Ζούσαμε, τρόπον τινά, μ’ ένα είδος συναισθηματικής μνήμης, αρκετά ισχυρής ώστε η ιδέα του χωρισμού να μας είναι επώδυνη και πολύ αδύναμης για να βρούμε την ευτυχία στη σχέση μας. Παραδινόμουν σ’ αυτά τα συναισθήματα, χαλαρώνοντας έτσι από τον εξαναγκασμό που συνήθως ένιωθα. Θα ήθελα να προσφέρω στην Ελενόρ κάποια δείγματα τρυφερότητας που θα την ικανοποιούσαν· μερικές φορές της έλεγα και πάλι λόγια ερωτικά· αλλά αυτά τα συναισθήματα κι αυτά τα λόγια έμοιαζαν με τα χλωμά, ξεθωριασμένα φύλλα που, χάρη στ’ απομεινάρια μιας νεκρωμένης ορμής, συνεχίζουν, ακόμα και μαραμένα, να μεγαλώνουν στα κλαδιά ενός ξεριζωμένου δέντρου.

BENJAMIN CONSTANT: ΑΝΤΟΛΦ