Ενα πολυεπίπεδο βιβλίο. Εστιάζει σε μεγάλο βαθμό στην αδυναμία των ανθρώπων που είναι προικισμένοι, γνωστικά ή συναισθηματικά, ή και τα δύο, να ζήσουν μια ζωή "φυσιολογική". Οταν επί πλέον τους κατατρέχει το παρελθόν, προσωπικό ή οικογενειακό, όταν δεν μπορούν να λυτρωθούν από τους προσωπικούς τους δαίμονες, "αποσύρονται" σε μια αφόρητη μοναξιά, σε μια αναχώρηση χωρίς σκοπό, σε μια παραίτηση. Ο ήρωας προσπαθεί να ξεφύγει διαρκώς, από τη συμμετοχή του πατερα του στη δημιουργία της ατομικής βόμβας και τις συνέπειες, από τον πρώϊμο θάνατο της προικισμένςη με ευφυία και ομαρφιά αδελφής του που βίωσε τη σχιζοφρένεια, από τις μυστικές υπηρεσίες που τον εκμηδενίζουν και τελικά από τον ίδιο του τον εαυτό που δεν κατάφερε να αξιοποιήσει όπως θα μπορούσε. Αρκετά πικρό.Η ασυνέχεια της ροής συμβάλει στο να βιώνει ο αναγνώστης αυτόν τον κατακερματισμό.

Υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Είναι καλογραμμένο.
Ωστόσο υπερισχύει ο παγανισμός, η αστρολογία (η αντίληψη ότι όλα είναι γραμμένα είναι η κατ\' εξοχήςν άρνηση της ελευθερίας της βούλησης), το παράδοξο.
Ακόμα κι αν θέλεις να διακρίνεις κάτι υπαρξιακό, λυτρωτικό ή φιλοσοφικό είναι πολύ δύσκολο. Η απαξίωση των θρησκευτικών, πολιτικών ή άλλων φορέων εξουσίας είναι μια κοινή διαπίστωση που δεν ξενίζει πιστεύω κανέναν. Από κάποιον που \'εχει βραβευθεί με Νόμπελ περιμένεις πολύ περισσότερα.

Είναι πραγματικά πολύ καλό. 5 αστέρια για αστυνομικό.
Ο Ρέμπους είναι αξεπέραστος χαρακτήρας. Θα μπορούσε να ενσαρκωθεί στον κινηματογράφο μόνο από τον Ρόμπερτ Μίτσαμ (Αντίο γλυκειά μου).
Γεμάτος ανθρώπινα πάθη, μυαλό ξυράφι, έντιμος με τον τρόπο του, πιστός και μυστικός ακόμα κι αν αυτό του στοιχίζει. Κρίμα που γερασε. Γι αυτούς που σέβονται την αστυνομική λογοτεχνία, όχι τη διαστροφή και την αναίτια βία.

Ενα βιβλίο που σε οδηγεί να σκεφθείς βαθιά. Το γεγονός και οι τραγικές συνέπειές του είναι γνωστές. Επίσης είναι γνωστά, αν και όχι σε τέτοιο βάθος, η ολιγωρία, η αδιαφορία και η συγκάλυψη του γεγονότος και των συνεπειών του. Η προπαγάνδα και η απόκρυψη πάντα κάνουν καλή δουλειά. Αυτό που κάνει τρομερή εντύπωση και είναι το στοιχείο που προβάλλεται στο μέλλον, είναι το επίπεδο της άγνοιας. Αγνοιας που είναι από μια πλευρά αποδεκτή, καθώς ο απλός κόσμος που ζούσε σε απόσταση αναπνοής, αγρότες ως επί το πλέιστον, δεν μπορούσαν να ξέρουν τις επιπτώσεις. Ομως η συνειδητή άγνοια ή και η παραίτηση από το να δουν τα γεγονότα είναι εγκληματική. Είναι απίστευτη η τυφλή, άκριτη προσήλωση στη γραμμή το κόμματος και ακόμα πιο θλιβερή είναι η απελπισία και η ανικανότητα αντίδρασης, η επιλογή να συνεχίσουν, ακόμα κι όταν καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί. Η μοιρολατρία, η άρνηση να καταλάβουν και ακόμη η συνειδητή αυτοθυσία είναι χαρακτηριστικά αυτών που εκτέθηκαν. Σε κάνει να αναλογίζεσαι αν σήμερα, στο μέλλον, μια παρόμοια καταστροφή, θα μας βρει όλους, υπεύθυνους και μη στον ίδιο βαθμό απροετοίμαστους και αβοήθητους. Πολύ δυνατό βιβλίο!

Κάπως ανώριμο. Πρόκειται για ένα άνισο βιβλίο με συναισθηματικές υπερβολές, που επιχειρεί γενικεύσεις και παραβολές που δεν ευσταθούν. Σε επίπεδο προσωπικών στιγμών και περιστατικών έχει πολλή αλήθεια, που πολλές φορές είναι συγκινητική. Η σταδιακή λήθη λόγω γηρατειών ή ασθένειας (αλτσχάϊμερ) είναι θλιβερή, η γενίκευση και η θεραπεία που προτείνεται δημιουργεί πολλές αμφιβολίες.

O DeLillo είναι στοχαστής. Δεν μένει αμέτοχος στα προβλήματα του καιρού του, τα προβλήματα που ακολουθούν την επιστημονική πρόοδο, που προσωρινά κρύβονται κάτω από το χαλί για να επιστρέψουν μεγεθυμένα. Γραμμένο στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα μεγεθύνει το πρόβλημα των αποβλήτων πάσης φύσεως και ιδίως των πυρηνικών αποβλήτων που μέχρι σήμερα δεν έχει αντιμετωπισθεί. Οι άνθρωποι ή εγκλωβίζονται στην ανέχεια και τις επιπτώσεις της ή εξελίσσονται σε μια μεσαία τάξη που αντιπαλεύει το δικό της, εσωτερικό υπόγειο κόσμο ώσπου να φτάσει στη συνθηκολόγηση. Ο υπόγειος κόσμος μπορεί να είναι φυσικός, κοινωνικός ή ψυχικός. Σε κάθε περίπτωση παραμένει απαισιόδοξος και δυσοίωνος.

Πολύ καλό βιβλίο. Εξαιρετική περιγραφή/αναπαράσταση μια εποχής μακρυνής (19ος αιώνας) σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζε δυσκολίες διαβίωσης, σ\' ένα περιβάλλον όπου οι άνθρωποι στεγνώνουν από συναισθήματα καθώς η επιβίωση απορροφά όλη τη δύναμή τους. Παρ\' όλα αυτά η ηρωίδα καταφέρνει να προκαλέσει πλημμυρίδα συναισθημάτων, να οδηγήσει σε μια βαθιά κατανόηση της εξέλιξης του πεπρωμένου της. Ωραία αφήγηση χωρίς φιοριτούρες. Η ανθρώπινη φύση κυριαρχεί σε όλες τις μορφές και εκδηλώσεις της. Κι αυτό κάνει το βιβλίο να μας μιλά στο σήμερα.
Το πρώτο βιβλίο της Κεντ που διαβάζω μου αφήνει εξαιρετικές εντυπώσεις για τη σοβαρότητά του. Θα συνεχίσω και με άλλα βιβλία της.

Εξαιρετικός Ουελμπέκ. Εξυπνοι άνθρωποι χαμένοι στις προκλήσεις του 20ου αιώνα.
Απαισιοδοξία,ματαιότητα, σπατάλη ικανοτήτων, σπασμένες ζωές. Διαρκής αναζήτηση της αυτεπιβεβαίωσης, συνήθως σε λάθος κατεύθυνση. Τι είναι σωστό, τι είναι λάθος? Το τίμημα είνα η αποξένωση. Η υπερβολή και η εμμονή του συγγραφέα με την αναζήτηση της ευτυχίας στο σεξ μπορεί να ξενίζει, ίσως να σοκάρει, το αποτέλεσμα όμως είναι απέραντη θλίψη. Εντυπωσιακή η ματιά στην εξέλιξη της επιστήμης, σε ένα τομέα πολύ δύσκολο. Αν ξεπεράσεις την επιφάνεια παραμένει δυνατός ο προβληματισμός και ο στοχασμός του συγγραφέα πάνω στην αξία της ίδιας της ζωής. Αν δεν αξίζει Νόμπελ ο Ουελμπέκ τότε ποιός?

Η εκμηδένιση είναι πλήρης: πολιτική, κοινωνική, προσωπική, ψυχική, σωματική, τελειωτική. Ο κυνικός Ουελμπέκ σχεδόν απών. Ο απαισιόδοξος, νικημένος Ουελμπέκ είναι παντού. Αναπάντεχος.
Ορισμένα σημεία μοιάζουν να μην προσθέτουν στην αφήγηση.
Δεν περίμενα αυτό το τέλος από τον Ουελμπέκ. Το τέλος ξενίζει.
Το βιβλίο είναι υπέροχο!

Επικράτηση του Ισλάμ, σκοταδισμός, εξαθλίωση, διαρκής παρακολούθηση, μηχανοραφίες, έλλειψη ελευθερίας, απαξίωση κάθε έννοιας πολιτισμού. Η ζωή ως αγώνας επιβίωσης. Θεοκρατική ολογαρχία. Το 2084 δεν έιναι και τόσο μακρυά.
Κάπως φλύαρο. Ενα στοιχείο που αναδικνύει είναι η επικράτηση του σκοταδισμού μέσω της φτωχοποίησης της γλώσσας. Οσο λιγοστεύει η Δημοκρατία τόσο φτωχαίνει η γλώσσα και αντίστροφα. Πολύ σημαντική διαπίστωση που ισχύει στος μέρες μας. Ιδίως η ηλεκτρονική ειδησεογραφία και τα ηλεκτρονικά μέσα εν γένει είναι σ\' αυτή την κατεύθυνση. Η εποχή του Τραμπ είναι ένα καλό δείγμα.
Συμφωνώ με το Γιώργο Μ, πιο πάνω. Ο Ουελμπέκ είναι πολύ πιο καίριος και αιχμηρός.