《Και η καρδιά χωρίς ελπίδα δεν δουλεύει. Και χωρίς καρδιά δεν λειτουργεί ο δάσκαλος,που καθημερινά υποχρεούται να δίνει μεσα στην ταξη την δική του παράσταση,χωρίς καμία ουσιαστική συμπαράσταση... Γι αυτό αναγκάζεται να αντλεί απο τον εαυτό του, μεχρι να τον εξαντλήσει, γιατι αλλιως δεν του μένει παρα να τα παρατησει...》
Ενα απόσπασμα απο το βιβλίο της κυρίας Καλφοπουλου που δείχνει τα όρια της αγάπης και τη δύναμη να τα ξεπερνά γυρνώντας παλι πίσω στην αγάπη που εχει για τον ρολο της ως εκπαιδευτικού!
Ενα βιβλίο που διαβάζοντας του θα θυμηθείς εκείνο τον δάσκαλο που αγάπησες και άλλαξε την πορεια της ζωη σου!

Ένα βιβλίο, που περίμενα με λαχτάρα. Κατά την πρώτη ανάγνωση του βιβλίου ένιωσα την επιθυμία να γίνω μαθήτρια της κυρίας Καλφοπούλου και, ταυτόχρονα, ταυτίστηκα με τον ρόλο του εκπαιδευτικού και με τις απόψεις της. Γέλασα με κάποιες από τις εικόνες, που μετέφερε μέσα από την τάξη της, αλλά το πιο όμορφο είναι, ότι με έκανε να συγκινηθώ ιδιαίτερα με την ευαισθησία της στα θέματα, που αφορούν στους μαθητές και στις μαθήτριες της, και με την μοναδικότητα, με την οποία τα χειρίζεται. Όταν - μετά λύπης - κάποια στιγμή το τελείωσα, ένιωσα, ότι κάτι είχε αλλάξει στη σκέψη μου, ότι κάτι θα είναι διαφορετικό στη διδασκαλία μου από τώρα και στο εξής. Εύχομαι να συνεχίσει να μεταφέρει στους εκπαιδευτικούς, στους μαθητές, στους γονείς αυτή τη γοητεία των Μαθηματικών και της Εκπαίδευσης.