Αδύνατο για όποια:ον ξεχαστεί στις σελίδες των 4 διηγημάτων «Σπιλιάδες», να μην μαγευτεί από τους ψαράδες, τους σφουγγαράδες και τους λαθρέμπορους, τον κόσμο, τα ήθη, τα μέρη και την γλώσσα τους… αλλά και να μην αναγνωρίσει πόσο, μα πόσο σκληρή, άχαρη και φτωχή υπήρξε κάποτε - όχι τόσο παλιά- και για αιώνες η ζωή πάνω στα θεόξερα νησιά του Αιγαίου (αλλά και πόσο γλυπτικά μνημειακή). Νερό -αλάτι, συστήνεται θερμά

Εντυπωσιακή η Αθηναιογραφία στα 80s - όπως και απολαυστική επίσης η περιγραφή της Θεσσαλονίκης και της ελληνικής επαρχίας τότε, όλα μέσα στη μουντήλα του χειμώνα και των απόβραδων. Αυτό για να εστιάσω σε μια από τις αρετές του βιβλίου αυτού του εξαιρετικού συγγραφέα. Στα πρώτα 2/3 του βιβλίου έχουν ειπωθεί όλα τόσο μεστά και ατμοσφαιρικά και πειστικά από την σκοπιά ενός αθλητή, στις τελευταίες 50-80 σελίδες δυσκολεύτηκα λιγάκι. Όπως και να έχει, σίγουρα πρόκειται για έναν από τους πιο ταλαντούχους συγγραφείς της εποχής του ο Μ. Κ.

…από τις συλλογές διηγημάτων που σε κάθε ένα τους λες τελειώνοντας το «αυτό ήταν το καλύτερο!». Πολύ αξιοπρόσεκτη περίπτωση συγγραφέα και με μια εξαιρετική μετάφραση από πάνω. Άλλη μια φορά η σειρά ALDINA στα καλύτερα της

…Book of the year - ανακάλυψη για εμένα, εκεί που λες «καλά που το έπιασα έστω και ψιλοτυχαία!», αυτά τα λίγα βιβλια που τα τελειώνεις μες στο χάραμα μόναχος!!! Ο άνθρωπος στο ντελίριο της καταστροφικής του δράσης στην φύση για να βγάλει λεφτά όσο πιο γρήγορα και όσο πιο εύκολα γίνεται. Εδώ στο παράδειγμα ενός γουέστερν και ναι συμφωνώ ότι είναι προπομπός για τα έργα του Cormac McCarthy. Επισκιάζει κατά την ταπεινή μου γνώμη και τον πολύ καλό Stoner. Έχει γίνει μια καταπληκτική μετάφραση, 10 στα 10 σε όλα του.

Μα τί συνθήκη οτι η φύση, τα ζώα και τα έντομα, τα σκουλίκια που τρώνε τα πτώματα, πέθαναν άπαξ και μόνο οι επιζήσαντες άνθρωποι επιβιώνουν;… κάτι που βέβαια δεν είναι δυνατό να υπάρξει έτσι και που υπονομεύει πολύ ύπουλα τον εγωιστικά ηλίθιο ανθρωποκεντρισμό μας: «ορίστε, μείναμε επιτέλους μόνοι μας, ευχαριστηθήκατε;» σαν να μας λέει / προειδοποιεί ο συγγραφέας. Πολύ βαθύ βιβλίο και βαθιά συμβολικό για αυτό που είμαστε Τ Ω Ρ Α ως ανθρωπότητα σε τούτο τον πλανήτη. Και πραγματικά μοναδικά δοσμένη η αγάπη του πατέρα προς τον γιο του μέσα σε συνθήκες συντέλειας (είμαστε κάποιοι τουλάχιστον από εμάς και αυτό). Δεν είναι υπερβολικά όλα αυτά, ίσα ίσα, μέσα από την ιστορία και την ζωή είναι βγαλμένα όλα τα συστατικά του «Δρόμου». Δεν υπάρχουν αρκετά αστεράκια για να βαθμολογήσω αυτό το βιβλίο - εξαίρεση.

Πολλά από όλα όσα θα θέλαμε να μάθουμε για τις κοινωνίες των μεταναστών του «νέου κόσμου» που τραβάνε τις τροχιές τους γύρω από την μαύρη τρύπα του υλισμού και συχνά μίας ψυχαναγκατικής φιλαργυρίας, όπως εδώ, στο Σαν Φρατζίσκο στο γύρισμα του 19. αιώνα. Έξοχα νατουραλιστική - ρεαλιστική γραφή, χιουμοριστική-γκροτέσκα, με πλοκή, ρυθμό, καταπληκτικές περιγραφές και άριστα ψυχολογικά πορτρέτα βιβλίο. Μια καπιταλιστική κοινωνία του άστεως όπως την ξέρουμε και στις μέρες μας, αλλά και για όσους έχουν την εμπειρία της μετανάστευσης σε ξένη χώρα, αποκλείεται να μην αναγνωρίσουν πρόσωπα, καταστάσεις αλλά και στερεότυπες ρατσιστικές αντιλήψεις στον μικρόκοσμο της οδού Πολκ. Εγκρίνεται!

Από τα πολύ εξαιρετικά βιβλία που πραγματικά λες «τί τύχη έχω που το διαβάζω». Αδυσώπητα και κυριολεκτικά αμάσητα ως τις τελευταίες του σελίδες κοιτάζει ο συγγραφέας κατάματα το παράλογο και την ατιμία των ανθρώπων, σελίδα τη σελίδα. Το πως ένιωσα τα κομμάτια του παζλ των Akteurs να κορυφώνονται σταδιακά σε ένα ηφαιστειακό βάραθρο δεν το θυμάμαι από άλλο ανάγνωσμα. 280 σελίδες σε μια μετάφραση όλο μαστοριά, όλες πυκνές σε νόημα, μια και μια, αισθάνονται σαν 1.000 τουλάχιστον. Βιβλίο όλο ρυθμό και βηματισμό όπου ακολουθώντας το κάρο με την κάσα - ίσως να θυμηθούν κάποιοι:ες λιγάκι «το Κιβώτιο», φορτωμένο πάνω σε κάρο και αυτό, του Αλεξάνδρου (όσες:οι το έχουν διαβάσει). Προφανώς και καταλαβαίνεις πως ο Faulkner άνοιξε δρόμους και έγινε δάσκαλος. Ένα βιβλίο ορόσημο, που για το μόνο που στεναχωριέμαι λιγάκι είναι ότι δεν το διάβασα νωρίτερα.

Σπαρακτικές ιστορίες μέσα από το σήμερα που ζούμε στις πόλεις που έχουμε φτιάξει για να ζούμε. Δυνατές αφηγήσεις σε έντονο ρυθμό - μόνο η συνεχή και επαναλαμβανόμενη χρήση του γνωστού σε όλους μας λεξιλογίου ύβρεων της καθομιλουμένης με κούρασε λιγάκι και αδικεί κάπως τις συχνά μεστές ιστορίες, από ένα βιβλίο που εμένα μου άρεσε.

6 διηγήματα όλα ένα κι ένα, απλά η συγγραφέας έχει πιάσει τον σωστό τόνο και τον κρατάει.
Προσωπικά κρατάω τον «Βασίλη», αν και βέβαια το καθένα έχει κάτι δικό του να δώσει. Σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία να την πάρουμε και να την διαβάσουμε.

Έπεσε στα χέρια μου πριν από 20 χρόνια και διαβάστηκε απνευστί ενώ συγκεκριμένα χωριά του τα θυμάμαι σαν να τα διαβασα εχθές. Ένα βιβλίο που με άλλαξε, 5 αστεράκια δεν φτάνουν.