζει και προσθέτει όλο και περισσότερους ήρωες και μπλέκει πολύ η ιστορία. Ειδικά την ερωτική ιστορία την θεωρώ εντελώς περιττή με τον τρόπο που την ξεκίνησε και την εξέλιξε ο Ουγκώ. Για την έκδοση το μόνο που έχω να πω είναι ότι έχει πολλά τυπογραφικά λάθη (για όποιον τον ενοχλούν).

Αστείες και διασκεδαστικές ιστορίες που διαβάζονται ευχάριστα και από μικρούς και από μεγάλους. Ό,τι πρέπει για δώρο σε ένα παιδί που αγαπά το διάβασμα. Σίγουρα θα το κάνει να γελάσει πολύ!

Οι πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες ήταν η πρώτη "Τα τρία τυφλά ποντίκια" και η τελευταία "Η τελευταία συνεδρία". Για κάποιον που δεν έχει ξαναδιαβάσει Κρίστι η πρώτη ιστορία θα πρέπει να είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, αλλά όσοι είναι εξοικειωμένοι με το στυλ της θα υποψιαστούν γρήγορα τον δολοφόνο και μάλλον θα χάσουν το ενδιαφέρον τους. Πιο πολύ μου άρεσε η "Τελευταία συνεδρία", γιατί ήταν διαφορετική από όποια άλλη ιστορία της Κρίστι έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Οι υπόλοιπες ιστορίες μου φάνηκαν αδιάφορες. Το θετικό πάντως είναι ότι όλες τους είναι σύντομες και δεν κουράζουν τον αναγνώστη.

Τι απογοήτευση αυτό το μυθιστόρημα! Ειδικά όσο σκέφτομαι ότι το έγραψε η Austen! Είναι τόσο διαφορετικό από τα άλλα μυθιστορήματα της που έχω διαβάσει, αλλά διαφορετικό με κακό τρόπο. Πρώτα από όλα η κεντρική ηρωίδα είναι αντιπαθητική, της λείπει η ενεργητικότητα και ο δυναμικός χαρακτήρας, είναι υπερβολικά ηθική (σε εκνευριστικό σημείο), εύθικτη, πολύ καθωσπρέπει και εντελώς πουριτανή (σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ηρωίδες της Austen από άλλα μυθιστορήματά της). Ειδικά στα πρώτα κεφάλαια είναι ένα άβουλο ον που απλώς περιφέρεται. Στα επόμενα κεφάλαια αποκτά λίγη ενεργητικότητα, αλλά και πάλι έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Ενώ γενικά είναι ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα που σε τραβά να το διαβάσεις, αποκτά κυρίως ενδιαφέρον από τη μέση της ιστορίας και μετά, όταν η Φάνη γίνεται πιο ενεργή και η ιστορία γίνεται πιο "ζουμερή". Όμως, όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση του βιβλίου έμεινα με μία μπερδεμένη σκέψη. Η Austen μου έδωσε την εντύπωση ότι προσπάθησε να χτίσει μία ιστορία, για την οποία όμως μετάνιωσε προς το τέλος της συγγραφής του μυθιστορήματος και τελικά αποφάσισε να κάνει μία κωλοτούμπα και να αλλάξει εντελώς απροσδόκητα την έκβαση της, αλλά ταυτόχρονα βαριόταν να αλλάξει και τα προηγούμενα που είχε γράψει ως τότε, οπότε είπε να τα αφήσει όπως ήταν. Το ξέρω ότι αποκλείεται να συνέβη αυτό, αλλά αυτή την εντύπωση που έδωσε, γιατί είναι πολύ περίεργο βιβλίο και δεν έχει καμία σχέση με τα άλλα της μυθιστορήματα. Αυτό το μυθιστόρημα δείχνει μια Austen με εντελώς διαφορετικές απόψεις, μία Austen συντηρητική και θρησκόληπτη. Ακόμα και αυτή η απολαυστική, λεπτή ειρωνεία στο ύφος της που υπάρχει παντού σε άλλα μυθιστορήματά της, στο συγκεκριμένο υπάρχει σε πολύ μικρότερο βαθμό. Ο μόνος ενδιαφέρων χαρακτήρας ήταν η κα Νόρρις, ένας απολαυστικά αντιπαθής χαρακτήρας! Το ένα αστεράκι το βάζω για την κα Νόρρις και το άλλο γιατί ήταν καλογραμμένο (δεν περίμενα να μην είναι έτσι κι αλλιώς, γιατί είχε ταλέντο στη συγγραφή).

Πολύ ωραίο διήγημα που δημιουργεί έντονη ατμόσφαιρα και αγωνία (ακόμα και σε όσους γνωρίζουν μέσες άκρες την ιστορία, όπως εγώ). Ειδικά το τελευταίο κεφάλαιο είναι εξαιρετικά γραμμένο. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση και το θαύμασα είναι ότι σε πολλά σημεία ο συγγραφέας χρησιμοποιεί λέξεις/φράσεις με διπλή σημασία (τι κρίμα που δεν μπορούν να αποδοθούν πλήρως στα ελληνικά, αλλά η προσπάθεια του μεταφραστή είναι αξιέπαινη). Εκτός από την ιστορία του Δόκτορα Τζέκυλ και του μίστερ Χάιντ, στο βιβλίο περιέχεται ακόμα μία μικρή ιστοριούλα ("Η Τζάνετ η σβερκοτσακισμένη", η οποία ήταν σχετικά ενδιαφέρουσα, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο) και ένα παράρτημα με κάποιες αναλύσεις του μεταφραστή πάνω στην ιστορία του Τζέκυλ/Χάιντ. Κάποιες από τις αναλύσεις ήταν ενδιαφέρουσες (π.χ. αυτή με τον Φάουστ) και κάποιες κάπως κουραστικές. Θεωρώ πως αν κάποιος θέλει να διαβάσει κλασική λογοτεχνία του φανταστικού, πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσει και αυτό το βιβλίο. Κατά τη γνώμη μου είναι πολύ καλύτερο από τον Δράκουλα του Stoker.

Πολύ ενδιαφέρον και ευχάριστο στο διάβασμα βιβλίο (παρά το θέμα του). Δεν γνώριζα καν την ύπαρξη μερικών από τα ζώα με τα οποία ασχολήθηκαν οι δύο συγγραφείς και η υπόλοιπη ομάδα (για την ακρίβεια το βιβλίο είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου γραμμένο από τον Άνταμς, εκτός από το τελευταίο κεφάλαιο που είναι του Carwardine). Θα έλεγα ότι είναι ένα βιβλίο-εμπείρια ζωής, μιας και πολλοί λίγοι άνθρωποι έχουν την ευκαίρια και τη δυνατότητα να κάνουν τα ταξίδια που έκαναν ο Ντάγκλας Άνταμς και ο Marc Carwardine και να δουν από κοντά αυτά τα σπάνια και όμορφα ζώα. Ενώ το ύφος του βιβλίου είναι στις περισσότερες σελίδες του ανάλαφρο και χιουμοριστικό, τελειώνοντάς το αυτό που μου έμεινε είναι το πόση μεγάλη ζημιά έχει κάνει ο άνθρωπος στο περιβάλλον και κατ' επέκταση στον ίδιο του τον ευατό.