ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΚΑΚΤΩΝ
Μεθυσμένος από το φιλί της νιότης Ξαγρύπνησε Παραμιλώντας αστρικές φωτοβολίδες Κι άλλα τέτοια φουσκωτά λόγια Προβάλλοντας ξεφλουδισμένα φιλμ Στους κάκτους του κήπου. Μεθυσμένος από τις φωνές του μερακιού Πόθησε Μια στιγμή διαφορετική από όλες Μια στιγμή που καρφώνεται, ματιά στο στερέωμα Και παραμένει για πάντα φλογερά αναλλοίωτη. [...] [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΥΦΑΝΤΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Κάθε γενιά αφήνει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στο μεγάλο υφαντό της Ιστορίας. Πόσο εύκολο όμως είναι να συνομιλήσουν δύο γενιές - οι σημερινοί νέοι με εκείνους που έζησαν την Κατοχή, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο; Στο «Υφαντό του Χρόνου», η Μαρία Σταμπούλογλου συνδυάζει την Ιστορία με τη Μυθοπλασία επιχειρώντας να λύσει μια δύσκολη εξίσωση. Θα καταφέρουν οι ήρωές της, παίζοντας με τη φωτιά, να ξεπεράσουν τα ατομικά και κοινωνικά αδιέξοδα της εποχής τους και να χαράξουν τον δικό τους δρόμο; Ή θα γίνουν αυτά συμπληγάδες που θα τους συνθλίψουν; (...
Διαβάστε περισσότερα...

Οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος
Μην ψάχνεις τον νικητή σε λάθος τόπους· ούτε στα πεδία των μαχών θα τον βρεις ούτε στα νοσοκομεία θα τον αντικρίσεις μα ούτε και στους θριάμβους. Γιατί ο νικητής είναι πάντα αυτός που δεν παίρνει μέρος στον πόλεμο παρά μόνο στη διανομή των λαφύρων. [Επινίκιες Στροφές, IV] (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Οι "Έλληνες του Σήμερα" γράφτηκαν μισό αιώνα μετά την Επανάσταση του 1821 και αποτελούν μια εμβριθή ανάλυση του αναιμικού κράτους που προέκυψε από αυτή: της καθημερινής ζωής, των θεσμών, των εσωτερικών καθυστερήσεων και επιτευγμάτων, της θέσης της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό πολιτικό περιβάλλον, των προοπτικών της. Είτε συμφωνήσει, είτε διαφωνήσει κανείς με τις διαπιστώσεις και τις παραινέσεις του συγγραφέα, δεν μπορεί να του καταλογίσει ελλιπή γνώση των θεμάτων που πραγματεύεται, πολλώ δε μάλλον κακή πρόθεση. Αντίθετα, το συγκεκριμένο βιβλίο υπ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΑΜΑ ΒΟΗΘΕΙΑ! ΕΙΜΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ!
«Χρειάζεσαι ένα βραχιόλι»... «Πού τα δικά μας παιδιά να φτάσουν τόσο ψηλά»... «Φανταζόμουν ότι θα με έσωζε ένα ψηλό και όμορφο παλικάρι»... Τα στερεότυπα, οι αγκυλώσεις μιας άλλης εποχής βέβαια αλλά ακόμη επίκαιρες, που τις περισσότερες φορές σφραγίζουν τη μοίρα των ανθρώπων. Το σχολείο που αναπτερώνει («μου άρεσε το σχολείο... μέσα από τα βιβλία αντλούσα δύναμη»), το σχολείο που καταστέλλει («δύο μέρες αποβολή»), το σχολείο που εμπνέει (ο κ. Χαρισούλης , το σχολείο που ισοπεδώνει (η κ. Λύσσα). Ο άνθρωπος που θέτει στόχους για να αγγίξει τ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ;
Είναι η ζωή τέλεια; Είναι ο κόσμος ιδανικός; Όχι, ούτε χρειάζεται για να είμαστε ευτυχισμένοι. Όμως πώς το εξηγείς αυτό σ' ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι σαν την Άσπα; Σε ποια τελειότητα πιστεύει; Ποιο είναι για την ίδια το τίμημα της ευτυχίας; "Γιατί να μην υπάρχει μια εφαρμογή, να την κατεβάζεις και να φτιάχνεις το σώμα σου όπως σ' αρέσει; Ξυπνάω κάθε πρωί και δεν βρίσκω τίποτα να φορέσω. Τίποτα δεν μ' αρέσει πάνω μου. Δεν θέλω να βγω απ' το σπίτι. Θέλω να κρυφτώ μες στις φαρδιές πιτζάμες μου και ν' αναβάλω ολόκληρη τη ζωή μου γι' αργότερα." Ε...
Διαβάστε περισσότερα...

ΧΡΑΚ!
Γιατί χτίζουμε; Για να νικήσουμε τον χρόνο, να γίνουμε αθάνατοι. Υπάρχει ένα ιδιαίτερο είδος αισιοδοξίας κρυμμένο μέσα στο να σχεδιάζεις κτίρια που θα στέκονται για εξήντα και βάλε χρόνια. Μέτρα τις παραδοχές ότι θα υπάρχει κόσμος σε εξήντα χρόνια κι ότι θα τον κατοικούν άνθρωποι, ότι ακόμη θα χρειάζονται να φάνε και να κοιμηθούν και να βουρτσίσουν τα δόντια τους, ότι θα χρησιμοποιούν πόρτες, ότι θα κάνουν οικογένειες. Λίγοι άνθρωποι είναι πιο αισιόδοξοι από τους μηχανικούς. Κι εκεί μέσα κάπου υπάρχει και η ελπίδα ότι δεν θα έχουν λόγο να ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΑΓΡΙΑ ΩΡΑ
Προσευχή Περπατούσα και είδα, σαν άνθρωπος που κοιτά μόνο κάτω, να αποσυντίθενται τα φύλλα του φθινοπώρου. Τα άκρα τους και οι οπές στον τρυφερό κορμό τους αλείφονται από μια κρυσταλλική λευκή πάχνη που επεκτείνεται και τα γλύφει, αναρριχώνται επισπεύδοντας τη φθορά. Όπως και η ζωή σε όλα της που αγαπά. Ευχήθηκα να ήταν έτσι και για τους ανθρώπους. Ευχήθηκα η αποσύνθεση να ήταν τρυφερή και γενναιόδωρη. Να μην παρελαύνει με τρόμο αλλά με δέος. Να σιμώνει τους ανθρώπους ευλαβικά, με λατρεία, να τους αγγίζει με θάμπος. Και όπως ακριβώς το κύ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΓΧΟΛΥΤΙΚΑ
Έγραψα ένα ποίημα σήμερα με λέξεις απλές. Δυο ηλιοτρόπια, ένα ζευγάρι μάτια, ένα κυκλάμινο, μια αμμουδιά ολόχρυση. Τα μάτια σου στέγνωσαν, μα τα δικά μου ακόμη βροχή. Πώς κοιτάς την ομορφιά κατά πρόσωπο; Πώς ξεπλένεις μια θάλασσα με λίγες σταγόνες; Πώς λες όχι και ναι; Και σ' αγαπώ και ιστορίες για έρωτα και θάνατο. Μικρές ζωές κάθε νύχτα, μέχρι να ξημερώσει τις έχουμε ζήσει. Εκείνο το νησί που δεν πήγαμε κι ούτε θα πάμε. Μια κραυγή αγωνίας με λίγη λύπη. Δυο ηλιοτρόπια, ένα κομμένο κυκλάμινο. Ένα ποίημα, το πιο λιτό δώρο του κόσμου. Δεν εί...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΛΑ ΔΕΝΟΥΝ
Η σκόνη θα είναι πάντα εκεί. "Πάντα" και "για πάντα". Όμως έχει την αξιοθαύμαστη ιδιότητα να μπορεί να προσομοιάζει σε γκλίτερ, άρα να μη λιμνάζει σε μια στασιμότητα παντοτινού. Αλλάζει, μεταμορφώνεται, ταλαντώνεται ανάμεσα σε δύο εκφάνσεις, δύο μορφές, δύο υπάρξεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΟΥΤΙ
Κάθε μουσικό κουτί μοναδικό, κάθε νότα μοναδική. Παρόμοια σύμβολα, κρεμασμένα με διαφορετική ακολουθία στο πεντάγραμμο. Η κυρα-Φρόσω ρίζωσε στην ξενιτιά, αλλά δεν παύει να ονειρεύεται την επιστροφή στο νησί της. Η Κλειώ τακτοποιεί την ντουλάπα μετά τον χωρισμό από έναν αυταρχικό σύζυγο. Ο πρόσφυγας από την Εγγύς Ανατολή απαγγέλλει κάθε Τρίτη το Τροπάριο της Κασσιανής. Δεκαεννέα μικρές-μεγάλες ιστορίες, δεκαεννέα πρωταγωνίστριες και πρωταγωνιστές στα μονοπάτια που χάραξαν οι ίδιοι ή άλλοι γι' αυτούς. Κάθε μουσικό κουτί, μια διαφορετική μελω...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΞΙΖΕΙΣ!
Τι παραπάνω θα μπορούσα να πω στους αναγνώστες; Αυτό ήταν το βασικό ερώτημα που με απασχόλησε, όταν πήρα την απόφαση να γράψω το συγκεκριμένο βιβλίο. Ευτυχώς, πήγε γρήγορα περίπατο, γιατί σε διαφορετική περίπτωση ποτέ δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να ξεκινήσω ένα βιβλίο και να το τελειώσω. Υπάρχει κάτι που δεν έχει γραφτεί; Ίσως όχι, αλλά σίγουρα κανείς δεν έχει γράψει με τον δικό μου τρόπο (όποιος κι αν είναι αυτός) ή κανείς δεν έχει γράψει τη δική μου αλήθεια. Αυτό λοιπόν αποφάσισα να γράψω, τη δική μου αλήθεια. Ό,τι βγαίνει από την ψυχή...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΧΟΜΠΙΣΤΡΙΕΣ
Η Τασούλα δουλεύει τα καλοκαίρια ως ωρομίσθια στις αρχαιολογικές ανασκαφές γύρω από την Αριδαία. Τον πραγματικό θησαυρό, όμως, τον ανακαλύπτει ένα πρωί στη βόλτα του σκύλου της: είκοσι έξι μακεδονικά νομίσματα, τέσσερα ζευγάρια ενώτια και ένα ειδώλιο της Αφροδίτης, που όμοιό του από χρυσό δεν έχει ξαναβρεθεί πουθενά! Η αναμέτρησή της με τον πρώην και τον επίδοξο κάτοχο του θησαυρού, αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό, έχει μόλις ξεκινήσει. Ποιος θα είναι ο ρόλος της νεαρής αρχαιολόγου, με την οποία έχει γίνει φίλη στην ανασκαφή; Και ποιος ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΑΛΟΤΣΕΣ
Πριν κάνεις τις γαλότσες σου γλάστρες, περπάτησέ τες. Γλίστρα με αυτές, κάνε τον κόσμο σπλάχνο σου. Όργωσε ουρανούς. Προτού ασπρίσουν η ψυχή και τα μαλλιά σου φρόντισε να έχουν πάρει το χρώμα της φωτιάς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΓΑΠΕΣ ΜΟΥ ΤΕΤΡΑΠΟΔΕΣ
Όταν έφυγαν από τη ζωή τα σκυλιά μας, έμειναν οι φωτογραφίες τους για να θυμίζουν το πέρασμά τους από τη δική μας ζωή. Κάθε φωτογραφία αποτύπωνε τη στιγμή της λήψης, αλλά ταυτόχρονα ζωντάνευε την ιστορία που κρυβόταν πίσω της. Η αναπόληση των ιστοριών αυτών πέρασε σιγά-σιγά στο «χαρτί», σε σκόρπια «φύλλα» δηλαδή στο... συρτάρι του υπολογιστή. Όταν όμως ήρθε στο σπίτι η Λούκα, γάτα αυτή τη φορά, ωρίμασε η ιδέα να μεταφερθούν οι αναμνήσεις και στο πραγματικό χαρτί. Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου θα θυμίσουν παρόμοιες καταστάσεις σε όσους έχου...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΑΠΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ
Όλα κυλούν ξέγνοιαστα στη ζωή της Άννυς, μέχρι την ημέρα που μαθαίνει από τους γονείς της πως θα μετακομίσουν σε άλλη πόλη και έρχονται τα πάνω κάτω. Πώς θα αποχωριστεί τους φίλους και την αγαπημένη της γιαγιά; Τι θα συναντήσει στο καινούργιο σχολείο; Στη νέα της γειτονιά, ο μυστηριώδης κύριος με τα αμέτρητα βιβλία και το άγνωστο ζευγάρι που συναντιέται με τον πατέρα της θα βάλουν το κορίτσι σε μια απρόσμενη περιπέτεια. Παράλληλα η κυρία Γεωργία, η οποία μοιάζει με τη γιαγιά της, χρειάζεται επειγόντως βοήθεια, αλλά και ο Αχμέτ ενθάρρυνση γ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΔΗΓΙΕΣ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΕΠΟΥ
Μπορεί μια αλεπού να λέγεται Αριάδνη και να βγάλει φτερά; Τι δουλειά είχαν οι άνθρωποι στο ηφαίστειο με τις νεράιδες και τα μαγικά πετράδια; Υπάρχει άραγε λαγός που... δεν γίνεται λαγός όταν τον πλησιάσει κάποιος ξένος; Μπορούν οι αξίες της ζωής να χωρέσουν ολόκληρες σε ένα τετράδιο; Σε αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα απαντά το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΛΑΝΤΖΑ
Στο χάρτινο λεκιασμένο τραπεζομάντηλο πάνω στο τραπέζι, μία λέξη ασφυκτιούσε κάτω από το βάρος του καφέ και προσπαθούσε να δραπετεύσει. Ο Αστέριος Ηλιάδης τη βοήθησε, απομακρύνοντας από πάνω της με μία κίνηση το πιατάκι με το φλιτζάνι. Η λέξη επιτέλους ανάσανε και έγινε δύο: Νήσος Κέδρος. "Τώρα μάλιστα" σκέφτηκε ικανοποιημένος ο ντετέκτιβ και ξανατράβηξε μια τζούρα καπνό. "Νήσος Κέδρος· αυτό είναι ένα στοιχείο!" (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΘΕΑΤΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
Σαν το παράπονο που σκαλώνει στο στήθος και ψάχνει τον αναστεναγμό. Σαν το δίκιο που μας πνίγει και ψάχνει ανάσα σε ένα ξέσπασμα. Σαν το άδικο που μας πλακώνει και ψάχνει αχτίδα ελπίδας. Σαν την απόφαση να πούμε "ως εδώ, δεν σφαγιάζουμε άλλα όνειρα". Σαν τον έρωτα που μας καίει και λέμε "χαλάλι". Σαν την αγάπη, που σε ψηλώνει κάθε που τη μοιράζεις και σε ζεσταίνει κάθε που την εισπράττεις. Κάπως έτσι οι προτάσεις, λέξη-λέξη, φύτρωσαν στην ψυχή, πέρασαν στον νου και κατέληξαν στις άκρες των χεριών να αποτυπώνονται στο χαρτί. (Από την παρουσ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΑΡΙΣΜΗ
Επειδή τελευταία το κεφάλι μου πονά και γυρίζει, δυσκολεύομαι να είμαι ήρεμη. Το μόνο πράγμα που με κάνει να μη ζαλίζομαι, είναι όταν έρχεται σπίτι ο Παύλος και βάζει τα σιντί του Χιώτη και του Παπαϊωάννου. Ακούω τις "Περασμένες μου αγάπες" και τον παρακαλώ να το ξαναπαίξει από την αρχή· αυτός μπερδεύει τα κουμπιά, καμιά φορά το βάζει από τη μέση, αλλά δε με πειράζει. Ξαναπιάνω το τραγούδι και η ανακατωσούρα μέσα μου σταματά. Πρώτη φορά είδα δίσκο στη γιορτή της Αγίας Αικατερίνης, αμέσως μετά την απελευθέρωση. Είχε έρθει ένας γύφτος με γρα...
Διαβάστε περισσότερα...