Το γεγονός ότι ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο οφείλεται στην εξειδίκευση και στη συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων. Αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Εξετάζοντας την εξελικτική πορεία του ανθρώπου από την παλαιολιθική εποχή ως τις μέρες μας, ο Ρίντλεϊ διαπιστώνει ότι η πρόοδος ήταν αποτέλεσμα των επαφών μεταξύ διαφορετικών λαών και πολιτισμών. Υπήρξαν δυστυχώς και άγριες συγκρούσεις, υπήρξαν καταστρεπτικοί πόλεμοι. Όμως αυτά τα πισωγυρίσματα δεν μπόρεσαν να ανακόψουν την πρόοδο. Διότι τις περισσότερες φορές, ακόμα και οι συγκρούσεις, οι κατακτήσεις και οι καταστροφές συνοδεύτηκαν από ανταλλαγή κουλτούρας και εμπλουτισμό της συλλογικής εμπειρίας μας. Αυτή η ανταλλαγή (προϊόντων, τρόπου σκέψης, ηθών, αντιλήψεων κ.λπ.) ήταν που οδήγησε νομοτελειακά στην πρόοδο. Μέσω της ανταλαγής διαδόθηκε η γνώση, η τεχνολογία, οι εφευρέσεις αλλά και οι εξελίξεις τους με επιταχυνόμενο ρυθμό. Η πορεία αυτή είναι πλέον μη αναστρέψιμη. Ο συγγραφέας με νηφάλιο και μεθοδικό τρόπο διαλύει μύθους και μπερδεμένα ζητήματα με γνώμονα την ορθολογική σκέψη για να αποδείξει ότι πίσω από τους στείρους συναισθηματισμούς και τις φαντασιοπληξίες των ρομαντικών, βρίσκεται ένας θαυμαστός γενναίος κόσμος, ο κόσμος μας. Παρά τα κατά καιρούς πισωγυρίσματα, ο κόσμος μας εξελίχθηκε στην καλύτερη μέχρι τώρα εκδοχή του, και μάλιστα οι προοπτικές για το μέλλον είναι πολύ πιο ευοίωνες απ\'όσο θα μπορούσαμε να διανοηθούμε ποτέ! Στ\' αλήθεια, ένα υπέροχο βιβλίο !

Η καλύτερη εισαγωγή στη σκέψη και την φιλοσοφία του μεγάλου Έλληνα στοχαστή. Θέλει τεράστια διανοητική προσπάθεια για να μπορέσεις να παρουσιάσεις με τρόπο απλό και κατανοητό την βαθιά και σύνθετη σκέψη ενός Καστοριάδη. Ο Κυριάκος Νικολούδης το πετυχαίνει και με το παραπάνω - και αυτό νομίζω πως λέει πολλά για την αξία αυτού του βιβλίου.

Ενα εύχρηστο και απολαυστικό βιβλίο,όπου με τρόπο απλό και διασκεδαστικό, επισημαίνονται οι παμπολλες μικρές και μεγάλες καθημερινές κακοποιήσεις της γλώσσας μας

Ένα εξαιρετικό έργο όπου επιχειρείται με γοητευτικό τρόπο, η αναλυτική εξιστόρηση των τελευταίων 100 ετών της δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο συγγραφέας δεν ανήκει στην λεγόμενη "αναθεωρητική" σχολή που εγκαινίασε ο Πήτερ Μπράουν. Υποστηρίζει ότι η Ρώμη, και φυσικά ο ρωμαϊκός κόσμος, δεν μετασχηματίστηκε ειρηνικά, όπως θέλουν οι "αναθεωρητές", αλλά ούτε και έπεσε εξαιτίας της εσωτερικής παρακμής της, όπως πίστευε ο Γίββων. Επεσε επειδή δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί με επιτυχία στις προκλήσεις των βαρβαρικών (ακριβέστερα των γερμανικών) φύλων. Πρόκειται για μια πειστική άποψη διατυπωμένη με διαύγεια και σαφήνεια, η οποία ακόμη και στην περίπτωση που δεν πείθει ολοκληρωτικά, προβληματίζει και γοητεύει τον αναγνώστη

Εξαιρετικό βιβλίο. Εμπεριστατωμένη και εις βάθος ερευνα, παραμερίζει τις στενές εθνικιστικές προκαταλήψεις και αναδεικνύει την σκοτεινή πλευρά των εληνικών στρατευμάτων στη διάρκεια της δεκαετίας 1912-1922. Μέσα από τις πρωτογενείς πηγές που περιλαμβάνουν πάμπολλα ημερολόγια των Ελλήνων στρατιωτών, αποκαλυπτικές μαρτυρίες ξένων παρατηρητών, επιτελικές αναφορές, δημοσιεύματα του τύπου, συγκριτικές απογραφές πληθυσμών κ.λπ. (τα οποία ο συγγραφέας αξιολογεί και παραθέτει μετά από βασανιστικό έλεγχο) αναδεικνύεται ο μεγάλος μύθος περί δήθεν "απελευθερωτικού" πολέμου του στρατού μας. Ο ελληνικός στρατός δεν υστερούσε στο ελάχιστο σε κτηνωδία από τον αντίστοιχο τουρκικό ή τον βουλγαρικό. Τα Παραρτήματα του βιβλίου είναι από τα ισχυρότερα σημεία του. Ιδιαίτερα αυτό που αφορά στην εκτόπιση του τουρκικού πληθυσμού από την Κρήτη, στην διαρπαγή της περιουσίας και στις σφαγές του μουσουλμανικού πληθυσμού από τους Ελληνες. Η τεκμηρίωση είναι εμπεριστατωμένη και η παράθεση των στοιχείων γίνεται με το ψυχρό βλέμμα του ερευνητή, αποκαλύπτοντας και στηλιτεύοντας τις απόπειρες χάλκευσης των στοιχείων και από τις δύο πλευρές, τόσο την ελληνική όσο και την τουρκική. Το πλήθος των υποσημειώσεων και ο τρόπος που επεξεργάζεται την πλούσια βιβλιογραφία του, καθιστούν το έργο αυτό, ένα πολύτιμο σύγγραμμα για εκείνον που επιθυμεί μια θαρραλέα κατάδυση με το βλέμμα ανοιχτό σε μια από τις πιο σκοτεινές πλευρές της ιστορίας μας.

«Η αγωνία όλων είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Έβλεπα τα πρόσωπα των υπολοίπων και καταλάβαινα ότι βρίσκονταν σε υπερένταση. Ο πολεμικός πυρετός μας είχε περικυκλώσει όλους και οι μνήμες από τις μάχες μας, εκείνη την ώρα, ορμούσαν καταπάνω μας, πλημμύριζαν τα μάτια και αιχμαλώτιζαν το μυαλό μας. Δεν είχαμε συνηθίσει να πολεμάμε με αυτόν τον τρόπο. Ήμασταν Ρωμαίοι στρατιώτες και στα πεδία των μαχών πολεμούσαμε όρθιοι. Είχαμε συνηθίσει να στεκόμαστε αγέρωχοι και υπερήφανοι απέναντι στους εχθρούς της Ρώμης, να τους φοβίζουμε με τα βέξιλά μας και να τους τρομοκρατούμε με τους Αετούς μας. Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικά. Η τύχη της Ρώμης κρεμόταν σε μια κλωστή κι εμείς ήμασταν αναγκασμένοι να περιμένουμε. Η ζωή του Καίσαρα μπορεί να βρισκόταν σε κίνδυνο κι εμείς προσπαθούσαμε μα ανιχνεύσουμε την κατάσταση από μια χαραμάδα…»

Ανατροπές και αγωνία, πισώπλατα χτυπήματα και συνωμοσίες στην αυτοκρατορική Ρώμη. Το ύφος συναρπαστικό, κρατά τον αναγνώστη σε ένταση από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα! Εξαιρετική η ανάπτυξη των χαρακτήρων: έπιασα τον εαυτό μου να ταυτίζομαι με τον ήρωα στην συναρπαστική περιπέτειά του!

Ο Δυτικός τρόπος πολέμου περιγράφει τον τρόπο του μάχεσθαι των αρχαίων Ελλήνων της κλασικής εποχής. Ο συγγραφέας μας μεταφέρει με αριστοτεχνικό τρόπο μέσα στο πεδίο της αλληλοσφαγής των Ελλήνων οπλιτών της αρχαιότητας. Περιγράφει λεπτό προς λεπτό όλες τις φάσεις της οπλιτικής σύγκρουσης ανασυνθέτοντάς τες μέσα από τις πρωτογενείς πηγές. Πολλά βιβλία έχουν γραφεί επί του θέματος. Για πρώτη φορά όμως αποτολμάται εδώ η λεπτομερής ανασύνθεση όλων των ανατριχιαστικών λεπτομερειών που συνθέτουν το σκηνικό του ελληνικού τρόπου πολέμου. Σύμφωνα με τον συγγραφέα οι οπλιτικές συγκρούσεις δεν χαρακτηρίζονταν από εξεζητημένες τακτικές. Σεα αντίθεση με τους λαούς της Ανατολής, οι Έλληνες επιδίωκαν την απευθείας σύγκρουση με τον εχθρό, με στόχο την συντριβή του στο πεδίο της μάχης. Οι αντιμαχόμενοι συσπειρώνονταν σε δύο αντίπαλες οπλιτικές φάλαγγες οι οποίες έπεφταν ορμητικά η μια πάνω στην άλλη με σκοπό την ανατροπή του αντιπάλου-σε ένα είδος αντίστροφης διελκυστίνδας. Όσοι συμμετείχαν σε αυτές τις εξαιρετικά φονικές συγκρούσεις βίωναν τη φρίκη στου πολέμου στην υπέρτατη μορφή της. Η παράδοση της οπλιτικής μάχης πέρασε από τους Έλληνες στους Ρωμαίους και τελικά στην Ευρώπη. Οι σύγχρονοι στρατοί της Δύσης εξακολουθούν να επιδιώκουν την καθοριστική νίκη με ένα ισχυρό πλήγμα κατά του εχθρού ακριβώς όπως και οι Έλληνες πριν από 2.500 χρόνια. Μια εξαιρετική μελέτη ενός μεγάλου ιστορικού...

Πρόκειται για μια ισορροπημένη προσέγγιση των εξελιξεων και των κοινωνικών διεργασιών που οδήγησαν στα Δεκεμβριαανά και στον Εμφύλιο.Σύμφωνα με τον Πολυμέρη Βόγλη η εμφύλια σύγκρουση ανάμεσα στην δεξιά και στην αριστερά δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου. Οι ρίζες αυτής της σύγκρουσης ανάγονται στην περίοδο του μεσοπολέμου και συγκεκριμένα στα κοινωνικά προβλήματα που ξεκίνησαν από την εισροή των προσφύγων στην Ελλάδα μετά το 1922. Ο διχασμός ανάμεσα σε Βενιζελικούς-αντιβενιζελικούς, σε "παλιοελλαδίτες" και "νεοχωρίτες", μεταλλάχθηκε μέσα από τις πολιτικοκοινωνικές διεργασίες που εξελίχθηκαν στη διάρκεια της κατοχής στη σύγκρουση αριστερών-δεξιών. Το έτος 1944 ο συγγραφέας το χαρακτηρίζει σαν έτος "πύκνωσης της Ιστορίας, καθώς οι συγκρούσεις αφορούσαν ταυτόχρονα το παρελθόν το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας".
Πρόκειται για μια καλογραμμένη ακαδημαϊκή μελέτη, η οποία φωτίζει πολλά σκοτεινά ζητήματα της περιόδου. Και κάθε σοβαρός ερευνητής που μελετά χωρίς πολιτικές παρωπίδες δεν μπορεί να την προσπεράσει απροβλημάτιστα.

Ο 13ος αιώνας είναι από τις δυσκολότερες περιόδους της ευρωπαϊκής ιστορίας. Το σκηνικό αλλάζει συνεχώς και η Ευρώπη είναι κατακερματισμένη σε αυτόνομα ή ημιαυτόνομα κρατίδια. Μια εξαιρετικά πολύπλοκη σκακιέρα όπου τα πάντα είναι αβέβαια. Ο αναγνώστης, που δεν είναι εξοικειωμένος με την περίοδο, χάνεται μέσα στο πλήθος των τοπωνυμίων και των ονομάτων τα οποία εναλλάσσονται διαρκώς. Είναι χαρατηριστικό ότι στο διάστημα της πενηντάχρονης ιστορίας που περιγράφεται στο βιβλίο, περισσότεροι από 30 πάπες, αρχιεπίσκοποι και καρδινάλιοι έρχονται στο προσκήνιο και χάνονται για να αντικατασταθούν από άλλους. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν οι δεκάδες ευγενείς αξιωματούχοι και άρχοντες (Ευρωπαίοι και Αραβες) οι οποίοι επίσης εναλλάσσονται. Στις ιταλικές πόλεις κυριαρχούν δύο μεγάλες παρατάξεις, οι φιλοπαπικοί Γουέλφοι και οι αντιπαπικοί Γιβελλίνοι, ενώ η Σικελία αποτελεί το μήλο της έριδος ανάμεσα στον Πάπα και τους Γερμανούς Χοχενστάουφεν. Η εμπλοκή του Καρόλου του Ανζού προσδίδει νέα διάσταση στο σκηνικό: ο Κάρολος αναδεικνύεται στον τραγικό πρωταγωνιστή αυτού του δράματος: "ένας λαμπρός Πρίγκιπας του οποίου η αλαζονεία υπήρξε η αιτία της καταστροφής του" . Όλα αυτά τα γεγονότα ζωντανεύουν με μυθιστορηματικό τρόπο χάρη στην χαρισματική αφήγηση του Στήβεν Ράνσιμαν. Και πάλι όμως το βιβλίο αυτό δεν είναι "εύκολο" για τον μη ειδικό-και ο Ράνσιμαν το γνωρίζει καλά. Γι αυτό και μας προειδοποιεί στον πρόλογο του βιβλίου λέγοντας ότι "...στον ιστορικό καμβά αναγκαστκά υπάρχει συνωστισμός προσώπων και οι αναγνώστες που το φοβούνται αυτό, καλό είναι να περιοριστούν στις καλοστρωμένες αράδες των μυθιστορημάτων".

Το ξεκίνησα από περιέργεια. Ήθελα να δω ποιές μπορεί να ήταν οι εμπειρίες του γνωστού κοσμικού "δανδή" Ζάχου Χατζηφωτίου, που τον γνώρισα σαν χρονογράφο με το ψευδώνυμο "Ίακχος" στο περιοδικό Ταχυδρόμος στα μέσα της δεκαετίας του \'70 και σαν σοβαροφανή σχολιαστή στο διάσημο "πεντάλεπτό" του στην τηλεόραση. Όμως από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Σάστισα όταν διάβασα ότι αυτό το κακομαθημένο και ατίθασο πλουσιόπαιδο τόσκασε από το σπίτι του και έσπευσε να καταταγεί για να πολεμήσει στη Μέση Ανατολή τους κατακτητές της πατρίδας του. Ήταν μόλις δεκαοχτώ χρονών όταν βρέθηκε ταμπουρωμένος στα χαρακώματα του Τομπρούκ να περιμένει με τ\' όπλο στο χέρι τους Γερμανούς του Ρόμμελ. Οι σκληρές περιγραφές, σχετικά αδούλευτες, αποπνέουν μια περιφρόνηση στον κίνδυνο και στο θάνατο που σοκάρουν. Όταν πάλι βρίσκεται μακριά από τον πόλεμο, ο ίδιος άνθρωπος μετατρέπεται σε ταραξία που μεθοκοπάει στα κακόφημα νυκτερινά κέντρα, ερωτοτροπεί ασύστολα με την κόρη του Γάλου Δικοικητή στο Λιβανο, την παντρεύεται και την παρατάει για να ακολουθήσει ξανά την μονάδα του στην Ιταλία. Εκεί θα ζήσει ακόμη εντονότερα την φρίκη του πολέμου, θα κινδυνέψει, θα διακριθεί, θα τιμηθεί και θα παρασημοφορηθεί. Το ύφος του Χατζηφωτίου έχει κάτι από αυτή την αλαζονεία που διακρίνει όλα του τα κείμενα, όμως αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο την αυθεντικότητα του λόγου και των περιγραφών του. Διότι όταν κανείς έχει τιμηθεί με έξι παράσημα ανδρείας και εξαιρέτων πράξεων δικαιούται να έχει μια κάποια οίηση στο λόγο του. Μετά από αυτό το βιβλίο αισθάνομαι για τον συγγραφέα του ένα βαθύτατο σεβασμό.