Ποίο ταιριαστός θα ήταν ο τίτλος "Το περίεργο βιβλίο". Ο συγγραφέας καταπιάνεται με σοβαρά κοινωνικά ζητήματα όπως ο φυλετικός ρατσισμός, η κρατική βία, η ψυχική υγεία, ο αλκοολισμός τα οποία είναι υπερβολικά πολλά για ένα βιβλίο με αποτέλεσμα την επιφανειακή αντιμετώπιση τους. Και το χιούμορ που χρησιμοποιεί είναι σχολικού επιπέδου που δεν συνάδει με την σοβαρότητα των προβλημάτων που προσπαθεί να αναλύσει.

Αν το ζητούμενο της αστυνομικής λογοτεχνίας είναι να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο μέχρι το τέλος, τότε το συγκεκριμένο βιβλίο τα καταφέρνει και με το παραπάνω.

Το βιβλίο πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μια κοινωνιολογική μελέτη της Ιστανμπούλ από την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης της Τουρκικής Δημοκρατίας και όχι σαν μυθιστόρημα, γιατί μυθιστόρημα δεν είναι. Όσοι έχουν καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη θα το βρουν ενδιαφέρον. Οι υπόλοιποι μάλλον όχι.

Σουρεαλιστικό σαν πίνακας του Dali. Μοναδικό σαν ταινία του Terry Gillian. Η θεία κωμωδία σε σύγχρονη, Σρι Λανκανεζικη βερσιόν. Διαβάζεται με μια ανάσα και συστήνεται χωρίς φόβο αλλά με πάθος.

Λέξεις που άλλοτε ευωδιάζουν και άλλοτε μυρίζουν σήψη και θάνατο. Σελίδες όμοιες με πίνακες ζωγραφικής που μια τους θαυμάζεις και μια αποστρέφεις το βλέμμα από πάνω τους . Και στη μέση ο άνθρωπος το χειρότερο θηρίο.

Απαλλαγμένη από ιδεολογικές προκαταλήψεις και πολιτικούς χρωματισμούς η Χουζουρη τολμά να καταπιαστεί με ένα θέμα ταμπού, τον ελληνικό εμφύλιο. Μέσα από την πορεία του γιατρού καταφέρνει να μας παραδώσει ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό ιστορικοπολιτικό μυθιστόρημα, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο και σε άλλες ουδέτερες φωνές.

Ένα ιδιαίτερο αστυνομικό μυθιστόρημα. Γρήγορο, αγωνιώδες, συναρπαστικό. Και με ένα τέλος....! Λοιπόν ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψη του για το τέλος! Το μόνο σίγουρο είναι ότι διαβάζοντας Μισό δεν πλήττεις.

Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν ΔΕΝ είναι ένα βιβλίο για τον Πάμπλο Εσκομπάρ. Ούτε άλλωστε ισχυρίζεται κάτι τέτοιο. Είναι ένα βιβλίο για ανθρώπους που έζησαν την ταραγμένη αυτή περίοδο της ιστορίας και επηρεάστηκαν βαθύτατα από αυτή. Και μάλιστα είναι ωραίο.

Αρκετά προβλέψιμο και λίγο αδιάφορο. Και τόσο κακογραμμένο που με κούρασε. Δεν αρκεί μόνο η ιδέα τελικά.

Βιβλίο έπος. Εφτακόσιες σελίδες και όμως ο Αραμπουρου δεν σε αφήνει να σηκώσεις το βλέμμα σου από τις σελίδες. Ανατριχιαστικά επίκαιρο και οικείο.