Ολοκληρωνοντας το βιβλιο αυτο,ολοκληρωνω την πεζογραφια του Ουελμπεκ και θα ΄λεγα πως ειναι ο αγαπημενος μου συγγραφεας.
Η δυνατοτητα ενος νησιου μιλαει για ενα θεμα που απασχολει τον Ουελμπεκ εμμονικα (και πως αλλιως),σχεδον σε καθε εργο του.Το γηρας,οι αναμνησεις μια προτερης ευτυχισμενης ζωης,ο ερωτας και η νοσταλγια του.Ενας πλουσιος δυτικος γελωτοποιος βλεπει τη ζωη του να καταρρεει,εχει θεμελιωσει τη ζωη του σε κιβδηλες αξιες,περιπλανιεται και καταληγει μελος μιας σεκτας ελλοχειμιτων στο νησι Λανθαροτε.
Μεσα απο μια αφηγηση που κινειται στο μεταιχμιο fiction και sci-fi με τους Ντανιελ1/24/25 να προσπαθουν ν\'αγγιξουν την αθανασια,ο Ουελμπεκ γραφει ενα ακομα βαθια ανθρωπινο εργο.

Ποιός από σας αξίζει την αιώνια ζωή;

Αυτό θα δει κανείς στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης στη Δυνατότητα ενός νησιού.
Κάπως έτσι επιλέγει να κλείσει και την Εκμηδένιση ο Ουελμπέκ στο τελευταίο του μυθιστόρημα.
Σχεδόν σε όλη την έκταση του βιβλίου αυτού ένιωθα πως δεν ήταν και η καλύτερή του στιγμή.
Η Εκμηδένιση είναι ένας μέτριος Ουελμπέκ που στις τελευταίες σελίδες καταφέρνει να σε εκβιάσει συναισθηματικά και να θυμίσει παλαιότερες κορυφαίες του στιγμές.

Ο Ζονάς Μιλκ κατηγορείται.
Καφκική ατμόσφαιρα προς την καταδίκη και μια ελεγεία στο παράλογο με ένα ανατρεπτικό φινάλε και κλείσιμο ματιού στην ερώτηση:
"Ν\'αυτοκτονήσω ή να μια φτιάξω μια κούπα καφέ;"

4,5 / 5
γι\'αυτό το συγκινητικό ημερολόγιο πένθους.
Μη σας ξεγελάει το χαρούμενο κίτρινο στο εξώφυλλο.

\'\'Δεν πρέπει ν\'αφήνεις την οδύνη ν\'αυξάνεται πάνω από ένα όριο,αλλιώς αρχίζεις να κάνεις ό,τι να \'ναι [...]
Αυτά τα ξεσπάσματα αγάπης που φουσκώνουν τα στήθη μας μέχρι που μας κόβουν την ανάσα,αυτές οι στιγμές φώτισης,αυτές οι στιγμές έκστασης,οι ανεξήγητες βάσει της βιολογικής μας φύσης ως απλών πρωτευόντων,είναι εξόχως πρόδηλα σημάδια.

Πρέπει στ\'αλήθεια να γίνω τόσο ξεκάθαρος;

Φαίνεται πως ναι. \'\'

Ενώ εγώ, εγώ τον ξέχασα το Βιβλιομέντελο επί χρόνια, κι ας έπρεπε ειδικά εγώ να γνωρίζω πως τα βιβλία τα δημιουργούμε μόνο και μόνο για να συνδεθούμε με κάποιους ανθρώπους ξεπερνώντας τα όρια του βίου μας,και για να αμυνθούμε έτσι απέναντι στους αδυσώπητους αντιπάλους της ζωής σε κάθε έκφανσή της : στο εφήμερο και στη λήθη. -

"Λέει ο Κούνελος ότι ο χρόνος περνάει,εγώ όμως πιστεύω πως αυτό είναι ψέμα.Αν τυχόν όμως είναι αλήθεια ,μακάρι να συνεχίζεις κι εσύ εκεί πέρα να μας αγαπάς,γιατί υπάρχουν πράγματα που δε μπορούν να χαθούν.Και αν χαθούν τότε την έχουμε όντως γαμήσει.Έχουμε χάσει σχεδόν τα πάντα,όμως πρέπει να σώσουμε ό,τι αγαπάμε.Είναι βράδυ και είμαστε εντελώς πίτα,γιατί καθόμαστε και πίνουμε ρούμι στο Κοχίμαρ: ο Κοκκαλιάρης ,που δεν είναι πια κοκκαλιάρης,ο Κούνελος,που δεν είναι ιστορικός,κι εγώ,που πια δεν είμαι αστυνομικός και εξακολουθώ να μην μπορώ να γράψω μια ιστορία απλή και συγκινητική.Αληθινά απλή και συγκινητική...Κι εσύ; Τι είσαι και τι δεν είσαι;Σου στέλνουμε μια αγκαλιά και άλλη μια για τον Χέμινγουεϊ ,αν τυχόν τον βλέπεις πουθενά εκεί πέρα,διότι τώρα είμαστε Κουβανοί χεμινγουεϊανοί.Όταν λάβεις αυτό το μήνυμα,να μας επιστρέψεις τη μποτίλια,αλλά γεμάτη."

(σελ.188)

Το λούμπεν μυθιστορηματάκι είναι μια νουβέλα που πότε μοιάζει με άσκηση γραφής, πότε με μια μυστική αλληγορία.
Αξίζει να διαβαστεί μόνο για την πρόζα του Μπολανιο, που είναι σαν μια χαοτική ονειροπόληση.

Γράφει ο Ουελμπέκ στη σελίδα 400 :

"Ο άνθρωπος [...] τρομοκρατείται από την έννοια του χώρου. Τον φαντάζεται απέραντο, νυχτερινό και χαοτικό. Φαντάζεται τις υπάρξεις με τη στοιχειώδη μορφή μιας σφαίρας απομονωμένης μες στο χώρο, κουλουριασμένης στο χώρο, συνθλιμμένης από την αιώνια παρουσία των τριών διαστάσεων. Τρομοκρατημένα από την έννοια του χώρου, τα ανθρώπινα πλάσματα ζαρώνουν σε μια γωνιά : κρυώνουν, φοβούνται. Στην καλύτερη των περιπτώσεων διασχίζουν το χώρο, χαιρετιούνται λυπημένα μες στο χώρο.
Κι ωστόσο αυτός ο χώρος βρίσκεται εντός τους, πρόκειται για το ίδιο τους νοητικό δημιούργημα ".

3 αστερια για το κειμενο κι αλλο 1 για την υπενθυμιση.
Γιατι η Ιστορια πρεπει να λειτουργει ως τετοια,ως μια διαρκης υπενθυμιση.

"Δεν πεφτουμε ποτε δυο φορες στην ιδια αβυσσο.Αλλα πεφτουμε παντα με τον ιδιο τροπο,με γελοιοτητα και τρομο.Και τοσο πολυ θα θελαμε να μην ξαναπεσουμε,που προβαλλουμε αντισταση,που ουρλιαζουμε." (σελ.148)

Τι στυλίστας της γραφής ο Σιμενόν!

Πόσο κινηματογραφικές εικόνες χρησιμοποιεί για να αποδομήσει την καθωσπρέπει αστική ζωή!

Πρώτη μου επαφή με το Σιμενόν κι αμέσως αγόρασα 3 ακόμη βιβλία του.

Άξιο αναφοράς και το 3σελιδο επίμετρο του Γ.Ν.Πεντζίκη.