ROLIN OLIVIER

ΤΟΠΙΑ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ
Πέντε συγγραφείς γεννημένοι στο γύρισμα του 19ου αιώνα στις πέντε άκρες του κόσμου. Προσπάθησα να σκιαγραφήσω κάποια σημεία των χρόνων της μαθητείας τους: τοπία, καταστάσεις των οποίων ο απόηχος θα συνέχιζε να ακούγεται μέχρι τις όψιμες σελίδες. Μετά, υπάρχουν τα έργα τους, πού όλα τους συνθέτουν ένα μέρος του πολλαπλού λόγου (πού οι ποικίλες, υποκειμενικές αναγνώσεις μας τον πολλαπλασιάζουν στο άπειρο) του 20ου αιώνα. Μετά, υπάρχει ο θάνατός τους. [...] H ιδέα των "Τοπίων καταγωγής" μου ήρθε εντελώς απροσδόκητα: σε ένα μυθιστόρημά μου εί...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΕΡΟΗ
Ο αφηγητής της Μερόης έχει ένα πόστο καθηγητή γαλλικών στο Σουδάν. Έχει καταλύσει στο Ξενοδοχείο των Μοναχικών αναμένοντας την αστυνομία για να λογοδοτήσει για έναν πιθανό φόνο. Περνά τις μέρες του πίνοντας λεμονάδες στο Blue Nile, μιλώντας στον Χάραλντ, έναν πελεκάνο, για χαμένους έρωτες, διαβάζοντας μια παλιά εγκυκλοπαίδεια, συναντώντας μια Σουδανή στρατιωτίνα σε κάποιο εγκαταλελειμμένο ποταμόπλοιο. Αιτία της εξορίας του στο Σουδάν η Αλφά, μια γυναίκα που τον σημάδεψε και τον εγκατέλειψε. Το βιβλίο αναπτύσσεται σε τρεις πόλεις : Το Χαρτο...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΟΡΤ - ΣΟΥΔΑΝ
"Ήμουν στο Πορτ-Σουδάν όταν πληροφορήθηκα το θάνατο του Α. Τα απρόοπτα του ταχυδρομείου σ' αυτά τα μέρη φρόντισαν ώστε η είδηση να φτάσει σ' εμένα κάμποσο καιρό αφότου ο φίλος μου είχε φύγει από τη ζωή. Ένας ρακένδυτος υπάλληλος, παραμορφωμένος από τη λέπρα, μ' ένα μεγάλο μαύρο περίστροφο που η λαβή του ήταν δεμένη στη ζώνη του με τη λωρίδα ενός μαστιγίου από πλεγμένο δέρμα βούβαλου, μου παρέδωσε το γράμμα προς το τέλος της μέρας. [. . .] 'Όπως συνέβαινε με όλους όσοι επιβίωναν στην πόλη, το βασικό επάγγελμά του ήταν οι δολοφονίες και οι ε...
Διαβάστε περισσότερα...

ΧΑΡΤΙΝΗ ΤΙΓΡΗ
Ένας άντρας αφηγείται στην κόρη του καλύτερου φίλου του, πεθαμένου από καιρό, την ιστορία της νεότητάς τους, τη σχεδόν μυθική εποχή - το τέλος της δεκαετίας του εξήντα - της ακράδαντης πίστης στην Επανάσταση. Το ίντερνετ δεν υπήρχε, ούτε η υπερταχεία, ούτε τα κινητά, ούτε η καλωδιακή τηλεόραση, ούτε τα γουώκμαν, ούτε οι τηλεφωνητές. Οι στοές του Μπαλτάρ άνοιγαν τις ομπρέλες τους πάνω απ' την κοιλιά του Παρισιού, η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη, ο Πρόεδρος Πομπιντού ετοιμαζόταν να διαδεχθεί τον Ντε Γκωλ. Στο Βιετνάμ ο «πόλεμος του λαού» εξουδετ...
Διαβάστε περισσότερα...