Στο δεύτερο αυτό βιβλίο της τριλογίας η φαντασία παραμένει σε μέτριο βαθμό. Βρίσκει έκφραση κυρίως στη χιλιόχρονη εμπόρισσα με το προσωνύμιο “Μάνα-Κουράγιο” και στο στοιχείο της συλλογικής ψευδαίσθησης, που εισάγει εδώ η Μπουραζοπούλου. Οι κάτοικοι κάθε πλευράς της Πρέσπας, βλέπουν διαφορετικό το φυσικό περιβάλλον, ακόμα κι όταν μετακινούνται σε διαφορετική πλευρά της λίμνης. Έτσι, ο Εμμανουήλ κι η Λούνα βλέπουν καταρρακτώδη βροχή όταν πηγαίνουν στη Βόρεια Μακεδονία, ενώ οι δρακολόγοι της ερήμου, βλέπουν τις βάρκες της ελληνικής πλευράς να αιωρούνται στον αέρα. Δεν υπάρχει γι’ αυτούς, τίποτ’ άλλο εκτός από άμμο.
Κι αυτό το έργο της συγγραφέα είναι ενορχηστρωμένο με μαεστρία όπου κάθε λεπτομέρεια δένει αριστοτεχνικά με τις υπόλοιπες, ενώ την αφήγηση εμπλουτίζει η παράλληλη ιστορία του Αλχημιστή και του μαθητή, που αναπτύσσεται και στα τρία βιβλία, παρακολουθώντας με τον δικό της τρόπο την πλοκή. Οι άνθρωποι και σ’ αυτό το βιβλίο αποδεικνύονται χειρότεροι από τον δράκο.
Θαυμάζω απεριόριστα την Ιωάννα Μπουραζοπούλου. Θεωρώ κάθε βιβλίο της, απ’ τα δύο που έχω διαβάσει, έπος και θέλω να διαβάσω όλα της τα έργα. Χαίρομαι που είναι γυναίκα κι Ελληνίδα.

Στο δεύτερο αυτό βιβλίο της τριλογίας η φαντασία παραμένει σε μέτριο βαθμό. Βρίσκει έκφραση κυρίως στη χιλιόχρονη εμπόρισσα με το προσωνύμιο “Μάνα-Κουράγιο” και στο στοιχείο της συλλογικής ψευδαίσθησης, που εισάγει εδώ η Μπουραζοπούλου. Οι κάτοικοι κάθε πλευράς της Πρέσπας, βλέπουν διαφορετικό το φυσικό περιβάλλον, ακόμα κι όταν μετακινούνται σε διαφορετική πλευρά της λίμνης. Έτσι, ο Εμμανουήλ κι η Λούνα βλέπουν καταρρακτώδη βροχή όταν πηγαίνουν στη Βόρεια Μακεδονία, ενώ οι δρακολόγοι της ερήμου, βλέπουν τις βάρκες της ελληνικής πλευράς να αιωρούνται στον αέρα. Δεν υπάρχει γι’ αυτούς, τίποτ’ άλλο εκτός από άμμο.
Κι αυτό το έργο της συγγραφέα είναι ενορχηστρωμένο με μαεστρία όπου κάθε λεπτομέρεια δένει αριστοτεχνικά με τις υπόλοιπες, ενώ την αφήγηση εμπλουτίζει η παράλληλη ιστορία του Αλχημιστή και του μαθητή, που αναπτύσσεται και στα τρία βιβλία, παρακολουθώντας με τον δικό της τρόπο την πλοκή. Οι άνθρωποι και σ’ αυτό το βιβλίο αποδεικνύονται χειρότεροι από τον δράκο.
Θαυμάζω απεριόριστα την Ιωάννα Μπουραζοπούλου. Θεωρώ κάθε βιβλίο της, απ’ τα δύο που έχω διαβάσει, έπος και θέλω να διαβάσω όλα της τα έργα. Χαίρομαι που είναι γυναίκα κι Ελληνίδα.

1885: ο Γερμανός εργολάβος Εμίλ Γκρόμαν φτάνει στο νησί για να λειτουργήσει τα ορυχεία σιδήρου της "Εταιρείας Μεταλλείων Σερίφου και Σπηλιαλέζα Λαύριον Α.Ε". Μαζί του έρχεται κι ο Δρακούλης Ανδρεάκος ως διερμηνέας, στην πραγματικότητα τυχοδιώκτης που δε σταματά πουθενά προκειμένου να κερδίσει.
Η Κατερινέτα Κούτρη είναι μια όμορφη νέα κοπέλα από φτωχή οικογένεια που ερωτεύεται τον Βενιαμίν της πιο πλούσιας οικογένειας του χωριού, τον Περσέα Κονόμο. Η δύο τους θα παντρευτούν κόντρα στη θέληση των οικογενειών τους και θα κάνουν έναν γιο, αλλά η ζωή θα είναι δύσκολη.
Η γραφή της Μαίρης Κόντζογλου είναι αρκούντως ποιητική και παράλληλα με τη σύγχρονη ιστορία παρουσιάζει και τον αρχαίο μύθο του Περσέα, της Ανδρομέδας αλλά και της Μέδουσας, βεβαίως-βεβαίως. Έχει κάνει έρευνα για το βιβλίο και κάποια από τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν είναι ιστορικά. Παρουσιάζει τη ζωή στη Σέριφο, αλλά και την Αίγυπτο, όπου μεταβαίνει ένας ήρωας, πρωτεργάτης του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, ο Κώνσταντης Σπέρας.
Η συγγραφέας κάνει μικρά σπόιλερ γι\' αυτά που θα ακολουθήσουν κι αυτό από μόνο του δε με πειράζει. Είναι ένας τρόπος γραφής. Αυτό που με πείραξε είναι ότι κάποιες απ\' αυτές τις αποκαλύψεις είναι για πράγματα που θα γίνουν στο δεύτερο βιβλίο. Η αφήγηση σταματά σ\' ένα σημείο, που δεν το λες χάπι εντ (όχι ότι είναι απαραίτητο, αλλά κορύφωση δεν υπάρχει) και ξέρεις ότι τα σημαντικά, όπως η ιστορική απεργία των μεταλλορύχων της Σερίφου έχει μείνει απέξω, προφανώς για τη συνέχεια. Δε λέω ότι έγινε επίτηδες, αλλά είναι σαν να εκβιάζει το ενδιαφέρον σου, τη στιγμή που νόμιζα ότι όλα αυτά, τουλάχιστον η απεργία θα χωρούσε σ\' ένα βιβλίο 600 σελίδων, όπως είναι αυτός ο πρώτος τόμος.

Ένα βιβλίο για τα παιδικά χρόνια του Νεύτωνα, του ανθρώπου που έθεσε τις βάσεις της φυσικής και της μαθηματικής επιστήμης.
Ο πατέρας του πέθανε πριν γεννηθεί κι η σχέση με τη μητέρα του δεν ήταν ποτέ καλή. Όταν, μάλιστα, εκείνη αποφάσισε να ξαναπαντρευτεί, τα πράγματα χειροτέρεψαν. Έθετε πάντα εμπόδια στην ανάπτυξή του, καθώς δεν έβλεπε τις δυνατότητές του παιδιού της.
Ο μικρός Άιζακ έβρισκε πάντα καταφύγιο στη φύση. Αυτή θ\' αποτελούσε τη σωτηρία και την έμπνευσή του, και θα τον βοηθούσε να βγάλει τα καλύτερα στοιχεία του χαρακτήρα του στην επιφάνεια. Άλλο μεγάλο καταφύγιο ήταν τα βιβλία. Εκεί ανακάλυψε τα μεγάλα θέματα του κόσμου με τα οποία καταπιάστηκε, αλλά και μεγάλα πνεύματα, που αναγκάστηκαν να καταπολεμήσουν τις αντιλήψεις της εποχής τους.
Το βιβλίο είναι πολύ τρυφερό και φωτίζει μια άγνωστη πτυχή της ζωής του μεγάλου επιστήμονα.

Φωλιάζει

Ένα πρωί
άνοιξα τα μάτια,
περπάτησα τον κόσμο
και κατάπια τον ήλιο.

"Έχω έναν ήλιο μέσα μου"
ουρλιάζω στις σκέψεις
κι εκείνες ανοίγουν τα φτερά τους
και γίνονται λευκά πουλιά,
που σκίζουν τον αέρα αναζητώντας σπίτι.

Κάθε φορά που ανοίγω το στόμα να φωνάξω,
εκείνος πνίγει το λυγμό μου και τον κάνει τραγούδι.
Λούζει τα σπλάχνα μου με φως
και χαϊδεύει τους εφιάλτες μου με τα ζεστά του χέρια.

Έχω έναν ήλιο μέσα μου
που φωλιάζει.
.
.
.
Ιδέα

Σήμερα φύτεψα μια Ιδέα
σ\' ένα ποτήρι•
εκεί που αδειάζουν οι σκέψεις,
εκεί που ο νους
ζητά
μέσα στη στασιμότητά του
να σκίσει τον αέρα,
να κοιτάξει τους ανθρώπους
από ψηλά
όπως του πρέπει κι όπως του ταιριάζει.

Ψηλά
στο σήμερα
ένα πουλί με μια ομπρέλα για φτερά.
.
.
.
Στην Ε.

Υπάρχουν πολλοί δρόμοι.
Δρόμοι που χάσαμε,
δρόμοι που δε βρήκαμε ποτέ,
δρόμοι που τρέξαμε πάνω τους
και δε θέλαμε να ξαναπατήσουμε,
δρόμοι που δυσκολευτήκαμε να ανέβουμε,
αλλά όταν τα καταφέραμε, αισθανθήκαμε τόσο υπέροχες
και δρόμοι που μας οδήγησαν στις πιο ωραίες πτώσεις.
Υπάρχουν όμως και δρόμοι που ονειρευτήκαμε
να περπατάμε πάνω τους ξυπόλυτες και να μη χορταίνουμε.

Αυτόν που θέλεις, φτιάξε τον, όπως ακριβώς τον ονειρεύτηκες.
Δύσκολο, όχι εύκολο.
Ανήφορο.

Για τις πιο ωραίες πτήσεις.

Στο βιβλίο βλέπουμε την ιστορία δύο φίλων που αποφασίζουν να διαπλεύσουν ολόκληρο τον Δούναβη με κανό! Ξεκινούν από τις πηγές του στη Γερμανία κι έχουν σκοπό να φτάσουν ως τις εκβολές του στη Μαύρη Θάλασσα. Εμείς τους πετυχαίνουμε στο μέσο της διαδρομής κάπου στη Ρουμανία νομίζω, μακριά από κατοικημένες περιοχές, όπου πιάνει ένας διαβολεμένος αέρας και βρίσκουν καταφύγιο σ\' ένα νησάκι μέσα στο ποτάμι όπου φυτρώνουν κάτι περίεργες ιτιές σε μέγεθος θάμνου. Δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος εκεί, αλλά έχουν την αίσθηση ότι είναι ανεπιθύμητοι κι ότι πρέπει να γίνει κάποια θυσία. Το θέμα είναι ποιός θα είναι το σφάγιο.

Εύκολες γέννες

Ξυπνάω
κι είναι Ιούλιος.
Τα γεράνια μπλέκονται στα σίδερα του κρεβατιού
και στα δάχτυλα των ποδιών μου
(έχουν ακόμα κάλλους από τις πουέντ).
Ανοίγω την πόρτα που βγάζει στην πίσω αυλή
και καταπίνω φως.
Δεν θυμάμαι αν χθες σχόλασα στις πέντε ή στις έξι.
Έχω ξεχάσει το επίθετό μου.
Το γάλα της μαμάς
ο άρτος της γιαγιάς
πάνω στις δαντέλες.

Μοιάζουν τα πρωινά με χρόνια ήρεμα
--σαν εύκολες γέννες--

κάθε φορά μεγαλώνω ξανά από την αρχή.



Η Αμαζόνα

Την έβλεπα να μεγαλώνει
και να γεμίζει σημάδια
--μετά κατάλαβα ότι είναι μεταδοτικά,
το κοινό αίμα κοινά πονάει--

Πρώτα,
η νεκρομαντεία.
Μάτια γυρισμένα στο θεό.

Έπειτα,
τα σπασμένα γυαλιά στον κόλπο.

Πριν από λίγο,
ο κομμένος μαστός.
Αμαζόνα εξ\' ανάγκης.
Αγωνίστρια εξ\' επιλογής.

Κάθε μέρα
σηκώνει το τόξο της
και φεύγει για δουλειά
σφυρίζοντας μελωδίες
όπως κανένας άλλος.

Σ΄ ένα βίντεο κινουμένων σχεδίων των Financial Times που είδα πρόσφατα αναφέρεται ότι με τον ρυθμό που πάνε τα πράγματα η πλήρης ισότητα και σε πολιτειακό επίπεδο θα επέλθει το 2.400μΧ. Στον Άρη θα έχουμε φτάσει νωρίτερα.
Στο κόμιξ για παιδιά άνω των 14 ετών των Μάρτα Μπρέεν και Γένι Γιόρνταλ «Η πτώση της πατριαρχίας: η ιστορία του σεξισμού κι η αντίσταση των γυναικών», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος σε μετάφραση Κρυστάλλης Γλυνιαδάκη, μαθαίνουμε την ιστορία της πατριαρχίας και του φεμινιστικού κινήματος από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Γενναίες γυναίκες που αντιστάθηκαν στα στερεότυπα των εποχών κι άλλες που δεν άντεξαν κι υπέκυψαν από το βάρος, όλες τιμούνται σ\' αυτό το βιβλίο. Επιστήμονες, καλλιτέχνες, θρησκευτικοί ηγέτες κι άντρες απανταχού της γης απαξιώνουν τις γυναίκες, λες κι οι ίδιοι δε γεννήθηκαν από γυναίκα, αλλά φύτρωσαν.
Στο τέλος του βιβλίου απονέμονται τα βραβεία των χειρότερων σεξιστών. Το χάλκινο μετάλλιο παίρνει ο Απόστολος Παύλος με το «Δεν ανέχομαι η γυναίκα ούτε να διδάσκει, ούτε να κυβερνά τον άντρα, παρά μόνο να σιωπά». Το ασημένιο ο Ζαν Ζακ Ρουσό με το αμίμητο «Πρωταρχικός σκοπός της γυναίκας είναι να ικανοποιεί τον άντρα» και το χρυσό μετάλλιο παίρνει ο χειρότερος σεξιστής όλων των εποχών, ο υπέρτατος Αριστοτέλης, βεβαίως-βεβαίως, ο οποίος κόντρα σε όσα υποστήριζε ο, επίσης μεγάλος φιλόσοφος δάσκαλός του Πλάτων, έλεγε ότι «το να είσαι γυναίκα είναι φυσικό μειονέκτημα. Οι γυναίκες είναι πιο ζηλιάρες, πιο εριστικές από τους άντρες και πιο απρεπείς. Είναι πιο τεμπέλες, πιο αναξιόπιστες, πιο ασθενικές και δε χρειάζεται να τρώνε και τόσο»!
Προσωπικά, πάντως, απ\' αυτά που διάβασα στο βιβλίο το χειρότερο μου φάνηκε του Ουίλιαμ Μπάροουζ «η γυναίκα είναι ένα εξελικτικό λάθος που πρέπει να εξαλειφθεί».

Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δύο παράλληλες αφηγήσεις. Η μία ενός εβραίου που διέφυγε της σύλληψης κατά τη γερμανική κατοχή στη Γαλλία χρησιμοποιώντας ψεύτικη ταυτότητα και η δεύτερη είναι η αφήγηση των παιδικών αναμνήσεων του συγγραφέα από την επαρχιακή Γαλλία στα χρόνια του Β\' Παγκόσμιου Πολέμου που κι αυτός ως εβραιόπουλο κρυβόταν. Στην αρχή αυτές οι δύο αφηγήσεις συνδέονται σε σημείο που να μπερδεύεις τον έναν ήρωα με τον άλλον γιατί η εθνικότητα κι οι εμπειρίες μοιάζουν, αλλά μετά η πρώτη αφήγηση παίρνει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα. Μιλά για ένα εξωτικό νησί της Γης του Πυρός, το W, όπου οι άνθρωποι - βασικά, οι άντρες - ζουν με βάση τον αθλητισμό και τα ολυμπιακά ιδεώδη αντεστραμμένα σε σημείο που να μη διαφέρουν πολύ από τη ζωή σ\' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, αν εξαιρέσουμε τους θαλάμους αερίων, οι οποίοι στην προκειμένη προορίζονται για τις γυναίκες.
Είναι ένα περίεργο βιβλίο.

Η Ελένα, λοιπόν, είναι μια γυναίκα 65 ετών, που πάσχει από μια ιδιαίτερα επιθετική μορφή Πάρκινσον, την οποία γυναίκα φρόντιζε η κόρη της Ρίτα μέχρι τον βίαιο θάνατό της πριν από τρεις μήνες. Όλοι θεωρούν το συμβάν αυτοκτονία, η Ελένα, όμως, ξέρει ότι είναι φόνος κι, επειδή η ίδια είναι ανύμπορη λόγω "Αυτής, της πουτ@ν@ς της αρρώστιας", ψάχνει κάποιο, ένα σώμα ικανό κι όχι δυσκίνητο σαν το δικό της, να τη βοηθήσει να διαλευκάνουν μαζί το έγκλημα, αφού η αστυνομία δεν την ακούει.
Είχα διαβάσει την υπόθεση και νόμιζα ότι το βιβλίο θα ήταν κάποιου είδους αστυνομικό, αλλά είναι πολύ περισσότερα. Έχει ως θέμα τη μητρότητα, επιθυμητή και μη, ένα θέμα επίκαιρο, το οποίο αποτελεί έναν υπαρκτό κίνδυνο οπισθοδρόμησης της κοινωνίας, ακόμα κι αν το προωθούν αυτές τις μέρες στην Ελλάδα, για να ξεχάσουμε άλλα διαφορετικού μεγέθους. Μιλάει, επίσης, για την υποκρισία των θρησκόληπτων που ξέρουν να κρίνουν και θέλουν να ελέγχουν ξένα σώματα, αλλά όταν έρχεται η ώρα ν\' αναλάβουν οι ίδιοι ευθύνες, δε διστάζουν να σκοτώσουν ανθρώπους που έχουν γεννηθεί. Οι γυναίκες δεν είναι παιδομηχανές, ούτε προορίζονται να γίνουν γονείς περισσότερο απ\' ό,τι οι άνδρες, κι όταν πιέζονται έχουμε φαινόμενα όπως αυτό στην Κρήτη, που εννοείται ότι είναι καταδικαστέα.