Ένας μοναχικός τύπος, απέναντι από τη θάλασσα, έπαιζε σαξόφωνο. Ο τύπος έκανε εξάσκηση, έπαιζε σκάλες. Σε κάποια φάση άρχισε να παίζει τζαζ. Πολύ αργή και μελαγχολική. Αυτοσχεδίαζε. Μέσα στο ρόδινο φως της Μαλεκόν, στη σιωπή και τη μοναξιά της νύχτας και του κρύου ανέμου. Ήταν κάτι έξω από την πραγματικότητα εκείνος ο τύπος να παίζει μια τζαζ αργή, με τη μουσική να χάνεται στο άπειρο της θάλασσας και της νύχτας. Αυτό είναι το καλό με την πραγματικότητα: μας επιτρέπει κάποιες πολυτέλειες απαγορευμένες για τους συγγραφείς.

PEDRO-JUAN GUTIERREZ: ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ