ΔΕΛΦΙΝΙ

Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΒΡΟΧΗ

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΖΑΝ ΝΤ' ΑΡΚ
Η γενιά μας ξεκίνησε καλά. Αποτίναξε το "εγκόσμιο ήθος", τους βασιλιάδες και τους "έξυπνους αρχηγούς". Περάσαμε και περιπτώσεις "τελικών κρίσεων" και δεν ξέρω ακόμα τι άλλο. Τώρα περιμένουμε, χρόνια ολόκληρα, "τις αυγές που δεν έφεξαν ακόμα". Μιλάμε ώρες ολόκληρες για τα ταξίδια μας, τις ανησυχίες μας, για την ελευθερία μας, ακόμα και για τα παιδικά μας χρόνια. Τώρα ζούμε σε μια πολιτεία που πεθαίνει λόγω overdose μοναξιάς και μπόχας. Από καιρό ξέρουμε ότι είμαστε η γενιά που μπορεί να κάνει τα ΠΑΝΤΑ. Ίσως αγαπήσαμε πολύ τη φύση και τα η...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑ ΣΥΝΕΡΓΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗ

ΑΡΧΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΘΑΝΑΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ

Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΩΖΟΥΝ ΚΟΣΜΟ

ΝΤΕ. ΣΑΝΤ

ΑΝΤΟΝΕΝ ΑΡΤΩ

Η ΝΥΧΤΑ

ΘΕΑΤΡΙΚΑ

ΒΕΡΝΕΡ ΦΑΣΜΠΙΝΤΕΡ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΘΕΑ
Ποιος θα ήσαστε σήμερα, εάν εκείνο το απόγευμα είχατε αποδεχτεί την πρόσκληση αντί να την απορρίψετε; Με το ράσο του μοναχού, μ' ένα τσούρμο από παιδιά τριγύρω σας, μέσα στη φρενίτιδα των επιχειρήσεων ή της πολιτικής, συντροφιά με μια άπληστη ερωμένη ή πνιγμένος μέσα στους μαθηματικούς υπολογισμούς, πώς θα ζούσατε; Οι πρωταγωνιστές αυτού του μυθιστορήματος ο Τόμας Διόγνετους, ένας μετριοπαθής πρώην κομμουνιστής, κι ο Γκράχαμ Ράμσεϊ, ένας έμπορος Έργων Τέχνης, γιοι του ενάρετου μαθηματικού Άλφρεντ Διόγνετους, προσπαθούν να ξαναβρούν, στον ε...
Διαβάστε περισσότερα...

ΡΙΜΙΝΙ
Μια ώρα αργότερα, στον αυτοκινητόδρομο του ήλιου, ένιωθα ήδη καλύτερα. Έκανε ζέστη αλλά η ημέρα είχε αρχίσει μ' έναν ήπιο και ράθυμο καλοκαιριάτικο ήλιο που φώτιζε ευχάριστα την κοιλάδα του Πάδου. Άνοιξα το ραδιόφωνο, άκουσα μουσική, άναψα τσιγάρο. Η κυκλοφορία ήταν άνετη και στις δύο λουρίδες. Τα αυτοκίνητα αυτών που έφευγαν για διακοπές ήταν λίγα και τα αναγνώριζες αμέσως, τα περισσότερα με ξένες πινακίδες. Σκέφτηκα τη δουλειά που με περίμενε σε λίγες ώρες. Όλα πήγαιναν καλά μέχρι στιγμής. Κάθε τόσο έπρεπε να αλλάζω τη συχνότητα του στα...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ (ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ)

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ (ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΟΜΟΣ)

ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΣΑΤΕ
Εγώ, είπε, θα μιμηθώ την Γκρέτα Γκάρμπο. Έστω πιο αργά. Στα πενήντα μου. Θ' αποτραβηχτώ. Να μη βλέπω κανένα. Ως εδώ και μη παρέκει. Και την πήραν τα δάκρυα. Κάτι σαν παράπονο. Παράπονο, παράπονο γιατί όλα ήταν λόγια. Πώς ν' αποτραβηχτεί; Πώς ο φτωχός ξαφνικά γίνεται πλούσιος, πώς ο ανάπηρος χωρίς πόδια περπατά, τρέχει και σκαρφαλώνει δίχως τεχνητά μέσα; Πώς ξαναζωντανεύει ένας νεκρός; Είπε όμως πιο δυνατά για να τ' ακούσει. Ήταν κάτι σαν παρηγοριά να τ' ακούσει: - Εγώ, θα μιμηθώ την Γκρέτα Γκάρμπο. Έστω πιο αργά. Στα πενήντα μου. Θ' αποτρα...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ
Όμως αυτό το υπόγειο σε τρομάζει, στις σκοτεινές γωνιές του πίσω από κασόνια, παλιές καρέκλες και σκουριασμένα σιδερικά, κρύβεται εκείνος ο δράκος. Έλα, σου λέει, είμαι ο Θεμιστοκλής, οι καραμέλες γιομίζουν τη χούφτα του. Την πρώτη φορά ξεγελάστηκες, πήγες κοντά του ήταν γλυκός σου χάιδευε τα μαλλιά, ύστερα τους ώμους, πιο κάτω τα πόδια, ύστερα σε κράτησε σφικτά επάνω του, σχεδόν δεν μπόραγες να αναπνεύσεις. Το πρόσωπό του! Εκείνο το πρόσωπο, κατακόκκινο, η ανάσα του βαριά, κάτι σαν μουγκρητό βγαίνει από το στήθος του, κι ύστερα τρέμει, τ...
Διαβάστε περισσότερα...