Ο θυμός είναι αποτέλεσμα της δικιάς μας αδύναμης διαχείρισης του εαυτού μας, δεν είναι κανένας άλλος που τον προκαλεί παρά μονάχα εμείς. Τα περισσότερα πράματα για τα οποία θυμώνουμε ούτε αξίζουν τον θυμό μας μας, ούτε μπορούν να τον αισθανθούν. Το πρώτο στάδιο είναι να καθυστερούσε όσο μπορούμε την έκφραση του γιατί μετά δε μπορούμε να πάρουμε πίσω τις επιπόλαιες πράξεις μας, έτσι και αλλιώς μπορούμε και αργότερα, νηφάλιοι, να επιβάλλουμε τις συνέπειες με σοφία.

Ένα βιβλίο που θυμίζει το «σκέψη αργή και γρήγορη» του kahneman, επιχειρεί να σε βάλει σε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης, της ορθολογικής σκέψης που δε βασίζεται σε μερική επιλεκτική αλήθεια ή προκαταλήψεις στην χειρότερη, αλλά στην πραγματικότητα - στα δεδομένα (facts).Επίσης επιχειρεί να αμφισβητήσει την «κοινή γνώμη» μέσω αυτής της σκέψης, προβάλλοντας αποτελέσματα από ερωτηματολόγια με πολύ σημαντικές ερωτήσεις για τον κόσμο που ζούμε, στις οποίες, φοιτητές, ειδικοί μέχρι και οικονομικοί σύμβουλοι αποτυγχάνουν να απαντήσουν σωστά στις περισσότερες από αυτές και μάλιστε σε τέτοιο βαθμό που αν απάνταγαν στην τύχη θα είχαν καλύτερα αποτελέσματα. Εμμέσως επιρρίπτει μερική ευθύνη στα ΜΜΕ, τους πολιτικούς και τους ακτιβιστές αλλά κάθε φορά για άλλο λόγο. Προφανώς και ο καταναλωτής (εμείς) ευθυνόμαστε για αυτό, καθότι «ζητάμε» το δράμα στην ζωή μας, οπότε και ο πολιτικός, ο δημοσιογράφος κινείται στο να καλύψει αυτήν μας την ανάγκη για δράμα. Πολλοί τον θεωρούν ως υπερβολικά αισιόδοξο ή πως επικεντρώνεται κυρίως στα θετικά της σύγχρονης αναβαθμισμένης ζωής και ότι υποτιμάει τις δυσκολίες των υπολοίπων λαών που βρίσκονται χαμηλά ή μάλλον χαμηλότερα από «εμάς» τους δυτικούς σε επίπεδο ζωής και κάλυψης αναγκών. Παρόλα αυτά ο συγγραφέας απαντάει πολύ εύστοχα σε αυτό το σφάλμα, καθότι ο ίδιος λέει ότι είναι «ποσιμπιλιστής» δηλαδή βλέπει ότι ο κόσμος γίνεται συνέχεια καλύτερος βλέπει ότι ακόμα υπάρχουν προβλήματα, προσπαθεί και προωθεί και άλλους να αναλάβουν δράσεις για να γίνει ο κόσμος καλύτερος και να μην επαναπαυόμαστε. Επίσης δεν διαχωρίζει τον κόσμο (φτωχός – πλούσιος, αναπτυσσόμενος – αναπτυγμένος κόσμος κοκ) δε θεωρεί ότι χρειαζόμαστε την πόλωση σε μια κατάσταση που όλοι θέλουμε ένα καλύτερο κόσμο.
\'\'ΔΕΝ είναι κακό να λέμε ότι ο κόσμος είναι καλύτερος από παλαιότερα, αφού είναι στην πραγματικότητα. Μπορούμε απλά να λέμε πώς μια κατάσταση σίγουρα είναι ακόμα κακή αλλά όμως είναι βελτιωμένη.\'\'

Υπέρμαχος της ελευθερίας στην ολότητά της μαζί όμως με τις συνέπειες της. Ασκεί κριτική στον σοσιαλισμό και στον υπερβολικό πολλές φορές κρατικό παρεμβατισμό στην ελεύθερη υποτίθεται αγορά. Με καθαρό μυαλό δε μπορείς να μην παραδεχτείς ότι είναι βάσιμα τα επιχειρήματά του, τα οποία ξεκάθαρα υποστηρίζουν την ελεύθερη αγορά, πολύ ελεύθερη. Παρ’ όλα αυτά νομίζω πως πλέον έχουμε απομακρυνθεί πολύ από την αρχική βάση του καπιταλισμού, πλέον έχουμε ένα υβρίδιο με σοσιαλισμό (αν σκεφτείς μόνο πως στην Ελλάδα μια επιχείρηση δίνει σχεδόν το 1/3 των εσόδων της στο κράτος). ’Η Κρατική Βοήθεια σκοτώνει την αυτοβοήθεια’.\'Η Συγκεντρωτική Εξουσία δεν καθίσταται αβλαβής από τις καλές προθέσεις εκείνων που την δημιουργούν’. Δίνει τροφή για σκέψη.

Στην αρχή το βιβλίο μου φάνηκε αδιάφορο αλλά κάπου στη μέση και μετά με εξέπληξε θετικά. Σίγουρα δεν είναι ένα βαθιά φιλοσοφημένο έργο. Επίσης ο τίτλος είναι ίσως κάπως παραπλανητικός καθότι δεν κάνει κάποια συγκεκριμένη αναφορά σε δικαιώματα των γυναικών παρά μόνο στο θέμα της εκπαίδευσης που και εκεί κυρίως προσπαθεί να κινητοποιήσει τις γυναίκες να κυνηγήσουν την γνώση γιατί την θεωρεί απαραίτητο εργαλείο για την ολοκλήρωση του ανθρώπου, και όχι να ασχολούνται μόνο με την ‘’ομορφιά’’ και να αποτελούν ‘’μέσω διασκέδασης’’ με σκοπό να βρουν κάποιον άντρα να τους τα παρέχει όλα. Κυρίως δίνει συμβουλές στις γυναίκες τις εποχής ώστε να γίνουν πιο μορφωμένες γιατί έτσι θα ήταν πιο χρήσιμες στην κοινωνία και πιο καλές σύζυγοι. Αναφέρεται στην οικογένεια και στην μητρότητα με πολύ μεγάλο σεβασμό φτάνοντας στο σημείο να τα κατατάσσει στις σπουδαιότερες πτυχές του ανθρώπου. Μεγάλο μέρος του βιβλίου έτσι και αλλιώς αναλώνεται στο πώς θα γίνουν καλύτερες οι συζυγικές σχέσεις δίνοντας συμβουλές και στα δύο μέρη. Κάποια quotes που μου έκαναν εντύπωση: ‘’όποιος εκτελεί με συνέπεια τα καθήκοντα που απορρέουν από την θέση του αυτός είναι και ανεξάρτητος’’, άρα δικαιώματα=υποχρεώσεις και ‘’Όταν το πνεύμα δεν είναι αρκετά ανοιχτό ώστε να βρίσκει απόλαυση στον στοχασμό , το σώμα θα διακοσμείται με επίμονη επιμέλεια και πάνω του θα αποτυπώνεται η φιλοδοξία’’.

Έχοντας διαβάσει αρκετά βιβλία σχετικά με την ανατροφή των παιδιών, νομίζω πως αυτό είναι το καλύτερο μαζί με το \'\'Τα μυστικά του αποτελεσματικού γονέα\'\' του Τόμας Γκόρντον. Πραγματικά έχει πολύ γνώση, αλλά για την εφαρμογή αυτής της γνώσης θέλει πολύ προσωπικό αγώνα γιατι μιλάμε για ριζικές αλλάγες στον τροπο σκέψεις-επικοινωνίας-αντίδρασης που δε μαθαμε κατά την δική μας ανατροφή. Πέρα απο την αναγνωση λοιπόν το πιο σημαντικό είναι η εφαρμόγη και όσο ποιο νωρίς και συχνα τα εφαρμόζουμε τόσο πιο πολύ κτήμα μας θα γίνει.

Ένας μικρός οδηγός για επαγγελματική επιτυχία. Περιέχει πολλά πρακτικά εφόδια για κάποιον που θέλει μια μια ανέλιξη στη ζωή του κυρίως επαγγελματική. Σίγουρα αρκετά τα έχουμε διαβάσει-ακούσει πολλές φορές αλλά στην πράξη δεν τα εφαρμόζουμε. Επιπλέον η περιγραφή αληθινών ιστοριών το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον, και αυθεντικό αν λαβεις υπόψιν σου και το βιογραφικό του συγγραφέα.

Με εντυπωσίασε θετικά. Είναι από τα βιβλία που σε 3 μέρες τα έχεις διαβάσει γιατί κολλάς. Αρκετά φιλοσοφημένη γραφή και δε μένει στην μόνο στη θεωρία αλλά δίνει πρακτικές συμβουλές. Μ’ αρέσει που δεν βάζει στο επίκεντρο μια ιδεολογία-θρησκεία-δόγμα το οποίο θα σε οδηγήσει αναπόφευκτα σε αυτό που σου υπόσχεται αλλά από την άλλη σου προτείνει απλά να ζήσεις, να βάλεις εσύ το νόημα στην ζωή σου. Δεν απορρίπτει την συνθήκη της θρησκείας ή της ιδεολογίας, απλά προσπαθεί να σε βγάλει από το άγχος της αδιάκοπης αναζήτησής του νοήματος της ζωής στρέφοντας τον φακό προς τα μέσα , καθιστώντας εσένα υπεύθυνο για το νόημα της ζωή σου. Δώσε Νόημα στη Ζωή.

Το προτείνω σε όλους, πραγματικά αφορά ένα μεγάλο φάσμα ανθρώπων από νέους ανθρώπους μέχρι και γονείς που μεγαλώνουν παιδιά. Λόγω της σύγχρονης - γρήγορης καθημερινότητας, της ανάγκης του ανθρώπου για ευχαρίστηση (έκλυση ντοπαμίνης) και των πολλαπλών πλέον μέσων που μπορούν να σου την παρέχουν (εκτοξεύσουν), η ισορροπία βρίσκεται σε κίνδυνο και αυτό μπορεί να μας οδηγήσει στην εξάρτησή μας από αυτό το "μέσο". Όλοι έχουμε κατι που μας ευχαριστεί, και αυτό δεν έιναι απαραίτητα κακό, αλλά μήπως ίμαστε εξαρτημένοι από αυτό; έχουμε βάλει όρια στην απόλαυση;

Ευχάριστο βιβλίο και μπορώ να κάνω το άλμα να πω ότι είναι επίκαιρο το θέμα που αναλύει. Δηλαδή το γεγονός πως πολλοί μιλάνε σήμερα για επαναστατικές ιδέες αμφισβητούν την "εξουσία", αλλά στην ζωή τους όλοι κυνηγάνε την ανέλιξη τους στην ιεραρχία. Προφανώς η συλλογιστική του πρωταγωνιστή υποπίπτει επανειλημμένα σε λογικά σφάλματα, και ο αντίλογος είναι ανύπαρκτος ακόμα και από τον συνομιλητή του ο οποίος προσπαθεί με έναν ήπιο τρόπο να τον στριμώξει στην αντίφασή του.

Πραγματικά ότι καλύτερο για κάποιον που ενδιαφέρεται να διαβάσει για την εν λόγω ιστορική περίοδο. Αντικειμενικος χωρίς να βουτάει την πένα στις προσωπικές του απόψεις, παρουσιάζει όλα τα πρόσωπα με το ίδιο μέτρο, ξετυλίγει τα γεγονότα από την αρχή μέχρι το τέλος, και από την ανατολή μέχρι την Δύση. Ολοκληρωμένο έργο.