Βρίσκεσαι κάπου, σου έρχεται κάτι ιδιοφυές στο μυαλό, έτσι πιστεύεις, οι λέξεις βγαίνουν από μόνες τους, μόλις που τις συγκρατείς, ψάχνεις να βρεις αμέσως στυλό κι ένα φύλλο χαρτί, πάντα είχες πάνω σου τρία στυλό, ψαχουλεύεις, ούτε ένα...
Προσπαθείς να θυμηθείς τις προτάσεις, χρησιμοποιείς πραγματικές τεχνικές απομνημόνευσης, μαζεύεις τα πρώτα γράμματα ή τις πρώτες συλλαβές από κάθε λέξη και φτιάχνεις μια λέξη-κλειδί.
Τρέχεις στο σπίτι, παρατάς τα πάντα, επαναλαμβάνεις σαν προσευχή μέσα σου τη λέξη. Σταματάει ο γείτονας μπροστά από το σπίτι σου, κάνει εκείνη την τρομερή ερώτηση “Πώς είσαι;” και αρχίζει να σου διηγείται κάτι, ανοίγεις το στόμα σου για να πεις πως βιάζεσαι τρομερά κι εκείνη τη στιγμή η λέξη κλειδί πετάει έξω σαν μύγα και χάνεται στο άπειρο, σαν να μην υπήρξε ποτέ.

GEORGI GOSPODINOV: ΠΕΡΙ ΦΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ