ΔΗΜΟΥ ΑΚΗΣ

ΑΝ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ...
Σ΄ ένα υπόγειο καταφύγιο από τον κόσμο που τους καταδιώκει, έναν κόσμο που δε γελάει και δεν αγαπάει τη μουσική, έναν κόσμο από μαμάδες του κομμωτηρίου και πατεράδες που δεν εγκατέλειψαν για κάποια "άλλη", εκεί συναντιούνται, μεγαλώνουν και δημιουργούν τα ρεφραίν που βασανίζουν τη σκέψη τους, τρεις νέοι. Τους ενώνει η μουσική, δεν είναι αυτό που λέμε "καλά παιδιά", δεν είναι μουσικές ιδιοφυίες, ψάχνουν να βρουν μια θέση στον κόσμο μας και συνήθως δεν τους το επιτρέπουμε γιατί "δεν έκαναν τις σωστές επιλογές". (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΥΖΟ ΚΑΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ
"Θα μπορούσα, εκ των υστέρων, να επινοήσω χίλια κι ένα γεγονότα για κείνο τον μήνα κι αν όχι χίλια τουλάχιστον ένα-δύο, έτσι, ν' ανοίξουν λίγο τα κουφωμένα παντζούρια στο δυάρι που όλη μέρα κρατούσαν το φως απέξω. Μπήκα που μπήκα στον πειρασμό να θυμηθώ, κανείς δε θα παρεξηγούσε. Δε λένε πως η μνήμη εξωραΐζει;" Μια απόρρητη, βραδυφλεγής ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο άντρες, ένα παιχνίδι ψευδαισθήσεων και αντικατοπτρισμών γύρω από ένα μπουκάλι ούζο που μετράει τον χρόνο τους σαν κλεψύδρα, αδειάζοντας μελαγχολικά μέχρι να μουδιάσουν οι λέξ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ
Η Αναγνώριση" πρωτογράφτηκε τον χειμώνα του 2002. Δεν θυμάμαι την αφορμή. Θυμάμαι μόνο το τετράδιο: μπλε, μεσαίου σχήματος. Πενήντα σελίδες, όλες με ρίγες. Σκεφτόμουν τη Λούλα Αναγνωστάκη. Ένα τηλεφώνημα. Κάτι αδιέξοδους έρωτες. Γυναίκες και άντρες να χάνουν τα χρόνια τους λησμονώντας - πως το 'γραψε ο Καρούζος; - "τον ήχο ενός ανθρώπου μέσ' στα ενδύματα". Τις παραιτήσεις. Ύστερα δεν σκεφτόμουν τίποτα. Μονάχα ότι ήθελα να γράψω αυτήν την ιστορία, μ' αυτόν τον τρόπο. Γι' αυτήν τη γυναίκα και γι' αυτόν τον άντρα, που είναι ανυπόφορα παρών σ'...
Διαβάστε περισσότερα...

ΝΑ Μ' ΑΚΟΥΣ ΟΤΑΝ ΣΩΠΑΙΝΩ

ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΤΑ