Ο Γιώργος Πολυμενάκος μετά την ευδόκιμη πορεία τού "Ιστορίες από την άλλη όχθη", πειραματίζεται (με μεγάλη επιτυχία!) με το δύσκολο λογοτεχνικό είδος της δυστοπίας, εμπνευσμένος προφανώς από τη βουβή και αμήχανη καθημερινότητα και τα ασφυκτικά πλαίσια στα οποία μπήκε η ζωή μας. Ως άλλος προφήτης (όπως όλοι άλλωστε οι συγγραφείς δυστοπικών ιστοριών, οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, είναι ελάχιστοι στην ελληνική βιβλιογραφία), ανησυχεί για το "ελαττωματικό παρόν" και κηρύσσει αισιόδοξα ότι μόνο οι διαχρονικές αξίες της φιλίας, της αγάπης, του ταπεινού ηρωισμού, του χρέους του δυνατού προς τον αδύναμο, είναι αυτές που για μια ακόμα φορά ίσως σώσουν τον κόσμο, και με αυτόν τον τρόπο η δυστοπία γίνεται το βολικό μέσον για να ελπίζουμε σε έναν καλύτερο κόσμο. Τελικά η "Έξοδος" του Πολυμενάκου στην ουσία είναι "Διέξοδος". Το Σημείο Εξόδου Ένα, είναι "must" για τους μυημένους σε αυτό το λογοτεχνικό είδος αλλά και για εκείνους που θέλουν να το γνωρίσουν.

"...Ιστορίες από έναν κόσμο που δεν χάθηκε γιατί υπάρχει ακόμα μέσα μας...". Αυτόν τον οικείο για μένα κόσμο τον ξαναέζησα μέσα από τις "Ιστορίες από την άλλη όχθη" του Γιώργου Πολυμενάκου και της Μαρίας Πολυκανδριώτη. Ιστορίες που με συγκίνησαν, με μελαγχόλησαν, και κάποιες φορές με έκαναν να γελάσω (κι όχι απλά να χαμογελάσω), πράγμα πολύ δύσκολο στη λογοτεχνία. Η γραφή του Πολυμενάκου θυμίζει τρενάκι τρόμου σε λούνα παρκ: εκεί που χαλαρώνεις στην ευθεία, σου "πετάει" μια ιλιγγιώδη κατηφόρα και το στομάχι σου δένεται κόμπος.
Η γλώσσα σε ξαφνιάζει με υφολογικά ραπίσματα σε κρεσέντο.
"... Δεν υπάρχει παράδεισος για να σε στείλει. Μόνο διαφορετικά επίπεδα κόλασης..."