Τα βιβλία που σωρεύουμε γύρω μας, από πολύ παλιά, είναι η προβολή της ιστορίας μας πάνω στους τοίχους μας. Μια έμμεση προσωπογραφία. Σημεία σημείων, σημεία που εκτείνονται πέρα από τα σημεία. Όπως ένα ποίημα ή ένα μυθιστορηματικό έργο γίνονται με λέξεις αλλά δεν περιορίζονται σ' αυτές, έτσι και η βιβλιοθήκη είναι "γλώσσα" "γλωσσών". Αυτήν τη "γλώσσα" την αποκρυπτογραφούμε τόσο συγκεχυμένα και με τόση βεβαιότητα, όσο ένα πρόσωπο ή μια πλάτη.
Πρόκειται για μεταφορά της ανάγνωσης, της περιπέτειας του νοήματος. Διαβάζουμε βιβλία. Διαβάζουμε, άλλως, μια βιβλιοθήκη. Πρόκειται για ένα οπτικό αφήγημα, που δεν είναι το ίδιο για όσους το βλέπουν απ' έξω και γι' αυτούς από τους οποίους προέρχεται. Πρόκειται για συσσωρευμένο χρόνο, για ένα απόθεμα, κάποιο μέλλον• για υποκειμενικό χρόνο και υποκειμενικό τόπο. Το γεγονός ότι τα βιβλία είναι των άλλων δεν περιβάλλει διόλου τη βιβλιοθήκη μας με απρόσωπο ένδυμα. Από τον τρόπο με τον οποίο μπορείς εκεί μέσα να χάσεις τον εαυτό σου, διαισθάνεσαι πως θα τον επανεύρεις. Ανάλογα με αυτούς που προσεγγίζει, ένα βιβλίο δεν μπορεί να είναι το ίδιο. Συνδέεται με συναντήσεις, ακόμη και ανεκδοτικού χαρακτήρα. Στο σπίτι μας ένα εξημερωμένο και ελεύθερο πουλί κοιμόταν πάνω στους τόμους του Zola. Κάθε βιβλιοθήκη είναι μοναδική, ακόμη και όταν με τους φίλους μας έχουμε περίπου την ίδια παιδεία, σχεδόν τα ίδια βιβλία. Γι' αυτό η βιβλιοθήκη έχει τον δικό της ονειρισμό. Δεν περιορίζεται στην αφύπνιση ορισμένων διαθέσεων. Έχει δημιουργήσει ένα λογοτεχνικό γένος.

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ: ΠΕΡΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΩΝ