Ο Μπίλι σκέπασε το κεφάλι του με μια κουβέρτα. Πάντα σκέπαζε το κεφάλι του όταν ερχόταν να τον επισκεφτεί η μητέρα του στην ψυχιατρική πτέρυγα – αρρώσταινε πολύ περισσότερο όσο ήταν εκείνη εκεί. Όχι επειδή την θεωρούσε άσχημη, ή βρωμούσε η ανάσα της, ή είχε κακή προσωπικότητα, Ήταν μια ευγενική, συνηθισμένη, καστανομάλλα, λευκή γυναίκα με απολυτήριο λυκείου.
Ο Μπίλι ταραζόταν μόνο και μόνο με το γεγονός ότι ήταν μητέρα του. Κοντά της ένιωθε ντροπή, αχαριστία και αδυναμία, επειδή εκείνη είχε περάσει τόσα βάσανα για να τον φέρει στη ζωή και να τον μεγαλώσει, ενώ στον Μπίλι δεν άρεσε καθόλου η ζωή.
...
Τώρα ο επικεφαλής των Άγγλων ήρθε στο νοσοκομείο για να ελέγξει την κατάσταση του Μπίλι. Ήταν συνταγματάρχης πεζικού που αιχμαλωτίστηκε στη Δουνκέρκη. Ήταν εκείνος που έδωσε τη μορφίνη στον Μπίλι. Δεν υπήρχε κανονικός γιατρός στο στρατόπεδο, έτσι λοιπόν εκείνος είχε αναλάβει χρέη γιατρού. «Πώς είναι ο ασθενής;» ρώτησε τον Ντέρμπι.
«Δεν έχει επαφή με τον κόσμο».
«Αλλά δεν έχει πεθάνει».
«Όχι».
«Τι ωραία – να μη νιώθεις τίποτα, και να παίρνεις όλα τα εύσημα του ζωντανού».

KURT VONNEGUT: ΣΦΑΓΕΙΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΠΕΝΤΕ