Δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να πάρει κάποιος το συγκεκριμένο βιβλίο. Γενικότερα υπάρχει αυτό το "κύμα" του να διαβάζουν αρκετοί κάποιο βιβλίο περί κάποιου συγγραφέα, παρά να διαβάσουν τα ίδια τα κείμενα του. Πχ παρατηρώ πως υπερβολικά πολλοί έχουν διαβάσει το όταν Έκλαψε ο Νίτσε, παρά το κλασικό έργο του Νίτσε το Τάδε Έφη Ζαρατούστρα (που είναι και στα ίδια λεφτά). Δηλαδή 1000 φορές καλύτερα κάποιος να πάρει με τα ίδια λεφτά(άντε κι μερικά ευρώ παραπάνω) 1-2 βιβλία του Νίτσε, τα οποία τα έχει γράψει Ο ΊΔΙΟΣ, παρά αυτό. Εγώ για αυτό προτείνω κυρίως τις Εκδόσεις Γουτεμβέργιος.
Επίσης ο Νίτσε όσο φιλόσοφος είναι, είναι και λογοτέχνης-ποιητής. Επομένως είναι το πως τον ερμηνεύει ο καθένας. Άμα βάλουμε σε 10 ανθρώπους να διαβάσουν Νίτσε θα ακούσουμε 50 διαφορετικές απόψεις πάνω σε μια φράση. Με τέτοια βιβλία, καλώς ή κακώς, περιορίζεσαι στην οπτική και την αντίληψη του συγγραφέα και δεν αποκτάς δικιά σου άποψη,όπου στην τελική αυτός είναι ο σκοπός του Νίτσε. Ο Νίτσε δεν θα σε πάρει από το χέρι να περάσεις απέναντι τον δρόμο, αλλά θα σου δώσει μερικές οπτικές, μερικές συμβουλές και απόψεις για το πως θα μπορούσες να το πράξεις αυτό, αλλά στο κάνει ταυτόχρονα ξεκάθαρο, πως ΜΌΝΟΣ σου θα ΠΡΈΠΕΙ να περάσεις τον δρόμο.
Τώρα για δοκίμια περί Νίτσε, εγώ είχα διαβάσει και μου άρεσε ιδιαίτερα το: Ντοστογιέφσκι εναντίον Νίτσε, στα πρόθυρα του Μηδενισμού, διότι ο συγγραφέας παρέθετε αρκετά αυτούσια κομμάτια του βιβλία και έκανε ξεκάθαρο το πότε απλώς έκφερε την άποψη του κι όχι είτε του Νίτσε είτε του Ντοστογιέφσκι

Ο Γιαννόπουλος ίσως είναι ο μεγαλύτερος διανοητής που είχε ποτέ η σύγχρονη Ελλάδα, διότι όλοι οι νεότεροι του του βγάλανε το καπέλο και επηρεάστηκαν από αυτόν (πχ Παλαμάς, Ελύτης, Δραγούμης, Σικελιανός κ.α). Δίχως πολιτική ιδεολογία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι και πολιτικός ο λόγος του, βάζει τα πράγματα σε μια σειρά ,όπως κανένας άλλος, για τα πάντα. Ισχύει στην περίπτωση αυτού του βιβλίου το κλισέ: Άμα όλοι οι Έλληνες το διάβαζαν, η Ελλάδα θα ήταν καλύτερη. Φυσικά καλό θα ήταν κάποιος να (έχει)διαβάσει πριν ή και μετά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου και τα βιβλία του Δραγούμη όπως το Όσοι Ζωντανοί ή τον Ελληνικό πολιτισμό, καθώς αυτοί οι δύοι είναι οι κύριοι εκφραστές του λεγόμενου ελληνικού πατριωτικού ρομαντισμού.
Τώρα η έκδοση κάνει μόλις 10 ευρώ παρότι έχει όλα τα κείμενα του, πράγμα που την κάνει πολύ value for money ενώ είναι και αρκετά αξιόλογη σε θέμα ποιότητας (και εξωφύλλου και φύλλων). Την συνιστώ.

Οι περισσότεροι από εσάς έχετε ακούσει τον Κύρο από κανα άγνωστο στα αρχαία στο Λύκειο. Ο Κύρος ήταν πριν κάτι φεγγάρια ο βασιλιάς της Περσικής Αυτοκρατορίας (σαν να λέμε το 100πΧ Ρωμαική Αυτοκρατορία ή σήμερα ΗΠΑ). Ο Ξενοφών, πολύ απλά και κατανοητά, διηγείται την ζωή του Κύρου, την παιδεία του. Τώρα θα πει κάποιος: Ε στα @@ μου η ζωή του Κύρου. Όμως δεν είναι έτσι. Οποιοσδήποτε σήμερα μπορεί να πάρει πάρα πολλά χαρακτηριστικά από την τρομερή προσωπικότητα του Κύρου, πχ έτρωγε όσο οι στρατιώτες του, ήταν φουλ ευγενικός, πάντα πρώτος στην μάχη, γενναιόδωρος. Όλα αυτά φαίνονται μέσα από διάφορα περιστατικά. Είναι σαν να λέμε ένας Μέγας Αλέξανδρος της Περσίας, όμως για τον Μέγα δεν έχουμε κάτι αντίστοιχο (δυστυχώς).Ο καθένας μπορεί να γίνει καλύτερος στην καθημερινότητα του και στην προσωπικότητα του γενικότερα μέσω αυτού του προτύπου, το οποίο είναι εν πολλοίς άγνωστος σε εμάς.
Ίσως κάποιοι αναρωτηθούν άμα ήταν έτσι όντως ο Κύρος ή μέσα στον ενθουσιασμό και την αγάπη του ο Ξενοφών έβαλε μερικά γεγονότα που δεν συνέβησαν ή έγιναν κάπως διαφορετικά. Νομίζω ελάχιστη σημασία έχει αυτό. Ακόμα και να ήταν ψεύτικη η εικόνα που μας δίνει για τον Κύρο που είναι το κακό; Ο Αχχιλέας και ο Οδυσσέας μπορεί να μην ήταν έτσι, ο Ηρακλής να μην υπήρξε ποτέ αλλά αυτό δεν τους χαμηλώνει την αξία που μπορούν να μας προσφέρουν. Αξίζει άμα κάποιος έχει τα χρήματα να το αγοράσει, ειδικότερα άμα του αρέσει να αντλεί στοιχεία και να εμβαθύνει στις Μεγάλες Προσωπικότητες.

Αυτό το βιβλίο θα το βρει υπερβολικά χρήσιμο ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που θέλει να ακούσει και την άλλη πλευρά. Ο Μπογιόπουλος εκφράζει τελείως την κουμουνιστική οπτική, βάζει ΠΆΡΑ ΠΟΛΛΆ αποσπάσματα από λόγια του Μαρξ και του Λένιν, δίνοντας σου να καταλάβεις πως σκέφτονται (Αρκετοί αριστεροί στο ιντερνετ το προτείνουν κιόλας από όσο έχω δει).
Τώρα εκεί σταματάει η αξία του, καθώς τα επιχειρήματα...Πχ θεωρεί πως επειδή είχε κρίσεις ο καπιταλισμός είναι κακός και άχρηστος. Που η κρίση τι είναι; Κάνουμε ένα βήμα πίσω και ελέγχουμε, ΕΠΑΝΑΞΙΟΛΟΓΟΎΜΕ, τι έχουμε κάνει λάθος. Αυτό στο χωριό μου λέγεται αυτοκριτική. Εντελώς τυχαία ποτέ καμία σοσιαλιστική χώρα δεν είπε πως βρίσκεται σε κρίση...Αλλά αφού δεν ήταν ποτέ σε κρίση(άρα όλα ήταν τέλεια) γιατί έπεσε ο υπαρκτός Σοσιαλισμός; Ή προσπαθεί να συνδέσει την διαφθορά με τον καπιταλισμό καθε\'αυτό, πράγμα πανέξυπνο. Ειδικότερα άμα σκεφτεί κάποιος πως στην ΕΣΣΔ άμα δεν ήσουν κουμουνιστής (οτιδήποτε πιο δεξιό από τον Στάλιν) τότε δεν είχες καμία κοινωνική ανέλιξη, καθώς έτσι είναι δομημένο το σύστημα, για να είναι ασφαλές, αφού όλα περνάνε από το κόμμα, άρα πρέπει όλοι να είναι κομματόσκυλα. Γενικότερα είναι και λίγο άσχημο το να βλέπεις μεγάλους ανθρώπους, ενώ έχουν βιώσει την πτώση του τείχους του Βερολίνου να υποστηρίζουν αυτό το σύστημα, αλλά εντάξει ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Τέλος λέει για το πλασματικό κεφάλαιο που όντως ισχύει και είναι πρόβλημα μετά το 1971, αλλά...Πάλι επειδή τυπώνονται παραπάνω από ότι πρέπει χρήματα πρέπει να ρίξουμε τον καπιταλισμό; Αρκετά ρηχό βιβλίο, ακόμα και άμα ξεχάσουμε την ιστορία, άμα απλά το δούμε με ηθική ματιά (πχ ποιοι κάνουν αυτοκριτκή και ποιοι όχι). Για τα λεφτά του είναι καλό, για να δεις την αριστερή-κουμουνιστική οπτική και να διαβάσεις πράγματα που δεν θα σκεφτόσουν και να ξες τι υποστηρίζουν.

Καταλαβαίνω πως κάποιοι έχουν σαν το ευαγγέλιο τους το βιβλίο αυτό για τους χ ψ λόγους. Όμως μιλάμε για ένα βιβλίο το οποίο γράφτηκε 150 χρόνια πριν, όταν η τεράστια πλειοψηφία του κόσμου δεν είχε λεφτά για να ζήσει και συγκατοικούσε μια μερικές δεκάδες αρουραίων. Σε μια εποχή που οι άνθρωποι δούλευαν 12 ώρες την ημέρα, σε συνθήκες σαν να ήταν δούλοι στην αρχαιότητα και με κανένα απολύτως εργατικό δικαίωμα. Τότε βάζανε τα μικρά παιδιά να δουλέψουν τα εργοστάσια γιατί μπορούσαν να χωθούν στο εσωτερικό των σωλήνων και να κάνουν πιο εύκολα την δουλειά από έναν ενήλικα, οπού φυσικά υπερβολικά πολλά πέθαιναν. Τώρα...Άμα νομίζουμε πως ο καπιταλισμός τότε έχει καμία σημασία με τον σημερινό...Τώρα πια από 50% που ήταν το 1950 το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν στην φτώχια έχει φτάσει σε 10% (!) και συνεχίζει να πέφτει. Εδώ οι Κινέζοι που ανέκαθεν ήταν ένας λαός που πέθαινε κυριολεκτικά από την πείνα, τώρα πια λόγω του καπιταλισμού η νούμερο ένα αιτία θανάτου ήταν από το πολύ φαί! Άμα πράγματι πιστεύει επομένως κάποιος πως αυτό το βιβλίο έχει πραγματικά κάτι ουσιώδες να μας δώσει τότε απλά ή είναι κολλημένος ή έχει αρνητικό iq. Έχει φυσικά μια ιστορική χρησιμότητα, καθώς παρατηρείς πως ήταν η κατάσταση τότε στην Ευρώπη, αλλά μέχρι εκεί, για αυτό και το ένα αστεράκι, διότι δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι με κάτι, αφού όλα τα βιβλία έχουν κάτι θετικό να μας δώσουν. Έχει ακόμα μια θέση αυτό το βιβλίο στην παγκόσμια βιβλιογραφία, κυρίως επειδή όπως προείπα κάποιοι είναι κολλημένοι με μια ιδεολογία, ότι και να γίνει, ακόμα και όταν έπεσε το τείχος του Βερολίνου... Τέλος άμα κάποιος πιστεύει πως αυτό το βιβλίο είναι κοινωνιολογικό ή οικονομικό τότε...Είναι ένα καθαρά ιδεολογικό βιβλίο, όπως και όλο το έργο του Μαρξ, από το Κεφάλαιο μέχρι τον Διαλεκτικό Υλισμό. Δηλαδή δεν θέλει να βρει την αλήθεια. Θεωρεί πως την έχει βρει και επιχειρηματολογεί (μερικές φορές)για να σε πείσει πως αυτός έχει δίκαιο. Ο καθένας φυσικά επιλέγει άμα θα συμφωνη΄σει ή όχι.

Ένα αρκετά καλό βιβλίο για όποιον θέλει να αρχίσει να ασχολείται με την σύγχρονη ελληνική ιστορία, αν και η συγγραφέας ξεχνάει να κάνει ξεχωριστό κεφάλαιο για περιοχές όπως πχ Κύπρος ή Β.Ήπειρο

Η συγκεκριμένη είναι μια υπερβολικά καλή έκδοση. Είναι από αυτές τις σύγχρονες, με τα μαλακό εξώφυλλο που είναι όμως εξαιρετικής ποιότητας, όπως και τα φύλλα. Γενικότερα η έκδοση είναι η καλύτερη στην αγορά (πλην αυτή του Γουτεμβέργιου, όμως αυτή κάνει 26 ευρώ και είναι ιδιαίτερα τσιμπιμένη τιμή, τουλάχιστον για όποιον έχει περιορισμένο μπατζετ για βιβλία).
Τώρα για τον Καρυωτάκη...Ποιος είμαι εγώ που θα εκφέρω και άποψη. Εγώ τον χαρακτηρίζω "ερωτικό φιλόσοφο", καθώς αναλύει τόσο καλά τον έρωτα και καταφέρνει να περιγράψει τα απερίγραφτα(σχεδόν κάθε ποίημα του έχει ή ως κεντρικό θέμα τον έρωτα ή έχει κάποια ερωτικά στοιχεία). Η εύκολη λύση είναι απλά να πει κάποιος πως είναι ένας καταθληψάκιας...Όντως αρκετά ποιήματα του δεν είναι ευχάριστα, αλλά πίσω από όλον αυτόν τον πεσιμισμό, κρύβονται πολλές Ποιηματάρες, με π κεφαλαίο (ειδικά άμα είχες μια πρόσφατη ερωτική απογοήτευση, τότε θα ενθουσιαστείς ακόμα περισσότερο με τον Καρυωτάκη και θα σου κολλήσει γάντι)

Να πω πως πρώτη φορά διάβαζα βιβλίο που ασχολείται μόνο με τον τομέα της ψυχολογίας. Το βιβλίο είναι σχετικά μικρό, χωρίς να είναι ιδιαίτερα δύσκολο ή απαιτητικό απλά πρέπει να είσαι 100% συγκεντρωμένος σε ότι λέει. Στο βιβλίο ο Φρόιντ αναφέρει διάφορα περιστατικά της καθημερινότητας, δείχνοντας μας πως και το πιο απλό πράγμα έχει λόγο ύπαρξης και στο τέλος οδηγεί σε μεγάλα συμπεράσματα, γενικότερα για τον εγκέφαλο-νου μας.
Τώρα για τον Φρόιντ, καταλαβαίνεις μέσα από αυτό το βιβλίο πως είναι διάνοια, είναι ακομπλεξάριστος καθώς αναφέρει ιστορίες με τα παραδείγματα που δίνει χωρίς να κρύβει κάτι ακόμα κι αν χαλάει την εικόνα του ή πάντα λέει πως: Δεν το έχω πρωτοδιατυπώσει εγώ αυτό αλλά ο τάδε (ακόμα κι αν είναι άγνωστος εκείνος ο ψυχολόγος). Με ένα ύφος οικείο, εκλαικευτικό χωρίς όμως να χάνει την επιστημονικότητα του.

Υπερβολικά μέτριο βιβλίο. Ο Σοπενχαουερ το μόνο που κάνει είναι να βάζει σε μια σειρά "κανόνες της ζωής" όπου ήδη ξέρει ο καθένας μας, είτε βιωματικά είτε με την σκέψη.
Δεν υπάρχει λόγος κάποιος να το αγοράσει, ειδικά άμα έχει διαβάσει δύο τρία πράγματα για φιλοσοφία, αλλά και κάποιος που δεν ξέρει τίποτα, ας Πάρει καλύτερα Νίτσε, Μάρκο Αυρήλιο, Αριστοτέλη. Για να καταλάβει κάποιος την μετριότητα του βιβλίου αρκεί μόνο αυτό: Ο Σοπεναχαουερ παραθέτει αρκετά αποφθέγματα από τις Επιστολές του Σενέκα προς τον Λουκιλιο, και πραγματικά είναι άκρως πιο ενδιαφέρουσα από αυτά που λέει ο Σοπεναχαουερ... Δηλαδή μερικά "συμπληρωματικά" αποφθέγματα, καταλήγουν να επισκιάζουν το βιβλίο...(όπου ο Σοπεναχαουερ θεωρεί κιόλας τον Στωικισμό ως ένα από τα δύο άκρα για την αντιμετώπιση της ζωής, πράγμα υπερβολικά άτομο, καθώς μια από τις βάσεις του Στωικισμου είναι το να ακολουθείς πάντα την λογική)

Αυτό το βιβλίο είναι η καλύτερη εισαγωγή για τον Στωικισμό. Θα σε κάνει να χτίσεις τα θεμέλια μιας δικιάς σου, ξεχωριστής, ηθικής, αλλά όχι με τον αυστηρό δογματισμό αλλά πχ να λες πως πρέπει να είμαι δυναμικός, σοβαρός, δίκαιος και λογικός. Σου παραθέτει σκέψεις, τρόπο οπτικής των πραγμάτων(όπου προσωπικά δεν θα μπορούσα ποτέ να τα δω έτσι τα πράγματα), με απώτερο σκοπό να σου δώσει το έναυσμα ή βοήθεια ώστε να φτάσεις στην ψυχική γαλήνη. Επίσης πρώτη φορά συναντώ τόση συμπυκνωμένη σοφία και μπορεί να γίνει ένα εγχειρίδιο πρακτικής φιλοσοφίας, ακόμα κι αν κάποιος έχει βγάλει απλά το γυμνάσιο. Ειδικά σε περίπτωση που κάποιος είναι Χριστιανός Ορθόδοξος, θα βρει αρκετά κοινά στον στοχασμό του Αυρήλιου με αυτόν του χριστιανισμού, αλλά άμα που κάποιος δεν είναι, αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να ταυτιστεί σε μεγάλο βαθμό με το βιβλίο.
Τέλος, είναι από τα βιβλία όπου άμα πάει να πέσει ένας μετεωρίτης στην Γη και έχουμε την δυνατότητα να σώσουμε μόνο 15-20 βιβλία, σίγουρα αυτό θα είναι μέσα σε αυτά...