Αυτό το αριστούργημα του Καμπρέ θεωρώ ότι ξεπερνάει το μεταγενέστερο και πιο διάσημο Confiteor. Το βιβλίο είναι απαιτητικό από τον αναγνώστη. Στις πρώτες 50-60 σελίδες αισθάνεσαι χαμένος αν και ήδη γοητευμένος. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί σχεδόν την ίδια αφηγηματική τεχνική με τους πολλούς αφηγητές που διηγούνται την ιστορία από τη δική τους οπτική γωνία. Επιπλέον, τα χρονικά μπρος - πίσω διαδέχονται το ένα το άλλο ακόμα και μέσα στην ίδια παράγραφο. Ταυτόχρονα ο Καμπρέ παίζοντας με το μυαλό του αναγνώστη, κρατάει στο ημίφως κάποια σημεία της ιστορίας του και τα αποκαλύπτει σταδιακά ως το τέλος. Μέσα από αυτή τη διαδικασία δημιουργεί χαρακτήρες αξιομνημόνευτους σε βάθος χρόνου. Η όμορφη και πανίσχυρη Ελιζέντα που είναι ταυτόχρονα εκδικητική, εμμονική και ραδιούργα είναι ένας από τους χαρακτήρες αυτούς. Πολύ εντυπωσιακοί επίσης είναι οι συμπρωταγωνιστές της Ουριόλ και Τίνα, ο καθένας με τις δικές του αδυναμίες και ιδιαιτερότητες. Τέλεια επίσης είναι σμιλεμένοι και οι περιφερειακοί ήρωες και αντι-ήρωες της ιστορίας.
Πέντε αστέρια χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ο Συνοδοιπόρος είναι ένα θαυμάσιο πολιτικό δράμα. Μέχρι τις τελευταίες 100 σελίδες ήμουν στα 4-4,5 αστέρια. Από εκείνο περίπου το σημείο το μυθιστόρημα "σκοτεινιάζει", γίνεται πολύ ρεαλιστικό και έχει τόσο δυνατές σκηνές που με έπεισε να δώσω 5 αστέρια. Ως εκεί έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία που την αφηγείται ένας πολύ διχασμένος αφηγητής - πρωταγωνιστής. Αν και κοσμοπολίτης σε σχέση με τους συμπατριώτες του, είναι ουσιαστικά πολύ μοναχικός. Μοναδικές σανίδες σωτηρίας από τα διλήμματα, τις αναμνήσεις της οικογένειας και της πατρίδας του αλλά και της προδοσίας και του ρατσισμού που ζει, είναι οι δύο αδελφοποιτοί του όσο και αν αλλάζουν μεγαλώνοντας αποτελούν την πυξίδα των πράξεών του. Το βιβλίο έχει μεγάλα τμήματα απολαυστικής πρόζας και αρκετές σκηνές με ποιοτικό χιούμορ και φυσικά προτείνεται στους φίλους του είδους.

Πολύ δυνατό δράμα γραμμένο από ένα Αμερικανό με ήρωες Τσετσένους και Ρώσους. Παρά το παράδοξο του πράγματος, η αφηγηματική ικανότητα του Μάρα δίνει ένα εκλπηκτικό αποτέλεσμα. Οι χαρακτήρες που δημιουργεί δεν είναι χάρτινοι. Ζουν μέσα στη φρίκη δύο πολέμων και μέσα από τελείως απάνθρωπες συνθήκες προσπαθούν να επιβιώσουν ο καθένας με τον τρόπο του. Ο συγγραφέας επιστρατεύει κάποιες στιγμές πετυχημένα το χιούμορ για να ελαφρύνει κάπως το πολύ βαρύ κλίμα της ιστορίας του και δένει τις ζωές των ηρώων του με μια μοίρα που από την αρχή μοιάζει αναπόφευκτη. Πολύς ρεαλισμός, πολύ συναίσθημα, στιγμές μεγάλης πίεσης που μεταφέρεται στον αναγνώστη και σίγουρα ένα τελικό αποτέλεσμα που δεν το ξεχνάς εύκολα.

Ο Όστερ για μένα ίσως είναι ο καλύτερος εν ζωή Αμερικανός συγγραφέας. Χωρίς να είναι ισάξιο της τριλογίας, δίνω 5 αστέρια στο Mr Vertigo γιατί στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του είναι ένα απολαυστικό μυθιστόρημα. Ο συγγραφέας είναι ένας καταπληκτικός αφηγητής και εδώ μας δίνει μια ιστορία ενηλικίωσης με γρήγορη πλοκή.
Έναυσμα της αφήγησης είναι το αδύνατο και αυτό επιτείνεται από το γεγονός ότι αφηγητής και πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι το ίδιο πρόσωπο και αυτό το κάνει λιγότερο αληθοφανές. Έχει σχεδόν σε όλη τη διάρκεια δύο όψεις : άλλοτε εγωιστής και άλλοτε ομαδικός παίκτης, πολλές φορές επιπόλαιος και κάποιες άλλες δίκαιος και σοφός.
Ο Όστερ θέτει ερωτήματα που τα αφήνει ανοιχτά : τι είναι λογικό; πόσο μάταια είναι όσα ζούμε; πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η τύχη; Εξαίρετη είναι επίσης η απόδοση της εποχής και του περιβάλλοντος που κινούνται οι ήρωες ενώ ταυτόχρονα ασκείται κριτική σε κάθε είδος ρατσισμού.

Καταπληκικό μυθιστόρημα που θα έβαζα στην κατηγορία των ψυχολογικών θρίλλερ. Η συγγραφέας πετυχαίνει να δώσει την ανατριχιαστικη ατμόσφαιρα που επιθυμεί. Η αφήγηση που γίνεται από την αναξιόπιστη ηρωίδα Μέρικατ σε βυθίζει αργά και σταθερά σε ένα κόσμο γεμάτο δυσειδαιμονίες, φαντασιώσεις και φονικά ένστικτα. Στον αντίποδα της Μέρικατ συναντάμε και πάλι την αμφιβολία: η αδελφή της που αθωωώθηκε για τα εγκλήματα που έγιναν, ο εξίσου αναξιόπιστος και ασταθής θείος, ο εξάδελφος με τα αμφισβητούμενα κινητρα. Αριστοτεχνικά στημένοι χαρακτήρες που μπαίνουν και βγαίνουν από το κεντρικό κάδρο με θεατρικό τρόπο.Το φινάλε αναμενόμενο χωρίς να αυτό να μειωνει στο ελάχιστο την αξία του βιβλίου.

Τουλάχιστον 4 αστέρια για τις Πεδινές Πολιτείες του Μακ Κόρμακ. Εξαιρετικές περιγραφές τόσο του φυσικού τοπίου όσο και του κόσμου των πρωταγωνιστών που χάνεται οριστικά. Άνδρες που πιστεύουν σε χαμένα ιδεώδη, μιλούν κοφτά και αρνούνται να δεχτούν τη νέα πραγματικότητα που θα καταπιεί τη ζωή τους. Ένας ανέλπιδος έρωτας προσπαθεί επίσης μάταια να ανθίσει. Σε όλη την αφήγηση κυριαρχούν σύμβολα που συνδέονται με την ιστορία, την εξέλιξή της και την ουσία πίσω από αυτή. Η γη που θα πάρει ο στρατός, ο τυφλός μαέστρος, ο κόσμος των μπαρ και του πληρωμένου έρωτα. Ο επίλογος, στον οποίο ο ένας από τους δύο κεντρικούς ήρωες έχει επιβιώσει και έχει γεράσει, είναι ένα ελεγειακό απόσπασμα πολλών αστέρων που κλείνει απολαυστικά το σπουδαίο αυτό μυθιστόρημα.

Στο μεταίχμιο 3 και 4 αστεριών καταλήγω να δίνω 3 στο πρωτόλειο έργο του Ισλανδού Νόρδνταλ. Ίσως το αδικώ γιατί έχει σημεία που πραγματικά δείχνει μεγάλο ταλέντο. Όταν επιστρατεύει το χιούμορ για παράδειγμα, αυτό είναι πολύ υψηλού επιπέδου και σημαδεύει πίσω από τις λέξεις που χρησιμοποιεί. Πολύ καλά είναι δοσμένοι και όλοι οι χαρακτήρες που εξελίσσονται και αποκαλύπτονται σε όλη τη διάρκεια της αφήγησης. Θεωρώ ότι μειονεκτεί όταν σοβαρεύει την πρόζα του και στη χρήση της αφήγησης σε παράλληλα επίπεδα όπου κάποια τμήματα μοιάζουν πολύ μεγάλα και ξεκομμένα από τον σκελετό που τρέχει παράλληλα εκείνη τη στιγμή. Σίγουρα αγγίζει πολλά θέματα και θέτει ερωτήματα αλλά καθώς αυτά πάνε - έρχονται και επανέρχονται δεν αποτέλεσαν την ιδανική σύνθεση στο δικο μου μυαλό τουλάχιστον.

Πολύ ενδιαφέρον ιστορικό αφήγημα σχετικό με την εποχή της ανόδου των ναζί στη γερμανική κυβέρνηση. Αποτελείται από πραγματικά γεγονότα συνδεδεμένα μεταξύ τους με αποτελεσματικό τρόπο ώστε να μην κουράζουν τον αναγνώστη. Πηγή της αφήγησης είναι κυρίως ότι έγραψαν ο Αμερικανός πρέσβης και η κόρη του καθώς και όσα γράφηκαν από τον κύκλο τους. Είναι σημαντικό ότι πέφτει φως όχι μόνο στις ενέργειες και τις δολοπλοκίες των ναζί αλλά και στην αδράνεια των άλλων μεγάλων κρατών που υποτίμησαν τον κίνδυνο ή προτίμησαν να σκεφτούν μόνο τα οικονομικά τους οφέλη.

Θαυμάσιο βιβλίο. Μέσα σε ένα τελείως απαισιόδοξο κλίμα, δεκάδες χαρακτήρες κινούνται στη διάρκεια μιας μέρας στο κατεστραμμένο Μόναχο έξι χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το χάος, η ανασφάλεια και η έλλειψη προοπτικής επικρατούν παντού. Κύρια αιτία δείχνει να είναι το γεγονός ότι άνθρωποι και κτίρια καταστράφηκαν στην ηττημένη πόλη αλλά οι ιδέες και οι συμπεριφορές που οδήγησαν στην άνοδο του ναζισμού επιβίωσαν, η αγάπη εξακολουθεί να απουσιάζει και ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει όπως όπως. Άψογα γραμμένο, δημιουργεί υπαινικτικές συγκρίσεις μεταξύ της νικημένης ναζιστικής Γερμανίας και της της νικήτριας Αμερικής με τις φυλετικές διακρίσεις. Οι ήρωες του Κέπεν έρχονται και φεύγουν από το προσκήνιο της αφήγησης με θεατρικό τρόπο. Οι αλλαγές πλάνου μέσα από τις πολλές και μικρές ενότητες δίνουν στον αναγνώστη την ευκαιρία να έχει αλλαγές εικόνας και συναισθήματος σε ένα έργο που η πραγματική δράση είναι ελάχιστη. Δυσοίωνο μεν αλλά διαμάντι κατά τη γνώμη μου.

Ωραίο μυθιστόρημα στο οποίο κυριαρχεί ο κεντρικός χαρακτήρας του αντι-ήρωα Φρεντ Χόφμαν. Η αφήγηση που γίνεται με γραμμική σειρά στον χρόνο είναι λιτή και χωρίς περιττά φτιασίδια πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό τον στόχο της που νομίζω ότι είναι να μείνει σε δεύτερο πλάνο το στόρυ. Ο Αρζούνι με αρκετές δόσεις χιούμορ σκιαγραφεί γρήγορα έναν χαρακτήρα που από ένα σημείο και μετά περιμένεις ότι όλα θα του πάνε στραβά, ότι και να σκεφτεί θα έρθει ανάποδα. Πολύ ευχάριστο στην ανάγνωση του και σίγουρα με έναν αντι-ήρωα που τον θυμάσαι για καιρό.