ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ

ΤΟ ΧΩΡΙΟ
«δεκαεφτάμισι χρονών έφυγα, ο αδελφός μου ήταν ναυτικός, εγώ τη θάλασσα δεν την ήθελα, τι μπορούσα να κάνω; άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο στο βέλγιο ήταν μια ξαδέλφη μου, είχαν πάει, με τον άντρα της, εγώ πήγα σαν τουρίστας, τουρίστας άπορος είχε δανειστεί ο πατέρας μου δυο χιλιάρικα, και ένα χιλιάρικο που είχα εγώ, ήταν τα εκατό δολάρια που έπρεπε να 'χεις μαζί σου στις δεκαπέντε σεπτεμβρίου του εξήντα τρία πέρασα την ειδομένη με το τρένο μόναχο, κολωνία και μετά βέλγιο» (μιχάλης κ, σελ. 24, από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΙΑ ΨΥΧΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΤΡΑ
A soul inside each stone tossed by the sea. Only the divine waves that wash and sanctify can shake these votaries of the lithosphere crawling toward a bether. Μια ψυχή σε κάθε πέτρα που έχει εξακοντίσει η θάλασσα. Μόνο τα θεϊκά κύματα που λούζουν κι εξαγνίζουν μπορούν να μετακινήσουν τους πιστούς αυτούς της λιθόσφαιρας που έρπουν προς τον βωμό. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ

ΧΑΙΡΕΑΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΡΟΗ
Εγώ ο Χαρίτων από την Αφροδισιάδα, ο γραμματέας του ρήτορα Αθηναγόρα, θα σας αφηγηθώ μιαν ερωτική ιστορία που έγινε στις Συρακούσες. Ο Ερμοκράτης, ο στρατηγός των Συρακουσίων, ο περίφημος νικητής των Αθηναίων, είχε μια θυγατέρα που την έλεγαν Καλλιρρόη. Ήταν κοπέλα θαυμαστή, το καμάρι όλης της Σικελίας. Η ομορφιά της δεν ήταν ανθρώπινη αλλά θεϊκή και όχι κάποιας Νιρηίδας ή νύμφης των βουνών αλλά της ίδιας της Αφροδίτης. Η φήμη για το ασυνήθιστο θέαμα έτρεχε παντού, και μνηστήρες συνέρρεαν στις Συρακούσες, δυνάστες και γιοί τυράννων, όχι μ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΕΡΙΤΤΗ ΟΜΟΡΦΙΑ
"Αλήθεια, είπε ο Θεός να μη φάτε από κανένα δέντρο του κήπου;" άκουσα μια φωνή. Δεν ήταν στ' αλήθεια φωνή ούτε αυτά ήταν στ' αλήθεια τα λόγια του. Δεν ήταν τίποτα απ' όσα εσύ, αγαπημένε μου, είχες ήδη ονοματίσει. Μόνο ένα σούρσιμο στα φύλλα, ράγισμα θαρρείς μέσα στη γη που βάθαινε. Στάθηκα ασάλευτη. Δεν έμοιαζε με τα σίγουρα βήματα του Θεού ούτε με κελάηδισμα ούτε με θρόισμα που ξεθύμαινε ήταν ένας χείμαρρος. Κάτω από τα πόδια μου χείμαρρος, ρεύμα που ξεσήκωνε το χώμα, ένας υπόγειος περιπλανώμενος θίασος πλασμάτων χωρίς ονόματα. Μουσικ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ ΑΝΤΙΝΑΡΚΙΣΣΟΣ
Βαλσαμωμένε μου έρωτα, αγάπη μου πικρή Τί κι αν λουλούδι εγώ και πέτρα εσύ; Ο έρωτας από είδη δε γνωρίζει Πατέρα ποταμέ Μάνα πηγή Μέσα σας πάρτε με ξανά ΝΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΤΩ ΣΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΩ ΜΕ ΑΛΛΑ ΦΤΕΡΑ ΝΑ ΑΝΑ-ΓΕΝΝΗΘΩ ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΠΕΤΑΛΑ ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΣΕΠΑΛΑ ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΡΙΖΕΣ ΠΟΥ Ν' ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΤΑ ΝΕΡΑ (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΟΡΘΜΕΙΟΝ
... Ένας μαινόμενος ταύρος είναι έγκλειστος κάτω απ' τη γη και βρυχιέται - στείλατε τη λατρεία στις κρύπτες; Η παντανησυχούσα φουρτούνιασε, είναι κάτασπρη - Η δυστυχία είναι μια πράξη μεγαλύτερη απ' την πράξη στείλατε αυτή την πράξη στις κρύπτες; Δέπας αμφικύπελλον και αιματηρές βροχές - Κύπελλον άωτον από σπαρτιατικό βασάλτη και αιματηρές βροχές - Δώσ' μου ένα απολέπισμα αυτού του βασάλτη - Βομβεί δε νεκρών σμήνος - θ' ακολουθήσουν την αστραπή. Σπονδείος. Μετανάστευσις του λογικού. Χρειάζεσαι ένα νοητάκι, ένα ζώο-βοηθό. 25.000 π.Χ. η πα...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΟΣ ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ
Νύχτα: όνειρο με σκορπιστά μισόφωτα παράθυρα. Της θάλασσας η καθαρή φωνή. Οι λέξεις που αφανίζονται βιβλίου που αγάπησες... Ω εσείς τροχιές των αστεριών ο έρωτας για τη ζωή! (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ
Πριν από όλα υπήρξε αυτή η πινακίδα στην άκρη ενός δρόμου της Αττικής, με φόντο συκιές θάλλουσες, θροΐζουσες ελιές και μισοτελειωμένα σπίτια, μεταξύ των οδών Σύμης και Τρικάλων στη Ραφήνα και ύστερα οι άλλοι δρόμοι που είχαν ονόματα λιγότερο ξερά γεωγραφικά προσδιορισμένα: Ανδρομάχης, Ομήρου, Φιλοξενίας. Τέλος Νοεμβρίου ο ήλιος που τη φώτιζε πλαγίως εκείνο το απόγευμα, σχεδόν αφηρημένα, χωρίς να τη ζεσταίνει, την είχε ωστόσο ήδη προ πολλού κάψει κι απολεπίσει. Το μήνυμά της όμως παρέμενε ευανάγνωστο, όπως και η διεύθυνση στην οποία παρέπε...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΑΠΟΔΡΑΣΗ

ΜΑΡΑΛ ΟΠΩΣ ΜΑΡΙΑ

ΑΠΑΤΡΙΣ ΥΠΝΟΣ
η ανεξάντλητη αφήγηση των δέντρων αναπαριστά τον ύπνο πως είμαστε δέντρα πως μιλάμε διψασμένα με το νερό θυμούνται να μας ξέρουν τί ν' απέγινε η άμμος τη φύτεψαν να γίνει λάσπη και που τα πρόσωπα όπου μνήμη μας κοιτούν σωπαίνουν και μας μοιάζουν μες στη ρωγμή της πέτρας κατρακυλά ο κόπος ρωτούν μήπως κι αυτή χτυπά σαν καταρρέει η σκόνη αν κάθε που βαραίνει βαθαίνει που πονά αν ερωτά μην είν' φωνή το σχήμα που πάλλει στα θεμέλια κραυγή δική της μην είναι η σιγή η γη σταματημένη άλλωσπως που φώναζε πως γύρναγε πως έβγαζε παράτονη παράπονη πν...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΝΙΚΗ ΣΑΝ ΦΟΙΝΙΚΑΣ
ΣΤΙΣ 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013, όταν η Νίκη κηδευόταν στη Λευκωσία, δεν είχα μπορέσει να βρίσκομαι εκεί. Στην απέραντη θλίψη και ταραχή που ένιωθα από την απώλεια ερχόταν να προστεθεί και ένα απαίσιο αίσθημα μετεωρισμού μέσα στο τρέξιμο του χρόνου, αίσθημα που το υπέθαλπε η ματαίωση του αποχαιρετισμού αλλά και το θίξιμο της τιμής μου, κατά κάποιο τρόπο, για την απουσία μου από τη μεγάλη στιγμή της μετάβασής της. Για μέρες είχα γίνει ένα φάντασμα που φτεροκοπούσε επί ματαίω σ' έναν άμορφο εξώκοσμο. Η πραγματικότητα έλιωνε, υγροποιείτο, γινόταν αδ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΕΡΕΣ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ
Lockdown days, internal, bizarre; COVID-19, restrictive measures. Confined at home since the 24th of March. The need to record the new reality, the thoughts, the emotions, all this made me take to the streets holding a camera. Friday, 27 March 2020. The first outing. I'm breathing. I grab my camera and lenses, along with the 'certificate of movement'. My stomach is tight. On the waterfront, the traffic is non-existent. I stop outside the quarantine hotel, with a soldier on guard duty. The parking lot is empty. On the pier, a winter swimmer...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΔΑΝΙΗΛ ΠΑΕΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Το πλοίο έριχνε άγκυρα, ξημέρωνε, το νησί αχνόφεγγε. Δε διέκρινα καλά τις γραμμές του τοπίου, μάλλον δεν τις αναγνώριζα, σαν πιο χτισμένη μου φαινόταν η πόλη, πιο εκτεταμένος ο ιστός της. Ακόμα και το φόντο πίσω και πάνω από τα όριά της, τις μαλακές πλαγιές του Δίκαιου, περισσότερο τις μάντευα παρά τις έβλεπα. Οι μόνες πραγματικά γνώριμες ήταν οι επάλξεις του κάστρου των Ιπποτών κατά μήκος του βραχίονα του παλιού λιμανιού και που καταλήγουν στη σύγχρονη αποβάθρα, εδώ που αγκυροβολούσαμε. Άλλωστε εντυπωμένη σαφή εικόνα του νησιού από καράβι...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΜΑΝΙΚΑΣ
Η θάλασσα της Μάνικας είχε τα μάτια του φιδιού. Δεν ξόδεψε καλή κουβέντα για κανέναν - δίπλα σε ιαματικές πηγές, σε κρεμαστούς μπαξέδες και στα χοροστάσια, άλλαζε πουκάμισο. Κρυβόταν και κυμάτιζε πίσω από τα συκόφυλλα. [...] [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΖΙΝΤΙΛΙ
«Η Αιωνιότητα. Ο Χρόνος. Το Χάος. Τούτη η νύχτα. Δεν ξέρω πόσο κράτησε ούτε αν την είχα ξαναζήσει κάποια στιγμή στο παρελθόν ή ήταν ένα τρέιλερ από το μέλλον. Ίσως δεν έχει σημασία αν την έζησα πραγματικά ή αν ήταν στ' όνειρό μου που έβλεπα τάχα κοιμισμένος το όνειρο αυτής εδώ της νύχτας., εκεί που πάλευα να τελειώσω την ιστορία που χρόνια βασάνιζε την ψυχή μου.» Περιπέτειες ανθρώπων που βίωσαν μιαν απρόσμενη οικολογική καταστροφή και αποφάσισαν να δραπετεύσουν, να χτίσουν από την αρχή τη ζωή τους τα Σόθιψα, το χωριό τους, είναι το φανταστ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΘΑΛΑΣΣΑ
Σαράντα τόσα χρόνια μετά το 1974, η Κυπριακή Δημοκρατία αποφάσισε να ταυτοποιήσει τα οστά όσων ασθενών του Ψυχιατρείου Αθαλάσσας σκοτώθηκαν κατά τον βομβαρδισμό του ιδρύματος από την τουρκική αεροπορία. Τα ζητήματα, όμως, που προέκυψαν ήταν πολλά. Ζούσαν ακόμα οι συγγενείς τους, ώστε να δώσουν αίμα για την έρευνα; Και αν ναι, θα ήθελαν να συμβάλουν σε κάτι τέτοιο; Αρκετοί μόνιμοι τρόφιμοι είχαν εγκαταλειφθεί και ξεχαστεί στο ψυχιατρείο, ακόμα και από τους δικούς τους, ως αποτέλεσμα των κοινωνικών προκαταλήψεων της εποχής. Και ποια ταυτότητ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΟΡΗ ΑΔΑΜΑΣΤΗ
Οι μέρες πέρασαν πότε από πυκνές σκιές και πότε από φθαρμένα μεγαλεία πέρασαν ψίθυροι φωτός ψαλμοί βροχής και φιδοπουκάμισα της σκέψης εκεί που κάποτε έσταζε λάβα η αλήθεια και μύθοι φλόγιζαν θεμέλια κι ανάσες άκουσα το λόγο της φωτιάς κι αφού με τύλιξε το καύκαλο της πόλης με του καιρού τ' αφηνιασμένο μείγμα ήρθε το κάλεσμα το γέρικο του τόπου φως να μας προστατεύσει και να γίνει πάλι πυκνός, ευοίωνος, προγονικός ρυθμός. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΑΣ
Κάποτε είχε ερωτηθεί η Jacqueline de Romilly, η μεγάλη Γαλλίδα ιστορικός και λάτρις του ελληνικού πολιτισμού, για ποιο λόγο έγραψε βιβλίο με τίτλο Γιατί η Ελλάδα; Απάντησε αποστομώνοντας τους πάντες με το απλό: "γιατί την αγαπώ, και γιατί είναι μοναδική". Με αυτήν τη φράση στο μυαλό αποτολμήσαμε ο Βαρωσιώτης Πέτρος Φιάκκας κι εγώ μια περιδιάβαση στην "ήπειρο" Καρπασία. Γιατί η ήπειρος Καρπασία, η Αχαιών Ακτή, η Ακροτίκη, η "ακροτάτη άκρη" της Κύπρου, εμπεριέχει όλη την Κύπρο, την ιστορία της, την απίστευτη και μοναδική της φύση, τα μνημεία...
Διαβάστε περισσότερα...