ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

ΝΩ
Βρίσκομαι σε μια παραλία, μέσα σε ένα δέντρο, εδώ είναι η θέση μου. Δεν ξέρω ακριβώς σε ποια μορφή και με ποια υλική υπόσταση. Πάντως, βρίσκομαι εκεί που είχα βρεθεί. Πριν, είχα βρεθεί. Βλέπω από μακριά κάτι πλοία και την μηχανή μου. Και θα ήθελα να μείνω εδώ, να δοκιμάσω να μείνω εδώ, αυτό μου ταιριάζει, μου αξίζει να μείνω εδώ και να μιλάω με γυρισμένη την πλάτη, χωρίς φόβο, χωρίς ιδιαίτερη λύπη για ό,τι συνέβη, αν συνέβη κάτι, χωρίς αγωνία για το τι θα προξενήσουν τα λόγια μου, χωρίς ιδέα αν αυτά είναι καινούρια λόγια ή παλιά, να μείνω ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ ΜΑΖΙ
Μονολεκτικοί τίτλοι. Επτά από αυτούς τα θανάσιμα αμαρτήματα. Και μερικά άλλα. Ως το τριάντα. Οι ιδιότητες της γυναίκας που ήταν ο κόσμος. Ο μόνος αφηγητής. Ένας ημερολογιακός μήνας. Ο κατορθωμένος κόσμος σε μια συνέχεια επιστολών. Ο ψεύτικος χρόνος. Μια ιδρυτική πράξη. Από έναν. Η γυναίκα γεννάει τα γράμματα στον κόλπο της. Σαν παιχνίδι. Η διαρκής, επίμονη θάλασσα. Εξίσου ευλογημένη. Σχεδόν χάρτινη. Το νερό του βλέμματος. Δέρμα. Και ο αχρησιμοποίητος τόπος. Το τελευταίο φύλο. Η τελευταία φωνή. Μην κάνεις έτσι, μη φοβάσαι. Ένα βιβλίο είναι ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ
Φράσεις και νύξεις, με αυτοτελή νοήματα ή σκόρπιες, αρνούμενες να αποτελέσουν έναν συμπαγή κορμό, χαραγμένες στον αγνώριστο ουρανό του τίποτα, για ό,τι δεν μπόρεσε, υγρές μες στη στεγνότητα του χαρτιού, που αφορούν κυρίως αυτό που δεν ήρθε, το βρώμικο εκείνου που δεν θέλησε να συμβεί, αλιευμένες όλες τον τελευταίο χρόνο από βιαστικές σημειώσεις σε κόλλες ταβέρνας, σε πακέτα από τσιγάρα, σε ετικέτες κρασιών ανοιγμένων εις υγείαν, χωρίς τη συγκρότηση ενός σημειωματάριου ιδεών, χωρίς τη συγκατάθεση του επώνυμου αφορισμού, χωρίς ποιητική μάσκα...
Διαβάστε περισσότερα...

ΦΩΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Ο ερωτισμός, σύμφωνα με τον Μπατάιγ είναι "η επιβεβαίωση της ζωής μας ως το θάνατο". Ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος γράφει ότι για κείνον που αγαπά και επιθυμεί, το αντικείμενο του πόθου του, αυτό που ο Πλάτωνας αποκαλεί "θείο παραλήρημα", είναι η "διαφάνεια του κόσμου". Μέσα απ' αυτήν επιτυγχάνεται η πλήρης συνειδητοποίηση της εσωτερικής μας αλήθειας, μέσα από την πρόκληση της αφής και της όρασης πραγματώνεται τελικά η γνώση των ορίων της ύπαρξής μας. Αν θελήσουμε να βιώσουμε το άγνωστο και το άρρητο θα πρέπει να πορευτούμε στις παρυφές της η...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΥΦΟΥΣ
Όλες οι γεύσεις μου φορούν σπαθιά Κανείς δεν τολμάει να δοκιμάσει Μόνο κάτι παιδιά Που δεν φοβούνται τη φωτιά Ξαπλώνουν Και σκεπάζονται με τις λάμες τους Ύστερα βγάζουν τα μάτια τους Και τα κρεμούν φυλαχτό Για να βλέπουν τον κόσμο καλύτερα (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΚΟΚΚΙΝΟ
Αυτό το βιβλίο μοιάζει με ένα τελευταίο βιβλίο. Μπορεί και να είναι: Το τελευταίο ίχνος από έναν κόσμο, μια γραφή, έναν άνθρωπο. Είναι όμως και ο ασυγχώρητος πόθος ενός πρώτου βιβλίου. Ή σκέτα, ο πόθος του. Το πρώτο και το τελευταίο, έχουν, ούτως ή άλλως, τα εναργέστερα χαρακτηριστικά. Ας το πω διαφορετικά: Είναι η γραμμή που ενώνει τα κομβικά σημεία μιας δυσοίωνης διαδρομής. Με έναν αναπόδραστο τρόπο. Μια ευθεία γραμμή, λοιπόν. Μόνον. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΕΤΑ
Ό,τι η λογοτεχνία δημιουργεί σαν μετείκασμα της πραγματικότητας, μόνο η ζωή μπορεί να το αντιγράψει και να το χρίσει πραγματικό. Εντολοδόχος αυτής της ασύλληπτης δυναμικής ο συγγραφέας, καλείται να δημιουργήσει εκ του μηδενός, σαν τίποτε να μην είχε προηγηθεί, σαν θεός που εντέλλεται να ποιήσει το α-φύσικο. Υπάρχει ένας κόσμος που οφείλει να καταστραφεί για να γεννηθεί ο καινούριος και θα καταστραφεί μόνον απ' αυτόν. Ο συγγραφέας "γράφεται" και πεθαίνει για να μπορέσει να ζήσει. Ο λόγος του δεν είναι ούτε ζωντανός ούτε νεκρός. Μόνο θάνατος...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΣΠΑΣΕ
«ΤΟΠΙΟ ΖΩΗΣ»: Σκαρφαλώνω σ' ένα όνομα Με πέντε γράμματα Δεν υπάρχουν θεοί εδώ Δύω στο κύμα του Στο ράγισμα των ματιών Στην πιο περιληπτική σου μορφή Έχοντας επίγνωση Της αθανασίας μου Μακριά πολύ Απ' το ανθρώπινο εύρημα Η ζωή συνεχίζεται Με τη συχνότητα της σελήνης Φοράω ένα μακό Που ξεκολλάει τη σάρκα μου Και τη χαρίζει σε σένα Ασυγκίνητα Μπροστά στον γκρεμό Δεν ξέρω πραγματικά Άλλους ήρωες Εκτός Απ' τον εαυτό μου (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ
Τα μικρής διάρκειας αυτά κείμενα, που συνυπάρχουν εδώ σε ίσες ποσότητες με τις ιδέες, το απόφθεγμα, την ποίηση, τον αφορισμό και τον δοκιμιακό λόγο, θέτουν εξαρχής ένα σχεδόν ακαριαίο στοίχημα: Να καταφέρουν να παραμείνουν ανεξάρτητα ειδολογικά, εγκιβωτίζοντας συγγενείς μορφές του γραπτού λόγου εν είδει σπαραγμάτων, και παράλληλα να παρεκτείνουν -όσο μπορούν- την οπτική και το όραμα της γραφής. Με αφετηρία τις πολλαπλές εκδοχές του εγώ που συνωθούνται μέσα στο ίδιο σώμα σαν μεγάλα επάλληλα σύμπαντα, ο Σταύρος Σταυρόπουλος αποκαλύπτει, ανασ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΣΙΩΠΗ, ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΛΕΞΕΙΣ
Η ποίηση του Σταύρου Σταυρόπουλου, σ' αυτό εδώ το όγδοο βιβλίο του, επανεγγράφει στην πιο μεστή εκδοχή της, όλη τη μαγεία μιας διαδρομής που χάθηκε: Ποιήματα που «φωνάζουν» για την ερημιά των λέξεων που απέμειναν, για τη σιωπή του έρωτα που καραδοκεί, που εισβάλλουν στον χώρο και τον χρόνο και διαπερνούν τα πάντα, αναγγέλλοντας το τέλος. Κάτι σαν προανάκρουσμα του κενού, ενώ η ιστορία εκπνέει. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)...
Διαβάστε περισσότερα...