ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΩΤΗΡΗΣ [Πεζογράφος]

ΝΤΙΑΛΙΘ' ΙΜ, ΧΡΙΣΤΑΚΗ
«Μάτια λεπίδια, που κομμάτιαζαν το νεκρό κορμάκι, τα κατουρημένα πόδια της. Μερικοί άρχιζαν να βάζουν χέρι. Όλα γύρω της πάγος, νέκρα, ερημιά. Άνοιξε τα χέρια της να πιάσει τη μουσική. Να πιάσει κοτσύφια, νερόλακκους, θυμιατά και μανούσια μολυβένια σύννεφα και στρακαστρούκες της Λαμπρής, πλαγίτσες, κουτσουπιές, κηδείες, τριφύλλια, μελίσσια και βασιλικούς. Στο βουνό, μανίτσα. Βουνά, βουνά, φωνούλες του χιονιού -αρέντα, μωρή Μηλιά, αρέντα, κόρη μου- χαμένες στην αντάρα της ψυχής της, πριν τα φώτα της πόλης. Μόνο για μια στιγμή. Αμέσως κατόπι...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟΥΣ ΤΑ ΛΕΕΙ Ο ΘΕΟΣ
Το γυφτόπουλο έπαιζε με σκέρτσο και κάπου κάπου, εκεί που έπρεπε, βάραγε δυνατά, ντουμ, ντουμ, ντουμ, ξεχώριζε το ντέφι. Άλλες φορές πάλι πήγαινε γρήγορα μπροστά από τους άλλους που έτρεχαν, και άλλες καθυστερούσε και πήγαινε το τραγούδι σε βαρύ πωγώνι. Του ’ριχναν αγριεμένες ματιές, αυτό έκανε τον αδιάφορο, μόνο ο ακορντεονίστας το κοιτούσε με χαμόγελο και το σκούνταγε στην πλάτη. Στο τέλος τους κάνει κι ένα γερό μπέρδεμα, έλεγες βαράει στο γάμο του καραγκιόζη, αλλά πως το ’πλασε, πως το πήγε, βρέθηκαν σε λιγάκι όλοι μαζί σε μια δεμένη μο...
Διαβάστε περισσότερα...