Σελιδοδείκτης
Ωστόσο, το να είσαι δειλός δεν ήταν εύκολο. Το να είσαι ήρωας ήταν πολύ ευκολότερο. Αρκούσε να φανείς γενναίος μία στιγμή - όταν τραβούσες το πιστόλι, όταν έριχνες τη χειροβομβίδα, όταν πατούσες τον πυροκροτητή, όταν ξέκανες τον τύραννο και μαζί τον εαυτό σου. Το να είσαι δειλός όμως σήμαινε ότι ξεκινάς μια πορεία που βαστάει σε όλη σου τη ζωή. Δεν μπορείς καν να χαλαρώσεις. Πρέπει να προβλέπεις την επόμενη περίσταση που θα χρειαστεί να βρίσκεις δικαιολογίες, να αμφιταλαντεύεσαι, να ζαρώνεις, να συνηθίζεις ξανά τη γεύση που έχουν οι καουτσουκένιες μπότες και την κατάσταση του ξεπεσμένου άθλιου χαρακτήρα σου. Το να είσαι δειλός απαιτούσε πείσμα, επιμονή και άρνηση αλλαγής, πράγματα τα οποία καθιστούσαν κατά κάποιον τρόπο τη δειλία μια μορφή θάρρους. Χαμογέλασε κάτω από το μουστάκι του και άναψε ένα τσιγάρο. Οι χαρές της ειρωνείας δεν τον είχαν εγκαταλείψει ολωσδιόλου.