Μυθιστόρημα απαράμιλλης ομορφιάς που δημιουργεί σχέσεις κτησης με τον αναγνωστη, αν και δεν ειναι ευδιάκριτο ποιος ειναι ο κτήτωρ και ποιος το κτήμα ή ο κεκτημένος.

Ο Σινιόσογλου, ορμώμενος απο δύο νομικούς όρους, στήνει μια ιστορία αφηγήσεων- μονολόγων γύρω απο τον βασανισμο των ζώων, κι αυτοί ειναι μονάχα το πρόσχημα προκειμένου να σχολιάσει μια σειρά θεμάτων του σήμερα, του πολύ σήμερα, με τρόπο πολιτικό, ανθρώπινο, καθόλου ακραίο και ευτυχώς καθολου ισαποστακιστικο (sic). Τα ζώα αφηγούνται το τότε στο τώρα, σε πρώτο πρόσωπο, με λόγο μακροπεριοδο μεν, πολύ γοητευτικό δε κι ακούραστο, ακόμη και στη δεύτερη ανάγνωση.

Η madeleine de Proust του Άουστερλιτς, ή η ναμποκοφική πεταλούδα του, ειναι ο σταθμος στη Λίβερπουλ Στρητ. Η ακούσια ανάκληση της μνημης στην οποία αντιστέκεται με φοβερες αμυνες, μέχρι εκεινη τη στιγμή, τον οδηγεί σταδιακά σε κατάρρευση και τον αποστραγγίζει. Βιβλίο εξισου σπουδαίο σε κάθε ανάγνωση, το μόνο καθαροαιμο μυθιστόρημα του τεράστιου Ζέμπαλντ, το κυκνειο άσμα του.

Απολαυστικός, καλοδουλεμένος και γοητευτικος λόγος, πάλι, σε ενα δοκιμιο που δεν ειναι τόσο "τεχνικό" όσο φαντάζεται κανεις, με πολλή φροντίδα και εγνοια για τους αλλόκοτους σαλους, τους μεθοριακους, μεταιχμιακους τυπους που δευτεραγωνιστησαν στον Νεοελληνικο Διαφωτισμο, τον "φτωχο" συγγενη του Ευρωπαϊκου.

"Οποιαδήποτε απόφαση ειναι ποιοτικά ανώτερη από τη διαρκή αναβολή και θεωρητική αναμόχλευση των συνεπειών της."
Δεν ειναι πολλοί οι συγχρονοι Ελληνες συγγραφείς και οι στοχαστές πέριξ της ηλικίας του Σινιοσογλου που έχουν να καταθέσουν κάτι ενδιαφέρον, προσιτό, ειδωμένο από τη σκοπια της επιστήμης τους ή/και της λογοτεχνικότητάς τους. Ουτε πολλοί εκεινοι που καταφέρνουν να σε κατακτήσουν και να σε γοητεύσουν, ακόμη και μέσα απο ενα έργο το μισό του οποιου καταπιάνεται με τα ζοφερά ημερολόγια δυο αμφιλεγόμενων προσωπικοτήττων -η σκέψη και το φιλοσοφικό εργο των οποιων ειναι αρκετά δυσβατα καθαυτά- ο Σινιοσογλου, όμως, φαινεται να τα προσπέλασε, παρολη την καταπόνηση απο τη μελέτη τους. Και όταν πετυχαίνεις κάτι τετοιους, καλό ειναι να γραπώνεσαι γερά απο πάνω τους, when everything else fails you.

Τα τελευταία χρόνια, η πληθώρα ελληνικών βιβλιων που εκδιδονται και η μοδα του bookstagram εχουν προωθησει κι αναδειξει πολλά, πάρα πολλά ως καλα και πολύ καλά. Οταν εκδιδονται και διαβαζονται κειμενα σαν του Σινιοσογλου ή του Αντονά, φωτιζεται σε όλο της το μεγαλειο η μετριότητα των υποδέλοιπων.

Οπως λέει και χρηστης παραπάνω, το βιβλίο κλεινει πράγματι με δυο προτάσεις απίστευτα κλισε. Αλλα προηγουνται 128 σελιδες που, κατα τη γνωμη μου δομουν λογικά τη σταδιακη μεταστροφη και τελικη αυτεπιγνωση του ήρωα, λαμβανοντας υποψη και το οτι ανθρωποι που συνυπάρχουν στην ιδια πολη, Βιεννη τη δευτερη δεκαετια του 20ου αιωνα, καποιοι μεν γινονται αορατοι για καποιους δε.

Καταπληκτικο concept album.

Η αποθέωση της Τεχνης και της Ηδονής (κινημα της Παρακμής και Ηδονισμός) συναντα την κατακερματισμένη πραγματικότητα του Ενοίκου του Τοπορ μεσω ενος, αυτού που φαινεται να ειναι, ménage à trois.

Ανέλπιστα αστείο και καυστικό σε πολλά σημεία. Η παρουσίαση του οπισθόφυλλου ειναι πολύ θελκτική, αλλά το περιεχόμενο δεν τη συμμεριζεται με την ίδια ζέση ή ορμή.