ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ

ΣΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΤΟΥ ΚΗΠΟΥ ΤΟΥ ΠΡΕΣΣΕΛ
Οι τρεις ποιητές Χαίλντερλιν, Μαίρικε και Βάιμπλινγκερ περνάνε ένα φαινομενικά γαλήνιο καλοκαιρινό απόγευμα στο κινέζικο περίπτερο του Πρέσσελ, λίγο έξω από την Τυβίγγη. Στη βούληση του Μαίρικε αποτυπώνεται το καταδεκτικό και προσηνές πνεύμα του ποιητή τεχνίτη, αλλά κι εκείνο του ευσεβιστή λουθηρανού πιστού, αντιθέτως, ο Βάιμπλινγκερ εμφανίζεται ως το κατεξοχήν "πρότυπο της ακατάβλητης νεανικής προπέτειας και της πληθωρικά διογκωμένης δύναμης". Όμως η ψυχή και των δύο δονείται από την αβεβαιότητα της νεαρής ηλικίας τους, ενώ ο θυελλώδης δι...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΝΤΡΟΥΦΥ ΤΟ ΣΑΛΙΓΚΑΡΑΚΙ
Το όνομά μου είναι Άννα. Είμαι το μοναδικό παιδί του Σάββα και της Ήβης. Πήγαινα τότε στην Τετάρτη Δημοτικού και αγαπούσα το σχολείο μου, όμως κάθε εβδομάδα λαχταρούσα να 'ρθει το σαββατοκύριακο για να πάω με τους γονείς μου στο σουπερμάρκετ, στο λούνα παρκ ή στην εξοχή. [...] (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕ ΤΑ 150 ΕΠΙΠΕΔΑ
"ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ": Μπορούσες να διακρίνεις τις ώρες 1520 ακριβώς από την πλημμυρίδα του φωτός τα άνθη είχαν λυγίσει τη μέση τους η γη δεν ήταν παρά μόνο κοντά κι εκείνη βρισκόταν ήδη τόσο μακριά που θα την άγγιζες έστω και μέσα από τη σχισμή στα κάγκελα ενώ είχε προλάβει να απορρίψει λέξεις όπως επιστροφή, ερημιά, επωδός και δεν θα σε γνώριζε. Είχε άλλες: εκόμα, εσφαλώς, ερμονία σε λίγο ο δρόμος θα ξεφόρτωνε οχήματα ο ουρανός θα ξεφόρτωνε άστρα ο λόφος θα ξεφόρτωνε βουνά το χρέος θα ξεφόρτωνε ανθρώπους η γη θα ξεφόρτωνε την κίνησή...
Διαβάστε περισσότερα...

ΘΕΛΚΤΗΡΙΑ ΕΡΩΤΟΣ
ΕΡΩΤΟΔΟΥΛΗ Γλυκέ μου κύριε, αφέντη και δεσπότη μου, υπάκουη και ήσυχη κυρά στα πόδια σου προσπέφτω απ' την αυγή έως το σούρουπο. Μα την νύχτα μαινάδα κι αμαζόνα σου, εξώλης και προώλης... [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΦΙΛΟΘΕΑΜΩΝ
ΓΡΑΝΑΔΑ Στο τρίλοφο γυρνάς σαν μια μιγάδα Τα δυο σου χείλη στα ποτάμια ξεδιψάς Έχεις το βλέμμα "Τεθλιμμένης Παναγιάς" Στο χέρι ρόδα και ασήμι απ' τη Γρανάδα. Κόκκινη πέτρα σου χαρίζουν. Δεν μιλάς. Είναι η σιωπή σου απ' την τέχνη της Αλάμπρα Και στο λαιμό εκείνη η γυάλινή σου χάντρα Σε στιγματίζει πάντοτε όπου κι αν πας. Λόφος των ξένων. Η δική σου διαδρομή. "Ποια γη ηρεμεί τον ξένο σαν πεθάνει;" Πάλι η σκέψη ενώ κοιτάς το Σιντριβάνι Με τα Λιοντάρια να κυκλώνουν την πηγή. Παντού ηχούνε του Tarrega οι "Αναμνήσεις" Εδώ, στο Νότο, ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΥΝΓΚΑΡΕΤΙ: ΕΙΚΟΣΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΕΚΔΟΣΗ, ΕΛΛΗΝΙΚΑ - ΙΤΑΛΙΚΑ)
ΙΔΙΟ ΜΕ ΣΕΝΑ Φεύγει το χιόνι, μοναχό Στην αγκαλιά της νύχτας. Κάποιο φως φαίνεται Από μακριά, από τα σπίτια. Στην απόλυτη νύχτα Οδεύει ο καπνός στο βυθό της θάλασσας. Μένει μόνο, το ίδιο με σένα, Μια μικρογραφία που χάνεται... Ανανεώνεται... [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΚΕΛΑΗΔΙΣΤΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ
"Η ΛΕΞΗ": Ψηλά το σελάγισμά της: μοιράζει συλλαβές, λέξεις κι άλλες λέξεις. Πιο κάτω τριγυρνάμε εμείς. Ελάχιστοι ανάμεσά μας τη βλέπουν. Ζουν καλά. Προχωράνε παραπέρα. (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΚΑΙ Η ΛΗΘΗ
Ο Κ., ΕΝΑΣ ΠΡΩΗΝ πωλητής όπλων, μετά τον εγκλεισμό του στο ψυχιατρείο, νιώθει διαλυμένος από τις τύψεις του παρελθόντος. Μια σκοτεινή πολιτεία, ένα ονειρικό νησί. Η δίψα για εξουσία που δεν γνωρίζει κανένα ηθικό φραγμό. Η απάθεια της κοινωνίας που γίνεται συνένοχη στον παραλογισμό για να δικαιολογήσει τη δική της ασύνειδη υπόσταση. Τελικά τι εξεγείρεται; Η πραγματικότητα ή η επιθυμία μας για εκδίκηση; Το βιβλίο αυτό είναι η συνέχεια της νουβέλας "Η έρημος και η ζούγκλα". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΥΛΙ Τ' ΑΗΔΙΟΝΙ
Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε σε κάποιο τόπο μακρινό ένας βασιλιάς, που με τα καλά ή με τα άσχημα, δεν ξέχναγε ποτέ να ευχαριστεί κάθε πρωί τον ήλιο. Ήταν ένας σοφός και υπερήφανος άνδρας, και όπου κι αν βρισκόταν, σκόρπαγε το φως. Όταν όμως έγινε εκατό χρονών, έπεσε βαριά άρρωστος. Ο πυρετός του, που κρατούσε μήνες, δεν έλεγε να πέσει. Όλα έδειχναν ότι οι ημέρες του ήταν μετρημένες. Η αρρώστια που τον βασάνιζε είχε μολύνει τελευταία και τους πνεύμονες. [...] (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
Ο ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ (1950-1972) διέφερε σχεδόν ριζικά από εκείνον της δεύτερης περιόδου, ο οποίος ξεκίνησε το 1972 και διήρκησε έως το τέλος του εικοστού αιώνα. Οι δύο αυτοί μεταμοντερνισμοί διακρίθηκαν ως εξής: Ο πρώτος αποτέλεσε μια άκρως δημιουργική μεταστροφή, όντας εξέλιξη του μοντερνισμού, ενώ ο δεύτερος συνέτεινε στη μορφική διαπλάτυνση των εσωτερικών ενστάσεων του πρώτου. Η παράφορη πίστη στην οργανική μεταβατικότητα ήταν εκείνη που κατέστησε τον μεταμοντερνισμό της πρώτης περιόδου κορυφαίο, τόσο σε σχέση με το π...
Διαβάστε περισσότερα...

26 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Η γλώσσα είναι κάτι που πάντοτε με συνέπαιρνε. Η γλώσσα είναι ένα πράγμα που με διέφθειρε. Η γλώσσα είναι κάτι που μου χάρισε μορφή. Η γλώσσα είναι κάτι που κατέστρεψε τη μορφή μου. Γι' αυτόν τον λόγο είμαι ποιητής, πιθανότατα διότι είμαι πολύ ευαίσθητος με τη γλώσσα - σωστή ή λάθος, της κλείνω το μάτι. Αδιαφορώ και περιφρονώ τη γραμματική, η οποία πνέει τα λοίσθια, μα είμαι μέγας αναγνώστης των λεξικών και αν η ορθογραφία μου δεν είναι και τόσο σίγουρη, είναι γιατί δίνω ιδιαίτερη προσοχή στην προφορά, στην ιδιοσυγκρασία της ζωντανής γλώσσ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΑΟΥΝΤ: 32 ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ Μια δόση ψύχρας μες στη φθινοπωρινή βραδιά - Βγήκα έξω, και είδα το πορφυρό φεγγάρι να γέρνει σε έναν φράχτη σαν ένας αγρότης με κοκκινισμένο πρόσωπο. Δε στάθηκα να μιλήσω, μα κούνησα το κεφάλι, και τριγύρω υπήρχαν τα μελαγχολικά αστέρια με πρόσωπα λευκά σαν των παιδιών της πόλης. (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ
το παρατσούκλι (παππούς Αντώνης) απ' του μπαμπά μου τον μπαμπά μου δόθηκε το όνομα (όμως εγώ νομίζω κι άλλα)· κι ένα παρατσούκλι (γέλια που κάναμε μικρά!), δικό του χρόνια πριν, μου το κοτσάραν ένα καλοκαίρι (έτσι πως κάνουν στα χωριά). κι όλες οι γιαγιάδες, Αντωνάκη, μου φωνάζαν, ίδιος είσαι ο παππούς σου, ίδιοι είστε, μια κοψιά! πώς θα 'τανε (το σκέφτομαι συχνά πυκνά) άραγε ο παππούς; πώς θα 'ταν έξω από τη φωτογραφία πώς θα 'μασταν ο ένας τον άλλον αν προλαβαίναμε στα ζωντανά; [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΧΛΟΗ
Τα γκολ Η γλώσσα είναι αενάως ένας λάθος δρόμος. Παδιόθεν ένας λίθινος τρόμος απέναντι στο ηλιοβασίλεμα σκέφτομαι. Μετά τον θάνατο όμως είναι μόνο δυνατή η ομιλία. Μοναχική η θέση του τερματοφύλακα. Ή μήπως ανθρώπινη; Απάνθρωποα αθάνατη θα έλεγα. Ταχυδρόμος στην γραφή δεν υπάρχει. Οφείλουμε να συνεχίσουμε να ομιλούμε. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

16 ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Σήμερα, στις απαρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, ο Ουίλιαμ Μπλέικ παρότι είναι ένας από τους πιο διάσημους ποιητές της Ευρώπης, εξακολουθεί να παραμένει στην λογοτεχνική περίμετρο, ή μοιάζει να περισσεύει, μ' έναν πράγματι παράδοξο τρόπο: οι αναγνώστες του είναι αμέτρητοι μα η ποιητική του επίδραση μοιάζει σχεδόν ανύπαρκτη. Πρωτίστως γιατί ο Μπλέικ συστήνεται απλά σαν ένας μεταφυσικός και παράδοξος οραματιστής που εξέφρασε ένα σημαντικό κομμάτι του πνεύματος της γοτθικής κουλτούρας. Ο Ουίλιαμ Μπλέικ όμως δεν ήταν τίποτε άλλο από ένας μελλον...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΠΛΕΖ ΣΑΝΤΡΑΡ
Ένας από τους απτόητους εκείνης της εποχής, και πιθανόν ο πιο σημαντικός, ήταν ο Μπλεζ Σαντράρ. Ο Σαντράρ που προέκτεινε το βάθος της γραφής και το μετέτρεψε σε ύψος, ο Σαντράρ που ξεμπρόστιασε την αφήγηση, ο Σαντράρ που αποκάλυψε μία μέχρι πρότινος απόκρυφη ποιητική διαχρονικότητα, η οποία δεν αναζητούσε λύσεις, αποτελούσε λύση. Ένας λογοτέχνης που δεν παραβίασε ανοιχτές πύλες, πιστεύοντας πως ένας ορισμός του απολεσθέντος «κέντρου» θα μπορούσε να αποκαταστήσει το ανθρώπινο δράμα. Ένας ποιητής που δεν ήρθε για να δώσει, αλλά για να δοθεί....
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Σε μια φωτιά καίμε τα ποιήματα λέξεις που δεν έχουν αξία πια Οι στιγμές που σβήσανε τα κύματα ξαναζούν ως δάκρυα στη στεριά Η νύχτα λυτρώνεται μες στην ξαστεριά σέρνει όμως τα βήματα βαριά [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΥΤΑ ΕΓΙΝΑΝ ΧΤΕΣ
"ΓΙΑ ΤΡΙΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ": Για τρία κορίτσια πέντε χρονών, που στροβιλίζονται, με τα χέρια ανοιχτά, γρήγορα, πιο γρήγορα, ακόμα πιο γρήγορα, και τα μαλλιά τους στον αέρα, σε κάθε κοτσίδι μια πλαστική πέτρα, και τα μαλλιά τους στεφάνι, για τρία κορίτσια στεφανωμένα κοτσίδια, γέλιο και ξανά γέλιο, τρεχάλα και στρόβιλος. Κοιτάζω τα χέρια τους και τις άκρες των δακτύλων μου, νιώθω την ένταση στις κλειδώσεις τους. Μικρά κορίτσια με βαριά κοτσίδια. Μικρά βαρίδια. Γύρνα, γύρνα, γύρνα κι άλλο, μέχρι να δεις τον κόσμο ανάποδα και μέσα στην όλη αναμπουμπο...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΣΤΡΟΦΕΣ ΚΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ
Να αφαιρείσαι, να μοιράζεσαι να κόβεσαι σε χίλια κομμάτια. Αυτό λέγεται πρόσθεση, άνθρωπε. Θολή καρδιά, βούρκο αντικρίζεις ή το καθαρό νερό; Πρόσεξε μονάχα το "ησύχασα" να μην σημαίνει "σάπισα", αλλά "άνθισα". Έτσι, να μη σωπαίνεις. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ ΣΥΝΩΝΥΜΗ ΤΗΣ ΕΥΤΕΛΕΙΑΣ
Το νεοελληνικό φαινόμενο εδράζεται μόνιμα και διαχρονικά από συστάσεως του ελλαδικού κράτους σε μια νομοτελειακή πραγματικότητα η οποία προσδιορίζεται από ένα σχήμα ανεξάντλητων αφετηριών. Οι τελευταίες εγκαινιάζονταν κάθε φορά όταν το προηγούμενο αδιέξοδο είχε πλέον ολοκληρωθεί. Έτσι, σχεδόν πάντοτε, όταν διατυμπανιζόταν μια "νέα εποχή" και μια "νέα αφετηρία", συνέθεταν το γεγονός εκείνο το οποίο υποτροπίαζε ώστε να καταλήξει σ' έναν φαύλο κύκλο εσωτερικών και εξωτερικών εξελίξεων και αναταράξεων για να επανέλθει αργότερα με μια καινούργι...
Διαβάστε περισσότερα...