ΟΤΑΝ Η ΜΝΗΜΗ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ

Παρουσίαση

Σ' αυτό το μικρό αλλά μεστό βιβλίο της, η Ζακλίν ντε Ρομιγί μοιράζεται μαζί μας μιαν ανακάλυψή της. Όταν μερικές, μετρημένες στα δάχτυλα, στιγμές της ζωής της επανήλθαν τελείως απρόσμενα στη μνήμη της, έμεινε έκθαμβη: Το νόημα αυτής της θάμβης γυρεύει να κατανοήσει στις σελίδες του.
Ο χρόνος στον οποίο ζούμε είναι άραγε ο μοναδικός; Μήπως υπάρχει και κάποιος άλλος που δεν τον βλέπουμε, ένας χρόνος διαφορετικός;
"Φαντάζομαι λοιπόν", μας λέει, "πως ό,τι ζούμε εγγράφεται ολόκληρο στο κινητό πλαίσιο του παρόντος και της γοργής εξέλιξής του, που λίγο ως πολύ προορίζονται στη λήθη, αλλά επίσης και σε ένα άλλο επίπεδο, στο οποίο κανονικά δεν έχουμε πρόσβαση και όπου διατηρούνται στο χρόνο εντυπώσεις που θεωρούμε φευγαλέες επειδή η άποψή μας για τα πράγματα δεν είναι πλήρης. Τούτη τη διαρκή και άγνωστη σε μας όψη μπορούμε να την ονομάσουμε πολύ απλά Αιωνιότητα". Η μεγάλη ελληνίστρια αποφεύγει να δώσει μια θρησκευτική εξήγηση στη συγκεκριμένη εμπειρία. Αρκείται να την ενσωματώσει στην ακλόνητη πεποίθηση που τη συνόδευσε σε όλη τη διάρκεια του μακρόχρονου βίου της και η οποία καθόρισε πολλές φορές τη στάση της: "Υπάρχει κάτι άλλο". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια σειρά από ιστορίες του παρελθόντος, οι οποίες εμφανίστηκαν στην επιφάνεια του χρόνου, γίνονται η αφορμή έντονου προβληματισμού που, παρότι αποφεύγει τη μεταφυσική θρησκευτική προσέγγιση, παραμένει στο σκεπτικό ότι πιθανόν να υπάρχει και κάτι άλλο σε αυτή την πολύπλοκη σχέση μας με τον χρόνο, που δεν κατανοούμε ή δεν μπορούμε να έχουμε μια πλήρη εικόνα του. Έτσι, πέρα από τον χρόνο με τον οποίο αναπτύσσουμε σχέσεις κατανόησης, μήπως υπάρχει κι ένας άλλος χρόνος που δεν τον αντιλαμβανόμαστε - ξένος, διαφορετικός; (Ξενοφών Μπορυντζάκης, Το Ποντίκι, 12/7/2012)

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί ήταν 95 ετών, με ασθενέστατη ακοή και σχεδόν τυφλή, όταν υπαγόρευσε το "Οταν η μνήμη αποκαλύπτει". Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2009, έναν χρόνο πριν από τον θάνατό της [...] η φυσιογνωμία των ανθρωπιστικών επιστημών με το τεράστιο έργο πάνω στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, μας πρόσφερε τη δική της μικρή ποιητική του χρόνου όπως προκύπτει από την υπόσταση και την παρουσία των αναμνήσεων στη ζωή της. Αναμνήσεων από διαβάσματα, από μουσικά ακούσματα, από χώρους, σπίτια και δρόμους, από το σπίτι της στην Προβηγκία, από μια συνάντηση με συναδέλφους στο Τολέδο πριν από πολλά χρόνια, από στιγμές "έκστασης και θάμβους". (Αναστάσης Βιστωνίτης, Το Βήμα, 9/9/2012)

Περιεχόμενα

Πρόλογος
Ι. ΑΠΡΟΣΜΕΝΕΣ ΑΝΑΛΑΜΠΕΣ
Ένα όνομα και ένα βλέμμα
Στο άκουσμα και μόνο της λέξης "Τολέδο"
Μια βραδιά στο Αρζαντόν-στον-Κρεζ
II. ΑΛΛΟΤΙΝΕΣ ΧΑΡΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΒΙΩΝΟΥΝ
Το Πάσχα, στο σπίτι μου στην Προβηγκία
Η γαλάζια σπηλιά
Τα πουλιά της Ιαπωνίας
III. ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
Με αφετηρία μια φθαρμένη κασέτα
"Περισσότερο ανοιχτή από άλλοτε", όμως σε τι;
Παράρτημα