Χίλια βουνά, κανένα πέταγμα πουλιού,
δέκα χιλιάδες μονοπάτια και κανένα χνάρι ανθρώπου.
Στη μοναχική βάρκα ένας γέρος μ\' ένδυμα από φοίνικα,
καπέλο από μπαμπού
ψαρεύει μόνος κάτω απ\' το χιόνι στο ψυχρό ποτάμι.

Liu Zongyuan (773-819)

Φτάνουμε στο σημείο να Πιστέψουμε το Ψέμα
Όταν δε διακρίνουμε με το Μάτι.
Ότι Γεννήθηκε σε μια Νύχτα, σε μια Νύχτα να χαθεί
Αφού η Ψυχή Αναπαύτηκε σ\' αχτίδες του Φωτός.
Ο Θεός είναι Φως κι είναι Παρών
Για κείνες τις φτωχές ψυχές που διαβιούν στη Νύχτα
Μα παίρνει Ανθρώπινη Μορφή
Για κείνες που κατοικούνε στο Βασίλειο της μέρας.

William Blake (1757 - 1827)

Πεύκα θροΐζουν
χαλίκι υποχωρεί το βήμα - μοναξιά.
Καυτός αέρας λούζει μέτωπο
λαχτάρα ξεμακραίνει η σκέψη.

Και ξαποσταίνω
το κύμα υπερφυσικό.
Ούτ\' άστρο -
μια σκούρα μάζα ο ουρανός.

Δοκίμασα την τύχη μου να τον διαβώ - με βάρκα
κάτι ψελλίζει ο βαρκάρης στην κυρά,
δεν μπόρεσα να πιάσω λέξη.

Το κύμα υπερφυσικό

~Chūya Nakahara (1907 – 1937)

Πάγος καθάριος νέα πάχνη
άνθισε η δαμασκηνιά χθες βράδυ -
Που ήταν το φλάουτο κείνες τις τρεις φορές
με δισταγμό η μελωδία σαν κρεμόταν
στα φεγγαρόλουστα κλαδιά;

Παύουν τα όνειρα
σαν σβήνει το αρωματικό λιβάνι
ψυχρή η αυγή, η ορχιδέα ξύλο, μονάχα στάχτη -
Σηκώστε τα στόρια, αφήστε να χαρώ την ηρεμία
το χιόνι στα σκαλιά μην το σκουπίσετε ακόμα.

~Lin Bu (967 - 1028)

Ψιλή βροχούλα
σκέπασε το τραγούδι
του αηδονιού
~Issa


Πυγολαμπίδες -
κοίτα, πήγα να πω
μα είμαι μόνος
~Taigi


Τούτο το φθινόπωρο
γερασμένα μοιάζουν
τα πουλιά και τα σύννεφα
~Basho


Όλοι κοιμούνται -
μείναμε μόνοι, εγώ
και το φεγγάρι
~Seifu-jo


Βαρυχειμωνιά -
η σκιά μου μ\' ακολουθεί
ξεπαγιασμένη
~Basho

Σιωπή - αλλά ύστερα από φωνές
Όχι σαν εκείνες τις νωθρές σιωπές.
Μια σιωπή που κάποτε είχε τα λαρύγγια,
τους αυλούς και τα ταμπούρλα της.
Την μπόλιαζαν εδώ, όπως ένα αγριόδεντρο,
το ουρλιαχτό και το γέλιο.

Σιωπή - αλλά μέσα σε σκοτάδια
ανυψωμένα στα βλέφαρα.
Σκοτάδια - αλλά στο ψύχος
διαμέσου του δέρματος, διαμέσου του κόκκαλου.
Ψύχος αλλά του θανάτου.

~Maria Wisława Anna Szymborska

Τι ταπεινό το πανδοχείο
στο όλο φυλλώματα δάσος!
πως δροσερεύει ο αέρας το ηλιοβασίλεμα!

Με τα μαλλιά λυτά αυτός φεύγει μοναχικός
φορές ακούει το κελάηδισμα
κάποιου πουλιού

Οι άγριες χήνες ακόμη δεν έχουν φτάσει
μα αυτός μακραίνει κάθε φορά
και πιο πολύ

Βέβαια βρίσκεται τόσο κοντά του η σκέψη του
όπως από πάντα έχει βρεθεί!

Αύρα της θάλασσας,
σύννεφα χρώμα κόκκινο βαθύ
νησιά της νύχτας φωτισμένα
απ\' τη σελήνη

Ίδια με τις ωραίες λέξεις
γέφυρες είναι που διασχίζουν τα ποτάμια

~Si Kongtu (837-908)

Στη συλλογή αυτή θα βρεις ιστορίες που θα σε κάνουν να σκεφτείς το αναπόφευκτο του θανάτου, τη σκληρότητα αλλά και τη ματαιότητα της ζωής. Έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει με ιδιαίτερη ένταση τα συναισθήματα απόγνωσης, άγχους και φόβου του κάθε ήρωα. Άλλο ένα δείγμα της λογοτεχνικής ευφυίας του Maupassant!

*Τ\' αγαπημένα μου διηγήματα ήταν οι \'\'Αυτόχειρες\'\' , η \'\'Τρελή\'\' & ο \'\'Περίπατος\'\'

\'\'Μέσα από τα μάτια, βλέπουμε καθαρά, ασάλευτοι, και τότε ανεβαίνει στα χείλη μια προσευχή γι\' αυτούς που έφυγαν, ένα τελευταίο αντίο στην ψυχή εκείνων τους οποίους χαιρετάμε μ\' ένα νεύμα του κεφαλιού, τους ανθρώπους που δεν θα ξαναδούμε ποτέ\'\'

~Virginia Woolf

\'\'Ανάσα σκοτεινή στα πράσινα κλαδιά.
Γαλάζια λουλουδάκια τριγυρίζουν την όψη
Του Μοναχικού, το χρυσαφένιο βήμα
Πεθαίνοντας κάτω απ\' την ελιά.
Με φτερά μεθυσμένα φτερουγίζει η νύχτα.
Τόσο σιγανά ματώνει η ταπεινοσύνη,
Δροσιά, σταλάζοντας αργά απ\' το αγκάθι που ανθίζει.
Ευσπλαχνία αστραφτερών χεριών
Αγκαλιάζει μια καρδιά που σπάει\'\'

~Georg Trakl