Συγκροτημένο, δομημένο βιβλίο που κωδικοποιεί και συμμαζεύει όσα σκόρπια γνωρίζαμε ή υποψιαζόμαστε για τον ΔΣΕ (συμμορίες ατάκτων, εξαθλιωμένων ληστών και σλάβων), με συντριπτική χρήση πηγών και αρχειακών αναφορών κυρίως αριστερών, ανταρτικών και πρώην σοσιαλιστικών χωρών, καρπό εξαετούς ερευνητικής προσπάθειας.
Κι αν δεν σας έπεισα ακόμα να το διαβάσετε, λάβετε υπ´όψιν σας πως κομματικοί εγκάθετοι, βγάζουν αφρούς μοχθηρίας και ειρωνίας όταν αναφέροναι στον συγγραφέα, καθηγητή Ν.Μαραντζίδη, ακριβώς επειδή υπηρετεί την επιστήμη του και δεν συμμετέχει στον πολιτικό καθαγιασμό και ιστορικό ξέπλυμα του ΚΚΕ.

Μία ακαδημαϊκή προσέγγιση των φιλοσοφικών και πολιτισμικών σταθερών της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας και της επιβίωσής τους έως σήμερα στον Δυτικό Πολιτισμό. Δομικά στοιχεία του σύγχρονου πολιτισμού, δόγματα και έννοιες της χριστιανικής πίστης, ηθικές, πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις που έχουμε σήμερα, θα ήσαν διαφορετικές χωρίς την επίδραση των αρχαίων, ίσως και ανύπαρκτες.

Πρόκειται για μία λεπτομερή πολιτική-οικονομική και κοινωνική ιστορία της Ευρώπης ως χώρου κοινής κουλτούρας και ανταγωνισμών, από το συνέδριο της Βιέννης μετά την συντριβή του Ναπολέοντα, έως και τις παραμονές έκρηξης του α\' π.π. Παρακολουθούμε θεματικά και όχι αυστηρά χρονολογικά τις διεργασίες διαμόρφωσης των νέων ισορροπιών μεταξύ των ευρωπαϊκών βασιλείων, όπως αυτές καθορίζονται από την κεκτημένη ή διαμορφούμενη ισχύ τους. Τα ποικίλα νεοφανή κοινωνικά, πολιτικά και εθνικιστικά κινήματα, οι νέες τεχνολογίες μεταφορών κι επικοινωνιών, αλλάζουν ριζικά τις οικονομικές και τις στρατιωτικές δυνατότητες κάθε κράτους και θέτουν σε βάσεις νεωτερικότητας παλαιούς υποβόσκοντες ανταγωνισμούς και φιλοδοξίες. Οι ανταγωνισμοί αυτού του αιώνα (1815-1914) θα καταλήξουν στην ολοκληρωτική αλλαγή που επήλθε στην Ευρώπη με τον α\' π.π. Παρ\' ό,τι η γραφή του έργου είναι ρέουσα και γλαφυρή, το βιβλίο είναι είναι ογκώδες και υπέρ-αναλυτικό, απευθυνόμενο στον πιο εξειδικευμένο ή απαιτητικό μελετητή των κοινωνικών επιστημών προς τούς οποίους το συνιστώ θερμά. 5/5

Τα ιστορικά μυθιστορήματα του Κώστα Κυριαζή, είναι εξαιρετικά. Είναι πιστά στην Ιστορία και συνάμα γλαφυρότατα στην αφήγηση, στην ανάδειξη των συναισθημάτων, των ηθών και των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών τους. Το παρόν βιβλίο, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί, με τίποτα, λιγότερο από συγκλονιστικό.
Η αυτοκρατορία βρέθηκε στο απώγειό της για περίπου 60 συναπτά χρόνια με τη βασιλεία Νικηφόρου Φωκά, Ιωάννη Τσιμισκή και Βασιλείου Β\' Βουλγαροκτόνου. Τώρα, έχουν περάσει ήδη 45 χρόνια από το θάνατο του τελευταίου. Οι αδιάφοροι βασιλείς που πέρασαν στο μεταξύ, οι κενόδοξοι πολιτικοί σύμβουλοί τους, η στρατιωτική απραξία και οι μαζικοί εξισλαμισμοί των πληθυσμών στην Ανατολία, βουλιάζουν την Αυτοκρατορία και γκρεμίζουν τα επιτεύγματα των μακεδόνων βασιλέων. Εκείνος που φαίνεται να αντιλαμβάνεται και το μέγεθος του τουρκικού κινδύνου, είναι ο στρατηγός Ρωμανός Δ\' Διογένης.
5/5

Όποιος έχει δει την ταινία "Εχθρός προ των πυλών", μπορεί να νομίζει πως η μονομαχία ελεύθερων σκοπευτών ήταν απλώς προϊόν μυθοπλασίας. Όμως, πράγματι ο Ζάιτσεφ αναφέρει πως οι πληροφορίες του Κόκκινου Στρατού ανέφεραν ότι έφθασε στο μέτωπο αεροπορικώς ο επικεφαλής των εκπαιδευτών του σχολείου ελεύθερων σκοπευτών του Βερολίνου, ταγματάρχης Καίνινγκς με σκοπό να τον ξετρυπώσει τον "ρώσο λαγό" και να τον εξουδετερώσει.
Ο Ζάιτσεφ, άρχισε να μετρά τις πιθανότητες επιβίωσής του...
Πώς είχε καταφέρει να επιβιώσει φθάσει ως εδώ ; Κάθε μέρα φόνευε 4-5 γερμανούς και γύρω του έπεφταν άλλοι τόσοι σύντροφοί του.
Στο Στάλινγκραντ ο μέσος όρος χρόνου επιβίωσης των σοβιετικών ήταν λίγο πάνω από 24 ώρες.
Οι κομισσάριοι με την ντουντούκα στο στόμα και το πιστόλι στο χέρι πυροβολούσαν στην πλάτη τους "δειλούς" του κόκκινου στρατού, χωρίς καν στρατοδικείο, κάνοντας πράξη το τη διαταγή "ούτε ένα βήμα πίσω" του λαϊκού κομισσάριου Άμυνας Ι.Στάλιν.
Αντίστοιχα, οι γερμανοί έφτασαν να συγκροτήσουν 100 λόχους τιμωρημένων στρατιωτών και 10 τάγματα αξιωματικών που είχαν δειλιάσει ή είχαν υποστεί κάμψη των νεύρων τους, και αφού τους αφαίρεσαν τα παράσημά τους, τους έστειλαν στους πιο επικίνδυνους τομείς. Τα SS επιφορτίσθηκαν το ρόλο της στρατονομίας γι\' αυτούς ...
Σ\'αυτό το τρελάδικο, τα σκληρά αγροτόπαιδα της ανατολικής Πρωσίας και οι πονηροί κυνηγοί της αφιλόξενης τάιγκας, ήσαν οι μόνοι που ήξεραν ήδη από την πολιτική ζωή τους πώς να επιβιώνουν σε ακραίες συνθήκες, να είναι καρτερικοί, να κυριαρχούν στο φόβο τους και να ελέγχουν το θήραμά τους.
Οι υπόλοιποι είχαν γίνει ήδη ένας αριθμός σε στατιστικό πίνακα...
Βαθμολογία : 5/5

Εξαιρετική έκδοση σε τύπο "άτλαντα". Διατρέχει γραμμικά την την πολεμική ιστορία της ανθρωπότητας, από τις απαρχές της καταγεγραμμένης ιστορίας έως σήμερα και την παρουσιάζει χωρίς να παίρνει πολιτική θέση. Περιγραφές -σχεδόν όλων- των μαχών, εξαιρετικές φωτογραφίες οπλισμού και στολών, ορθά μεταφρασμένη στρατιωτική ορολογία. Είναι βιβλίο γρήγορης αναζήτησης, αναφοράς και τεκμηρίωσης αλλά και πηγής νέων γνώσεων. Συνιστάται.

Το βιβλίο αναφέρεται στη ζωή του γερμανολιθουανού Μπρούνο Ζούτκους, ο οποίος πολέμησε ως ελεύθερος σκοπευτής στο ανατολικό μέτωπο από το 1943 ως τη λήξη του πολέμου. Πρόκειται για αυτοβιογραφία που χωρίζεται σε δύο μέρη : στο πρώτο μέρος, παρακολουθούμε την πολεμική δράση του, όπως αποτυπώθηκε στο υπηρεσιακό ημερολόγιο αποστολών που τηρούσε. Με περισσότερες από 200 επιτυχίες, θεωρήθηκε ένας από πιο θανάσιμους ελεύθερους σκοπευτές των γερμανών, που οι σοβιετικοί προσπάθησαν επανειλημμένα να εξουδετερώσουν και δεν το κατόρθωσαν λόγω της δεινότητας, της ταχύτητας και της υπερβολικής του τύχης. Στο δεύτερο μέρος, περιγράφεται η ζωή και οι περιπέτειές του κατά την εξορία του στη Σιβηρία. Οι ανακρίσεις, η διαφθορά των σοβιετικών στελεχών, η ψυχολογική και σωματική πίεση, οι προτάσεις για στρατολόγηση στην ΚGB, η οικογενειακή ζωή του, η υπερβολική φτώχεια, η σκληρή εργασία στις κολεκτίβες και τα ορυχεία, η άρνηση του καθεστώτος να επιτρέψει τον επαναπατρισμό του και η υπερβολική τύχη του να παραμείνει ζωντανός μετά από όλα αυτά, χαρακτήρισαν τη ζωή του από το1945 ως την πτώση της ΕΣΣΔ. Οι περιγραφές είναι σύντομες, κοφτές, σίγουρα όχι λογοτεχνικά γλαφυρές, αλλά πάντως χαρακτηριστικές της εποχής και των γεγονότων. Η αξιοπιστία του δεύτερου μέρους, ελέγχεται από τον βαθμό αντικειμενικής κρίσης του πρωταγωνιστή και “θύματος” των περιγραφόμενων γεγονότων. Γενικώς, πρόκειται για μέτριο προς καλό βιβλίο, για όποιον έχει εντάξει στη μελέτη του την εποχή εκείνη.

"Ο παραλογισμός θα γίνει η μόνη αποδεκτή πραγματικότητα", γράφει ο Όργουελ στο 1984. Νομίζω πως για τους σκεπτόμενους ανθρώπους είναι ήδη φανερό ότι ζούμε σε έναν ακριβώς τέτοιον κόσμο παραλογισμού. Κοιτάξτε γύρω σας, ακούστε τα λόγια των πολιτικών και οικονομικών παραγόντων, των ομάδων πίεσης, των δασκάλων και ινστρουχτόρων και θα διαπιστώσετε τον παραλογισμό που -δεν βιώνουμε απλώς, αλλά- μας επιβάλλεται. Είναι το βιβλίο που περιγράφει την ζωή του καθενός μας από δω και πέρα.

Πρόκειται γιά ἕνα βιβλίο τίμιο. Αὐτό πού γράφει στό ὀπισθόφυλλο, αὐτό ἀκριβῶς πραγματεύεται. Ἡ κεντρική ἰδέα εἶναι ἐνδιαφέρουσα, οἱ περιγραφές πολύ ἀναλυτικές. Πλήν ὄμως λείπει τό "κάτι", τό συναίσθημα, ἡ ἀνατροπή, τό περιεχόμενο καί οἱ χαρακτῆρες, γιά νά γίνει "ὁλοκληρωμένο" βιβλίο καί ὄχι ἀπλῶς τό κείμενο σεναρίου χολλυγουντιανῆς ταινίας. Ἡ ζεστή βιβλιοφιλική ἀτμόσφαιρα πού κατακλύζει τίς πρῶτες 5-6 σελίδες, δίνει τή σειρά της σέ εκατοντάδες ἄλλες προβλέψιμης ἀνούσιας -δῆθεν συναρπαστικῆς- ἐξἐλιξης. Ἠμι-ἀστυνομικό, ἠμι-φανταστικό, ἠμι-... γι\'αὐτό τό βαθμολογῶ μέ 2/5.

Ο Συγγραφέας του βιβλίου ταξιδεύει στις εν Μικρά Ασία και Μέση Ανατολή ευρισκόμενες πόλεις και κόμβους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και αναζητά τα ίχνη της Αυτοκρατορίας εκεί: στις βιβλιοθήκες, στα μνημεία της (ιστορικά και υφιστάμενα), στους ανθρώπους που διαβιούν εκεί σήμερα. Τα συμπεράσματα είναι -προφανώς- θλιβερά. Λόγω της συστηματικής καταστροφής που επέφεραν οι παλαιοί και εξακολουθούν να επιφέρουν οι σύγχρονοι τούρκοι στα μνημεία σε συνδυασμό με τις παράλληλες διώξεις των χριστιανών, σβήνει και αλλοιώνεται η φύση, οι ιστορικές αναφορές και η μορφή των τόπων αυτών. Ο συγγραφέας συναντά τους τελευταίους ελληνορθόδοξους της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι ήδη φθίνουν, το 1996 που γράφτηκε το βιβλίο. Φαντάζομαι πως αν το έγραφε σήμερα, 25 χρόνια μετά και με τόσους πολέμους που ενέσκηψαν από τότε, θα είχε να γράψει άλλα τόσα...