ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ

ΣΤΙΓΜΩΝΕΣ
Ευχαριστώ πολύ που προσέχεις τον μικρό δισταγμό μου. Το προσέχω που τον προσέχεις, νιώθω το διερευνητικό σου βλέμμα ν' ακινητοποιεί το δικό μου, να το πιάνει στον αέρα μεταξύ μας, να ενώνονται σε μια αιωρούμενη στιγμή, σαν πουλιά, δυο χελιδόνια ή δυο κοτσύφια, δυο σπίνοι, ένας, ο δικός σου ή δικός μου, αδιαχώριστοι, ανοίγουν έναν μικρόκοσμο και έναν μακρόκοσμο, λεπτομερείς από τη μια μεριά εστιάσεις και επικές από την άλλη υπερπτήσεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
Η γλώσσα ένας μηχανισμός αγωνιστικός που παράγει ενέργεια, και ο οποίος αμέσως μετά την εκκίνησή του μετατρέπεται με επιδεικτική ορμή, ακρίβεια και ενάργεια σε αυτοπαραγωγική μηχανή, σε μια αυτομηχανή. Τώρα η γλώσσα βράζει, ανεβάζει πυρετό, φιλτράρεται με το καυτό νερό της εξοργισμένης και αδιέξοδης διάνοιας. Και λειαίνεται από την ίδια της την ορμή, την ακατάσχετη ροή. Γίνεται μια επιφάνεια, οι οριζόντιες ανακλάσεις μιας άλλοτε κάθετης σκέψης. Μια αχανής επιφάνεια ελεγχόμενη εμμονικά, συμμετρικά, όλο και πιο αραβουργηματικά, όσο χάνονται ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΩΡΑΙΕΣ ΨΥΧΕΣ
Ο ρυθμός της καθημερινότητας αλλάξει, κλείνεται μέσα σε μικρές και μεγάλες παρενθέσεις. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και στην ωραία λιακάδα. Μιλώ για καταστάσεις που κάνουν τους ανθρώπους και όλα τα άψυχα και τα έμψυχα να δείχνουν πιο άμεσα και πιο ξεκάθαρα τις προθέσεις τους. Τότε που όλα τα όντα φανερώνουν την ψυχή τους. Τα άψυχα εμψυχώνονται. Και όλα μεταμορφώνονται σε ωραίες ψυχές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΥΠΝΙΑ
Θεσσαλονίκη, ανατολικά, 18 Νοεμβρίου 2014 Ξένοι, ανάξενοι, αμφίξενοι. Η οικεία σκέψη στο μέρος εκείνο, απέναντι από τον Βασιλόπουλο τώρα, αν θα πάρει το λεωφορείο ή αν θα πάει με τα πόδια στο κέντρο της πόλης, αν θα χαθεί μέσα σε λίγο κόσμο ή πάνω από τα δικά του βήματα, πάνω από αυτά που κάποτε έκανε ο Αριστοτέλης όταν κατέβαινε από τη Χαλκιδική, περνώντας από κει που αυτός στεκόταν τώρα, η πιο προσιτή ίσως διάβαση. Όλη του η φιλοσοφία τού έγνεφε σαν μια ατέρμονη διάβαση, ένας περίπατος κατά τον οποίο ο περιπατητής περιγράφει με προσιτή γ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΛΑΙΡΗ ΜΙΤΣΟΤΑΚΗ
Η διαύγεια με την οποία ταυτίζω τη Μιτσοτάκη ανατέλλει ακόμη και μέσα από τα πιο σκοτεινά χωρία, από τις πιο δυσπρόσιτες παραστάσεις των κειμένων της, τους πιο δυσνόητους συνειρμούς της. Έχω την βαθιά εντύπωση ότι η Μιτσοτάκη δεν μπορεί να αποφύγει τη διαύγεια ακόμη κι αν προσπαθήσει, ότι είναι μια εκ προτέρου σχέση της με τον κόσμο και με τη γλώσσα που τον συνέχει. Εδώ καλωσορίζει μια παρέα κοχλιούς και ρωτά ενδόμυχα αν αισθάνονται δέος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΑΛΤΙΝΟΣ
Ο Θανάσης Βαλτινός δεν είναι ποτέ μόνος και δεν μ' αφήνει ποτέ μόνο. Η μοναξιά δεν είναι μέρος του κόσμου του. Η μοναξιά στα κείμενά του έχει ξεμείνει μόνη της στο κενό που δημιουργούν οι συγκρούσεις των γεγονότων. Αυτό που μένει εκτός ιστορίας. Η ιστορία όμως με τα γεγονότα της συνομιλεί μαζί μου, αποζητά την παρουσία μου και τη μαρτυρία μου, την κρίση μου. Και τότε δεν είναι μόνο η ιστορία που με συντροφεύει ή τα γεγονότα της, αλλά και η αντίληψη της ιστορίας, η αντίληψη του ρόλου της στη διαμόρφωση μεταξύ άλλων και της αντίληψης αυτής. ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΤΙΓΜΕΣ ΘΕΡΟΥΣ
ΘΕΑΝΩ: Μ' έπιασε απελπισία. Είναι μια απελπισία που με πιάνει μόνο σε τέτοιους ελληνικούς δρόμους. Και μετά σιγά σιγά γίνεται θλίψη, και μετά μελαγχολία και μετά χαλαρώνουν τα χέρια μου στο τιμόνι, τα πόδια μου γίνονται πιο ελαφρά, ακούω μικρούς θορύβους από γύρω και ψίθυρους, το σώμα μου θέλει να δώσει και να πάρει χωρίς ένταση, χωρίς επιδίωξη. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΥΦΟΡΙΑ
Το ποδήλατο δεν έβγαζε κανέναν ήχο, εκτός από τα λάστιχα που μασούσαν την άσφαλτο. Ήταν και πάλι φαγωμένα και ίσως έσκαγαν από στιγμή σε στιγμή. Τον προσπέρασε ένα αυτοκίνητο χωρίς να κόψει ταχύτητα. Θα πήγαινε με εβδομήντα, όσο το όριο στον δρόμο αυτό. Ένα μικρό άσπρο Σάαμπ, δέκα δεκαπέντε χρόνια παλιό, με σκουριασμένο το πίσω καπό, αλλά αθόρυβο. Σχεδόν σαν να μην είχε μηχανή, ένα φάντασμα που έπλεε πάνω από την άσφαλτο στο απογευματινό φως. Πλέεις και βλέπεις όλους και όλα γύρω σου να πλέουν. Τα λόγια της ήρθαν πλέοντας στα αυτιά του. Μι...
Διαβάστε περισσότερα...

ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ ΚΑΛΥΠΤΟΜΕΝΟΣ
Όταν ξεκινά το έργο η σχέση μεταξύ της Φαίδρας και του Ιππόλυτου έχει ήδη ολοκληρωθεί. Απομένει η αντιμετώπιση της πράξης απ' όλα τα πρόσωπα του έργου. Η τραγική διάσταση της πράξης αυτής τονίζεται με κάθε τρόπο, συγχρόνως όμως θέλω να παρουσιάσω την ανατρεπτική και αναπότρεπτη αυτή πράξη, τα αισθήματα που την προκάλεσαν και τα αισθήματα και τις σκέψεις που την ακολούθησαν ως διαστάσεις μιας πρωταρχικής κατάφασης. [...] Η κατάφαση υπάρχει ως συνεκτική δύναμη και καθορίζει την ακατονόμαστη άβυσσο που έχει ανοίξει μέσα και ανάμεσα στα πρόσωπ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΝΥΜΦΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ
Ο Νυμφαίος θάνατος είναι μια μυθιστορηματική μελέτη θανάτου σε σχέση μ’ έναν συγκεκριμένο χώρο, την πόλη της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για μια μνημονική, θυμική, νοητική και εννοιολογική περιπλάνηση στη Νύμφη του Θερμαϊκού ως μητέρα θανατερή. Ο θάνατος παίρνει εδώ τη θέση μιας αδιανόητης και ανέφικτης πραγματικότητας, μιας αδυνατότητας που ωστόσο μπορεί να ερευνηθεί και να διευρυνθεί επειδή είναι προσωπική. Και ο θάνατος, τελικά πιο δυνατός από τον εαυτό του πάντα, οδηγείται στην αυτοκατάφασή του, μετατρέποντας την πόλη σε άβυσσο γενναιοδωρί...
Διαβάστε περισσότερα...

ΝΥΜΦΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ
Μυθιστορηματική μελέτη θανάτου σε σχέση μ’ έναν συγκεκριμένο χώρο. Μνημονική, θυμική, νοητική και εννοιολογική συνεύρεση με τον θάνατο στη Θεσσαλονίκη, μητέρα θανατερή. Ο θάνατος ως αδιανόητη και ανέφικτη πραγματικότητα, μια αδυνατότητα που μπορεί να ερευνηθεί επειδή είναι προσωπική. Ο θάνατος, ωστόσο, πιο δυνατός πάντα από τον εαυτό του, οδηγείται στην αυτοκατάφασή του, μετατρέποντας συγχρόνως τον χώρο σε άβυσσο γενναιοδωρίας. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)...
Διαβάστε περισσότερα...