Θα ήταν πιο ταιριαστό ο τίτλος του βιβλίου να παρέμενε ο αυθεντικός «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα». Το έργο αυτό περιέχει τις περισσότερες ψευδείς και ανακριβείς αναφορές σε αποφθέγματα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στο εκδοτικό στερέωμα. Είναι κρίμα να εκδίδονται τέτοιας ποιότητας βιβλία, αλλά ομολογουμένως από το συγγραφέα αυτό δεν θεωρώ πως περίμενε κανείς κάτι πιο χρήσιμο από μία σφήνα για πόρτα.

Πρόκειται για μια ιστορία όπου συμβαίνει μόνο ένα πράγμα, το οποίο λογικά ο αναγνώστης θα το έχει μυριστεί από την αρχή. Δεν υπάρχει μυστήριο, δεν υπάρχει εξέλιξη χαρακτήρων, τα πάντα τελειώνουν όπως ακριβώς άρχισαν, μονάχα που, μέχρι να τελειώσουν, έχουν υπεραναλυθεί οι σκέψεις και τα συναισθήματα της κεντρικής ηρωίδας και τίποτα άλλο. Τυχόν έρευνα είναι φανερό πως έχει γίνει από το ίντερνετ και σε κάποια σημεία είναι εξοργιστικά ελλιπής. Η παρουσίαση στο οπισθόφυλλο καθώς και όλες οι προτάσεις κριτικών και συγγραφέων που γεμίζουν διαφημιστικά το βιβλίο προξενούν απορία. Το μόνο που μου έκανε εντύπωση είναι πως το τελείωσα, αντί να το παρατήσω από το δεύτερο-τρίτο κεφάλαιο, κάτι που σημαίνει ότι πράγματι γράφει καλά και πως η μετάφραση και η επιμέλεια είναι αξιόλογες.

Αν εξαιρέσουμε τις υποτιμητικές για τους ανατολικοευρωπαϊκούς λαούς ιδέες που πηγάζουν από εθνικιστικές ρητορικές και αναπαράγονται σε τακτά διαστήματα (παρέα με τη βεβαιότητα των ηρώων ότι το δικό τους κράτος είναι το κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά το περιούσιο), πρόκειται για μια τυπική αστυνομική ιστορία, γραμμένη στρωτά και με μέτρο, γεμάτη από τρυκ για να σου κρατούν το ενδιαφέρον και από λογοτεχνική άποψη παγωμένη σαν το νορβηγικό χειμώνα.

Δυνατό βιβλίο. Αλλά και δύσκολο. Μην το πάρετε αψήφιστα και μην το διαβάσετε χαλαρά. Θέλει προσοχή και προσπάθεια, για να νιώσετε έστω και λίγα.

Διάβασα γύρω στις σαράντα σελίδες και ήταν σαν να διαβάζω έκθεση. Κάθε σκηνή που παρουσιαζόταν ήθελε μεγάλη προσπάθεια από μένα για να τη φανταστώ και με έκανε να ξεχνάω την επόμενη. Αυτός ο καταιγισμός σκέψεων και συναισθημάτων και η εξαντλητική περιγραφή ακόμα και του μικρότερου βλέμματος δεν βοηθούν στο να δημιουργήσει ο αναγνώστης ένα περιβάλλον στο κεφάλι του και να τοποθετήσει μέσα τη δράση. Χρειάζεται σχεδόν κόπος για να το διαβάσει κανείς και δεν θεωρώ πως αξίζει για μια τέτοια ιστορία. Καλή προσπάθεια, αλλά ανεπιτυχής.

Η ιστορία είναι υπέροχη και το στήσιμο των χαρακτήρων μοναδικό! Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε να περιμένουμε τίποτα λιγότερο από το Φίλιπ Κερρ! Η μετάφραση επίσης είναι εξαιρετική! Αυτό που δεν είναι τόσο καλό είναι η επιμέλεια: υπάρχουν λέξεις με διαφορετική ορθογραφία στην ίδια παράγραφο, χαμένα διαστήματα και αλλαγές γραμμών, εισαγωγικά που ανοίγουν, αλλά δεν κλείνουν ποτέ, υποδιαστολές όπου νά 'ναι, καμία προσοχή στα ερωτηματικά «που», στις εγκλητικές λέξεις κ.ά. Πραγματικά είναι κρίμα, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις περισσότερο από ένα αστεράκι, γιατί το ίδιο το έργο είναι πάρα, μα πάρα πολύ ωραίο!

Όπως και τα υπόλοιπα δύο της «τριλογίας της κρίσης», έχουν καλή μεν πλοκή, αλλά η λύση που εμφανίζεται στο τέλος είναι πολύ χαλαρά δεμένη με την πλοκή (θα μπορούσε δηλαδή άνετα να ανήκει σε άλλη ιστορία). Οι χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι, αλλά ―ενδεχομένως επειδή είναι σταθεροί στα μυθιστορήματά του― οι διάλογοι μεταξύ τους πολλές φορές δεν πείθουν (πια). Υπάρχουν πολλά στοιχεία τα οποία δεν δένουν με τη σημερινή πραγματικότητα: πχ σπάνια χρησιμοποιούνται τα σιντί, δεν αποκαλούνται δισκέτες και δεν υπάρχει μοντέλο αυτοκινήτου Ford Laguna. Δεν είναι κακό βιβλίο, αλλά μπορεί ο κύριος Μάρκαρης να κουράστηκε και συνεπώς να κούρασε.

Τρεις εξαιρετικές νουάρ νουβέλες με καθηλωτική ατμόσφαιρα με ακριβείς ενέσεις πολιτικής ιστορίας, δυνατούς χαρακτήρες και πολύ σφιχτοδεμένη πλοκή! Οι μεταφράσεις είναι πολύ καλές, αλλά δυστυχώς η επιμέλεια είναι απογοητευτική (πχ προστατικές με αύξηση και γράμματα που λείπουν).

Τρεις εξαιρετικές νουάρ νουβέλες με καθηλωτική ατμόσφαιρα με ακριβείς ενέσεις πολιτικής ιστορίας, δυνατούς χαρακτήρες και πολύ σφιχτοδεμένη πλοκή! Οι μεταφράσεις είναι πολύ καλές, αλλά δυστυχώς η επιμέλεια είναι απογοητευτική (πχ προστατικές με αύξηση και γράμματα που λείπουν).

Σπάνια θα διαβάσει κανείς βιβλία πιο δυνατά από του Μούλις. Από την πρώτη παράγραφο τα Στοιχεία δεν σε τοποθετούν απλά στη θέση του ήρωα· σε εκβιάζουν να γίνεις αυτός και να μην το κουνήσεις ρούπι απ' αυτόν το ρόλο, ακόμα κι αν η προσωπική σου ζωή είναι κάτι τελείως διαφορετικό από εκείνου. Ζεις τα συναισθήματά του, βλέπεις με τα μάτια του και κάθε φορά που κάνεις διάλειμμα για να πιεις νερό ή να φας στην πραγματική ζωή, αισθάνεσαι ότι έχεις αφήσει ένα κομμάτι σου πίσω, στις σελίδες. Και στην κορύφωση των τελευταίων σελίδων διαβάζεις χωρίς ανάσα και την πλοκή ―που υπό άλλες συνθήκες θα έβρισκες τραβηγμένη ή απίθανη― αναγκάζεσαι να την παρακολουθήσεις και να τη βιώσεις βαθιά, λες και συμβαίνει σε σένα. Όταν το τελείωσα, χρειάστηκα δύο μέρες μέχρι να μπορέσω να αρχίσω κάτι άλλο, για να βάλω σε τάξη το μυαλό και τη φαντασία μου.