«Κι είναι αλήθεια, πως σ’ όλη μας τη ζωή, τις χειρότερες αδυναμίες μας και τις ταπεινότητες μας τις διαπράττουμε για ν’ αρέσουμε συνήθως στους ανθρώπους που τους περιφρονούμε περισσότερο.»
Κλασικό και σίγουρα καταξιωμένο παγκοσμίως, όμως κάπου η επιτηδευμένη γλώσσα και οι ατέλειωτες περιγραφές και αφηγήσεις, που δεν προσφέρουν τίποτα και δεν οδηγούν πουθενά, μπορεί να σε κουράσουν. Παραμένει αξιόλογο και σίγουρα οι χαρακτήρες είναι σκιαγραφημενοι με οξυδέρκεια, λεπτομέρεια και άφθονο χιούμορ.

Γραμμένο με όμορφο τρόπο σε κρατά σε κάποιο ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, αλλά εμένα δεν μου πρόσφερε κάτι το ιδιαίτερο που θα με έκανε να το ξεχωρίσω και να το αγαπήσω. Μάλλον αδιάφορο.

Άνετη και χαλαρή ανάγνωση, σαν να παρακολουθείς ρομαντική ταινία ένα χλιαρό ανοιξιάτικο βραδάκι, όπου μπορεί να χάσεις και μερικές σκηνές (σελίδες), αλλά οκ, δεν τρέχει τίποτα, όλα γνωστά και προβλέψιμα είναι. Χλιαρό και ευχάριστο, το διαβάζεις, χαμογελάς και προσπερνάς.

«Η αλλαγή γέννησε το φόβο και ο φόβος την καταστροφή»
Τι είναι άνθρωπος; Τι είναι ψυχή; Τι καθοδηγεί τις πράξεις μας; Μπορεί μια μηχανή να αποκτήσει συνείδηση;
Αυτά ειναι τα ερωτήματα στα οποία καλείται να απαντήσει η πρωταγωνίστρια, όμως το τίμημα των απαντήσεων είναι πολύ ακριβό.
Ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Το προτείνω.

Μια σειρά ανατριχιαστικών φόνων με τελετουργικό τρόπο έχουν στοιχειώσει την αστυνομία του Σαν Φρανσίσκο και αναθέτουν την εξιχνίαση της υπόθεσης στον Λάρι Φότζια. Φυσικά δεν πρόκειται για ένα απλό έγκλημα αλλά έχει να κάνει με τον ερχομό ενός έκπτωτου δαίμονα...
Πολλή ομίχλη, πολύ αίμα, πολύ βία, πολύ καλό για το τίποτε τελικά, αφού η όποια έμπνευση και ένταση εξαντλείται στο πρώτο κεφάλαιο, καθώς και η συνέχεια και το φινάλε δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες που δημιουργεί.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην κολλήσεις με τον Λάβκραφτ, ακόμη κι αν η κάπως παλλαϊκή και ξεπερασμένη γλώσσα σε κουράζει σε κάποια σημεία. Κλασική λογοτεχνία τρόμου, που είναι ακριβώς αυτό, σου προκαλεί δέος και φόβο για το άγνωστο που συνυπάρχει μαζί μας. (Αναζητήστε κάποια άλλη μετάφραση, αυτή το αδικεί)

Αποξένωση, αποστασιοποίηση, ανθρώπινη μοναξιά, προβληματικές διαπροσωπικές σχέσεις.
Κάποια διηγήματα μου άρεσαν αρκετά, κάποια τα βρήκα αδιάφορα.Πάντως η γραφή είναι πολύ καλή, στρωτή και εντελώς προσωπική που καταφέρνει να σε αγγίξει και να σε ενσωματώσει στο όλο κλίμα, με εξαιρετικά όμορφες περιγραφές.

´...Το απόγειο της ανθρώπινης ευτυχίας έγκειται στην απόλυτη υποταγή...´
Σε προβληματίζει με τις αλήθειες που σου περνά με συγκαλυμμένο χιούμορ, υποδόρια και σχεδόν ανεπαίσθητα παρουσιάζοντας μια μικρή φέτα ζοφερής πραγματικότητας, που είναι γεγονός και θα μπορούσε να γίνει παρόν κάτω από τις κατάλληλες εκκολαπτόμενες συνθήκες.

Ωραία και στρωτή γραφή, αφήγηση που φεύγει γρήγορα και αβίαστα, πλοκή άρρηκτα δεμένη με την πολιτική ιστορία του τόπου, μέχρι πρώτο μισό του \'70. Προσωπικά θα το ήθελα περισσότερο ιστορικό και λιγότερο πολιτικό.

Με πόσες προσδοκίες το ξεκίνησα και πόσο απογοήτευση ένιωσα όταν έφτασα στο τέλος, καθώς κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης πίστευα πως ίσως με ένα μαγικό τρόπο θα καταφέρει να κρατήσει την αξιοπρέπεια με την οποία προβλήθηκε. Προτεινόμενο αποκλειστικά για τις άγνωστες ιστορικές λεπτομέρειες.