Στο σπίτι μας το χρήμα πήγαινε καβάλα στ’ άλογο ενώ εμείς πηγαίναμε με τα πόδια. Έτσι, κάθε φορά που ερχόταν στον οικισμό μας καμιά ταινία που ο πατέρας μου τη θεωρούσε καλή –με μοναδικό κριτήριο το όνομα του πρωταγωνιστή ή της πρωταγωνίστριας– μάζευαν τα κέρματα ένα ένα, όσα ακριβώς χρειάζονταν για ένα εισιτήριο, και έστελναν εμένα να τη δω.

Και μετά, μόλις γυρνούσα από το σινεμά, έπρεπε να αφηγηθώ την ταινία στην οικογένεια που είχε συγκεντρωθεί και περίμενε σύσσωμη στο σαλονάκι μας.

HERNAN RIVERA-LETELIER: Η ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ ΤΑΙΝΙΩΝ