Ο Τολστόι μπορεί να είναι περισσότερο γνωστός για τα μεγάλα (όχι μόνο σε σελίδες αλλά και σε ανάστημα) έργα του όπως την "Άννα Καρένινα" και το "Πόλεμος και Ειρήνη", όμως με τον θάνατο του Ιβάν Ίλιτς, ο μεγάλος Ρώσος Λογοτέχνης αποδεικνύει ότι είναι μετρ και της "μικρής φόρμας". Οι χαρακτήρες τους πλάθονται με σάρκα και οστά και εκπέμπουν βαθιά ανθρώπινους πόνους και ανησυχίες. Είναι μια νουβέλα γεμάτη φιλοσοφικά και θρησκευτικά ερωτήματα, που μπορούν κάνουν ακόμα και μη λάτρες του Λέοντος Τολστόι να το λατρέψουν αυτό το μικρό μα πολύτιμο βιβλιαράκι.
Επιπλέον, όσον αφορά την έκδοση, το βιβλίο είναι από τα επονομαζόμενα "βιβλία τσέπης", κάτι που μου ήταν ευχάριστο στην μεταφορά.

Βίαιο, μακάβριο και πάνω απ\' όλα αληθινό. Ο Μακκάρθυ είναι ένας από τους καλύτερους "ψυχογράφους" της ανθρώπινης ψυχής (όπως και ο Ντοστογιέφσκι, ιδιαίτερα στο έγκλημα και τιμωρία). Είναι από τα βιβλία που με δυσκολία τα αφήνεις κάτω και με ευκολία τα διαβάζεις σε μια καθισιά όπως λένε και οι Αμερικανοί. Απείρως ευκολότερο ανάγνωσμα από τον αιματοβαμμένο μεσημβρινό αλλά εξίσου ένα αριστούργημα του συγγραφέα. Συστήνεται πολύ για πρώτο βιβλίο για όποιον θέλει να εισαχθεί στον λογοτεχνικό κόσμο του συγγραφέα.

Είναι η πρώτη μου επαφή με τον λογοτεχνικό κόσμο του Μπουκόφσκι και δεν μπορώ να πω ότι μου άφησε μήτε μια θετική μήτε αρνητική εντύπωση. Η γλώσσα του ειναι απλή και γρήγορα σε κάνει να περιμένεις με ανυπομονησία για το τι θα γίνει μετά. Όμως, νιώθω πως η γενική θεματική μιας ιστορίας επαναλαμβάνεται και σε κάθε άλλη, και αυτό αρχίζει να κουράζει απο ένα σημειο και επειτα. Το αγαπημένο μου διήγημα ήταν το προτελευταίο, το "η χοντρή απάτη με το χόρτο". Ίσως ξαναδωσω άλλη μια ευκαιρία στον συγγραφέα στο μέλλον με το να διαβάσω κάποια ποιητική συλλογή του ή ένα από τα μυθιστορήματα του μα, για τώρα η εντύπωση που μου άφησε ο Μπουκόφσκι δεν ήταν ιδιαίτερα "έντονη".

Το καλύτερο βιβλίο για οποιον επιθυμεί εισαχθεί στον κόσμο του σπουδαίου Σουρρελιαστή! Οι λάτρες του Νταλί θα το λατρέψουν. Το βιβλίο είναι ένα χρονολογίο των πινάκων του Νταλί, συνοδευόμενο και από μικρά βιογραφικά στοιχεία.

Όσα και να πω θα είναι λίγα για ένα διαμάντι σαν και αυτό. Για ένα άτομο που θεωρεί τον διάλογο ως ένα βασικό συστατικό σε κάθε "δυνατό" βιβλίο ποτέ δεν θα περίμενα ότι ένα βιβλίο, όπου η παρουσία του διαλόγου είναι αν μη τι άλλο ανύπαρκτη, θα γινόταν ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ. Ο αιματοβαμμένος μεσημβρινός είναι ένα ΕΠΟΣ της αμερικανικής λογοτεχνίας και θα έπρεπε να διαβαστεί από όλους εστω και μια φορά. Ο Μακκάρθυ είναι "μαέστρο" στην περιγραφή τοπίων και η πένα του έχει κάτι το σπουδαίο που τον διαχωρίζει από πολλούς αλλού μεγάλους συγγραφείς. Το βιβλίο είναι γεμάτο με συμβολισμούς, με τον πιο εμφανή από αυτούς να είναι η φιγούρα του δικαστή Χόλντεν που απεικονίζει τον διάβολο (ή το απόλυτο κακό), διότι όπως λέει και ο ίδιος δεν θα πεθάνει ποτέ άρα είναι και αιώνιος. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι το βιβλίο αυτό είναι ένα δύσκολο ανάγνωσμα και η απουσία μιας γενικής πλοκής μπορεί να ωθήσει μερικούς να το παρατήσουν. Πάντως, εάν καταφέρετε να φθάσετε έως και τους λόγους του δικαστή Χόλντεν, θα βρείτε ότι το υπόλοιπο ανάγνωσμα του βιβλίου θα φύγει σαν νεράκι. Είναι από τα βιβλία που θα στιγματισουν την μνήμη σας για πάντα. Σίγουρα θα ξαναεπιστρέψω κάποτε σε αυτό το διαμάντι.

Είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Μουρακάμι που ολοκληρώνω (πριν από αυτό είχα διαβάσει μερικά κεφάλαια από τον "Κάφκα στην ακτή" και από "το κουρδιστό πουλί"). Όπως συμβαίνει και με τον Ζορμπά του Καζαντζάκη, το πιο γνωστό βιβλίο ενός συγγραφέα δεν είναι συνάμα και το καλύτερο του. Η πλοκή είναι αν μη τι άλλο ανύπαρκτη όπως και η ζωντάνια των χαρακτήρων. Το βιβλίο θα μπορούσε κάλλιστα να εξιστορηθεί σε 200 σελίδες και τίποτα απολύτως δεν θα χάνονταν από το νόημα του. Ωστόσο, τα δύο αστέρια τα βάζω λόγω του εξαιρετικού φιλοσοφικού συλλογισμού περί ζωής, θανάτου και απώλειας αλλά και για τον συμβολισμό με την πυγολαμπίδα. Άλλο ένα καλό του βιβλίου είναι το ποσό εύκολο ευκολοδιάβαστο είναι, άλλωστε είναι γνωστό ότι η γραφή του Μουρακάμι ρέει σαν νερό. Αν και έμεινα απογοητευμένος από το "Νορβηγικό Δάσος", θα δώσω άλλη μισή προσπάθεια στον συγγραφέα με το να διαβάσω "Το Κουρδιστό Πουλί".

Η τριλογία του θεμελίου (που στην πραγματικότητα η σειρά αποτελείται από 7 βιβλία) είναι έως και σήμερα ένα απο τα σπουδαιότερα έπη επιστημονικής φαντασίας, αφού έστρωσε τον δρόμο για διαμάντια αυτού του είδους λογοτεχνίας όπως το "Dune" και το "Hyperion cantos". Ο Ασίμωφ μέσω του απλού και λιτού του λόγου μας εξιστορεί μια από τις πιο ενθουσιώδης και καταπληκτικές ιστορίες που θα διαβάσετε ποτέ, πλάθοντας συγχρόνως και ένα καινούργιο είδος επιστήμης: την "ψυχοιστορία". Οσο για την παρούσα έκδοση, το χαρτί είναι εξαιρετικά καλό και σίγουρα άξιζε τα λεφτά του.

Η κριτική μου αφορά μονάχα την μετάφραση καθώς θεωρώ αυτονόητη την αξία που έχει το λογοτεχνικό σύμπαν που δημιούργησε ο συγγραφέας.
Η μετάφραση είναι απαράδεκτη και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν οποιοσδήποτε από τους τόμους διηγημάτων επιμελήθηκε έστω και λίγο. Στις περισσότερες σελίδες το μελάνι είναι ξεθωριασμένο, στο σημείο όπου ολόκληρες προτάσεις είναι αδύνατο να διαβαστούν. Περιττό να αναφέρω ότι στα λεγόμενα "Απαντά του Χ.Φ. Λαβκραφτ" λείπουν μερικά διηγηματα (για παράδειγμα στον τρίτο τόμο με τίτλο "ο κυνηγός του σκότους" λείπει το ομώνυμο διήγημα).
Αν και είναι από τις μοναδικές ελληνικές εκδόσεις που έχουν μεταφράσει το έργο του σπουδαίου Αμερικανού συγγραφέα σε τόσο συμπυκνωμένους τόμους, θα συνιστούσα να αγοράσετε άλλες μεταφράσεις.