ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ

ΡΑΙΑΝ ΚΑΙ ΝΟΥΡ Ή ΝΟΥΡ ΚΑΙ ΡΑΙΑΝ
Τα θεατρικά έργα που απευθύνονται σε παιδικό και εφηβικό κοινό έχουν όλα τα χαρακτηριστικά ενός δραματικού κειμένου, τα οποία το διαφοροποιούν από ένα αφηγηματικό ή ποιητικό. Απαιτούν όμως και μια διαφορετική προσέγγιση, που χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη ευαισθησία και γνώση των παιδαγωγικών παραμέτρων και των γνωρισμάτων του κοινού των ανήλικων θεατών, στους οποίους η δραματουργία αυτή απευθύνεται. Η ενδιαφέρουσα πλοκή με τις ανατροπές που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον των παιδιών, το χιούμορ και οι αστείες καταστάσεις, η αρμονική και ολόπ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΤΕΛΛΑ
Ένας μεσαιωνικός μύθος περιγράφει την επιστροφή ενός σταυροφόρου από την αιχμαλωσία, του κόμη Ερνστ φον Γκλάιχεν, ο οποίος είχε ξεκινήσει το 1227 για τους Αγίους Τόπους, αφήνοντας στον πύργο του τη σύζυγο και τα δύο παιδιά του. Εκεί αιχμαλωτίστηκε και έμεινε πολλά χρόνια σκλάβος ενός Σαρακηνού σουλτάνου. Η ωραία κόρη του σουλτάνου όμως τον ερωτεύτηκε και του υποσχέθηκε να τον ελευθερώσει, με τον όρο να την πάρει ύστερα μαζί του. Κατάφεραν να ξεφύγουν και να φτάσουν με πλοίο στη Βενετία. Ο κόμης πήγε αμέσως στη Ρώμη, όπου ο Πάπας βάπτισε τη...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΓΡΙΟΣ ΣΠΟΡΟΣ
Με μισές αλήθειες οι λαοί καλλιεργούν και θρέφουν τις εθνικές τους προκαταλήψεις. Μέσα σ' ένα περιβάλλον εθνικής αυταρέσκειας, οι εθνικές προκαταλήψεις, απαλλαγμένες από ατομική συνείδηση και συναισθήματα, αποκτούν τη σκληρότητα ενός λαϊκού κατηγόρου. Κανένα ελαφρυντικό δεν γίνεται δεκτό. Έτσι η απλούστευση των κατηγοριών αποκτά μια ιδιαίτερη τεχνική, και η γενίκευση γενικεύεται ως κανόνας. Φταίχτες είναι οι άλλοι. Από αντίδραση λοιπόν στις κατηγορίες αυτών των προκαταλήψεων, ίσως προκατειλημμένος κι εγώ, τοποθετώ συνειδητά τα πρόσωπα του ...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο βασιλιάς Ληρ
«Πλεκτάνες, δόλος, όλεθρος, απάτες. Μ' αυτά μαζί πηγαίνουμε μέχρι τον τάφο. Καλό δεν πρόκειται να δούμε... Ποτέ, ποτέ.» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Στην ουσία, όλο το έργο δεν είναι παρά μια περιπλάνηση ενός υπέργηρου «βιβλικού» βασιλιά, που μονολογεί και καταριέται μέσα σε μια άγρια καταιγίδα και μια αφιλόξενη φύση, κατοικημένη από πλάσματα εξίσου κατατρεγμένα, αλαφροΐσκιωτα, περιθωριακά. Οι ένθετες προζαϊκές σκηνές που συγκεκριμενοποιούν και ορίζουν τη βασική πλοκή παρεμβαίνουν απλώς ως διαλείμματα σκληρότητας και φ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗ
Η προπολεμική Θεσσαλονίκη, περισσότερο μέσα από μυθικές μνήμες και διηγήσεις παρά στον ρεαλισμό της. Η ανατολίτικη και ευρωπαϊκή ατμόσφαιρά της. Τα «μέγαρα» και οι παράγκες της. Οι Εβραίοι. Οι Φραγκολεβαντίνοι. Οι πρόσφυγες. Οι φυματικοί. Οι καπνεργάτες. Το Λεμπέτ. Το επταπύργιο. Η ομίχλη, η υγρασία του λιμανιού. Οι λιακάδες και οι παγωνιές της. Το έργο διαδραματίζεται μια παγωμένη παραμονή Πρωτοχρονιάς. Είναι αργά. Δυο γυναίκες ετοιμάζονται να δεχτούν τους καλεσμένους τους στο σπίτι τους, που είναι και μαγαζί ειδών πολυτελείας. Διαφέρουν ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΝΤΟΝΙΟ Ή ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ
Ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο. Φωτισμός που δίνει την εντύπωση ομίχλης, τα έπιπλα είναι αθέατα ή μοιάζουν με ακαθόριστους όγκους και είναι σαν να βρισκόμαστε σε ύπαιθρο. Η σκηνή μένει άδεια λίγα δευτερόλεπτα. Ξαφνικά, ρυθμικοί ήχοι ταμπούρλου. Έπειτα, μακρινή ριπή πολυβόλου. Σιωπή. Μπαίνει ο Γέρος. Φορά ένα μαύρο αμπέχωνο κουμπωμένο ως τον λαιμό κι ένα μακρύ μαύρο κασκόλ. Κρατά μια λάμπα θυέλλης. Προχωρεί με μικρά, σπασμωδικά βήματα. Περπατά πάνω κάτω, σταματά σαν να ψάχνει κάτι. Ανασηκώνει τη λάμπα για να δει καλύτερα, περιεργάζεται τους χώρους...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΤΕ

Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ
Το κίνητρό μου για να μεταφράσω αυτό το αριστουργηματικό έργο του Σαίξπηρ βρίσκεται κατά έναν παράξενο τρόπο στο τέλος του έργου, στον επίλογό του. Έναν επίλογο που απευθύνεται ξεκάθαρα στο κοινό της παράστασης. Ειπωμένος από τον Πρόσπερο. Όχι από τον ηθοποιό που τον υποδύεται, αλλά από τον χαρακτήρα του έργου που δεν έχει εγκαταλείψει τον ρόλο, εξακολουθεί να είναι αδιαμφισβήτητα μέσα στην αφηγηματική του κατασκευή, κομμάτι της, εκεί στο έρημο νησί της μαγείας και της μοναξιάς, έχοντας όμως ταυτόχρονα συνείδηση της παρουσίας του κοινού. Έ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΡΦΑΝΑ
Το βάθος του κοινωνικού προβληματισμού και το εύρος των συνδηλώσεων που γεννούν στον αναγνώστη-θεατή η επαφή με τα Ορφανά είναι τα στοιχεία που κάνουν αυτό το αριστουργηματικό δραματικό κείμενο του Ντένις Κέλι να παραμένει, σχεδόν δεκαπέντε χρόνια μετά τη συγγραφή του, τραγικά επίκαιρο. Με φόντο τις δυσλειτουργικές ενδοοικογενειακές σχέσεις, το έργο κρύβει στον πυρήνα του έναν πολυδιάστατο κριτικό στοχασμό απέναντι στις έννοιες "ασφάλεια", "προστασία", "συνείδηση", "αποδοχή του διαφορετικού". Αποδεικνύεται διαχρονικό έδαφος γόνιμου επαναπρ...
Διαβάστε περισσότερα...

Μ.Ε.Μ.
Στα χρόνια του Σερν το Μ.Ε.Μ. είναι το σωματίδιο για τον Έρωτα. Πάνω από Φύλα. Και Σώματα. Και Πλάσματα. Το ίδιο Ωδή, Ύμνος και Θρήνος του εαυτού Του. Του Ίδιου προς το Ίδιο. Του Ίδιου προς το Άλλο. Το Μ.Ε.Μ. είναι το Σωματίδιο του Θεού που παραμένει αδιάσπαστο. Από τον Έρωτα. Για τον Έρωτα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο) Το δύσκολο έργο του ποιητή συνίσταται στο να συνδυάσει σκέψη και ποίηση. Και μάλιστα, με τρόπο απλό. Ασκούμενος στην απλότητα ο ποιητής μπορεί να γίνει μύστης. Πώς όμως με τρόπο απλό να ανοίξει κανείς στη φυσική το...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΓΛΑΡΟΣ
Ο Γλάρος είναι το πλέον σηματοδοτημένο φορμαλιστικά έργο του παγκόσμιου θεάτρου. Η εμβληματική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας του 1898 με την σκηνοθεσία του Κωνσταντίν Στανισλάφσκι υπήρξε η πρώτη σκηνική εφαρμογή της κλασικής πια υποκριτικής μεθόδου που έμεινε στην Ιστορία του Θεάτρου ως η Μέθοδος Στανισλάφσκι και η οποία κυριάρχησε στο παγκόσμιο θέατρο του 20ού αιώνα. Ξεκίνησα να μεταφράζω το έργο έχοντας την υποψία πως ο Γλάρος είναι κάτι μεγαλύτερο από τη Μέθοδο Στανισλάφσκι, της οποίας ο ρεαλισμός μου προκαλούσε -ειδικά για αυ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΗΔΕΙΑ / ΜΗΔΕΙΑΣ ΠΑΤΟΥΣΕΣ, ΜΗΔΕΙΑΣ ΜΠΟΥΡΚΑ, ΜΗΔΕΙΑΣ ΠΟΛΕΙΣ
Αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμωρία μου: να μην τιμωρούμαι. Αλίμονο στον επόμενο που θα βρεθεί στον δρόμο μου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Η τριλογία Μήδεια περιλαμβάνει τα θεατρικά έργα Μήδειας Πατούσες, Μήδειας Μπούρκα, Μήδειας Πόλεις. Πρόκειται για τρία έργα, καθένα από τα οποία έχει μια ξεχωριστή θεατρική αυθυπαρξία και σημασία. Το Μήδειας Μπούρκα γράφτηκε το 2010 και παρουσιάστηκε στο Θέατρο Επί Κολωνώ (Αθήνα, 2014), στην 1η Πλατφόρμα Μονοδράματος (Πάφος, 2016), στο Εθνικό Θέατρο Αλβανίας (Τίρανα, 2016), στο Teatrit ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΗΔΗ
Διαβάζοντας το αριστουργηματικά δομημένο κείμενο του Ζουζέπ Μαρία Μιρό (κάθε φορά που το διαβάζω ή το βλέπω στη σκηνή ανακαλύπτω κάποιο νέο στοιχείο που αναγεννά τον θαυμασμό μου γι' αυτό το έργο), διαπιστώνουμε ότι ούτε η "πέτρα του σκανδάλου", ο μικρός Άλεξ, ούτε οι γονείς του εμφανίζονται ως dramatis personae στην ιστορία, ούτε διαδραματίζουν κανέναν ρόλο στη μετέπειτα εξέλιξή της. Η εκκωφαντική απουσία τους δεν είναι βέβαια τυχαία. Είναι τα μόνα άτομα που διακρίνονται από τον όχλο που σχηματίζουν οι υπόλοιποι γονείς. Το παιδί τους, ο Ά...
Διαβάστε περισσότερα...

Κακούργα πεθερά
Να ξέρεις, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ' την ταμπέλα που σου βάζουνε. Στο τέλος, ζεις μόνο για να πληρώνεις την ταμπέλα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΓΩ ΘΑ ΣΟΥ ΜΑΘΩ ΠΟΥΛΑΚΙ ΜΟΥ
κάθε μέρα εφευρίσκω και από μία νέα θρησκεία μήπως τυχόν την ασπαστείς και συναντηθούμε σε καμιά εκκλησία (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΧΩΡΙΣΕΙ...
Πολλά χρόνια πριν, στις Σέρρες, ο καλύτερός μου φίλος μού είχε πει: "Εσένα το ταλέντο σου είναι να μαζεύεις κόσμο, να κάθεσαι στο κέντρο και να τους λες ιστορίες. Δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει αυτό επάγγελμα, αλλά μακάρι να το καταφέρεις". Ακολούθησα τη συμβουλή του. Ξεκίνησα να διηγούμαι ιστορίες, μέσα από τηλεοπτικά σενάρια. Στην πορεία, όμως, ανακάλυψα πως περισσότερο από το να διηγούμαι μια ιστορία, να φτιάχνω την πλοκή και να καταστρώνω εκπλήξεις, που θα ξαφνιάσουν τον θεατή ή τον αναγνώστη, μου άρεσε να δημιουργώ τους ήρωες. Να αποφασ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΡΑΚΙΝΑΣ: ΦΑΙΔΡΑ
Η κλασική γαλλική τραγωδία αποτελεί τον θρίαμβο μιας καθαρά τραγικής συγκίνησης. Ο Κορνέιγ (PIERRE CORNEILLE, 1606-1684), αφήνοντας βαθμιαία πίσω του το πνεύμα του μπαρόκ, καλλιεργεί στις δραματικές του συγκρούσεις το μεγαλειώδες και το υψηλό, και ο Ρακίνας (JEAN RACINE, 1639-1699), βαθύς μελετητής και θαυμαστής των αρχαίων Ελλήνων τραγικών, ιδίως του Ευριπίδη, επιχειρεί να ενσαρκώσει το ιδεώδες του καθαρού, του απόλυτου τραγικού, διαφοροποιούνται δηλαδή από το προγενέστερο παθητικό και δραματικό στοιχείο. Η τραγικότητα εμπεριέχει ασφαλώς ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ: ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ
Ο Ιππόλυτος, δραματουργικά, είναι ένα έργο "σπασμένο" σε δύο κομμάτια. Το πρώτο θα 'λεγε κανείς πως ανήκει στην "Αφροδίτη-έναρξη" και το δεύτερο στην "Αρτέμιδα-έκβαση". Στη μέση τέμνει το δράμα η αυτοκτονία της Φαίδρας. Μέχρις εκεί, διαποτίζει τα πάντα το ευώδες δηλητήριο της θεάς που μείζον γίγνεται θεού - της ίδιας, δηλαδή, της Μητέρας Φύσης. Όλα συντελούνται κάτω από την εναρκτήρια σκιά του σκαιού λόγου της που ενσπείρει το πάθος και το κάνει να γεννήσει το άνθος του Κακού μέσα στον Οίκο του Θησέα. Θεολογικές αναφορές στον θεό Έρωτα, μυ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ
Η Σονάτα των φαντασμάτων που ο Στρίντμπεργκ έγραψε για το οικείο θέατρό του, για μια μικρή σκηνή με μόνιμους συντελεστές, για περιορισμένο αριθμό θεατών, στην παραγωγή του Εθνικού ξεπέρασε το αυστηρό πλαίσιο που έθεσε ο συγγραφέας για τα έργα δωματίου και αντιμετωπίστηκε ως «εκκωφαντική έκρηξη». Με τα πρόσωπα να ζουν μόνο «στη φαντασία και στο ασυνείδητο». Η πρόταση του Χουβαρδά ήταν για τη δεκαετία του 1980 τολμηρή και ενδιαφέρουσα, αν και σε κατοπινές παραγωγές, νέοι σκηνοθέτες, κυρίως στον βορρά, αντιμετώπισαν τη "Σονάτα των φαντασμάτων...
Διαβάστε περισσότερα...

Κανένα φτυάρι δεν έθαψε την άνοιξη
Δώσε ψίχουλα κι ας πεινάω Μόνο μη με πεις ψυχούλα Όλα τα υποκοριστικά από αναίσθητο στόμα Γίνονται μανταλάκια για να κρεμάμε μουσκεμένες μεγαλοστομίες (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...