Γενικότερα δεν είμαι fan του είδους. Η γραφή του Carver είναι μεν λεπτομερής στον ψυχισμό των ηρώων του αλλά για μένα πρέπει να υπάρχει περισσότερη ισορροπία με την ιστορία που αφηγείται. Επίσης ισχύει αυτό που λένε άλλοι φίλοι ότι μπορεί να πιαστεί από μια ασήμαντη καθημερινή σκηνή για να δημιουργήσει. Αυτό είναι πλεονέκτημα όπως και το ότι αφήνει ανοιχτές ερμηνείες χωρίς να καθοδηγεί το μυαλό του αναγνώστη. Και πάλι όμως αισθάνομαι ότι κάτι λείπει. Συγκρίνοντας το βιβλίο αυτό με τα διηγήματα του Ρούλφο, δεν μπορώ να βάλω πάνω από 3 αστέρια αν και μερικά διηγήματα της συλλογής ίσως άξιζαν και 4.

Ο πολύ μεγάλος αφηγητής Πωλ Ώστερ με άφησε με αρκετά ανάμικτα συναισθήματα με το παλάτι του φεγγαριού. Το διάβασα από άλλη έκδοση πιθανότατα καλύτερη από αυτή του Ζαχαρόπουλου. Υπάρχει και εδώ η γνωστή δεινότητα του να σκιαγραφεί τους χαρακτήρες με απαράμιλλη λεπτομέρεια και να πηγαίνει σε μεγάλο βάθος στην ψυχή των ηρώων του. Εδώ υπάρχει επίσης η ρεαλιστική απεικόνιση της αγαπημένης του πόλης, της Ν. Υόρκης την εποχή που εκτυλλίσεται η ιστορία. Πολύς συμβολισμός σε ονόματα κύριων και δευτερευόντων χαρακτήρων. Επίσης συμβολικό χαρακτήρα έχουν κάποια τοπωνύμια ακόμα και το εστιατόριο Το Παλάτι Του Φεγγαριού που έδωσε τον τίτλο. Ωστόσο : σε αρκετά βιβλία του η παρεμβολή ιστοριών και λεπτομερειών αν και παράλογες ή απίθανες, δένουν με το σύνολο. Στο Παλάτι υπήρχε ένα τέτοιο κομμάτι που προσωπικά με ξένισε και θεωρώ ότι δεν έδεσε με το υπόλοιπο.

Εξαιρετικά δοσμένη βιογραφία του πατέρα του συγγραφέα, γιατρού και πολιτικού παράγοντα της Κολομβίας την εποχή που ξέσπασε η βία των παραστρατιωκών και των βαρώνων των ναρκωτικών τις δεκαετίες 70 και 80. Το μεγάλο συν στην αφήγηση της ζωής αυτού του ανθρώπου είναι ότι ο αφηγητής δεν λέει με κανένα τρόπο ότι μπορεί να είναι αντικειμενική αυτή η αφήγηση αφού ο πατέρας του είναι το είδωλό του και μόνο σαν τέτοιο μπορεί να τον περιγράψει. Ακόμα και σημεία που μπορεί να "έθιγαν" την υπόληψη του πατέρα του, υποβαθμίζονται στην αφήγηση του Φασιολίνσε. Η ηθική αρτιότητα του ανθρώπου αυτού, θεωρείται από τον συγγραφέα υπέρτερη των μικρών του ελαττωμάτων και η επιμονή αυτή να αναδεικνύονται οι αρετές του ίσως σε κάποια σημεία είναι υπερβολική. Όσο πλησιάζουμε στο τραγικό τέλος που γνωρίζουμε από την αρχή, ο Φασιολίνσε προσθέτει το συναίσθημα των ανθρώπων που τον έζησαν αλλά και του συνόλου που ευεργετήθηκε από τη στάση του δυναμώνοντας την αίσθηση του άδικου και παράλογου φόνου.

Πολύ ωραίο ψυχολογικό θρίλερ από ένα συγγραφέα που περίμενα να καλοκαιριάσει για να τον πιάσω στα χέρια μου. Το μυθιστόρημα είναι κάπως άνισο αφού στο πρώτο του μισό δεν έχει κάτι διαφορετικό να δείξει παρά μια ιστορία που ο κεντρικός της ήρωας προσπαθεί να διαλευκάνει. Όμορφα φυσικά τοπία από τις μικρές πόλεις της Προβηγκίας που διακόπτονται από την πολύβουη εθνική οδό 86 συνοδεύουν την έρευνα του κεντρικού ήρωα Λεονάρ. Σταδιακά το βιβλίο σε βυθίζει σε μια έρευνα-αποκάλυψη τόσο για τον χαρακτήρα της νεκρής Λουσί αλλά και για αυτόν του Λεονάρ. Ως το τέλος ο αναγνώστης θα μπει σε έναν κύκλο αμφιβολίας και αποκάλυψης των εμμονών που υπάρχουν στο μυαλό Λεονάρ.

Πολύ δυνατό μυθιστόρημα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εύκολα σαν ένα δικαστικό δράμα αλλά τελικά είναι αρκετά περισσότερα. Μέσα από την ιστορία του φονιά-πρωταγωνιστή του, ο συγγραφέας ρίχνει φως σε μια εποχή της Σκωτίας όπου επικρατούσε η φεουδαρχική εξουσία. Η φτώχεια, η έλλειψη μόρφωσης και υγιεινής, η δυσειδαιμονία, είναι πανταχού παρούσες. Το επίπεδο διαβίωσης στα χωριά των Χάιλαντς είναι φρικτό και για τους κατοίκους των πόλεων της εποχής. Μέσα στο περιβάλλον αυτό διαμορφώνονται οι χαρακτήρες τους οποίους χτίζει ο Μπερνέτ με πολύ επιτυχία. Ο τρόπος αφήγησης είναι τέτοιος που έντεχνα δημιουργεί αμφιβολίες για την άποψη που εκφράζει ο κάθε αφηγητής της ιστορίας αυτής. Από την αρχή γνωρίζουμε τον φονιά και τον αριθμό των τριών νεκρών αλλά η ταυτότητα μόνο του ενός είναι γνωστή από την αρχή. Όταν στην αφήγηση μπαίνουν οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι ιερείς, οι δημοσιογράφοι και οι γείτονες των ηρώων μέσω των καταθέσεων τους στη δίκη, η εικόνα για τον κοινωνικό περίγυρο ολοκληρώνεται αν και οι αμφιβολίες για τα κίνητρα αυξάνονται. Ένστικτα εκδίκησης και αυτοδικίας διαμορφώνονται. Τελικά μέσω όλων αυτών των απόψεων, στήνεται ένα ηθικό ερώτημα που παραμένει ως το τέλος: δικαιολογεί όλη αυτή η απουσία ίσης μεταχείρισης και του αγώνα επιβίωσης μέσα στο σκοτάδι, τα εγκλήματα που έγιναν;

Ένα από τα ωραιότερα πράγματα που γίνεται με τα βιβλία και εμένα τουλάχιστον, είναι ότι συνεχίζω στα 53 να ανακαλύπτω συγγραφείς που γράφουν τόσο όμορφα όπως ο Αντόνιο Λόμπο Αντούνες. Είναι σίγουρα ότι καλύτερο έχω διαβάσει εδώ και αρκετό καιρό. Πρόκειται για ένα έργο τέχνης στο οποίο ο Αντούνες συνθέτει με λόγο γεμάτο συμβολισμούς την αφήγηση της ιστορίας
του μέσω των 18 αφηγητών της. Η έλλειψη στίξης και ο μακροπερίοδος λόγος απαιτεί την προσήλωση του αναγνώστη που ανταμείβεται ωστόσο από τον τρόπο που χειρίζεται ο συγγραφέας θέματα σχετικά με την κοινωνία και τις αντιλήψεις της εποχής λίγο πριν τη δικτατορία του Σαλαζαρ αλλά και μετά από αυτή. Κατακρίνει τόσο τους καταπιεστες όσο και τη νοοτροπία των καταπιεζόμενων. Στο έργο του κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών και όλοι αντιμετωπίζουν τους δαίμονες τους σε πολλά επίπεδα. Πραγματικό αριστούργημα.

Εξαιρετική νουβέλα βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία. Μέσα σε λίγες σελίδες που διαβάζονται και μέσα σε μια μέρα, ο Μαροκινός συγγραφέας δίνει με εκπληκτικές σκηνές ένα πολύ σκληρό πολιτικό δράμα. Τα αστέρια του Σίντι Μουμέν δεν είναι άλλο από τα παιδιά μιας ομάδας μιας παραγκούπολης που αγωνίζονται να επιβιώσουν στις παρυφές της πλούσιας Καζαμπλάνκα. Μεταξύ του καθημερινού αγώνα επιβίωσης σε μια ζούγκλα, της ελπίδας να ξεφύγουν από την πορνεία και τα ναρκωτικά, των ονείρων για ένα καλύτερο αύριο και της σκληρής πραγματικότητας, εισέρχεται ο φανατισμός που παρασύρει τους ήρωες και τα θύματα τους στο τέλος. Ένα τέλος που ανακοινώνεται από την αρχή οπότε ο συγγραφέας το μόνο που κάνει (και πολύ καλά μάλιστα) είναι να μας οδηγεί μέσα από φοβερές σκηνές (όπως αυτή της κηδείας) στην ίδια αίσθηση που έχει ο ίδιος για τα γεγονότα: ότι ο δρόμος της Τζιχάντ μέσω της τρομοκρατίας είναι μάταιος και εξίσου άδικος με τον δρόμο των εχθρών της.

Ωραίο θέμα και ευκολοδιάβαστο μυθιστόρημα. Ωστόσο πιστεύω ότι ο συγγραφέας δεν πετυχαίνει να εκμεταλλευτεί όσο μπορούσε την ιστορία του. Με γλώσσα που δεν έχει κάτι ιδιαίτερο αφηγείται μια σάγκα ανθρώπων που έζησαν όλες τις σημαντικές στιγμές του περασμένου αιώνα. Οι παγκόσμιοι πόλεμοι, ο ψυχρός πόλεμος που ακολούθησε, οι ιδεολογίες περί δικαιωμάτων γυναικών και εργαζομένων, η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος, περνούν μέσα από τις 500 σελίδες του βιβλίου και επηρεάζουν τη ζωή των ηρώων του. Η αφήγηση είναι γραμμική χρονικά και πολλά από τα γεγονότα που εκτυλίσσονται είναι αναμενόμενα από ένα σημείο και μετά. Η συμμετοχή του Τσε στην πλοκή της ιστορίας μένει μάλλον ανεκμετάλλευτη και θα συμφωνήσω με αρκετούς φίλους ότι υπάρχουν σκηνές που μοιάζουν να τις προσπερνά βιαστικά.

Αριστουργηματικό μυθιστόρημα από ένα συγγραφέα που ήθελα να διαβάσω από καιρό και τον άφηνα πίσω. Τώρα διάβασα τον Ωκεανό μετά από μια σειρά αμερικανών συγγραφέων και η αλήθεια είναι ότι στις πρώτες σελίδες αιφνιδιάστηκα από τη διαφορά στο στυλ της γραφής και της αφήγησης. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πρόζα που μιλάει με τρόπο ποιητικό και ένα στυλ που πολλές φορές ακουμπάει τον μαγικό ρεαλισμό. Πρωταγωνιστής η θάλασσα που άλλοτε ηρεμεί και άλλοτε θυμίζει τη δύναμη και τη σκληράδα που κρύβει μέσα της. Η ιστορία των υπολοίπων 7 πρωταγωνιστών ξετυλίγεται με κεντρικό άξονα την επίπτωση του υγρού στοιχείου στον καθένα. Από την απόλυτη ηρεμία της που θεωρείται μέχρι και θεραπευτική μέχρι την αποκτήνωση που μπορεί να επιφέρει στις ζωές των ανθρώπων, η θάλασσα γίνεται το μέσο με το οποίο ο συγγραφέας μας μιλάει για τις ζωές ανθρώπων που έτυχε να συναντηθούν στο παραθαλάσσιο πανδοχείο. Από ένα σημείο της αφήγησης και μετά γίνεται ορατός και ο συμβολικός ρόλος του πανδοχείου και δεν ήταν λίγες οι φορές που μου ερχόταν στο νου μέρος των στίχων του Hotel Califo
ia, εκείνο το τμήμα του τραγουδιού που λέει "you can check out any time like but you can never leave". Πολύ ενδιαφέρον ακόμα έχει η επιλογή των διαφορετικών αφηγητών στην εξιστόρηση των ζωών των ηρώων που μας δίνει διαφορετικές οπτικές γωνίες. Πάρα πολύ καλό.

Αριστοτεχνικά δοσμένη δυστοπία από τον μετρ των σκληρών σκηνών Κόρμακ Μακάρθυ. Μιλάμε για ένα οδοιπορικό σε μια κατεστραμμένη γη και μια προσπάθεια επιβίωσης χωρίς την απώλεια της ανθρωπιάς. Ένα buddy movie με πρωταγωνιστές τους ανώνυμους πατέρα και γιο που μέσα από ελλείψεις πρώτων ειδών, κινδύνους από τα καιρικά φαινόμενα και άλλους επιβιώσαντες προσπαθούν να διατηρήσουν την ψυχή τους. Ίσως να μοιάζει ότι έχει πολλά κλισέ αλλά εδώ είναι η μεγάλη επιτυχία του συγγραφέα που αποφεύγει την παγίδα. Κοφτοί διάλογοι και γρήγορες σκηνές δίνουν ένα απίστευτο ρυθμό στην αφήγηση χωρίς να χάνεται το βάθος των κεντρικών χαρακτήρων. Πατέρας και γιος καλούνται σε όλη τη διάρκεια να πάρουν αποφάσεις μέσα από πίεση και διλήμματα που κάνουν την κρίση τους και την κάθε απόφαση τους καθοριστικής σημασίας στην επιβίωση ενός κόσμου με ίδιες αξίες. Προβληματική η έκδσοη σε αρκετά σημεία.