«Δεν υπήρχαν άνθρωποι στη λεωφόρο Νιέφσκι. Αλλά ένα έρπον μυριόποδο που φώναζε σ’ έναν υγρό χώρο σκορπιζόταν μια ποικιλία φωνών - μια ποικιλία λέξεων. Έναρθρες φράσεις χτυπούσαν η μία πάνω στην άλλη. Και ανώφελα, και τρομακτικά ξεπηδούσαν από εκεί λέξεις, σαν θραύσματα άδειων μπουκαλιών που τα είχαν σπάσει στο ίδιο μέρος: όλες τους, ανακατωμένες πια, υφαίνονταν ξανά σε μια φράση χωρίς τέλος και αρχή, που πετούσε στο άπειρο. Η φράση αυτή έμοιαζε να μην έχει κανένα νόημα και να έχει υφανθεί από μυθεύματα. Η αδιάλειπτη ροή αυτής της χωρίς νόημα φράσης αιωρούνταν σαν μαύρη κάπνα πάνω από τη Νιέφσκι. Πάνω από τους ανοιχτούς χώρους στεκόταν ο μαύρος καπνός των μυθευμάτων. Και τα μυθεύματα αυτά φούσκωναν από καιρού εις καιρόν τον Νέβα, που βρυχιόταν και χτυπιόταν πάνω στους συμπαγείς γρανίτες.
Το έρπον μυριόποδο είναι φρικτό. Κυκλοφορεί αιώνες εδώ, πάνω στη Νιέφσκι. Και ψηλότερα, πάνω από τη Νιέφσκι - εκεί τρέχουν οι εποχές: οι ανοίξεις, τα φθινόπωρα, οι χειμώνες. Εκεί η σειρά είναι ευμετάβλητη. Κι εδώ - η σειρά μένει απαράλλαχτη, με ανοίξεις, καλοκαίρια, χειμώνες. Με ανοίξεις, καλοκαίρια, χειμώνες, η σειρά είναι πάντα η ίδια. Και οι περίοδοι του χρόνου έχουν, όπως γνωρίζουμε, τα όριά τους. Και -η μια περίοδος ακολουθεί την άλλη. Μετά την άνοιξη έρχεται το καλοκαίρι. Μετά το καλοκαίρι έρχεται το φθινόπωρο, που μετά δίνει τη θέση του στο χειμώνα. Κι όλα λιώνουν την άνοιξη. Δεν υπάρχει αντίστοιχο όριο στο ανθρώπινο μυριόποδο. Και τίποτα δεν παίρνει τη θέση του. Αλλάζουν τμήματά του αλλά αυτό παραμένει ίδιο...»

ANDREI BELY: ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ