Ακολουθεί το ίδιο μοτίβο πλοκής και με άλλα βιβλία της συγγραφέως, όμως γλυκό και ασφαλές ως προς το αναμενόμενο και δίχως καμία έκπληξη τέλος, διαβάζεται εύκολα, γρήγορα και σου αφήνει ένας χαμόγελο ως επιστέγασμα.

"Η ουσία στην ζωή είναι να παραμένεις άνρθωπος"
Και η ουσία είναι πως ο κ. Κρομμύδας παραμένει ένας πολυγραφότατος συγγραφέας, ο οποίος όμως πάντα έχει κάτι καινούργιο να πει, μια διαφορετική εικόνα για να ξεκουραστεί η ματιά μας, έναν ολοζώντανο κόσμο για να κλειστουμε μέσα του, έστω και για όσο διάστημα κρατάει η ανάγνωση.

Ενδιαφέρουσα και ασυνήθιστη πλοκή, γρήγοροι ρυθμοί-ίσως υπερβολικά γρήγοροι σε κάποια σημεία όπου θα έπρεπε να υπάρχει περισσότερη προσοχή και λεπτομέρεια- όμως η γραφή της κ. Ιωάννου πάντα καταφέρνει να καλύψει τα όποια κενά και να συναρπάσει τον αναγνώστη.

Μελαγχολικό και καταθλιπτικό μυθιστόρημα, που περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια το αστικό τοπίο της πρωτεύουσας απο την αρχή και μέχρι το μέσον σχεδόν της δεκαετίας του εβδομήντα. Αλλά ταυτόχρονα και τόσο σύγχρονο που σε γεμίζει με φόβο για όλα αυτά που βιώνεις ή σε περιμένουν. Δυνατό μυθιστόρημα που γράφεται ανεξίτηλα μέσα σου.

"Η συνήθεια είναι κόρη του συμβιβασμού. Την κρατάς απ\' το χέρι και πορεύεσαι. Η όρασή σου εξασθενεί. Σαν τον τυφλό σε οδηγεί η συνήθεια μες στον βούρκο"
Με αποσυντόνισε αρκετά, καθώς χρειάστηκε να ψάξω πολλές φορές εκεί μέσα για να βρω τον συγγραφέα που γνώρισα, που ξέρω, που αγαπάω. Κάτι τέτοιες φράσεις τον έφερναν για λίγο κοντά μου,όμως την αμέσως επόμενη στιγμή τον έχανα και πάλι.
Όπως και να έχει, περιμένω πολλά περισσότερα απ αυτόν. Και είναι σίγουρο πως θα έρθουν.

Συγκινητική και όμορφη ιστορία. Σε μεταφέρει σαράντα πενήντα χρόνια πριν, παίζοντας άλλη μια φορά με το μοτίβο της θυσίας και της αγάπης, της μάνας αυτή τη φορά, με λόγο τόσο απλό, αλλά άμεσο και λυρικό, που σε αγγίζει με συγκλονιστικό τρόπο.

Πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, η οποία όμως χωλαίνει αρκετά στην εκτέλεση. Το αστείο παύει να είναι διασκεδαστικό από ένα σημείο και μετά κι όταν ξεπεράσει το όριο απλώς γίνεται κακόγουστη επανάληψη που κουράζει τον αναγνώστη, τουλάχιστον τον μέσο αναγνώστη, αυτόν που δεν έχει ζυμωθεί μέσα στην ανατρεπτική γραφή και τον παράξενο, αλλόκοτο, κόσμο του Ξανθούλη. Ναι για τους φαν. Ένα μεγάλο ίσως, χωρίς υποχρεώσεις, για τους υπόλοιπους.

Μια γλυκιά ιστορία που μπορεί να περιέχει αρκετά κλισέ, όμως διαβάζεται αβίαστα και με ενδιαφέρον. Στρωτή γραφή που φεύγει γρήγορα και σε αφήνει με ευχάριστη αίσθηση.

Όταν πεθαίνουν οι θεοί, τι απομένει; Μπορούν οι θνητοί να πάρουν τη θέση τους ή πρέπει να φτιάξουν καινούργιους για να συνεχίσουν;
Το βιβλίο ξεκιναει σαν αισθηματικό μυθιστόρημα, γυρνάει με άνεση σε αστυνομικό όμως ταυτόχρονα αποτελει κι ένα δυνατό ψυχογραφημα που πατάει πάνω σε αρτια σκιαγραφημενους χαρακτήρες και μια υπόθεση που πάει βαθιά στον χρόνο, σκαλίζοντας πληγες, καταστρέφοντας ψυχές, παίζοντας με την ίδια την ουσία και την αντίληψη του κόσμου που μας περιβάλλει.

Ανεμώλια, τα λόγια του ανέμου, τα μάταια, τα ανώφελα...
Είναι όλα ανώφελα στην πορεία της ζωής ή είναι η ίδια η ζωή που κουρασμένη να προσπαθεί να ζήσει μέσα σου, καθώς την διώχνεις με κάθε τρόπο, σου φέρνει μπροστά σου αυτό που είναι πραγματικά ανώφελο, μήπως έστω και στο τέλος αλλάξεις πορεία;
Υπέροχη γραφή, ίσως λίγο παραπάνω λυρική και λόγια απ όσο μπορώ να αντέξω, όμως παρόλα αυτά ζωντανή και παθιασμένη, κάθεται μέσα σου, σε γεμίζει υπέροχες εικόνες.