ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ (1944. θεατρικός συγγραφέας)

ΦΑΕΘΩΝ

ΑΙΩΝΙΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ
ΚΥΚΝΟΣ Τίποτα δεν είναι όπως πριν Τα σκοτεινά χρόνια είναι πίσω μας Ο τρόμος και η πίκρα δεν θα σκιάσουν πια την ζωή μας Ποτέ πια απογοήτευση απόγνωση ποτέ πια αποθάρρυνση Το μέλλον θα είναι μέλι Θα είναι δροσερό σαν εσάς σαν το δέρμα σας ελπιδοφόρο σαν την άφθαρτη νιότη σας πανέμορφο σαν τα ανθισμένα σώματά σας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΩΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ - ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ
Σήμερα, πλέον, δεν μιλούν για την εποχή μας οι δραματουργοί, όπως γινόταν σε όλες τις εποχές του θεάτρου· σήμερα μιλούν γι' αυτήν οι σκηνοθέτες. Αυτών όμως -που δεν είναι πρωτογενείς δημιουργοί, και που θα έπρεπε να μην αποκαλούνται πλέον σκηνοθέτες, λέξη που συγκαλύπτει την αληθινή πια ταυτότητά τους-, η αφετηρία δεν είναι ένα δικό τους υλικό· η αφετηρία τους είναι το πρωτογενές υλικό του πρωτογενούς δημιουργού που είναι ο δραματουργός, ο ποιητής του θεάτρου. (Δημήτρης Δημητριάδης, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΜΗΡΙΑΔΑ
Το θέατρο του Δημήτρη Δημητριάδη, όπως και το σύνολο του συγγραφικού του έργου, συνδιαλέγεται με τις σύγχρονες ευρωπαϊκές αναζητήσεις εδώ και τέσσερις περίπου δεκαετίες, καταλαμβάνοντας ταυτόχρονα μια ιδιάζουσα θέση στον ελληνικό λογοτεχνικό χώρο. Δεν θα φθάσω να υποστηρίξω την άποψη ότι "ο χαρακτηρισμός του ως Έλληνα δραματουργού, με τις συνδηλώσεις που φέρει, είναι αταίριαστος στην περίπτωσή του", λόγω, κυρίως, "της απορριπτικής σχέσης του με την ελληνικότητα". Θα 'λεγα, αντίθετα, ότι αποτελεί μια διακριτή φωνή η οποία συνδιαλέγεται τόσο...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ 1-4
Υπάρχει μια νύχτα πιο σκοτεινή απ' τη νύχτα. Όποιος μπαίνει σ' αυτήν, χάνει το χρόνο, μιλάει αλλιώς, συγχέοντας το μέσα με το έξω, ζει το θάνατο, μ' έναν τρόμο σαν άβυσσο καρφωμένο για πάντα στο στήθος, ρημαγμένος απ΄ τη βία και βλέποντας αυτό που δε βλέπει κανείς, κάτω απ' τις αυστηρές υπενθυμίσεις των άστρων. Η μέρα εκεί διαβάζεται ανάποδα, κι ο άλλος κόσμος γίνεται ο βραχνάς του κόσμου όπου κανείς δεν επιστρέφει ίδιος. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΡΟΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΛΟΓΙΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ
Το τομίδιο αυτό, γραμμένο εξ ολοκλήρου σε μορφή ηλεκτρονικών μηνυμάτων κατά την περίοδο Μαρτίου - Ιουνίου 2013, προέκυψε από μία μακρά συζήτηση μετά το πέρας της οποίας, το ίδιο βράδυ, αποφάσισα να στείλω στο μαίηλ του συνομιλητή μου ένα ποίημα, απαύγασμα της συζήτησής μας, το "Προς αυτή την αλόγιστη κατεύθυνση". Μου απάντησε σχεδόν αμέσως με το "Η άλλη κατεύθυνση". Δεν είχαμε παρά να συνεχίσουμε. Τα δεκατέσσερα ποιήματα που συνιστούν το παρόν βιβλίο είναι, λοιπόν, γραμμένα εξ ολοκλήρου σε μορφή ηλεκτρονικών μηνυμάτων. Είναι δηλαδή μία αλλ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΙΘΑΚΗ
Μετά τον Οδυσσέα (2004) ο Δημήτρης Δημητριάδης επανέρχεται με έναν καινούριο και εν πολλοίς αναμενόμενο, θα έλεγε κανείς, μονόλογο, την Ιθάκη (2006), όπου ολοκληρώνει την μυθιστορία του περιπλανόμενου περφόρμερ-απατεωνίσκου Οδυσσέα που φτάνει "Γερασμένος / τσακισμένος / προδομένος / χωρίς όνειρα / χωρίς αυταπάτες" στον προορισμό του, εκεί όπου τον περιμένει η ερωμένη του, η Ιθάκη: "Χρόνια και χρόνια / μόνη χωρίς αυτόν / περιμένοντας αυτόν / μόνον περιμένοντας / μην ελπίζοντας / ελπίζοντας συνεχώς / συνεχώς μην ελπίζοντας [...] Ιθάκη / χαμ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΟΡΙΑ
Το παρόν βιβλίο συγκεντρώνει τα Πρακτικά της πρώτης Επιστημονικής Διημερίδας, αφιερωμένης στη ρηξικέλευθη και πολυφωνική γραφή του Δ. Δημητριάδη. Τη διοργάνωση της Επιστημονικής Διημερίδας, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 26-27 Μαΐου 2016, είχε το Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η διευρυμένη θεματική της Επιστημονικής Διημερίδας "Δημήτρης Δημητριάδης: Παραβιάζοντας τα όρια" καλύφθηκε με εισηγήσεις από όλο το φάσμα της πολύπλευρης δημιουργίας του συγγραφέα, με άλλα λόγ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑ
"Ανήκω σε έναν λαό τον οποίο βδελύσσομαι. Το βδέλυγμα είναι αυτός ο λαός. Ο ελληνικός λαός. Ο ελληνικός λαός είναι ένα βδέλυγμα. Ο λαός αυτός είναι πλέον ικανός και πανέτοιμος για το χειρότερο. Για το χείριστο. Δεν είναι ικανός και πανέτοιμος παρά μόνο γι' αυτό. Επειδή, ο ίδιος ανήκει στο χειρότερο. Στο χείριστο. Ο ελληνικός λαός ανήκει οριστικά στο μη περαιτέρω του χειρίστου. Βρίσκεται σε πλήρη διαθεσιμότητα για να γεννάει μόνο τέρατα. Η γονιμότητά του, η μοναδική την οποία διαθέτει, είναι πλέον προγραμματισμένη γενετικός και καθηλωμένη ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΑΠΡΟΣΒΑΤΟ
"Το Απρόσβατο", δοκιμιακό κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη γραμμένο το 2011, αποτελεί αφετηρία διερώτησης για την έως τώρα ανείπωτη, άθικτη, και κατά τούτο απρόσβατη, περιοχή του ανθρώπου. Η αντιμετώπιση της φύσης του ανθρώπου στην ολότητά της, τίθεται από τον Δημητριάδη ως προϋπόθεση για τη διερεύνηση των ζητημάτων που έθεσε ο Αλαίν Ρομπ-Γκριγιέ στο δοκίμιό του "Φύση, ανθρωπισμός, τραγωδία" πριν από πενήντα πέντε χρόνια, στο πλαίσιο της εποχής του και των συγκυριών της. Μια κίνηση συνεχούς αντίδρασης και αναψηλάφησης σε ό,τι λέγεται στο "Απ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ
Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται η μακρά συνομιλία που είχε ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης με τον δημοσιογράφο Γιώργο Καλιεντζίδη και η οποία μεταδόθηκε στο ραδιόφωνο από τη συχνότητα του 9,58 FM κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών του 2000, μεταξύ Μαΐου και Σεπτεμβρίου. " Ό,τι και αν λέγεται σε αυτήν την συνομιλία " , υπενθυμίζει ο Δ. Δημητριάδης στο επιλογικό του σημείωμα, " σημαντικό ή ασήμαντο, ενδιαφέρον ή αδιάφορο, παραδεκτό ή απαράδεκτο, προέρχεται από μία διάθεση που δεν ήταν αποφασισμένη να ενδώσει σε καμία συγκάλυψη και σε κα...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΠΟΝΟΣ ΩΣ ΠΟΛΗ
Σε μια στιγμή όπως αυτή που μιλάμε τώρα, στιγμή όπου η ανθρωπότητα βρίσκεται σε ένα υπέρτατο σημείο έξαρσης της ίδιας της υπόστασής της, έξαρση όπου η ακμή και η παρακμή δεν διαχωρίζονται πλέον, όχι απλώς συγχωνεύονται αλλά η μία αναιρεί την άλλη, τουλάχιστον δεν είναι πια περιχαρακωμένες σε αποκλειστικούς τομείς αλλά αλληλοπεριχωρούνται, έτσι ώστε να μπορούμε να πούμε ότι συμβαίνει, την στιγμή αυτή, κάτι που αφήνει πίσω του καθιερωμένες κατηγοριοποιήσεις και προχωράει προς μία λυτρωτική κατάργηση λειτουργικών μέχρι στιγμής αξιών και αξιολ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ 15-21 Α΄
Τελευταία δέντρα Τελευταία χόρτα Τελευταίες χλοερές σκιές Τελευταίες γεύσεις οσμές τελευταίες Εν όψει Όλη η ευτυχία Όση Δεν έμεινε άλλη Έμεινε όλη πίσω Και χάθηκε Πώς χτυπήθηκαν Εύστοχα χτυπήματα με τι δυνάμεις όλα χωρίς διάκριση με τρόπο ύπουλο προδικασμένο χτυπήθηκαν πόσο έντιμο φυσικό πόσο επιβεβλημένο Έσωθεν Εν όψει τού τέλους Χτυπήματα στα πιο απρονόητα σημεία εκεί όπου ο στόχος θα επιτευχθεί αλάνθαστα πόσο αλάνθαστα αναπότρεπτα ώστε να μην αφήσει παρά την απώλεια Εν όψει τής πανωλεθρίας Εν όψει αυτής Καμία σύνεση Καμία κατανόηση Ούτ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ 22-32 Β΄
Παραπονιόταν ακόμα και διαμαρτυρόταν που πριν από το ονοματεπώνυμό του παρέλειπαν να αναφέρουν ως δικό του επιθετικό προσδιορισμό το όνομα της πατρίδας του. Τότε του πρότειναν να δώσει αυτός στην πατρίδα το δικό του όνομα ως δικόν της επιθετικό προσδιορισμό ώστε να μην υφίσταται πλέον ο τόσο ενοχλητικός γι' αυτόν διαχωρισμός ανάμεσα στον ίδιο και σ' εκείνην και να επέλθει η με τόσο ζήλο επιθυμητή συνταύτισή τους. Έτσι κι έγινε. Κι αυτός μεν ησύχασε αφού κάθε φορά μαζί με το όνομά του αναφερόταν και εκείνο της πατρίδας του οπότε καταγωγή κα...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ
Μια μεγάλη υπόγεια αίθουσα. Οι τοίχοι της, καθώς και το ταβάνι, έχουν ντυθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται εύκολα αντιληπτό πως είναι σκεπασμένοι -στην προκειμένη περίπτωση με μια "καλλιτεχνική" επένδυση-, πως δηλαδή από πίσω είναι κάτι άλλο, κάτι που συγχρόνως φαίνεται και δεν φαίνεται Μια κουρτίνα, πάνω στην οποία είναι ζωγραφισμένη η θάλασσα -ένα απέραντο πέλαγος-, χωρίζει σαν οθόνη την αίθουσα σχεδόν στη μέση, αρχίζοντας από τον έναν τοίχο και καταλήγοντας στον άλλο. Το ύψος της δεν φτάνει μέχρι το ταβάνι. Μπροστά απ' την κουρτίνα έχ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΛΗΘΗ
Πέντε. Φωνές, σώματα, στόματα. Μιλούν. Πέντε φορές αρχίζουν και πέντε φορές τελειώνουν, καί κάθε φορά είναι ή πρώτη, και κάθε φορά είναι ή τελευταία. Αρχίζουν για να μιλήσουν, καί τελειώνουν για να μην ξαναμιλήσουν. Στό ενδιάμεσο μιλούν σαν να τους έχει δοθεί για τελευταία φορά ό λόγος. Ή κάθε λέξη λέγεται με τρόπο τελεσίδικο, σαν να δίνεται για να μην ξαναδοθεί στον ομιλούντα σαν ό ομιλών να γνωρίζει, καί γνωρίζει, ότι, με κάθε λέξη πού προφέρει, τελειώνει βαθμηδόν ή δυνατότητά του να μιλήσει γι' αυτό και κάθε λέξη λέγεται ως τελειωτική...
Διαβάστε περισσότερα...

ΧΡΥΣΙΠΠΟΣ
Με αφετηρία ένα χαμένο έργο τού Ευριπίδη, με τον ίδιο τίτλο, μέρος μιάς επίσης χαμένης τριλογίας, έργο απ' το οποίο, σύμφωνα με τα φιλολογικά ευρήματα, δεν έχουν απομείνει παρά μονάχα δύο γράμματα απ' τον πρώτο στίχο, και το οποίο αφηγείται την απαγωγή του νεαρού και πανέμορφου Χρύσιππου, γιου του Πέλοπος, απ' τον Λάιο, ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης χτίζει το εν λόγω θεατρικό του έργο. Γράφει ο ίδιος για την φιγούρα του Χρύσιππου: "Ο Χρύσιππος είναι ο εκπρόσωπος του προσώπου το οποίο, ως φορέας μιάς απαράμιλλης και καθηλωτικής ομορφιάς...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΚΥΚΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟΥ
Ο "Κυκλισμός του τετραγώνου" δεν εξαντλείται σε μια μεταφορά για την κοινοτοπία του πόθου ως ορμή του αδύνατου, του άτοπου, του ανεκπλήρωτου. Περισσότερο παρά ποτέ στο θέατρο του Δημητριάδη, το ερώτημα της δυνατότητας διαφυγής απ' τον κύκλο -με τετελεσμένη βέβαια την απουσία του θεού και ίσως μάλιστα χάρη σ' αυτήν-εδώ παραμένει ανοιχτό. Γι' αυτό ακριβώς κινητοποιείται η επανάληψη: ο ρόλος της είναι άλλος από το να επιβεβαιώσει απλώς την κυριαρχία του Μοιραίου. Αντίθετα, διαμέσου της επανάληψης των ίδιων λαθών, συμπεριφορών, παθογενειών -α...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ 10-12
Συνεχίζοντας τη συγγραφή των Καταλόγων του, ο Δημήτρης Δημητριάδης παρουσιάζει εδώ τον Κατάλογο 10 που τιτλοφορεί "Είναι ο θάνατος", τον Κατάλογο 11 "Ποτέ δεν γνώρισες την καλοσύνη των ανθρώπων" και τον Κατάλογο 12 "Η κυανή υποδοχή". (Από την ιστοσελίδα του εκδότη)...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΑΝΘΡΩΠΩΔΙΑ (ΕΒΔΟΜΟΣ ΤΟΜΟΣ)
Ένας άνθρωπος αποφασίζει ένα πρωί να βγει απ' το δωμάτιό του για να επανορθώσει ένα λάθος του, για το οποίο ο ίδιος τιμώρησε τον εαυτό του με 1.000 χρόνια απόλυτου εγκλεισμού. Από τα εν συνόλω 10 βιβλία της «Ανθρωπωδίας», το πρώτο και έβδομο που παραδίδονται σήμερα στον αναγνώστη περιγράφουν, το καθένα με διαφορετικό τρόπο, με παραλλαγές και επαναλήψεις, την διαδρομή αυτού του ανθρώπου προς το σημείο του προορισμού του. Η διαδρομή αυτή θα είναι γεμάτη από κάθε είδους επεισόδια, τα οποία παρακολουθεί ο αναγνώστης μέσα από τον περιδινούμενο ...
Διαβάστε περισσότερα...