Ίσως το πιο ουσιώδες βιβλίο περί της Ορθοδοξίας που έχω διαβάσει. Ο Άγιος Συμεών, έχοντας πλήρη γνώση των ιερών κειμένων, αποσαφηνίζει ποιο είναι το νόημα της Ορθοδοξίας. Ο Χριστιανισμός δεν είναι απλά μια καλή ηθική διδασκαλία, ένα ενδιαφέρον φιλοσοφικό σύστημα. Ένας άνθρωπος μπορεί να γίνει καλός μέσω του Πλάτωνα, του Κομφούκιου ή του Αυρήλιου. Επομένως ποια είναι η ουσία του Χριστιανισμού; Η Θέωση είναι η απάντηση. Αυτήν αναλύει ο Άγιος Συμεών και πολλά άλλα. Όσον αφορά την έκδοση είναι ευρέως γνωστή η ποιότητα των εκδόσεων Ζήτρος και το πως καταφέρνει κάθε βιβλίο να είναι άρτιο εκδοτικά, από την αρχή μέχρι το τέλος. Το προτείνω ανεπιφύλακτα!

Μια αρκετά καλή και ουσιώδη εξιστόρηση της πορείας της Δημοκρατίας της Βαιμάρης. Το βιβλίο αναφέρεται σε αρκετά γεγονότα, παρότι φυσικά δεν παύει να είναι σχετικά σύντομο, καθώς ο στόχος του είναι ο μέσος αναγνώστης να μάθει τα βασικά για αυτήν την περίοδο και να πω την αλήθεια το καταφέρνει. Η ιστορική ανάλυση δεν είναι επιφανειακή και καταργούνται αρκετοί μύθοι που μπορεί να έχει ο μέσος άνθρωπος (συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό μου) περί εκείνης της εποχής, πχ ότι σχεδόν ολοκληρωτικά η Ύφεση και η οικονομική κρίση οδήγησαν τους ναζί στην εξουσία. Η άνοδος των Ναζί έγινε μέσα από πάρα πολλούς παράγοντες και δεν είναι μια "απλή υπόθεση". Ένα σημείο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι οι πρώτοι γνωστοί πολιτικοί που εναντιώθηκαν στο καθεστώς των ναζί ήταν ριζοσπάστες εθνικιστές, τους οποίους ο Χίτλερ δολοφόνησε, μετά από λίγο καιρό. Αυτοί οι εθνικιστές όπως ο Γιουνγκ ή ο Στράσερ ήταν σοβαροί, ελεύθερα σκεπτόμενοι και άνθρωποι του πνεύματος, ωστόσο αποτελούσαν πρόβλημα για τους ναζί (το αναφέρω διότι αρκετοί στον εθνικιστικό χώρο, κλείνουν το μάτι ως προς αυτό το καθεστώς). Δεν βάζω 5 αστέρια, κυρίως επειδή ο ιστορικός φαίνεται ξεκάθαρα πως ανήκει στο αριστερό πολιτικό φάσμα, θεωρεί τους σοσιαλοδημοκράτες-φιλελεύθερους τους "μετριοπαθείς μεταρρυθμιστές προοδευτικούς" (τους "καλούς της ιστορίας") ενώ για τους κομμουνιστές δεν αναφέρει έντονα το γεγονός πως ήταν κατά της δημοκρατίας και πως ήταν η τρίτη πολιτική δύναμη καθώς έπαιρναν 15% (αυτοί δεν ήταν κίνδυνος για την δημοκρατία;). Επίσης ένα άλλο αρνητικό-ρηχό σημείο του βιβλίου είναι όταν υπονοεί ότι οι ΕΣ ανήκουν στην δεξιά (η οποία εδώ και πολύ καιρό έχει πάψει να υφίσταται), ενώ άμα πεις σε έναν ΕΣ ότι είναι δεξιός θα σε βρίσει το λιγότερο . Παρά την επιφανειακή ιδεολογική ανάλυση και το ότι καταλαβάνεις "τι ψηφίζει", παραμένει ένα αρκετά καλό βιβλίο ως εισαγωγή για αυτήν την περίοδο.

Να πω την αλήθεια δεν τον γνώριζα τον Γ.Βερίτη μέχρι που άκουσα ένα τραγούδι του Αρτέμη Φανουργιάκη και το βρήκα σε καλή τιμή σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Εν τέλει τα ποιήματα του Γεωργίου Βερίτη αποδείχθηκαν κρυφά διαμάντια, καθώς πραγματικά είναι φανταστικά. Καταφέρνει να διεισδύσει στην ουσία του Χριστιανισμού και στην ψυχή κάθε πιστού με αγνότητα και τρυφερότητα. Αρκετές φορές έπιανα τον εαυτό μου να λέει:" αυτό είναι το καλύτερο ποίημα που έχω διαβάσει στην ζωή μου!", μέχρι που γύρναγα σελίδα και διάβαζα κάποιο εξίσου εξαιρετικό ποίημα. Καλώς ή κακώς απαραίτητη προϋπόθεση για να παρθεί το βιβλίο είναι να πιστεύεις και συνιστώ σε κάθε πιστό να το αγοράσει. Είναι ίσως η καλύτερη επένδυση μου σε βιβλίο, το οποίο δεν περίμενα στην αρχή να είναι τόσο καλό.

Το βιβλίο πρόκειται για μια αυτοβιογραφία του Κοντρεάνου, εξηγώντας την δράση και την ιδεολογία του. Πριν το αγοράσω είχα αρκετές προσδοκίες και εν τέλει οι προσδοκίες αυτές επαληθεύτηκαν και με το παραπάνω! Παρατηρείς την πολιτική πορεία ενός αγνού Χριστιανού εθνικιστή, από το φοιτητικό κίνημα μέχρι την ίδρυση της Σιδηράς Φρουράς. Δεν γίνεται να μην διαβάσεις το βιβλίο και να μην πάρεις δύναμη από τον Κοντρεάνου και τους συναγωνιστές του, οι οποίοι παρά τις τρομερές αντιξοότητες, παρά την λασπολογία του τύπου και παρά τα πενιχρά υλικά-οικονομικά μέσα, κατάφεραν να γεννήσουν ένα από τα καλύτερα ευρωπαϊκά εθνικιστικά κινήματα. Ειδικά σήμερα που ο Εθνικισμός διώκεται από παντού (από τους νεοφιλελε μέχρι τους μαρξιστές), το βιβλίο καθίσταται πιο επίκαιρο από ποτέ. Παρότι μιλάμε περί της Ρουμανίας του 1920-1930, πολλές καταστάσεις που περιγράφει ο Κοντρεάνου. Ο Ρουμανικός εθνικισμός εν ολίγοις είναι η πολιτική έκφανση της Ρωμιοσύνης (δηλδ Πίστις και Έθνος). Τέλος συνειδητοποιείς γιατί μισούσαν παλιά τους Εβραίους. Με λίγα λόγια οι εθνικιστές τότε μισούσαν τον καπιταλισμό και τον μαρξισμό. Ε οι Εβραίοι κατόρθωσαν να είναι και οι καπιτάλες της εποχής, αλλά και οι πιο θερμοί μαρξιστές. χωρίς φυσικά να δικαιολογεί αυτό τα εγκλήματα εναντίον τους που έγιναν.
Πραγματικά αξίζει να το αγοράσει οποιοσδήποτε ανήκει στον "Εθνικιστικό χώρο" και θέλει να αναπτύξει την εθνοκεντρική κοσμοθεωρία του, καθώς ο Κοντρεάνου βρήκε μια Ρουμανία όπου "δεν κινούταν τίποτα" στις τάξεις των εθνικιστών και την άφησε με ένα δυνατό, οργανωμένο και πειθαρχημένο κόμμα, το οποίο αναδείκνυε συνεχώς την Πίστη προς τον Χριστό και την Αγάπη προς το Έθνος.


La rivoluzione è come il vento και Τιμή μας η Πίστη!

Δυστυχώς θα έχω μια έτσι πιο "αιρετική", εν συγκρίσει με τις άνωθεν κριτικές, άποψη για το συγκεκριμένο έργο. Ο Ζορμπάς ως alter ego του Καζαντζάκη πράγματι καταφέρνει να δείξει ότι πολλές φορές στην απλότητα κρύβεται η ουσία, χωρίς πολλές σκέψεις και αναλύσεις επί αναλύσεων. Αυτή η αγωνία του Καζαντζάκη να μην προτιμήσει, όπως λέει κι ο ίδιος, "ένα καλό βιβλίο για τον έρωτα αντί για την βίωση του", είναι νομίζω κάτι που απασχολεί τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι περισσότερο της θεωρίας και κάθονται πολλές ώρες πάνω από βιβλία. Ωστόσο ο Ζορμπάς (και γενικά το βιβλίο) είναι ένα προϊόν της σύγχρονης ευρωπαϊκής διανόησης, όπως φαίνεται και στο έργο του Καμύ "ο Επαναστατημένος άνθρωπος". Δηλαδή το έργο διακατέχεται από έναν μηδενισμό (αν και ιδιαίτερα δυναμικό), μια άκρως υλιστική θεώρηση των πραγμάτων, τον διεθνισμό (-μηδενισμού της σημασίας της πατρίδας και του έθνους) και φυσικά την αθεϊα. Ο Ζορμπάς είναι ο συνηθισμένος άνθρωπος, χωρίς αξίες και ιδανικά, που θα σου πει ότι η ουσία της ζωής είναι λίγο καλό κρασί και μερικές ωραίες γυναίκες..., το οποίο το βρίσκω τουλάχιστον ρηχό. Από όσο καταλαβαίνω στο πρόσωπο του Ζορμπά ο Καζαντζάκης βρήκε τον Υπεράνθρωπο του Νίτσε, ωστόσο όπως λέει χαρακτηριστικά κι ο ίδιος ο Ζορμπάς σε μια φάση: "είμαι δυστυχισμένος". Στο τέλος της ημέρας, παρά την "τρέλα που κουβαλάει", τις όμορφες γυναίκες, το κρασί και την καλή παρέα, ο Ζορμπάς καταλαβαίνει ότι δεν έχει βρει το Ιδανικό, το Απόλυτο, κυνηγάει τα εφήμερα και τα περιορισμένα σε χρόνο και αξία αγαθά. Τέλος καταλαβαίνω πραγματικά γιατί έγινε ο αφορισμός του συγγραφέα, αφού δεν δείχνει κανέναν σεβασμό προς την Εκκλησία ή τον Θεό, σε σημείο που η λέξη βλασφημία να είναι λίγη. Γενικά ένιωθα πάρα πολύ κατά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου αυτό που είχε πει ο Άγιος Νεκτάριος: "Προσπαθούν μερικοί να κάνουν το φως σκοτάδι και το σκοτάδι φως". Όπως και να έχει εγώ το βρήκα ένα άκρως ενδιαφέρον βιβλίο και σίγουρα κάποια στιγμή στο μέλλον θα πάρω τα υπόλοιπα έργα του Καζαντζάκη.

Νομίζω δεν έχω ξαναδιαβάσει κάτι που να περιγράφει καλύτερα την φιλοσοφική αναζήτηση ενός ανθρώπου και την φιλοσοφία εν γένει.
Ξυπνάς ένα πρωί και είσαι καταδικασμένος, ενώπιον της ίδιας σου της ύπαρξης, χωρίς να σε ρωτήσει κανένας για το άμα θέλεις να μπεις σε αυτήν την δίκη. Με την τελευταία να διαρκεί χρόνια, προσπαθώντας να καταβάλεις υπέρογκες προσπάθειες για να κερδίσεις κι άλλο χρόνο, διαβάζοντας και συμμετέχοντας, αλλά παραμελώντας ταυτόχρονα τα υπόλοιπα πράγματα στην ζωή σου. Η πορεία δηλαδή κάποιου που αρχίζει και ασχολείται σοβαρά με την φιλοσοφία. Είναι στα ίδια πλαίσια της μεταμόρφωσης, δηλαδή της αρχής αυτής της αναζήτησης, αλλά φυσικά σε ένα πιο προχωρημένο στάδιο. Ο Κάφκα έχει καταφέρει να κερδίσει με μικρά βιβλία, όλον τον λογοτεχνικό κόσμο και κυρίως να είναι η παρηγοριά κάθε εναλλακτικά σκεπτόμενου ανθρώπου.

Ένα μικρό αλλά ταυτόχρονα φανταστικό βιβλίο. Ποτέ μου δεν είχα διαβάσει Ντοστογιέφσκι, πλην κάτι αποσπασμάτων. Προσωπικά ήταν ένα βιβλίο που με άγγιξε ιδιαίτερα καθώς είδα πολλά στοιχεία μου στον πρωταγωνιστή. Το κακό σημείο είναι πως αφότου συνειδητοποίησα ότι πολλές σκέψεις, στοχασμοί και προβληματισμοί μου είναι ίδιοι με του πρωταγωνιστή, κατάλαβα πως ο (αντι)ήρωας δεν βρίσκεται απλά βουτηγμένος στα σκατά, αλλά κάνει ολόκληρο ύπτιο... Μου έφερε εν ολίγοις μια πολύ ωραία και βαρβάτη υπαρξιακή κρίση και με έκανε να σκεφτώ, πολύ και βαθιά, και να συνειδητοποιήσω πόσο λάθος ήμουν τα τελευταία χρόνια σε βασικούς τομείς μου στις διαπροσωπικές σχέσεις. Δεν ξέρω άμα πολλοί το παθαίνουν διαβάζοντας αυτό το βιβλίο αλλά εγώ κυρίως ταυτίστηκα με την σχέση του με τους ανθρώπους, πως τους βλέπει και πως του συμπεριφέρονται, αλλά και στα αιτία της όλης συμπεριφοράς του (η βαρβάτη υπαρξιακή κρίση που λέγαμε...). Γενικά δύο λέξεις κλειδιά είναι η μοναχικότητα (που καταλήγει από μια πνευματική μοναξιά σε μια σχεδόν απόλυτη μοναξιά) και η ανθρωπαρέσκεια. Δεν κάνει μεγάλες ψυχολογικές αναλύσεις αλλά πάει αρκετές φορές βαθιά στον τομέα του Γνώθι Σαυτόν (της αυτογνωσίας). Όπως είπε κι ο Ίψεν στην Αγριόπαπια :" Είναι χρήσιμο κάπου-κάπου να βουτάει κανείς στα πιο βαθιά σημεία της ύπαρξης...". Είναι μόλις 100 σελίδες και αρκετά φθηνό όποτε δεν βρίσκω τον λόγο κάποιος να μην το πάρει. Τέλος μαζί το βιβλίο θα μπορούσα να το συνδυάσω με την Αγριόπαπια του Ίψεν σε ένα βαθμό όσον αφορά την μοναχικότητα, στον τομέα των ταινιών με το Detachment και στον μουσικό με τα κομμάτια των FFC και συγκεκριμένα το "Απομακρύνθηκα" και το "Ποιος δαίμονας".Μπορεί φυσικά κάποιος να το βρει ένα απλά σχετικά ωραίο βιβλίο ή ακόμα κι αδιάφορο, καθώς δεν από τα έργα που διαβάζεις μόνο κι μόνο για να επιβεβαιώσεις ότι είναι αριστουργήματα.

Από τότε που άρχισα να διαβάζω Νίτσε είχε την απορία γιατί απεχθάνεται τον Χριστιανισμό και φυσικά πήρα την απάντηση μου σε αυτό το βιβλίο. Σε πολλά σημείο το έργο είναι πολύ ενδιαφέρον και σε άλλες ο Νίτσε το χάνει. Ο Νίτσε ως γνωστόν ήταν ΛΊΓΟ εγωιστής, κι θεωρώ είναι μια από τις αιτίες που δεν αρέσει ο Χριστιανισμός, καθώς ένας αμόρφωτος χωριάτης που δεν ξέρει καν να διαβάζει, μπορεί να είναι καλύτερος Χριστιανός από τον Πατριάρχη. Ο ίδιος τον αξιολογεί ως μια "θρησκεία" σαν τις άλλες, ενώ στην πραγματικότητα είναι πίστη εξ αποκαλύψεως. Και τις μεγάλες στιγμές προσπαθεί να τις εκμηδενίσει όπως όταν προσπαθεί να αποδείξει ότι λίγο-πολύ ο Παύλος ήταν ένας ψεύτης λαοπλάνος που δεν είδε τίποτα και πως στην πραγματικότητα οι μεταγενέστεροι Χριστιανοί "εφήυραν" την Ανάσταση του Χριστού. Ε σαν να λέω πως ο Μαρξ που έγραψε το κομμουνιστικό μανιφέστο στην πραγματικότητα δεν ήταν κομμουνιστής...Δεν πρέπει φυσικά να ξεχνάμε πως ο Νίτσε έβγαζε συμπεράσματα από όσα έβλεπε κι άκουγε από τους Καθολικούς-προτεστάντες, και πως δεν είχε έρθει σε επαφή με την Ορθοδοξία. Για αυτό όταν λέει Χριστιανισμός στην πραγματικότητα είναι σαν να λέει Ρωμαιοκαθολικισμός ή όταν λέει Χριστιανοί να λέει Καθολικοί. Παρόλ\' αυτά είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο καλό θα ήταν κάθε πιστός και όποιος δεν πιστεύει να το διαβάσει για να ακούσει και αυτή την άποψη.Η έκδοση είναι καταπληκτική. Δεν ξέρω πως γίνεται να βγάζεις ένα βιβλίο με τόση ποιότητα (όσον αφορά το υλιστικό κομμάτι) εν μέσω κρίσης. Τέλος "η σύγχρονη διανόηση φέρνει σύγχυση και συσκότιση αντί να δίνει φώτιση!" όπως λέγανε κι οι Terror X Crew...

Ένα πραγματικά πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο πραγματεύεται την "επανάσταση", τις επαναστάσεις των τελευταίων αιώνων στην Ευρώπη και γενικότερα την σύγχρονη ευρωπαϊκή διανόηση. Ο Καμύ βλέπει το 1950 μια κατεστραμμένη Ευρώπη τόσο υλικά, όσο κι πνευματικά και πρακτικά αναρωτιέται γιατί φτάσαμε ως εδώ, στο απόλυτο Μηδέν. Πάει λοιπόν από την αρχή. Από τον διαφωτισμό και την γαλλική επανάσταση ως τον φασισμό του Μουσολίνι κι τους Μπολσεβίκους-κομμουνιστές. Συνειδητοποιεί πως μετά τον "Διαφωτισμό" στην ευρωπαϊκή διανόηση κυριαρχεί αυτό που κατάλαβε στα τέλη του 19ου αιώνα ο Νίτσε ότι "Ο Θεός πέθανε". Δηλαδή φτάσαμε στην κατάργηση της ηθικής, των αξιών και κυρίως του Θεού (παρότι ο ίδιος δήλωνε αθεϊστής). Δεν είναι τυχαίο μάλιστα που οι πρωτεργάτες της Γαλ.επανάστασης ήθελαν να καταργήσουν την θρησκεία ή πως ο Μουσολίνι,ο Χίτλερ και ο Στάλιν ήταν άθεοι... Τώρα το κατά πόσο έχουμε αλλάξει από το 1950 και έχουμε ξετινάξει από πάνω μας αυτόν τον μηδενισμό είναι άλλη συζήτηση. Τώρα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αποτελεί ένα καθαρά φιλοσοφικό δοκίμιο, παρότι γενικά έχει απλό λεξιλόγιο και ο καθένας μπορεί να το διαβάσει. Το δύσκολο κομμάτι είναι πως αναφέρει μεγάλα έργα και φιλοσόφους-στοχαστές, τους οποίους κάποιος ενδεχομένως να μην τους ξέρει. Για αυτό πρέπει να αφοσιωθείτε στο βιβλίο κι όταν αναφέρει ένα βιβλίο πχ το "ο μοναδικός και η ιδιοκτησία" Στίρνερ, καθίστε, ψάξτε λίγο-πολύ τι είπε. Φυσικά δεν γίνεται να το διαβάσετε κατευθείαν αλλά να έχετε μια ιδέα. Ταυτόχρονα αυτό αποτελεί ένα μεγάλο θετικό, καθώς μαθαίνεις πολλά ονόματα και έργα τα οποία δεν τα ήξερες και μπορούν να διευρυνθούν οι πνευματικοί σου ορίζοντες. Τέλος η έκδοση είναι ιδιαίτερα ποιοτική, κι όσον αφορά το εξώφυλλο όσο και την ποιότητα των φύλλων. Αξίζει πάρα πολύ και θα βοηθήσει αρκετά τον μέσο αναγνώστη βιβλίων φιλοσοφίας, χωρίς ο ίδιος να δυσκολευτεί. Απλά θα πρέπει να είσαι προσεκτικός και να δώσεις την δέουσα προσοχή

Δεν θα αναφερθώ στο περιεχόμενο ή το πόσο σημαντική είναι η Καινή Διαθήκη, γιατί νομίζω είναι αυτονόητο. Θα μιλήσω κυρίως για την έκδοση. Σκληρόδετη με πάρα πολύ ποιοτικό χαρτί και με ακόμη ποιοτικότερη μετάφραση! Πραγματικά σε βοηθάει σε κάποια δύσκολα σημεία η μετάφραση, ενώ τα ερμηνευτικά του σχόλια είναι φανταστικά. Σε διαφωτίζουν σε ζητήματα που δεν καταλάβαινες , αλλά και σε αυτά που νόμιζες ότι καταλάβαινες (πχ στο χωρίο περί Βλασφημίας προς το Άγιο Πνεύμα). Η γραμματοσειρά και η ταξινόμηση της μεταφράσεως και του πρωτότυπου κειμένου είναι ιδιαίτερα καλή, βοηθώντας κι αυτούς που θέλουν να διαβάσουν μόνο το πρωτότυπο αλλά κι αυτούς που θέλουν στην αρχή μόνο την μετάφραση. Συγχαρητήρια πραγματικά για τους ανθρώπους που συνέβαλαν σε αυτή την προσπάθεια, να εκδώσουν αυτό το Βιβλίο όπως του αρμόζει(γιατί υπάρχουν κάτι εκδόσεις της Καινής Διαθήκης που είναι για γέλια, πχ χωρίς μετάφραση...)


Υ.Γ. Σέβας...σ\'αυτούς που ακούνε την σάλπιγγα.