ΡΙΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΙΑ
"Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ Π.Α. ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΙΑ": Κατηφόρισαν με σκισμένα χιτώνια, με παλιά ντουφέκια δίχως ψωμί στο γυλιό δίχως σφαίρες. Μονάχα με μικρά οργισμένα ποτάμια κλείναν τα περάσματα πίσω τους. Είχαν βαδίσει μήνες και μήνες πάνου σ' άγνωστες πέτρες πάνου στο χιόνι μαζί με τις ελιές τους και τα' αμπέλια τους - άλλος άφησε κει πάνου ένα πόδι ένα χέρι άλλος ένα μεγάλο κομμάτι απ' την ψυχή του καθένας κ' έναν ή πιότερους νεκρούς. [. . .] (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΡΟΧΟΝΟΜΟΣ
Να ρυθμίσεις την κίνηση πράσινο, κόκκινο, πράσινο, κόκκινο, πράσινο, κόκκι- ποια ρύθμιση είπες; - δεν ακούω οι συγκρούσεις, συγκρούσεις οι άνθρωποι βιάζονται αυτό το μέρος, τ' άλλο μέρος - η απόσταση μακραίνει καθώς πλησιάζεις, οι λέξεις φτάνουν καθυστερημένες, δε φτάνουν καθόλου, περιττό να μετρήσεις με το σταγονόμετρο. [?] [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΙΤΑΛΙΚΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ
Άνθρωποι βιαστικοί ξένοι άνθρωποι δικοί μας ξένοι αυτός πιο ξένος αργός κλείνεται στη ντουλάπα κλείνεται στον καθρέφτη ρίχνει τα παπούτσια στον ώμο του φεύγει έχει μια λίμνη μέσα της βλέπει ανάποδα τα σπίτια ανάποδα τα δέντρα το παιδί με τον τροχό τη γυναίκα με το καλάθι αυτός ίσος ο ανάποδος - Στο κάτω μέρος έχει φως. Κατάνη, 27.V.76 (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Η ΠΥΛΗ
Η νύχτα κρατούσε πολύ. Κανείς δεν είχε δει αν υπήρχε πύλη ή αν χτιζόταν. Το κόκκινο είταν έξω στους τοίχους το μαύρο μέσα στα σπίτια. Πόσες και πόσες αποχρώσεις δυσδιάκριτες ανάμεσα στα κύρια χρώματα και οι αποχρώσεις χρώματα - είπε- - να δώσεις την ίδια βαρύτητα γιατί οι άνθρωποι διασχίζουν τις σιδηροδρομικές γραμμές οργισμένοι ή λυπημένοι, βγαίνουν στο χωράφι με τ' αγριόχορτα ο κλειδούχος κοιτάει απ' το μικρό φυλάκιο, τα δυο φανάρια του σβησμένα χάμου στο τσιμέντο πολλά ταξίδια έχει μετρήσει [?] [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΑΡΙΟΣΤΟΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΓΙΟΣ
Να με, λοιπόν, πάλι εγώ, ο Αρίοστος ο Προσεχτικός που, όπως σας είπα, τ' όνομά μου πολύ μου αρέσει, γιατί μ' έναν μικρόν αναγραμματισμό, δηλαδή με τη μετάθεση ενός γράμματος - του μεσαίου "ο" - γίνομαι "Αόριστος", όπως πράγματι είμαι, ή, και με την αφαίρεση αυτού του όμικρον και τη μετατόπιση του τόνου, γίνομαι "Άριστος", όπως επίσης είμαι, και σας το λέω χωρίς την παραμικρότερη δόση μετριοφροσύνης. Ο Ίων, βέβαια, ισχυρίζεται πως είμαι δημιούργημά του, μα δεν καταλαβαίνει (ή δε θέλει να το παραδεχτεί) πως αυτός είναι δημιούργημά μου. Δεν τ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ

ΓΡΑΦΗ ΤΥΦΛΟΥ
Όλοι βιάζονται βιάζονται έχουν πολλά κλειδιά στις τσέπες τους τους λείπει ένα κουμπί απ' το σακκάκι τους ή πιο μέσα κι' εγώ, μη με κρατάς, βιάζομαι, κοντεύει κιόλας μεσημέρι μη με κρατάς σου λέω πρέπει να πάω στην άρρωστη μάνα μου πρέπει με τόνα χέρι μου να της κρατήσω ψηλά το κεφάλι, με τ' άλλο το ποτήρι το νερό. Στο μόνο δέντρο της αυλής, έξω, έχουν κρεμάσει τα παγούρια τους οι τρεις αδιάντροποι στρατιώτες- τα βλέπει απ' το κρεββάτι της, εκεί στο παράθυρο φοβάται θαρρεί πως είναι κομμένα κεφάλια. Πρέπει να της το ξαναπώ «είναι π...
Διαβάστε περισσότερα...

ΧΡΥΣΟΘΕΜΙΣ
Πως έγινε και με θυμήθηκαν; Έμενα κανένας ποτέ δε με θυμάται. Κανένας ποτέ δε με πρόσεξε. Παράπονο δεν έχω. Καλά μου είταν όλα, κ' ίσως καλύτερα έτσι. Ξέρετε, στο πέρασμα του χρόνου, τα πάντα, όσο πικρά ή και τρομερά, μας φαίνονται σαν απαραίτητα, σαν χρήσιμα κι όμορφα μάλιστα. Και τούτο το τραχύ βουνό από πάνω μου είταν μια συντροφιά -μια προστασία σχεδόν,- ντυνόμουν τον ίσκιο του. Λοιπόν, μες από την αφάνειά μου, χαιρόμουν να βλέπω και ν' ακούω. Μπορούσα να ονειρεύομαι ελεύθερα. Είταν όμορφα, αλήθεια - σα νάζησα έξω απ' την ιστορία,...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ
Μεγάλη παγωνιά κείνα τα χρόνια. Τυλίχτηκαν στην τρυπια χλαίνη της πατρίδας και πήρανε των ομματιών τους. Χάθηκαν ανάμεσα σε πέτρες και μεγάλα αγκάθια. Πίσω τους έτρεχε ο αγέρας σκίζοντας βελανιδιές, σημαίες, βραχόβουνα. Κι εμείς, δω πέρα, ακόμη περιμένουμε. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΡΙΤΣΟΣ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΟΓΔΟΟΣ ΤΟΜΟΣ)
Ο χρόνος δε σε φτάνει - άλλοτε περισσεύει μεταφέρεις το ποίημα απ' το 'να δωμάτιο στ' άλλο σαν έναν ολόγυμνο νεκρό - βαριέσαι να τον ντύσεις - τα ρούχα του κρέμονται στη ντουλάπα τα τζάμια σκοτεινιάζουν το ότι είναι τετράγωνα δεν έχει πια σημασία μια ομπρέλα θερινή γίνεται ξαφνικά μια πολιτεία ολόκληρη βγαίνουν ποντίκια απ' τους βόθρους συνεδριάζει η Βουλή παίρνουν ερήμην του λαού αποφάσεις - [...] [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
(Καλοκαιριάτικο απόγευμα. Σε μιαν ερημική ακρογιαλιά του νησιού - ίσως της Λήμνου. Τα χρώματα σβήνουν λίγο - λίγο. Ένα καράβι αραγμένο στο βραχώδη ορμίσκο. Ακούγονται οι φωνές και τα γέλια των ναυτών που λούζονται, γυμνάζονται, παλεύουν, λίγο πιο κάτω. Εδώ, έξω από μια βραχοσπηλιά, διαμορφωμένη σε κατοικία, κάθονται δυο άντρες - ο ένας ωραίος, γενειοφόρος, ώριμος, με αρρενωπή, πνευματική μορφή ο άλλος, γεροδεμένος νέος, με φλογερά, ερευνητικά κ' ερωτικά μάτια. Έχει κάτι απ' τα χαρακτηριστικά του Αχιλλέα, μα κάπως πιο εκπνευματωμένα, σα νά...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟΙΧΟΚΟΛΛΗΤΗΣ

ΟΡΕΣΤΗΣ
Άκου, - δεν έπαψε ακόμη, δεν κουράστηκε. Ανυπόφορη, μέσα σ' αυτή τη νύχτα την ελληνική - τόσο ζεστή, τόσο γαλήνια, τόσο ανεξάρτητη από μας κι αδιάφορη, επιτρέποντάς μας μιαν άνεση - νάμαστε μέσα της, να την κοιτάμε απ' τα μέσα κι από μακριά ταυτόχρονα να βλέπουμε τη νύχτα γυμνή ως τις ελάχιστες φωνές των γρύλλων της, ως τις ελάχιστες φρικιάσεις του μαύρου δέρματός της. [...] (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΡΙΤΣΟΣ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΠΕΜΠΤΟΣ ΤΟΜΟΣ)
ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Α΄. Τούτο το καλοκαίρι, σαν και πέρσι μας ήρθε θυμωμένο. Είναι βαρύ το σακκί του ήλιου στην πληγιασμένη ράχη. Κι οι καρποί μες απ' τα φύλλα δείχνουν σφιγμένες τις γροθιές τους. Δεν ξέρεις καν τι μήνας είναι. Κανένας δεν όργωσε φέτος, κανένας δεν έσπειρε. Δεν ξέρεις καν τι καιρό κάνει. Το καλοκαίρι έχει χάσει το δρόμο του ανάμεσα στους σκοτωμένους κι οι Εποχές κάθονται αμίλητες μες στο βομβαρδισμένο δάσος. Ένα αυτοκίνητο ανοιχτό στον πρωινό δρόμο. Κουβαλάει στην πολιτεία κασόνια με σφαίρες. Έστριψε. Χάθηκε στο σκονισ...
Διαβάστε περισσότερα...

LE CHAUDRON CALCINE

ICONOSTASIS OF ANONYMOUS SAINTS (VOLUME 1)
This work of Ritsos, is it a novel with an emphatic question-mark added by the poet himself? Is it a roman fleuve in the sense of Proust's Remembrance of Things Past? Is it a wild prose-poetic fling in a "sarcastic climate"? Or is it an autobiography of Greece's most human poet, whom Aragon hailed as the "greatest poet of his time"? And what about the strange title? How are the established Orthodox saints, traditionally decorating the panels near the altar, how are they replaced by anonymous human beings? - everyday people from Ritsos' nei...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΙΑ ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΑ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ
ΣΑ ΝΑ' ΡΘΕ φέτος η Άνοιξη κλαμένη. Κάτου απ' τις λεύκες μένει σιωπηλή και δεν κοιτάζει τα παιδιά που παίζουν. Λεπτό φλουρί από φως πρασινωπό γλιστράει στο πρόσωπό της κι ακόμη δεν μπορεί να μας χαμογελάσει. Όμως τα βράδια ένας γρύλλος τραγουδάει ανάμεσα στα σκονισμένα μου βιβλία, και μια πυγολαμπίδα ανάβει το φανάρι της πάνου από τα χαρτιά μου, να γράφω αγρούς με γαλανά λουλούδια και καλαμιές όπου περνούν κοπάδια τρυγονιών. Θυμάμαι τη βρυσούλα του χωριού γιομάτη πολυτρίχια, όταν δοκίμαζα στις μικρές τρύπες του καλαμιού να σφυρίξω το πρώτο ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΩΔΩΝΟΣΤΑΣΙΟ
Ήρθαν ύστερα μέρες μουγγές ξαπλωμένες στα πεζοδρόμια πάνω απ' τους κρυφούς οχετούς με τα σκεβρωμένα παπούτσια τα ξυλοπόδαρα στη γωνιά της κάμαρας σκεπασμένα με σεντόνι - αυτά φορούσε ο εφιάλτης τη νύχτα ως πάνω απ' την κορνίζα της κουρτίνας, κ' οι απεργοί πείνας με το κομμένο λεμόνι στη φούχτα περίμεναν περίμεναν κλείνοντας όλο και πιο βαθιά τα μάτια τους [...] [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

(P/B) DIARY OF EXILE
Yannis Ritsos is a poet whose writing life is entwined with the contemporary history of his homeland. Nowhere is this more apparent than in this volume, which presents a series of three diaries in poetry that Ritsos wrote between 1948 and 1950, during and just after the Greek Civil War, while a political prisoner first on the island of Limnos and then at the infamous camp on Makronisos. Even in this darkest of times, Ritsos dedicated his days to poetry, trusting in writing and in art as collective endeavors capable of resisting oppression ...
Διαβάστε περισσότερα...