ΤΕΧΝΗ - ΘΕΑΤΡΟ - ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ > ΘΕΑΤΡΟ > ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ ΜΗΔΕΙΑ
Η έκδοση αυτή επιδιώκει, τουλάχιστον εν μέρει, να αντικαταστήσει τη μνημειώδη σχολιασμένη έκδοση της «Μήδειας» από τον D. L. Page (Οξφόρδη, 1938). Ενσωματώνει τα πορίσματα της σύγχρονης φιλολογικής και παπυρολογικής έρευνας και περιλαμβάνει το αρχαίο κείμενο σε αναθεωρημένη έκδοση, συνοδευόμενο από σύντομο κριτικό υπόμνημα. Η εισαγωγή του συγγραφέα αναλύει την τραγωδία ως ιστορία εκδίκησης, αξιολογεί τα κίνητρα που ωθούν την ηρωίδα στην επιμονή της να θανατώσει τα παιδιά της και ερευνά τον αντίκτυπο που θα είχε στη συμπάθεια του αθηναϊκο...
Διαβάστε περισσότερα...

ΛΕΞΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
Το "Λεξικό του Θεάτρου" του Patrice Pavis είναι το πλέον έγκυρο, διαδεδομένο εργαλείο της σύγχρονης θεατρολογίας. Μεταφρασμένο σε πάνω από δώδεκα γλώσσες, έρχεται τώρα να καλύψει μέγα κενό και στην ελληνική θεατρολογική μείζονα κοινότητα. Το ευρύτατο και εξαντλητικό φάσμα του λημματολογίου του πάνω στα θεωρητικά, ιδεολογικά, πρακτικά, σκηνικά και τεχνικά θέματα και στα ιστορικά και αισθητικά προβλήματα της θεατρικής ιστορίας το καθιστά μοναδικό συνοδοιπόρο στην αναζήτηση, την έρευνα και τη σπουδή κάθε θεατρόφιλου. (Κώστας Γεωργουσόπουλος, ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ
Το εγχειρίδιο αυτό είναι το αποτέλεσμα και η καταγραφή της νευρολογικής έρευνας της συγγραφέως πάνω στην υποκριτική, αποτελώντας έτσι την πρώτη καταγεγραμμένη συμπεριληπτική μέθοδο υποκριτικής για ηθοποιούς με και χωρίς αναπηρία στην Ελλάδα. Ο λόγος που επιλέχθηκε η νευρολογική παρατήρηση είναι, διότι η νευρομυϊκή λειτουργία, και κατ' επέκταση η εξωτερική εκδήλωσή της, έχουν πολλά περισσότερα κοινά (παρά διαφορές) μεταξύ των ανθρώπων απ' ό,τι φανταζόμαστε. Στόχος του εγχειριδίου αυτού, είναι ν' αποτελέσει ένα βήμα πιο κοντά στη συνολική θε...
Διαβάστε περισσότερα...

ΔΥΤΙΚΟ ΗΓΕΜΟΝΙΚΟ «ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ» ΚΑΙ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
Τι σημαίνει σκηνική αναμέτρηση με το αρχαιοελληνικό δράμα για έναν μη δυτικό σκηνοθέτη ή παραγωγό; Σημαίνει αναμέτρηση με το κανονιστικό πρότυπο του δυτικού θεάτρου, την "τράπεζα γονιδίων" του δυτικού πολιτισμού ή αναμέτρηση με τη σκηνική πολιτιστική ετερότητα μιας αρχαίας κοινωνίας της οποίας "σπάραγμα" συνιστά το διασωθέν αρχαιοελληνικό κείμενο; Τι σημαίνει σκηνική αναμέτρηση με το αρχαιοελληνικό δράμα για έναν Έλληνα σκηνοθέτη, κάτοικο της δυτικής περιφέρειας και ορισθέντα μέσω του ρομαντικού δυτικού φαντασιακού ως κληρονόμου, αν όχι απ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ
Όταν η Στέλλα Άντλερ έμπαινε σε μία αίθουσα διδασκαλίας, οι ηθοποιοί της Νέας Υόρκης σηκώνονταν όλοι μαζί, χωρίς δεύτερη σκέψη, και χειροκροτούσαν: είχαν μπροστά τους ένα μέλος της πνευματικής αριστοκρατίας. Τα μαθήματα αυτής της ηγετικής μορφής του αμερικανικού θεάτρου του 20ού αιώνα, της ηθοποιού του Group Theatre, που μαθήτευσε δίπλα στον Στανισλάφσκι και μετέπειτα δασκάλας κάποιων από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, εξέδωσε μετά τον θάνατό της ο Χάουαρντ Κίσσελ. Στα μαθήματα αυτά, η Στέλλα Άντλερ, γεμά...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΜΕ ΤΟΝ ΗΘΟΠΟΙΟ
Το «Παράδοξο...» θεωρείται (και είναι) ένα από τα κυριότερα κείμενα της θεατρικής αισθητικής. Της αισθητικής εν γένει. Αποτελεί, επιπλέον, μια από τις συστηματικότερες απόπειρες προσέγγισης του μυστηρίου της ηθοποιίας. Γι ' αυτό και τίθεται κατά καιρούς υπό την κριτική βάσανο των πρακτικών της σκηνής - καλή ώρα -, οι οποίοι καλούνται να απαντήσουν στο ευθέως ή εμμέσως διατυπούμενο ερώτημα: «Είναι έτσι όπως τα λέει ο Diderot; Τι λέτε εσείς που ζείτε τα πράγματα από πρώτο χέρι;». Νομίζω ότι μια τέτοια πρακτική χωλαίνει σε δύο τουλάχιστον σημ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ
Στόχος του βιβλίου είναι η θεωρητική προσέγγιση του θεατρικού κειμένου και ειδικότερα η μελέτη εκείνων των διαδικασιών μέσω των οποίων το κείμενο υπερβαίνει το επίπεδο του πρόδηλου νοήματος και "ανοίγεται" στον κόσμο του βιώματος και του λόγου, ενδιάθετου και εκπεφρασμένου. Κάθε κείμενο (κυρίως δε το θεατρικό) εκλαμβάνεται ως προϊόν μιας κοινωνίας, μιας συλλογικότητας που διανύει μια ιστορική της φάση και προσπαθεί να κατανοήσει την ταυτότητά της ιχνηλατώντας τόσο τα εγνωσμένα στοιχεία της δομής και της ιστορίας της, όσο και εκείνα τα στοι...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ CARLO GOZZI
Η σκιαγράφηση της μακραίωνης διαδρομής του παραμυθοδράματος από τις βενετικές σκηνές του 18ου στην όπερα του 21ου αιώνα Ο Ιταλός δραματουργός Κόμης Κάρλο Γκότσι (Conte Carlo Gozzi) που καθόρισε τις θεατρικές και πολιτιστικές εν γένει εξελίξεις στη Βενετία του 18ου αιώνα, έχει γίνει γνωστός στη χώρα μας μόνο διαμέσου δύο παραμυθοδραμάτων του που διασκευάστηκαν κατά τη σύγχρονη εποχή σε λιμπρέτα όπερας. Ο λόςος για τις όπερες «Τουραντώ» του Giacomo Puccini, σε λιμπρέτο των Giuseppe Adami και Renato Simoni, και «Η αγάπη για τα τρία πορτοκάλι...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΕ ΜΕΙΖΟΝΑ ΚΑΙ ΕΛΑΣΣΟΝΑ
Δραματικές περιπλανήσεις εν χώρω και εν χρόνω. Από τον Lessing στον Camus, από τον Βερναδάκη στον Στάικο, από τον Σουρή στον Μποστ. Από τα χθεσινά δεδομένα το δράματος στις σημερινές διανοίξεις του θεατρικού φαινομένου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΠΑΛΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
"Τι παράξενο, τι γοητευτικό το παιχνίδι του θεάτρου, η ανηλεής έκθεση των γυμνών σωμάτων, μήπως και εμφανιστεί κάπου, κάπως, αυτό το σκοτεινό αγρίμι που ονομάζουμε ψυχή. . . Και πόσο βαθιά, πόσο βαθιά) οφείλει κανείς να σκάψει στο χώμα μήπως και κάπου, κάπως εμφανιστεί ένα κομμάτι αμόλυντου ουρανού. Γιατί, εντέλει, σημαντικό δεν είναι να σύρεις ένα κομμάτι ουρανού στο παλκοσένικο. Το σημαντικό είναι να πείσεις το κοινό από κάτω πως ό,τι βλέπουν είναι ουρανός. Και όχι μόνον αυτό. Να πιστέψει απόλυτα, αυτό το συχνά δύσπιστο κοινό, πως τώρα β...
Διαβάστε περισσότερα...

Πέγκα: Άπαντα τα θεατρικά (πρώτος τόμος)
Η Έλενα Πέγκα είναι μια συγγραφέας και σκηνοθέτις ενεργή, που το έργο της ακόμη διαμορφώνεται, μεταλλάσσεται και εξελίσσεται, γεγονός που καθιστά δύσκολη τη συνολική του εκτίμηση. Ωστόσο, ο τόμος που κρατάμε στα χέρια μας και που συγκεντρώνει τη δραματουργική της εσοδεία από τα πρώτα της βήματα μέχρι και το 2000, καθώς και η ασφάλεια που μας παρέχει η απόσταση του χρόνου από το 2000 μέχρι σήμερα, μας εξασφαλίζουν το δικαίωμα να μιλήσουμε για μία γραφή που συνέβαλε καθοριστικά στην αλλαγή του τοπίου της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας. [....
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΜΟΤΙΒΟ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΛΟΥΛΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ
Η πολιτική και η κοινωνική διάσταση της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας διατρέχουν τον δραματικό κόσμο των ηρώων της Λούλας Αναγνωστάκη όχι ως περιγεγραμμένες πληροφορίες και αναγνωρίσιμες μεταβλητές, αλλά ως εκδοχές της αλήθειας με ιδεολογικό φίλτρο. Ένα σταθερό δραματουργικό χαρακτηριστικό του θεάτρου της Αναγνωστάκη είναι η διεμβόλιση ενός κλειστού, ιδιωτικού χώρου από εξωτερικά ερεθίσματα και πολιτικές παρεμβολές, που δηλώνονται ως ηχητικά ή οπτικά σημεία. Σχεδόν πάντα, η δραματική λογική και ο δραματικός λόγος των προσώπων ενεργοποιούντ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΙΑΛΕΓΜΕΝΟΥ
Ο Γιώργος Διαλεγμένος συγκαταλέγεται ανάμεσα στους λίγους εγχώριους μεταπολεμικούς δραματικούς συγγραφείς -από τους σημαντικότερους της εποχής του- το έργο του οποίου εντρυφά εμμονικά στα ζητήματα της μνήμης και των εκφάνσεών της: τον χρόνο που περνά, τα τραύματα του παρελθόντος και το στοίχειωμα των ζωντανών από τα φαντάσματά του. Έτσι, το ανά χείρας βιβλίο ασχολείται με το διεπιστημονικό πεδίο της μνήμης και τους περίπλοκους τροπισμούς της, επιχειρώντας να εφαρμόσει στη δραματουργία του Διαλεγμένου τις διάφορες αναλυτικές προοπτικές που ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΤΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
Η σκηνογραφία είναι η τέχνη που οργανώνει το χώρο της θεατρικής μυθοπλασίας, αλλά επίσης και τον ευρύτερο χώρο της συνάντησης και της συναλλαγής μεταξύ του κοινού και των ηθοποιών. Ενώ είναι ένα εργαλείο της αναπαράστασης, εκφράζει παράλληλα και μια θέαση του κόσμου. Από την ελληνική αφετηρία του δυτικού θεάτρου, οι κώδικες της αναπαράστασης έχουν εξελιχθεί άλλες σημασίες τους έχουν χαθεί και άλλες επιβίωσαν μέσα από το μετασχηματισμό τους. Η σκηνογραφία είναι ένα από τα ελάχιστα ίχνη που μας πληροφορούν για το πώς ήταν μια θεατρική παράσ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ
Η σκηνή μπορεί όντως να γίνει ο κοινός και κεντρικός τοπολογικός όρος τόσο της φιλοσοφίας, όσο και του θεάτρου, ένα ενδιάμεσο δυναμικό πεδίο της εφαρμοσμένης φιλοσοφίας και του στοχαστικού θεάτρου (λες και υπάρχει γνήσιο θέατρο που δεν στοχάζεται). Η ελληνική θεατρολογία δεν μπορεί πλέον να λησμονεί την ισχυρή φιλοσοφική παράδοση που στρέφεται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, προς το θέατρο από τα χρόνια του Διαφωτισμού και εντεύθεν, ούτε να παραβλέπει τις εξίσου ισχυρές τάσεις της σύγχρονης βιβλιογραφίας και της αντίστοιχης έρευνας κατά τι...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΕΡΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΡΥΓΩΔΙΑΣ
Οκτώ ερμηνευτικές διαδρομές στο αχανές πεδίο του θεάτρου καταγράφει ο παρών τόμος οκτώ προσωπικές διαδρομές στα εύφορα πάντα εδάφη της τραγωδίας και της κωμωδίας, άλλοτε εξαντλητικότερες και άλλοτε πιο βραχείες, που επιχειρήθηκαν κάποτε στο παρελθόν ή στο πρόσφατο παρόν και που τώρα έρχονται - επεξεργασμένες και τοπογραφημένες - να προταθούν επί χάρτου στον αναγνώστη-συνοδοιπόρο που θα ήθελε να τις ακολουθήσει, είτε αυτός γνωρίζει ήδη καλά είτε αγνοεί εντελώς το περιβάλλον τοπίο, τις ευκολίες και τις κακοτοπιές του. Σ' αυτή την περιήγηση,...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΑΣ
Ένας χάρτης κειμένων που απλώνεται γεωγραφικά από τη Γαλλία και τη Γερμανία μέχρι την Ιταλία και την Ελλάδα, εκτείνεται χρονικά από τους ύστερους μεσαιωνικούς χρόνους μέχρι την εποχή του Μπαρόκ, του Μοντερνισμού και τη σύγχρονη εποχή (τέλη του 20ού αιώνα) και περιλαμβάνει αρκετά λογοτεχνικά είδη της ευρωπαϊκής γραμματείας: λαϊκό παραμύθι της προφορικής παράδοσης (Ελλάδα), παραμύθι λογοτεχνικά επεξεργασμένο (Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία), συμβολιστικό δράμα (Γαλλία), συναξαριακή αφήγηση (Ελλάδα), δραματικά κείμενα λαϊκών-θρησκευτικών παραστάσεω...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΡΧΑΙΟ ΔΡΑΜΑ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Αρχετυπικοί μυθικοί ήρωες, αλλά και αθηναίοι πολίτες, γυναίκες, μέτοικοι, ξένοι, δούλοι ανεβαίνουν στη σκηνή του αρχαίου θεάτρου. Οι μοίρες τους διαπλέκονται μέσα σε έναν βίαιο κόσμο, καθώς αναζητούν εναγωνίως ασφάλεια, προστασία, χώρο και υπόσταση μέσα στη διαρκώς αυτορρυθμιζόμενη πόλιν. Οι άνθρωποι δημιουργούν νόμους και πολιτικούς θεσμούς και εφευρίσκουν διαδικασίες για να αυτοκυβερνηθούν, να ρυθμίσουν τη βία, να παγιώσουν ειρηνικούς τρόπους επίλυσης διαφορών, να καταστήσουν εφικτή την πραγμάτωση των ατομικών και συλλογικών επιδιώξεων κ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
Η σύγχρονη ελληνική δραματουργία, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, πορεύεται προς ένα θέατρο ουσίας, μακριά από τη σαγηνευτική αναχώρηση και τους αληθοφανείς αντικατοπτρισμούς που παρέχει εν δαψιλεία η τηλεοπτική εικόνα. Η κριτική που ασκεί το ελληνικό θέατρο, αλλά και η περιπλάνησή του στον κόσμο της ετερότητας, ενδέχεται να επαναφέρουν στο προσκήνιο τη συμβολική διάσταση, η οποία μεσολαβεί πάντα ανάμεσα στο φανταστικό και στο πραγματικό, στη φαντασμαγορία και στη συμβαντολογία. Μόνο μέσα στη διάσταση αυτή καθίσταται δυνατή η καλλιτε...
Διαβάστε περισσότερα...

Επικλήσεις και επωδές στην αρχαία ελληνική τραγωδία
Το πρώτο εκτεταμένο και συνθετικό κείμενο του Ρολάν Μπαρτ έχει ως θέμα την αρχαία ελληνική τραγωδία, και συγκεκριμένα τις επικλήσεις και τις επωδές, δηλαδή τους τελετουργικούς και λεκτικούς τρόπους μέσω των οποίων οι άνθρωποι επιχειρούν να επηρεάσουν τη βούληση των θεών και των νεκρών. Το αδημοσίευτο μέχρι σήμερα κείμενο, που έχει γραφεί μέσα στη δίνη του πολέμου και των περιπετειών της υγείας του Μπαρτ, συνδέεται με την προσπάθεια για αναβίωση της σκηνικής παρουσίασης του αρχαίου δράματος εκ μέρους της Θεατρικής Ομάδας της Σορβόννης, η οπ...
Διαβάστε περισσότερα...