«…Αγαπημένο μου ημερολόγιο. Την Παρασκευή είχα δουλειά, αρραβωνιαστικιά, σπίτι και μια ζωή, που είχε νόημα (όσο νόημα μπορεί να ’χει μια ζωή τέλος πάντων). Και ξαφνικά βρήκα ένα πληγωμένο κορίτσι στο πεζοδρόμιο και προσπάθησα να είμαι Καλός Σαμαρείτης. Τώρα δεν έχω ούτε αρραβωνιαστικιά, ούτε δουλειά, ούτε σπίτι και τριγυρίζω μερικές εκατοντάδες μέτρα κάτω από τους δρόμους του Λονδίνου, με προσδόκιμο ζωής μικρότερο κι από έντομο εφήμερο, μυγάκι της μιας μέρας…»

NEIL GAIMAN: ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ