Ο Όστερ για μένα ίσως είναι ο καλύτερος εν ζωή Αμερικανός συγγραφέας. Χωρίς να είναι ισάξιο της τριλογίας, δίνω 5 αστέρια στο Mr Vertigo γιατί στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του είναι ένα απολαυστικό μυθιστόρημα. Ο συγγραφέας είναι ένας καταπληκτικός αφηγητής και εδώ μας δίνει μια ιστορία ενηλικίωσης με γρήγορη πλοκή.
Έναυσμα της αφήγησης είναι το αδύνατο και αυτό επιτείνεται από το γεγονός ότι αφηγητής και πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι το ίδιο πρόσωπο και αυτό το κάνει λιγότερο αληθοφανές. Έχει σχεδόν σε όλη τη διάρκεια δύο όψεις : άλλοτε εγωιστής και άλλοτε ομαδικός παίκτης, πολλές φορές επιπόλαιος και κάποιες άλλες δίκαιος και σοφός.
Ο Όστερ θέτει ερωτήματα που τα αφήνει ανοιχτά : τι είναι λογικό; πόσο μάταια είναι όσα ζούμε; πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η τύχη; Εξαίρετη είναι επίσης η απόδοση της εποχής και του περιβάλλοντος που κινούνται οι ήρωες ενώ ταυτόχρονα ασκείται κριτική σε κάθε είδος ρατσισμού.

Καταπληκικό μυθιστόρημα που θα έβαζα στην κατηγορία των ψυχολογικών θρίλλερ. Η συγγραφέας πετυχαίνει να δώσει την ανατριχιαστικη ατμόσφαιρα που επιθυμεί. Η αφήγηση που γίνεται από την αναξιόπιστη ηρωίδα Μέρικατ σε βυθίζει αργά και σταθερά σε ένα κόσμο γεμάτο δυσειδαιμονίες, φαντασιώσεις και φονικά ένστικτα. Στον αντίποδα της Μέρικατ συναντάμε και πάλι την αμφιβολία: η αδελφή της που αθωωώθηκε για τα εγκλήματα που έγιναν, ο εξίσου αναξιόπιστος και ασταθής θείος, ο εξάδελφος με τα αμφισβητούμενα κινητρα. Αριστοτεχνικά στημένοι χαρακτήρες που μπαίνουν και βγαίνουν από το κεντρικό κάδρο με θεατρικό τρόπο.Το φινάλε αναμενόμενο χωρίς να αυτό να μειωνει στο ελάχιστο την αξία του βιβλίου.

Τουλάχιστον 4 αστέρια για τις Πεδινές Πολιτείες του Μακ Κόρμακ. Εξαιρετικές περιγραφές τόσο του φυσικού τοπίου όσο και του κόσμου των πρωταγωνιστών που χάνεται οριστικά. Άνδρες που πιστεύουν σε χαμένα ιδεώδη, μιλούν κοφτά και αρνούνται να δεχτούν τη νέα πραγματικότητα που θα καταπιεί τη ζωή τους. Ένας ανέλπιδος έρωτας προσπαθεί επίσης μάταια να ανθίσει. Σε όλη την αφήγηση κυριαρχούν σύμβολα που συνδέονται με την ιστορία, την εξέλιξή της και την ουσία πίσω από αυτή. Η γη που θα πάρει ο στρατός, ο τυφλός μαέστρος, ο κόσμος των μπαρ και του πληρωμένου έρωτα. Ο επίλογος, στον οποίο ο ένας από τους δύο κεντρικούς ήρωες έχει επιβιώσει και έχει γεράσει, είναι ένα ελεγειακό απόσπασμα πολλών αστέρων που κλείνει απολαυστικά το σπουδαίο αυτό μυθιστόρημα.

Στο μεταίχμιο 3 και 4 αστεριών καταλήγω να δίνω 3 στο πρωτόλειο έργο του Ισλανδού Νόρδνταλ. Ίσως το αδικώ γιατί έχει σημεία που πραγματικά δείχνει μεγάλο ταλέντο. Όταν επιστρατεύει το χιούμορ για παράδειγμα, αυτό είναι πολύ υψηλού επιπέδου και σημαδεύει πίσω από τις λέξεις που χρησιμοποιεί. Πολύ καλά είναι δοσμένοι και όλοι οι χαρακτήρες που εξελίσσονται και αποκαλύπτονται σε όλη τη διάρκεια της αφήγησης. Θεωρώ ότι μειονεκτεί όταν σοβαρεύει την πρόζα του και στη χρήση της αφήγησης σε παράλληλα επίπεδα όπου κάποια τμήματα μοιάζουν πολύ μεγάλα και ξεκομμένα από τον σκελετό που τρέχει παράλληλα εκείνη τη στιγμή. Σίγουρα αγγίζει πολλά θέματα και θέτει ερωτήματα αλλά καθώς αυτά πάνε - έρχονται και επανέρχονται δεν αποτέλεσαν την ιδανική σύνθεση στο δικο μου μυαλό τουλάχιστον.

Πολύ ενδιαφέρον ιστορικό αφήγημα σχετικό με την εποχή της ανόδου των ναζί στη γερμανική κυβέρνηση. Αποτελείται από πραγματικά γεγονότα συνδεδεμένα μεταξύ τους με αποτελεσματικό τρόπο ώστε να μην κουράζουν τον αναγνώστη. Πηγή της αφήγησης είναι κυρίως ότι έγραψαν ο Αμερικανός πρέσβης και η κόρη του καθώς και όσα γράφηκαν από τον κύκλο τους. Είναι σημαντικό ότι πέφτει φως όχι μόνο στις ενέργειες και τις δολοπλοκίες των ναζί αλλά και στην αδράνεια των άλλων μεγάλων κρατών που υποτίμησαν τον κίνδυνο ή προτίμησαν να σκεφτούν μόνο τα οικονομικά τους οφέλη.

Θαυμάσιο βιβλίο. Μέσα σε ένα τελείως απαισιόδοξο κλίμα, δεκάδες χαρακτήρες κινούνται στη διάρκεια μιας μέρας στο κατεστραμμένο Μόναχο έξι χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το χάος, η ανασφάλεια και η έλλειψη προοπτικής επικρατούν παντού. Κύρια αιτία δείχνει να είναι το γεγονός ότι άνθρωποι και κτίρια καταστράφηκαν στην ηττημένη πόλη αλλά οι ιδέες και οι συμπεριφορές που οδήγησαν στην άνοδο του ναζισμού επιβίωσαν, η αγάπη εξακολουθεί να απουσιάζει και ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει όπως όπως. Άψογα γραμμένο, δημιουργεί υπαινικτικές συγκρίσεις μεταξύ της νικημένης ναζιστικής Γερμανίας και της της νικήτριας Αμερικής με τις φυλετικές διακρίσεις. Οι ήρωες του Κέπεν έρχονται και φεύγουν από το προσκήνιο της αφήγησης με θεατρικό τρόπο. Οι αλλαγές πλάνου μέσα από τις πολλές και μικρές ενότητες δίνουν στον αναγνώστη την ευκαιρία να έχει αλλαγές εικόνας και συναισθήματος σε ένα έργο που η πραγματική δράση είναι ελάχιστη. Δυσοίωνο μεν αλλά διαμάντι κατά τη γνώμη μου.

Ωραίο μυθιστόρημα στο οποίο κυριαρχεί ο κεντρικός χαρακτήρας του αντι-ήρωα Φρεντ Χόφμαν. Η αφήγηση που γίνεται με γραμμική σειρά στον χρόνο είναι λιτή και χωρίς περιττά φτιασίδια πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό τον στόχο της που νομίζω ότι είναι να μείνει σε δεύτερο πλάνο το στόρυ. Ο Αρζούνι με αρκετές δόσεις χιούμορ σκιαγραφεί γρήγορα έναν χαρακτήρα που από ένα σημείο και μετά περιμένεις ότι όλα θα του πάνε στραβά, ότι και να σκεφτεί θα έρθει ανάποδα. Πολύ ευχάριστο στην ανάγνωση του και σίγουρα με έναν αντι-ήρωα που τον θυμάσαι για καιρό.

Πολύ ωραία ιστορία, πολύ ωραία αφήγηση και έχω την τάση να βάλω τέσσερα αστέρια γι αυτούς τους λόγους. Η ανθρώπινη ματαιοδοξία σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο είναι παρούσα και καταστροφική. Οδηγεί σε μια δυστοπία όπου ελάχιστοι άνθρωποι επιβιώνουν στον πλανήτη. Τελικά βάζω τρία αστέρια γιατί έχω μέτρο σύγκρισης τον Άτλα του Ουρανού τπυ Μίτσελ που με παρόμοιο θέμα επεκτείνεται καλύτερα πέραν της ιστορίας και στους χαρακτήρες. Στον Σταθμό 11 οι χαρακτήρες, εκτός από πάμπολλοι, είναι οι περισσότεροι μάλλον επιφανειακοί. Αυτό δίνει μια ανισότητα στο μυθιστόρηρμα που από τη μία ποντάρει πολλά στην εξαιρετική ιστορία που αφηγείται η συγγραφέας και πραγματικά σε κρατάει αλλά μειώνει τη λογοτεχνική αξία με τους μάλλον αδιάφορους και ανεκμετάλλευτους χαρακτήρες του. 3,5 από εμένα.

Mελαγχολικό, απαισιόδοξο, λυρικό, μεταμοντέρνο, όπως και να το χαρακτηρίσει κανείς το μυθιστόρημα αυτό είναι ακόμα ένα εξαιρετικό έργο του Ούγγρου συγγραφέα. Στη χαοτική πόλη (που τελικά είναι η Βουδαπέστη και όχι κάποια μικρή κωμόπολη) το άγνωστο και αδιευκρίνιστο κακό παραμονεύει και εξαπλώνεται. Οι πολίτες της, άλλοι παρασυρόμενοι και άλλοι εσκεμμένα οδηγούνται χωρίς καμία ελπίδα διαφυγής σε μια κατάπτωση ηθική που κάπου πρέπει να ξεσπάσει. Κάποιοι θα ωφεληθούν από τη νέα τάξη και κάποιοι θα εξοστρακιστούν. Οι "αντιστασιακοί" όπως η κυρία Πφλάουμ, ο Έστερ και ο Βάλουσκα δυστυχώς δεν χωρούν. Ενώ το μυθιστόρημα είναι κορυφαίο σε περιγραφές του ψυχισμού και των σκέψεων όλων των ηρώων του με τον γνωστό ρυθμό του Κρασναχορκάι που πολλές φορές δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα, νομίζω πως είχε μια κοιλιά προς τη μέση του και έβγαλε λίγο παραπάνω διδακτισμό οπότε δίνω 4-4,5 αστέρια

Θέλω να βάλω 3,5 αστέρια εδώ και θα εξηγήσω γιατί τελικά έβαλα 4 και όχι 3. Το μυθιστόρημα έχει την κλασική μορφή του αστυνομικού μυθιστορήματος για μεγάλο διάστημα. Με λίγα λόγια και απέριτο τρόπο σε λίγες σελίδες μας περιγράφει τους κεντρικούς χαρακτήρες σε αρκετό βάθος. Επίσης ο συγγραφέας μας δίνει πολύ καλά την εικόνα της ατελείωτης αργεντίνικης πάμπας και των γκάουτσο που ζουν εκεί. Μας δείχνει ακόμα τον τρόπο που τα οικονομικά συμφέροντα επέτρεψαν σε μια ομάδα ανθρώπων να πλουτίσει όταν η χώρα τους βυθίζεται στην κρίση. Όλα αυτά ίσως είναι λίγο - πολύ κοινά σε αρκετά μυθιστορήματα. Αυτό που γέρνει λίγο περισσότερο την πλάστιγγα είναι το τελευταίο 1/3 του βιβλίου όπου η πρόζα του Πίλια γίνεται ακόμα βαθύτερη και αυξάνει τη λογοτεχνική απόλαυση ενός βιβλίου που έτσι κι αλλιώς ταιριάζει απόλυτα στην καλοκαιρινή διάθεση.