Πέρα από τη συνεργάτιδα-δικηγόρο (Μαρία Τoμπ) της πρωταγωνίστριας (Ρεμπέκα), η οποία είναι και η πιο έξυπνη και ευέλικτη από όλους τους υπόλοιπους ήρωες, δεν γίνεται επαρκής ανάλυση σε κανένα από τους χαρακτήρες, ενώ μοιάζει, συνεχώς, το βιβλίο να κινείται μεταξύ ανούσιας περιγραφής και εκβιασμού της πλοκής

Για να μπορεί να γίνει εποικοδομητική κριτική στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα, καλό είναι να γίνει κατανοητή η ουσία της πλοκής, και το λογοτεχνικό είδος στο οποίο θα μπορούσε να ανήκει. Η κατηγοριοποίηση του στο αρκετά τεχνολογικό, ωστόσο εμπνευσμένο εξώφυλλο, ως πρωτίστως \'νουάρ\' το \'αδικεί\'. Σε αυτό το σημείο θα ήταν αρκετά αποτελεσματικό να αναφέρω μια φράση του Γκιγιόμ Απολλιναίρ που αναφέρεται στην αρχή ενός κεφαλαίου στο 2ο μέρος: \'Έρχεται η νύχτα, σημαίνει η ώρα\' - και όντως αυτή η φράση αντικατοπτρίζει την ατμόσφαιρα που θέλει να δημιουργήσει ο Μισσό, αλλά η ουσία του βιβλίου βρίσκεται πέρα από τη \'νουάρ\' επιφάνεια της ιστορίας.

Το σίγουρο είναι ότι, ειδικά, στο τέλος του βιβλίου, οι αναγνώστες αναγνωρίζουν την αιτία που ο Μισσό θεωρείται, πλέον, ένας από τους πιο επιτυχημένους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας: η συγκίνηση και η ένταση \'δένει\' εκπληκτικά με την κάθαρση και την ικανότητα που δημιουργείται στον αναγνώστη να συμπάσχει με τους ήρωες.

Βαθμολογία: 4,3/5 ή 8,6/10.

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα/νουβέλα αποτελεί μια ενδιαφέρουσα αναγνωστική πρόταση, αφού κινείται τόσο στην καταδιωκτική ατμόσφαιρα της κινηματογραφικής \'Χαμένης Λεωφόρου\' του Λιντς όσο και στο ρυθμό των μέτριων \'Μαύρων γυαλιών\' του Ζαπριζό (ευτυχώς λιγότερο) με τρόπο που θυμίζει στιγμιαία παράκρουση.

Ο Φεράρι πλάθει τον κεντρικό του ήρωα με ένα κυνισμό και ένα αδυσώπητο αριβισμό που θυμίζει Χάμετ ή ακόμα και Τσάντλερ, καταφέρνοντας, ωστόσο, να εμβαθύνει στον ψυχισμό του, ώστε να δημιουργήσει ένα \'νουάρ\' ψυχολογικό θρίλερ που χαράζεται στη μνήμη του αναγνώστη. Αξίζει να αναφέρω, επίσης, ότι το τέλος της ιστορίας αφήνει αρκετό περιθώριο για τροφή στη σκέψη - οι γνώμες για την πορεία και την κατάληξη του κεντρικού ήρωα, ίσως, να οδηγήσουν τους αναγνώστες σε διλήμματα.

Τα μειονεκτήματα θα έλεγα ότι είναι η μικρή έκταση του βιβλίου, η στατικότητα της πλοκής (κάποιες φορές) και το κάπως \'θολό\' τέλος.

Βαθμολογία: 4,2/5 ή 8,4/10.

Ο Ζαπριζό είναι από τους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας που διχάζει, συνεχώς, με τα βιβλία του. Ο κεντρικός άξονας της ιστορίας θυμίζει το \'Η νύφη φορούσε μαύρα\' του Woolrich, ενώ το πολύ σοβαρό θέμα του ομαδικού βιασμού μιας γυναίκας δημιουργεί ιδιαίτερη αίσθηση στους αναγνώστες - ωστόσο, η αχρείαστη συγγραφική φλυαρία και η έλλειψη μέτρου και στόχου στη πλοκή θαμπώνουν τις προθέσεις και την προσωπικότητα των ηρώων με αποτέλεσμα να νοθεύεται η ουσία του μυθιστορήματος και να δυσκολεύει η ανάγνωσή του. Βαθμολογία: 3/5 ή 6/10.

Κάλλιστα, το συγκεκριμένο κλασικό \'διαμαντάκι\' της αστυνομικής λογοτεχνίας θα μπορούσε να αποτελέσει τον προάγγελο για μυθιστορημάτων, όπως \'Το όνομα του ρόδου\' του Έκο ή, \'Το χάρτινο σπίτι\', γιατί, απλούστατα, ο Τάζις έγραψε ένα βιβλίο για να τονίσει την αξία του βιβλίου ως ολότητα. Δεν εξυψώνεται, απλά, η φιλαναγνωσία, αλλά, κυρίως, ο ρόλος του βιβλίου ως συλλεκτικό κεκτημένο.

Η ατμόσφαιρα που \'αποπνέει\' η ιστορία έχει αρκετά στοιχεία γοτθικού παραμυθιού, ενώ η πλοκή διαθέτει κλιμακούμενη ένταση, χωρίς, όμως, να αναπτύσσονται σε σημαντικό βαθμό και σε βάθος οι χαρακτήρες των ηρώων του βιβλίου.

Γενικά, πρόκειται για ένα πρωτότυπο μυθιστόρημα που ξεχωρίζει όχι τόσο για τους διαλόγους του, όσο για την εμπνευσμένη πλοκή του.

Βαθμολογία: 4,2/5 ή 8,4/10.

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία που συγκλόνισε τη παγκόσμια κοινή γνώμη των αρχών του 20ού αιώνα (1911) η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει τον καταλληλότερο \'καμβά\' για να \'απογειωθεί\' λογοτεχνικά το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, ο Page αντιμετωπίζει τον κεντρικό του ήρωα σαν ένα μοντέρνο \'Αρσέν Λουπέν\' της δεκαετίας του \'80 επιστρατεύοντας αρκετά επιτυχημένα το μαύρο χιούμορ, αλλά και την υπερβολική ανάλυση σε ανούσια γεγονότα, κάτι που αποπροσανατολίζει τους αναγνώστες και τούς κουράζει.

Η ιστορία (ειδικά στο 2ο μέρος) έχει αρκετές στιγμές αγωνίας, οι οποίες, όμως, εναλλάσσονται με στιγμές \'επίπεδης\' αφήγησης για τη πορεία του ήρωα μέχρι τη στιγμή της κλοπής του πίνακα - τα σκαμπανεβάσματα στο ρυθμό της πλοκής προσομοιάζουν εκείνα της διάθεσης των αναγνωστών που το διαβάζουν.

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, αρκετοί διάλογοι μεταξύ των ηρώων του βιβλίου έχουν ρυθμό, δύναμη και χιούμορ, ωστόσο το μυθιστόρημα, δύσκολα, διαβάζεται χωρίς διακοπές.

Βαθμολογία: 3,5/5 ή 7/10.

Η 1η ιστορία της σειράς έχει σαν βασικό στοιχείο τη αδιάκοπη πάλη των 2 φύλων και την τάση των γυναικών να θέλουν να διεκδικήσουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες, αρκετά πρίν τη σεξουαλική επανάσταση της δεκαετίας του \'70. Κάποιες στιγμές είναι άκρως ξεκαρδιστικές, ενώ οι 2 βασικοί ήρωες θυμίζουν με ευχάριστο τρόπο το δίδυμο Χολμς-Ουώτσον.

Μαζί με τη \'Μάσκα του Δημητρίου\' του Άμπλερ αποτελούν τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα μυθιστορημάτων \'νουάρ\' και αστυνομικής λογοτεχνίας που διχάζουν τους αναγνώστες λόγω της συνεχούς \'πάλης\' τους με την παραδοξότητα. Από την άλλη πλευρά, βέβαια,εδώ, ο Ellroy μάς παρουσιάζει έναν από τους πιο σατανικούς \'villains\' της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο οποίος χρησιμοποιεί τις συνεδρίες ψυχοθεραπείας για να χαλιναγωγεί τους ασθενείς του και να ικανοποιεί τα \'σκοτεινά\' του πάθη - μόνο που ενώ υπάρχει πρωτοτυπία στην ιστορία, τα κίνητρα συμπεριφοράς των ηρώων μένουν \'μετέωρα\' και η πλοκή μοιάζει αρκετά συχνά να \'εκβιάζεται\'. Στα θετικά είναι η κινηματογραφική ατμόσφαιρα και κουλτούρα της δεκαετίας του \'80 (ευτυχώς όχι με κάποια \'κιτς\' στοιχεία) στα μέσα της οποίας γράφτηκε το μυθιστόρημα της τριλογίας με ήρωα, τον αμφιλεγόμενο ντιτεκτιβ Λόυντ Χόπκινς (1984). Βαθμολογία: 3,85/5 ή 7,7/10.

Θωωρείται, ίσως, το καλύτερο αστυνομικό μυθιστόρημα του Άμπλερ, ωστόσο αποτελεί παράδειγμα βιβλίου που \'παλεύει\' με την παραδοξότητα και την αληθοφάνεια λόγω της υπερβολικά \'φορτωμένης\' (σε πολλά σημεία) πλοκής. Οι 2 κεντρικοί ήρωες μπορεί να παρουσιάζουν ενδιαφέρον, όπως και τα ιστορικά στοιχεία που εμπεριέχονται, όμως, υπάρχει έντονα το στοιχείο της προβλεψιμότητας, όσο και των αδιάφορων λεπτομερειών. Οφείλω να τονίσω, όμως, ότι αξίζει να διαβαστεί λόγω των αρκετά εύστοχων διαλόγων μεταξύ των προσώπων του βιβλίου. Βαθμολογία: 3,85/5 ή 7,7/10.

Από τις πιο πρωτότυπες ιστορίες της σειράς με τον Λούκυ Λουκ και τους Ντάλτονς, όπου \'καυτηριάζονται\' οι φροϋδικές θεωρίες και, γενικά, η αξία της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής.... με απρόβλεπτα αποτελέσματα.