Στην ποιητική συλλογή “Συρτός στα τρία” της Ειρήνης Καραγιαννίδου η μοναξιά έχει ήχο. Σαματάδες καρδιάς από βουβά παράπονα, παράπλευρες απώλειες, παλάμες ματωμένες και έρωτες που φαγώθηκαν από σκυλιά.

Τα σκοτάδια μπλέκουν με τους αέρηδες, η μνήμη συμπορεύεται με τη κραυγή και το γέλιο με τον θάνατο. Η απόγνωση αυλακώνει τ’ ασυνείδητο, τα ψέματα φρουρούν το ταβάνι και οι λύπες γλεντιούνται στις λεωφόρους. Τα άψυχα αποκτούν φωνή όπως τ’ αστέρι, πεφταστέρι. Ο φόβος σου γίνεται καναρίνι και η καλύτερη κρυψώνα είναι εκεί που δεν κοιτάς.

Χωρίς ειρμό και δίχως τέλος θα γυρίσεις και πάλι στην αρχή διότι το μάλλινο πουλόβερ που η ποιήτρια πλέκει για κάθε ιστορία δεν κάνει να ξοδευτεί και εμείς να συστηθούμε πάλι πρέπει..