Το βιβλίο είναι εξαιρετικό και ριζοσπαστικό για την σύγχρονη βαλτωμένη Ελλάδα. Εξηγεί την ουσία του ελληνισμού, της Ρωμιοσύνης και το πως το ορθόδοξο εκκλησιαστικό γεγονός αποτελεί εξέλιξη της Εκκλησίας του Δήμου. Πέραν αυτού αναλύει την διαφορά μεταξύ της δυτικής και της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας στα θεολογικά, αισθητικά, φιλοσοφικά και πολιτικά ζητήματα με έναν μοναδικό τρόπο. Συστήνεται ανεπιφύλακτα!

Το αγόρασα, διότι επιθυμούσα να δω ποιες είναι οι διαφορές του πρωτότυπου με την ταινία(που έχω δει γύρω στις 5-6 φορές). Φυσικά η πλοκή δεν αλλάζει σε μεγάλο βαθμό, πλην μερικών σημείων, ωστόσο το ενδιαφέρον πρέπει να εστιαστεί στον τρόπο αφήγησης της ιστορίας. Η ταινία ακολουθεί μια λογική σειρά γεγονότων, όμως στο βιβλίο η κατάσταση είναι πιο μπερδεμένη. Υπάρχει ένα αρμονικό χάος, το οποίο εμένα μου άρεσε αρκετά. Το βιβλίο μοιάζει σχετικά με το Memento σε αυτό το κομμάτι. Το μοναδικό αρνητικό είναι το τέλος, που σύμφωνα με τον ίδιο τον συγγραφέα είναι χειρότερο από της ταινίας.

Εξαιρετική, αντικειμενική και ως έναν βαθμό ψυχρή η ανάλυση του καθηγητή Βεζανή. Η συγκεκριμένη άμα δεν κάνω λάθος είναι η μοναδική κριτική/ανάλυση περί των δύο ιδεολογιών του μεσοπολέμου πριν το 1945, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Παρά το γεγονός πως ο ίδιος ήταν εθνικιστής αντιμετωπίζει τις θέσεις του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού με ιδιαίτερη ψυχρότητα, αλλά χωρίς παρωπίδες. Συστήνεται ανεπιφύλακτα για ανθρώπους όλου του πολιτικού φάσματος αλλά φυσικά κυρίως σε όσους αναζητούν την ουσία των πολιτικών ιδεολογιών και ενδιαφέρονται για τις ρομαντικές επαναστατικές ιδεολογίες του Μεσοπολέμου.

Σε αυτό το βιβλίο(-ομιλία) ο π. Ευάγγελος μας μιλά για τα πάντα, για τα πάθη του Χριστού, για το χρονικό της Σταύρωσης-Ανάστασης και γενικά για την Ιερά Παράδοση με έναν τρόπο μοναδικό. Μέσω της ευφυΐας, της μαχητικότητας, του χιούμορ και της πνευματικότητας καταφέρνει να διαβάζεται πολύ εύκολα, χωρίς όμως να είναι ένα απλό βιβλίο. Εγώ προσωπικά απέκτησα υπερβολικά πολλές και χρήσιμες πληροφορίες για την ιστορία του Χριστιανισμού, χωρίς όμως να είναι ένα ιστορικό βιβλίο. Το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Παρά το γεγονός πως η συγγραφέας είναι η casual αριστερή της γενιάς του "Πολυτεχνείου" έχει κάνει μια αρκετά σοβαρή μελέτη πάνω στον τομέα που πραγματεύεται. Αναλύει το μεγαλύτερο μέρος των συγγραφέων που ασχολούνται οι εθνικιστικοι εκδοτικοί οίκοι, αναλύει τους ίδιους τους οίκους ενώ ταυτόχρονα βγάζει πολύ σωστά συμπεράσματα για τον χαρακτήρα του χώρου (όπως ότι οι οίκοι αυτοί δεν έχουν στόχο το κέρδος και δεν λειτουργούν ανταγωνιστικά). Αρκετά εύστοχα συμπεράσματα για μια συγγραφέα αυτού του πολιτικού χώρου. Ωστόσο υπάρχουν αρκετές ελλείψεις και σημαντικά λάθη (όπως ότι έχει κάνει copypaste το λήμμα από την Βικιπαίδεια για την Μεταπαιδεια ή ότι η μισή αναφορά στον Γιαννόπουλο γίνεται μέσα από ένα παμπάλαιο με νεοπαγανιστικες τάσεις βιβλίο του Μιχαλολιάκου του 1980). Το κυριότερο κατ\'εμε λάθος είναι η σύγχυση μεταξύ εθνικισμού/εθνικοσοσιαλισμού με την δεξιά. Ειδικά το γεγονός πως αναγράφονται ομάδες καθαρά εθνικιστές ως "δεξιές εξτρεμιστικες" είναι γελιο και δείχνει πως παρότι έχει διαβάσει πράγματι αρκετά πράγματα, δεν κατέχει πλήρως τον τομέα που αναλύει ή δεν θέλει να τον καταλάβει για δικούς της λόγους. Προσωπικά χάρηκα ιδιαίτερα που επιτέλους έπαψε ο χώρος να αγνοείται τόσο επιδεικτικά λες και δεν υπάρχουμε, την ίδια στιγμή που οι οίκοι αυτοί έχουν διωχθεί με πόσες (εμπρηστικές) επιθέσεις από αριστερούς/αναρχικούς. Παρά τα (σημαντικά) λάθη και τις αστοχίες είναι μια πολύ καλή έρευνα και μελέτη για το "ελληνικό εθνικιστικό βιβλίο". Τέλος είναι πολύ καλό για κάθε (νέο) εθνικιστή που θέλει να μάθει την ιστορία του χώρου, καθώς αναφέρονται πολλά ονόματα, οργανώσεις και γεγονότα που θα δώσουν πολύ τροφή για έρευνα και μελέτη.

H πάλη των τάξεων αποτελεί ένα εξαιρετικό και άκρως ενδιαφέρον βιβλίο. Ο συγγραφέας μέσω αυτού του βιβλίου κάνει σαφές το γεγονός πως υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάλη των τάξεων και πως αυτή την στιγμή την κερδίζει η αστική τάξη (με του ίδιους να το παραδέχονται). Δείχνει με προσφατα γεγονότα το μίσος και την απέχθεια της αστικής τάξης προς την εργατική (κάτι που το έχουμε νιώσει όλοι οι εργαζόμενοι που ερχόμαστε σε επαφή με ευκατάστατους πελάτες). Ταυτόχρονα αναδεικνύει την υποκρισία της Αριστεράς που έχει ξεχάσει τελείως την πάλη των τάξεων για χάρη του φεμινισμού, της LGBTQ κοινότητας, των μειονοτήτων κλπ, αφήνοντας πίσω της τις ελπίδες για μια ολοκληρωτική επανάσταση και αλλαγή του κόσμου. Επομένως η αριστερά γίνεται το καλύτερο φερέφωνο του καπιταλισμού/φιλελευθερισμού, με τον τελευταίο να έχει πείσει τον κόσμο πως είναι η μόνη ρεαλιστική λύση, ενώ ταυτόχρονα ο κόσμος ζει σε μια συνεχόμενη οικονομική μιζέρια και εξαθλίωση. Γίνεται λοιπόν αυτονόητη η ανάγκη απόκτησης επαναστατικής και ταξικής συνείδησης ενάντια στον καπιταλιστικό Φιλελευθερισμό, τις θέσεις του και τα φερέφωνα του. Τέλος το αγαπημένο μου κομμάτι είναι στις τελευταίες σελίδες που ο Ερριγκελ αρχίζει να τα "χώνει άσχημα" και γίνεσαι ένας άλλος Γουίνστον στο 1984, ο οποίος όταν διαβάζει το βιβλίο του Γκολσταιν συνειδητοποιεί πως δεν είναι μόνος σε αυτήν την παράνοια.

Μέσω του βιβλίου συνειδητοποιείς πλήρως πως και γιατί λειτουργεί σήμερα η "σύγχρονη μεταμοντέρνα Αριστερά". Πως κατέληξε να είναι το χειρότερο φάσμα του νεοφιλελευθερισμού, ο πολιτισμικός "μαρξισμός". Ο τρόπος ανάπτυξης των συλλογισμών του συγγραφέα μοιάζει αρκετά με τον τρόπο που χρησιμοποιεί ο Καμύ στον "Επαναστατημένο Άνθρωπο". Η έκδοση, επιπροσθέτως, είναι άρτια.

Ένα αρκετά αξιόλογο ιστορικό βιβλίο, το οποίο νομίζω καλύπτει τις απαιτήσεις του μέσου λάτρη της ιστορίας, καθώς εμβαθύνει αλλά όσο χρειάζεται για να μην γίνει κουραστικός. Αναλύει πως επιβλήθηκε η 4η Αυγούστου, ποιος είναι ο Μεταξάς και τι έπραξε. Παρά το γεγονός πως ο συγγραφέας είναι ξεκάθαρα υπέρ της 4ης Αυγούστου και είναι εν πολλοίς "εθνικόφρων", η ανάλυση του ειδικά ως προς το έργο της κυβέρνησης είναι ιδιαίτερα ψυχρή, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που επικρίνει το καθεστώς, είτε λόγω αδράνειας σε μερικούς τομείς είτε λόγω λάθων αποφάσεων. Τέλος η τιμή είναι σχετικά τσιμπιμένη, ωστόσο το βιβλίο είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι ένα ιστορικό βιβλίο.

Ίσως το πιο ουσιώδες βιβλίο περί της Ορθοδοξίας που έχω διαβάσει. Ο Άγιος Συμεών, έχοντας πλήρη γνώση των ιερών κειμένων, αποσαφηνίζει ποιο είναι το νόημα της Ορθοδοξίας. Ο Χριστιανισμός δεν είναι απλά μια καλή ηθική διδασκαλία, ένα ενδιαφέρον φιλοσοφικό σύστημα. Ένας άνθρωπος μπορεί να γίνει καλός μέσω του Πλάτωνα, του Κομφούκιου ή του Αυρήλιου. Επομένως ποια είναι η ουσία του Χριστιανισμού; Η Θέωση είναι η απάντηση. Αυτήν αναλύει ο Άγιος Συμεών και πολλά άλλα. Όσον αφορά την έκδοση είναι ευρέως γνωστή η ποιότητα των εκδόσεων Ζήτρος και το πως καταφέρνει κάθε βιβλίο να είναι άρτιο εκδοτικά, από την αρχή μέχρι το τέλος. Το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Μια αρκετά καλή και ουσιώδη εξιστόρηση της πορείας της Δημοκρατίας της Βαιμάρης. Το βιβλίο αναφέρεται σε αρκετά γεγονότα, παρότι φυσικά δεν παύει να είναι σχετικά σύντομο, καθώς ο στόχος του είναι ο μέσος αναγνώστης να μάθει τα βασικά για αυτήν την περίοδο και να πω την αλήθεια το καταφέρνει. Η ιστορική ανάλυση δεν είναι επιφανειακή και καταργούνται αρκετοί μύθοι που μπορεί να έχει ο μέσος άνθρωπος (συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό μου) περί εκείνης της εποχής, πχ ότι σχεδόν ολοκληρωτικά η Ύφεση και η οικονομική κρίση οδήγησαν τους ναζί στην εξουσία. Η άνοδος των Ναζί έγινε μέσα από πάρα πολλούς παράγοντες και δεν είναι μια "απλή υπόθεση". Ένα σημείο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι οι πρώτοι γνωστοί πολιτικοί που εναντιώθηκαν στο καθεστώς των ναζί ήταν ριζοσπάστες εθνικιστές, τους οποίους ο Χίτλερ δολοφόνησε, μετά από λίγο καιρό. Αυτοί οι εθνικιστές όπως ο Γιουνγκ ή ο Στράσερ ήταν σοβαροί, ελεύθερα σκεπτόμενοι και άνθρωποι του πνεύματος, ωστόσο αποτελούσαν πρόβλημα για τους ναζί (το αναφέρω διότι αρκετοί στον εθνικιστικό χώρο, κλείνουν το μάτι ως προς αυτό το καθεστώς). Δεν βάζω 5 αστέρια, κυρίως επειδή ο ιστορικός φαίνεται ξεκάθαρα πως ανήκει στο αριστερό πολιτικό φάσμα, θεωρεί τους σοσιαλοδημοκράτες-φιλελεύθερους τους "μετριοπαθείς μεταρρυθμιστές προοδευτικούς" (τους "καλούς της ιστορίας") ενώ για τους κομμουνιστές δεν αναφέρει έντονα το γεγονός πως ήταν κατά της δημοκρατίας και πως ήταν η τρίτη πολιτική δύναμη καθώς έπαιρναν 15% (αυτοί δεν ήταν κίνδυνος για την δημοκρατία;). Επίσης ένα άλλο αρνητικό-ρηχό σημείο του βιβλίου είναι όταν υπονοεί ότι οι ΕΣ ανήκουν στην δεξιά (η οποία εδώ και πολύ καιρό έχει πάψει να υφίσταται), ενώ άμα πεις σε έναν ΕΣ ότι είναι δεξιός θα σε βρίσει το λιγότερο . Παρά την επιφανειακή ιδεολογική ανάλυση και το ότι καταλαβάνεις "τι ψηφίζει", παραμένει ένα αρκετά καλό βιβλίο ως εισαγωγή για αυτήν την περίοδο.