Πολύ ενδιαφέρον ιστορικό αφήγημα σχετικό με την εποχή της ανόδου των ναζί στη γερμανική κυβέρνηση. Αποτελείται από πραγματικά γεγονότα συνδεδεμένα μεταξύ τους με αποτελεσματικό τρόπο ώστε να μην κουράζουν τον αναγνώστη. Πηγή της αφήγησης είναι κυρίως ότι έγραψαν ο Αμερικανός πρέσβης και η κόρη του καθώς και όσα γράφηκαν από τον κύκλο τους. Είναι σημαντικό ότι πέφτει φως όχι μόνο στις ενέργειες και τις δολοπλοκίες των ναζί αλλά και στην αδράνεια των άλλων μεγάλων κρατών που υποτίμησαν τον κίνδυνο ή προτίμησαν να σκεφτούν μόνο τα οικονομικά τους οφέλη.

Θαυμάσιο βιβλίο. Μέσα σε ένα τελείως απαισιόδοξο κλίμα, δεκάδες χαρακτήρες κινούνται στη διάρκεια μιας μέρας στο κατεστραμμένο Μόναχο έξι χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το χάος, η ανασφάλεια και η έλλειψη προοπτικής επικρατούν παντού. Κύρια αιτία δείχνει να είναι το γεγονός ότι άνθρωποι και κτίρια καταστράφηκαν στην ηττημένη πόλη αλλά οι ιδέες και οι συμπεριφορές που οδήγησαν στην άνοδο του ναζισμού επιβίωσαν, η αγάπη εξακολουθεί να απουσιάζει και ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει όπως όπως. Άψογα γραμμένο, δημιουργεί υπαινικτικές συγκρίσεις μεταξύ της νικημένης ναζιστικής Γερμανίας και της της νικήτριας Αμερικής με τις φυλετικές διακρίσεις. Οι ήρωες του Κέπεν έρχονται και φεύγουν από το προσκήνιο της αφήγησης με θεατρικό τρόπο. Οι αλλαγές πλάνου μέσα από τις πολλές και μικρές ενότητες δίνουν στον αναγνώστη την ευκαιρία να έχει αλλαγές εικόνας και συναισθήματος σε ένα έργο που η πραγματική δράση είναι ελάχιστη. Δυσοίωνο μεν αλλά διαμάντι κατά τη γνώμη μου.

Ωραίο μυθιστόρημα στο οποίο κυριαρχεί ο κεντρικός χαρακτήρας του αντι-ήρωα Φρεντ Χόφμαν. Η αφήγηση που γίνεται με γραμμική σειρά στον χρόνο είναι λιτή και χωρίς περιττά φτιασίδια πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό τον στόχο της που νομίζω ότι είναι να μείνει σε δεύτερο πλάνο το στόρυ. Ο Αρζούνι με αρκετές δόσεις χιούμορ σκιαγραφεί γρήγορα έναν χαρακτήρα που από ένα σημείο και μετά περιμένεις ότι όλα θα του πάνε στραβά, ότι και να σκεφτεί θα έρθει ανάποδα. Πολύ ευχάριστο στην ανάγνωση του και σίγουρα με έναν αντι-ήρωα που τον θυμάσαι για καιρό.

Πολύ ωραία ιστορία, πολύ ωραία αφήγηση και έχω την τάση να βάλω τέσσερα αστέρια γι αυτούς τους λόγους. Η ανθρώπινη ματαιοδοξία σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο είναι παρούσα και καταστροφική. Οδηγεί σε μια δυστοπία όπου ελάχιστοι άνθρωποι επιβιώνουν στον πλανήτη. Τελικά βάζω τρία αστέρια γιατί έχω μέτρο σύγκρισης τον Άτλα του Ουρανού τπυ Μίτσελ που με παρόμοιο θέμα επεκτείνεται καλύτερα πέραν της ιστορίας και στους χαρακτήρες. Στον Σταθμό 11 οι χαρακτήρες, εκτός από πάμπολλοι, είναι οι περισσότεροι μάλλον επιφανειακοί. Αυτό δίνει μια ανισότητα στο μυθιστόρηρμα που από τη μία ποντάρει πολλά στην εξαιρετική ιστορία που αφηγείται η συγγραφέας και πραγματικά σε κρατάει αλλά μειώνει τη λογοτεχνική αξία με τους μάλλον αδιάφορους και ανεκμετάλλευτους χαρακτήρες του. 3,5 από εμένα.

Mελαγχολικό, απαισιόδοξο, λυρικό, μεταμοντέρνο, όπως και να το χαρακτηρίσει κανείς το μυθιστόρημα αυτό είναι ακόμα ένα εξαιρετικό έργο του Ούγγρου συγγραφέα. Στη χαοτική πόλη (που τελικά είναι η Βουδαπέστη και όχι κάποια μικρή κωμόπολη) το άγνωστο και αδιευκρίνιστο κακό παραμονεύει και εξαπλώνεται. Οι πολίτες της, άλλοι παρασυρόμενοι και άλλοι εσκεμμένα οδηγούνται χωρίς καμία ελπίδα διαφυγής σε μια κατάπτωση ηθική που κάπου πρέπει να ξεσπάσει. Κάποιοι θα ωφεληθούν από τη νέα τάξη και κάποιοι θα εξοστρακιστούν. Οι "αντιστασιακοί" όπως η κυρία Πφλάουμ, ο Έστερ και ο Βάλουσκα δυστυχώς δεν χωρούν. Ενώ το μυθιστόρημα είναι κορυφαίο σε περιγραφές του ψυχισμού και των σκέψεων όλων των ηρώων του με τον γνωστό ρυθμό του Κρασναχορκάι που πολλές φορές δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα, νομίζω πως είχε μια κοιλιά προς τη μέση του και έβγαλε λίγο παραπάνω διδακτισμό οπότε δίνω 4-4,5 αστέρια

Θέλω να βάλω 3,5 αστέρια εδώ και θα εξηγήσω γιατί τελικά έβαλα 4 και όχι 3. Το μυθιστόρημα έχει την κλασική μορφή του αστυνομικού μυθιστορήματος για μεγάλο διάστημα. Με λίγα λόγια και απέριτο τρόπο σε λίγες σελίδες μας περιγράφει τους κεντρικούς χαρακτήρες σε αρκετό βάθος. Επίσης ο συγγραφέας μας δίνει πολύ καλά την εικόνα της ατελείωτης αργεντίνικης πάμπας και των γκάουτσο που ζουν εκεί. Μας δείχνει ακόμα τον τρόπο που τα οικονομικά συμφέροντα επέτρεψαν σε μια ομάδα ανθρώπων να πλουτίσει όταν η χώρα τους βυθίζεται στην κρίση. Όλα αυτά ίσως είναι λίγο - πολύ κοινά σε αρκετά μυθιστορήματα. Αυτό που γέρνει λίγο περισσότερο την πλάστιγγα είναι το τελευταίο 1/3 του βιβλίου όπου η πρόζα του Πίλια γίνεται ακόμα βαθύτερη και αυξάνει τη λογοτεχνική απόλαυση ενός βιβλίου που έτσι κι αλλιώς ταιριάζει απόλυτα στην καλοκαιρινή διάθεση.

Πανέμορφο έργο ενός συγγραφέα που αφηγείται την παιδική του ηλικία και τον τρόπο που ήρθε σε ρήξη με τα διδάγματα του συντηρητικού πατέρα του. Ο πατέρας, επιστήμονας αλλά και ηγέτης μιας πουριτανικής σέχτας των προτεσταντών είναι ένα πραγματικό τραγικό πρόσωπο. Στέκεται μεταξύ των αλλαγών που επιβάλει η επιστήμη και της θρησκευτικής ιδεοληψίας του. Καταλαβαίνει σιωπηλά ότι δεν δίνει τα απαραίτητα όπλα στον διψασμένο για μάθηση γιο του αλλά εμμένει στον τρόπο ανατροφής που αναπόφευκτα θα τον οδηγήσει σε άλλυς δρόμους. Αν και δεν είμαι fan των αυτοβιογραφικών έργων, οφείλω να πω ότι το συγκεκριμένο αποδίδεται με πολύ λεπτές γραμμές και τέτοια ευαισθησία που δεν σε αφήνει αδιάφορο ως το υπέροχο τέλος του.

Αυτό το επικό μυθιστόρημα μου φάνηκε αρκετά κατώτερο του αναμενομένου. Η αφήγηση των ιστοριών των κεντρικών ηρώων είναι παράλληλη και τελείως γραμμική. Αυτό το στοιχείο, σε αφήγηση τέτοιου μεγέθους, θεωρώ ότι μειώνει την αναγνωστική απόλαυση. Ο De Robles έτσι κι αλλιώς σε λίγα σημεία πετυχαίνει να φτάσει την πρόζα του σε τόσο υψηλού επιπέδου λογοτεχνία ώστε να δώσει κάτι παραπάνω που να καλύπτει αυτόν τον τρόπο αφήγησης. Θα έδινα 3,5 αστέρια αν είχα αλλά τελικά δίνω 3 γιατί ακόμα και ο συχετισμός των ιστοριών της οικογένειας του Ελεάζαρ με την ιστορία του Κίρχερ έρχεται αργά και αφήνει αναξιοποίητη την ιδέα γύρω από αυτό τον συσχετισμό. Φυσικά υπάρχουν στο κείμενο όλα τα προτερήματα που αφορούν την κοινωνία της Βραζιλίας, την ανθρωπολογία γύρω από τις φυλές του Αμαζονίου, τα παγκόσμια οικονομικά παιχνίδια κλπ.

Η μικρή φόρμα βρίσκεται σε φόρμα σε αυτή τη γοητευτική νουβέλα του Μούτις του οποίου είναι το πρώτο έργο που διαβάζω. Δυο άντρες συναντιούνται σε ένα ρυμουλκό και αποκαλύπτεται η κοινή τους αγάπη : ένα ατμόπλοιο-γυρολόγος των λιμανιών του κόσμου που βρίσκεται στα τελυταία χρόνια της ζωής του. Για τον ένα από τους δύο, το πλοίο αυτό είναι η αφορμή να ζήσει έναν πολύ δυνατό έρωτα με ημερομηνία λήξης. Μέσα από τη λιτή γραφή του και κάποιους συμβολισμούς, ο Μούτις μετατρέπει αυτή την πολύ κλασική ιστορία έρωτα και φιλίας σε ένα όμορφο ψυχογράφημα των ηρώων του με κάποιες φιλοσοφικές προεκτάσεις.

Αριστουργηματικό το πρώτο μέρος της τριλογίας που μόλις τελείωσα. Ο Γκαλεάνο ξεκινά το ταξίδι στη μνήμη από τους μύθους της αμερικανικής ηπείρου. Μέσα από μια αφήγηση στηριγμένη όχι τόσο σε ιστορικά ντοκουμέντα αλλά σε αποσπάσματα έργων που αφηγούνται την εξέλιξη της ιστορίας της ηπείρου από την ανακάλυψή της και μετά, δίνει συγκλονιστικές εικόνες για το τι πέρασαν οι άνθρωποί της. Η απληστία των "πολιτισμένων" Ευρωπαίων που έσπειρε βασανιστήρια, φόνους, βιασμούς, αρρώστιες και πολλά δεινά στους ευτυχισμένους ειδωλολάτρες είναι ένα μάθημα που δεν διδαχτήκαμε ποτέ και που γίνεται ανάγλυφο στη σκέψη μας μέσα από το εκπληκτικό αυτό βιβλίο.