Στό βιβλίο αὐτό παρακολουθοῦμε, μέσα άπό τά μάτια ἑνός δεκαεννιάχρονου ἀξιωματικοῦ, νά ξετυλίγεται μέ ἐνάργεια κάθε πτυχή τῆς νοοτροπίας καί τῆς ζωῆς τῶν οὐσάρων, τῶν στελεχῶν τοῦ ἐπίλεκτου ἐλαφροῦ ἱππικοῦ τῆς Ναπολεόντειας Γαλλίας : Ἡ ὑψηλή αἲσθηση τῆς ἀξιοπρέπειας, τῆς ὀμορφιᾶς καί τῆς τάξης, οἱ μονομαχίες γιά λόγους τιμῆς, ἡ ἀγάπη για τό ἂλογο, ἡ ἀνδρεία, τό πάθος γιά τή δόξα, ἡ στρατιωτική συντροφικότητα καί ἀνταγωνισμός, ἡ μεγαλόπρεπη στολή, τό ποτό, το φλέρτ καί ἡ πίστη στόν Αὐτοκράτορα Ναπολέοντα, διατρέχουν τις σελίδες του.

Καί ὂπου ὑπάρχουν στρατιῶτες, ὑπάρχει καί πόλεμος. Ὁ Πόλεμος, ὂπως τόν φαντάζονται οἱ νεόφυτοι ἀξιωματικοί καί ὂπως τόν ἒχουν ἢδη βιώσει οἱ βετερᾶνοι. Ὁ συγγραφέας, παρουσιάζει ἀνάγλυφα τόν πόλεμο ὡς Ἰανό, τίς δύο ὂψεις τοῦ ὁποῖου ἀντικρίζουν ὑποχρεωτικά ὂσοι μπλέκονται σ\'αὐτόν. Ἀρχικά αντικρίζουν τήν ἢπια ὂψη, τίς παραμονές τῆς μάχης, μέ το -χονδρό- στρατιωτικό χιοῦμορ, τούς κομπασμούς, τήν ἀλαζονία, τήν ἀγρύπνια, τήν ἀδιόρατη ἀνησυχία καί τήν ἀμήχανη προσδοκία τῆς δόξας. Στήν συνέχεια, τήν σκληρή ὂψη του, πού ἀναδύεται ἀπό τήν πραγματικότητας τῆς μάχης πού ἐντείνει ὁ ἂμεσος κίνδυνος, οἱ καιρικές συνθῆκες, ἡ ἀπρόβλεπτη τύχη, ἡ σύγχυση στήν ἐπικοινωνία καί τόν προσανατολισμό, ἡ μοναξιά στό πεδίο καί τό ἂγχος τοῦ θανάτου.

Ὁ Πέρεθ-Ρεβέρτε, ἀναπτύσσει μία θαυμάσια λογοτεχνική πραγματεία περί πολέμου. Στό ἐπίκεντρό του βρίσκεται ὁ στρατιῶτης, ὡς πιθανός-σίγουρος θύτης καί θύμα, εξ αἰτίας μίας ἀλλόκοτης κατάστασης πού δέν ἐλέγχει. Οἰ ψυχολογικές διακυμάνσεις του, ἀπό τήν ἀπόλυτη ἀποστροφή γιά “βάρβαρες” τακτικές ἒως τήν εξ ἀνάγκης ὑποταγή σ΄αὐτές καί ἀπό τήν βεβαιότητα στρατιωτικῆς δόξας στήν ἀπόλυτα ἀτιμωτική σύγχυση, παρουσιάζονται σέ ὁλο τους τό δράμα. Κλιμακώνονται σταδικά και κορυφώνονται ἒτσι ὂπως ἡ μοῖρα καί ἡ κοινή τύχη τῶν πολεμιστῶν ὁρίζει, ὃλως ἰδιαιτέρως δέ γιά τούς νεώτερους τῶν τριάντα ἐτῶν ἡρωικούς οὐσάρους ...

Οι κρότοι, δεν συνιστούν μουσική. Η χλεύη, δεν είναι σάτιρα. Η συμπλεγματική συμπεριφορά, δεν είναι φιλοσοφημένη στάση ζωής. Όταν ο συγγραφέας βγάζει μόνο μοχθηρία, κάποιοι εξακολουθούν να θεωρούν το πόνημά του ως "επιστημονικό" και "φιλοσοφικό", τον ίδιο, δε, ως "πνευματικό άνθρωπο και διανοητή.

Στο βιβλίο περιγράφεται αναλυτικά, η άποψη που είχε για τον πόλεμο και η πολιτική που άσκησε, καθ\' ένας εκ των πρωταγωνιστών ηγετών της περιόδου εκείνης. Παρά το ότι υπήρχαν συμμαχίες, αυτό δεν σημαίνει πως αυτόματα υπήρξε κι ενιαία βούληση κι αραγές μέτωπο εκατέρωθεν. Κάθε ηγέτης έπρεπε να προασπίσει τα ιδιαίτερα συμφέροντα της χώρας του, ακόμα και εντός του πλαισίου της συμμαχίας και να ανταγωνισθεί τις συμμαχικές -πλην όμως, πάντοτε, πολιτικά αντίπαλες- δυνάμεις. Επί παραδείγματι, ο Ρούσβελτ δεν πολυσυμπαθούσε τον Τσώρτσιλ, ο Τσώρτσιλ επιθυμούσε τη βύθιση του γαλλικού στόλου, ο Ντε Γκώλ αγανακτούσε με την αγγλική εσωστρέφεια, ο Μουσολίνι φοβόταν την ποδηγέτηση από τον Χίτλερ, ο Χίτλερ δεν εμπιστευόταν τον Μουσολίνι, ο Στάλιν ήταν αντίπαλος των πάντων. Οι πολιτικές πρωτοβουλίες ή περιορισμοί, οι διπλωματικές διατυπώσεις και οι επιχειρησιακές ενέργειες, αντικατόπτριζαν αυτό το μωσαϊκό πιθανών επιλογών, περιορισμών, προσωπικών αντιλήψεων και εθνικών στόχων των εμπλεκομένων. Το βιβλίο παρουσιάζει αυτό το παζλ, χωρίς να γίνεται κουραστικό, αν και απευθύνεται σε αναγνώστες που γνωρίζουν ήδη τα βασικά της περιόδου εκείνης. Βαθμολογία 5/5.

Η παρουσίαση του οπισθόφυλλου του βιβλίου, είναι πλήρης και περιγράφει με ακρίβεια το περιεχόμενο και το ζητούμενό του. Διαβάζοντάς το, διαπιστώνουμε το πόσο ομαλά και εύκολα, χωρίς καμία αντίσταση/αντίδραση αλλά με ευχαρίστηση, το σύνολο της γερμανικής κοινωνίας, "διολίσθησε" αβασάνιστα στην αποδοχή του καθεστώτος και την απόλαυση των πολιτικών του. Ειλικρινά, αδυνατώ να κατανοήσω γιατί στο δημόσιο λόγο αποφεύγεται ο χαρακτηρισμός των εγκλημάτων του β'ππ ως "γερμανικών", παρά αποδίδεται σε αυτά ο πολιτικός χαρακτηρισμός "ναζιστικά", σα να αφορούν ή να διαπράχθησαν από κάποια θλιβερή μειοψηφία και όχι από τον γερμανικό λαό ως σύνολο. Μάλλον, για να μη στιγματιστεί ο γερμανικός λαός, που προτιμά να υποδύεται το θύμα λαοπλάνων τσαλαπατώντας τον εγωισμό του. Οι γερμανοί μεταπολεμικώς, ως άλλες "μετανοούσες Μαγδαληνές", παρίσταναν πως ούτε ήξεραν, ούτε είχαν ακούσει τίποτα για τα εγκλήματα. Εκείνα που μεθοδευμένα και προγραμματισμένα πραγματοποιούνταν μπροστά στα μάτια τους, στη γειτονιά τους, στην πολυκατοικία τους, στο σχολείο τους, στα μαγαζιά και τις επιχειρήσεις που ήσαν πελάτες. Εκείνα που πραγματοποιούσαν οι φαντάροι γυιοί τους και αδέλφια τους και τους πληροφορούσαν -μισοπερήφανοι για αυτά- με τις επιστολές τους από τα μέτωπα. Όλα αυτά αναπτύσσονται στο υπέροχο αυτό βιβλίο, που συνιστάται ενθέρμως. 5/5.

Με πολύ αναλυτικό -δημοσιογραφικό- τρόπο, το βιβλίο παρουσιάζει τη μεθοδολογία,τη νομική διάσταση,τις επιχειρησιακές πρακτικές και τον πολιτικό και ηθικό αντίκτυπο της αποκάλυψης και προσαγωγής σε δίκη,διαβόητων επιφανών και χαμηλόβαθμων ναζί,εμπλεκομένων σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι που προσπάθησαν,μετά τις δίκες της Νυρεμβέργης, να φέρουν ενώπιον της Δικαιοσύνης και άλλους εγκληματίες πολέμου,ονομάστηκαν συμβατικά ως "κυνηγοί των Ναζί".Δεν έδρασαν ως συγκροτημένη ομάδα, ούτε κοινή καθοδήγηση είχαν, ούτε εξασφαλισμένη χρηματοδότηση, ούτε απεριόριστη πρόσβαση σε πληροφορίες. Αντιθέτως,πολλοί ήσαν ανεξάρτητοι ιδιώτες, με κίνητρο το πάθος τους για απόδοση δικαιοσύνης.Οι “κυνηγοί”,έδρασαν σε περιόδους γενικής απροθυμίας ανακίνησης τέτοιων ζητημάτων: ήταν η εποχή που η Δύση ανταγωνίζονταν το Ανατολικό μπλοκ στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου,το Ισραήλ αντιμετώπιζε προβλήματα επιβίωσης, η Δυτ. Γερμανία,Γαλλία και Αυστρία δεν ήθελαν να έλθουν αντιμέτωπες με το παρελθόν τους, οι αμερικανοί απασχολούσαν γερμανούς επιστήμονες στο πυραυλικό τους πρόγραμμα, οι μυστικές υπηρεσίες τους είχαν στρατολογήσει πρώην αξιωματικούς της Γκεστάπο, οι δικτατορίες της Λ.Αμερικής παρείχαν,επίσημα ή άτυπα, άσυλο σε γερμανούς φυγάδες. Όμως, με σύμμαχο την καλή τεκμηρίωση (που προέρχονταν από τις προσωπικές μαρτυρίες επιζησάντων και τις πληροφορίες από ντόπιους εβραίους), την ορθή νομική τακτική και τα ΜΜΕ της εποχής, υποχρέωσαν τις Δικαστικές Αρχές δυτικών χωρών να σύρουν στο ακροατήριο και να επιτύχουν την καταδίκη δεκάδων εντοπισμένων. Δεν έλλειψαν οι μεταξύ των “κυνηγών” μομφές για επιδίωξη αυτοπροβολής, για σκόπιμες παραλείψεις ή την άσκηση ιδεολογικής προπαγάνδας υπό τον μανδύα του αντιναζισμού. Ακόμα και η περιβόητη Μοσσάντ, το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο, το Κέντρο Σιμόν Βίζενταλ, δεν έμειναν έξω από τον χορό των εκατέρωθεν επικρίσεων. Το βιβλίο συστήνεται ανεπιφύλακτα. 5/5 για το θέμα, τη δομή του περιεχομένου,τη ροή του κειμένου και τη βιβλιοδεσία.

Παρατηρώντας κάποια στοιχεία/λεπτομέρειες που εικονίζονται στους πίνακες του ολλανδού ζωγράφου του 17ου αι. Βερμέερ (χάρτες, καπέλα, αργυρά σκεύη, κινέζικες ποσρσελάνες κ.λπ), ο συγγραφέας λαμβάνει αφορμή για να ανοίξει ένα παράθυρο στον κόσμο του 1600-1650 και διευρευνήσει τις απαρχές της διαπολιτισμικότητας. Οι ευρωπαίοι έμποροι κι ιεραπόστολοι, ανοίχθηκαν στον Καναδά, την Κίνα και την Άπω Ανατολή, επιδιώκοντας κέρδη, πολιτισμική και πνευματική επιρροή. Οι χώρες-στόχος παρέμεναν κλειστές και αντιμετώπισαν με καχυποψία τους νεοφερμένους, ως άρπαγες, πειρατές ή κατασκόπους και προσπάθησαν να οριοθετήσουν την επιτρεπόμενη δραστηριότητά τους. Από αυτό το μείγμα προθέσεων, επιδιώξεων και πραγματικότητας προέκυψαν σχέσεις και πολιτικές που ίσχυσαν για περισσότερο από 300 χρόνια κι έφτασαν ως τις ημέρες μας. 3/5, Ωραίο το θέμα, εύστοχες οι παρατηρήσεις κι αναλύσεις, αλλά συχνά-πυκνά ξεφεύγει με κουραστικές λεπτομέρειες.

Ο τόμος αυτός περιλαμβάνει δύο βιβλία του Nesbo και συνιστά την πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα. Το πρώτο βιβλίο του τόμου (Αίμα στο χιόνι), μου κράτησε ζωντανό το ενδιαφέρον ως το τέλος. Περιγράφει με εξαιρετική ακρίβεια εικόνες, αναπτύσσει μία ενδιαφέρουσα δραματική ιστορία χρησιμοποιώντας περίτεχνα το "φλας μπακ" στο χρόνο και στη σκέψη του ήρωα, μεταφέρει μία ατμόσφαιρα noir με επιτυχία. Όλα αυτά τα στοιχεία, λείπουν απολύτως στο δεύτερο βιβλίο του τόμου (Περισσότερο αίμα)_καθιστώντας το απολύτως βαρετό κι αδιάφορο. Το σχήμα του βιβλίου και η ποιοτική -για τα δεδομένα βιβλίου τσέπης- βιβλιοδεσία του, αποδείχθηκαν πολύ πρακτικά για τις διακοπές μου. 5/5 για το πρώτο βιβλίο. 1/5 για το δεύτερο. 3/5 συνολικά.

Καταιγιστική ροή κειμένου, ζωντανές περιγραφές γεγονότων και περιστατικών πολέμου, από τα μέτωπα που βρέθηκε ο συγγραφέας και κυρίως το Ανατολικό. Αναφορικά με το ύφος του, είναι καθαρά στρατιωτικό. Πρόκειται για βιβλίο-ζωντάνεμα καταγραφών πολεμικού ημερολογίου και όχι για λογοτεχνικό έργο με επικέντρωση σε συναισθήματα και χαρακτήρες.
Ένα από τα καλύτερα βιβλία των εκδόσεων Eurobooks, που βαθμολογώ 5/5 για την ζωντάνια και την αμεσότητά του.

Με συνοπτικό τρόπο και πυκνή γραφή, διατρέχει την ιστορία του αντισημιτισμού στην Ευρώπη και τον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου, από τα ελληνιστικά χρόνια έως σήμερα, με φιλερβαϊκό βλέμμα. Ο αντισημιτισμός δεν ήταν φαινόμενο του μεσοπολέμου με αποκορύφωση το Ολοκαύτωμα. Είναι τόσο παλιό όσο και η ιστορία της εβραϊκής Διασποράς.Πρωταγωνιστές είναι Αυτοκράτορες, ηγεμόνες, Πάπες, επίσκοποι, ραβίνοι, φιλόσοφοι και λαϊκές μάζες, οι οποίοι με τις αποφάσεις τους, τα κηρύγματά τους, τις ενέργειές τους και τις ιδέες τους καλλιέργησαν ή αναζωπύρωσαν εκατέρωθεν μύθους και πάθη, προστάτευσαν ή εξέθεσαν τις εβραϊκές κοινότητες.Μοναδικό ιστορικό φαινόμενο ο αντισημιτισμός ! Ανεξαρτήτως τόπου, έθνους, ιδεολογίας, χρόνου, από την μεσαιωνική Ευρώπη ως την κομμουνιστική ΕΣΣΔ, οι κατηγορίες ίδιες, ίδιας φύσης και οι διωγμοί.Εντύπωση προκαλεί η παραδοχή του συγγραφέα του βιβλίου πως ο απομονωτισμός, τα γκέτο, τα πογκρόμ, οι απελάσεις, το κάψιμο του Ταλμούδ, η ιερά Εξέταση,οι συκοφαντίες περί παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας ξεκίνησαν από εβραίους (βλ. Τορκεμάδα, Ντονίν, Μπράφμαν, Μαρξ, Ερενμπουργκ) και ανατροφοδοτούσαν το "φυσικό" μηδενιστικό μίσος των εθνών κατά των Εβραίων! Ένας φαύλος κύκλος εβραϊκού πείσματος, εμμονών, υπομονής, υποταγής, αντίδρασης, θεολογικής ερμηνείας των δεινών και εθελούσιου απομονωτισμού που εναλλάσσονταν με προσπάθειες ενσωμάτωσης στις τοπικές κοινωνίες επί 2.300 χρίνια. Πρόκειται για βιβλίο με εξαιρετικό ενδιαφέρον. 5/5

Πρόκειται για μία συναρπαστική, πρωτότυπη κι αναλυτική μελέτη του Δυτικού Πολιτισμού, που κυριαρχεί στον Κόσμο σήμερα γενόμενος Παγκόσμιος. Αναγνωρίζει κι αναλύει τους έξι πυλώνες του (κατά σειρά: Ανταγωνισμός, Επιστήμη, Ιδιοκτησία, Ιατρική, Κατανάλωση, Εργασία), οι οποίοι θεμελιώθηκαν, χαρακτήρισαν και καθόρισαν τον αιώνα στον οποίο εμφανίστηκαν από το 1500 έως σήμερα. Ερμηνεύει το γιατί κυριάρχησε ο Πολιτισμός της κατακερματισμένης Ευρώπης και όχι Πολιτισμοί που προέρχονταν από ισχυρότερες και πολυπληθέστερες χώρες. Ο Φεργκιουσον, σαφώς υπονοεί πως ο Πολιτισμός είναι Ένας και Δυτικός. Το σύμπλεγμα των δομικών του στοιχείων, μπορεί να αναπτυχθεί μόνο σε φιλελεύθερα καθεστώτα με μη δογματική κουλτούρα, οπότε οι Υπόλοιποι δεν μπορούσαν και ούτε μπορούν να τον ανταγωνισθούν ουσιαστικά, προτείνοντας κάποια εναλλακτική. Στην καλύτερη περίπτωση μόνο να τον μιμηθούν θα μπορέσουν, όπως έκαναν επιτυχέστερα από άλλους οι Ιάπωνες. Αναγνωρίζει την Κίνα ως πιθανό ανταγωνιστή του Δυτικού Πολιτισμού, πιθανολογεί όμως πως η φτώχεια του λαού της θα τη φέρει αντιμέτωπη με εσωτερικές αναταράξεις και δε θα τα καταφέρει τελικά. 5/5.